Στο ποδόσφαιρο το πιο εύκολο πράγμα είναι να αγοράζεις. Κάθε σύλλογος του κόσμου, από την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς μέχρι το Λεβαδειακό του...
Στο ποδόσφαιρο το πιο εύκολο πράγμα είναι να αγοράζεις. Κάθε σύλλογος του κόσμου, από την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς μέχρι το Λεβαδειακό του κυρ Γιάννη του Κομπότη, αποκτά καινούργιους ποδοσφαιριστές με βάση τον εκάστοτε σχεδιασμό του, τις ανάγκες και τις δυνατότητές του. Κουτσά-στραβά, όλοι μπορούν να αγοράσουν και όλοι αγοράζουν. Το δύσκολο, όμως, είναι να αγοράζεις στοχευμένα και να ξέρεις πότε έρχεται η στιγμή να πουλήσεις.
Σύμφωνοι, οι ομάδες τώρα πια δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο επί των ποδοσφαιριστών τους οποίους έχουν υπογράψει, όπως στο παρελθόν. Σήμερα, αν ένας παίκτης θέλει να πάρει μεταγραφή, το πιθανότερο είναι πως θα τα καταφέρει. Κανένας σύλλογος δεν έχει να κερδίσει τίποτα από έναν ποδοσφαιριστή που δεν βρίσκει πια κίνητρο στη φανέλα που φοράει. Ακόμη και έτσι, ωστόσο, και με αφορμή τη μεταγραφή-ρεκόρ του Γκάρεθ Μπέιλ, η ομάδα αποφασίζει τους όρους με τους οποίους ο παίκτης της θα μετακινηθεί. Και εκεί φαίνεται, τελικά, η διαφορά του σοβαρού κλαμπ από το ερασιτεχνικό σωματείο.
Στην περίπτωση Μπέιλ, έχουμε έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος από την αρχή του καλοκαιριού δείχνει με κάθε τρόπο πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να «μεταφέρει τα ταλέντα του» (όπως είχε πει γεμάτος μετριοφροσύνη ο LeBron James) στη Μαδρίτη. Την ομάδα του, την Τότεναμ, δεν τη λες και ευρωπαϊκό μεγαθήριο, ενώ τα ποσά που ακούγονται πως προσφέρει η Ρεάλ, ζαλίζουν. Τότε γιατί δεν κλείνει η μεταγραφή νωρίτερα, αλλά ανακοινώνεται την ύστατη ώρα; Γιατί, πολύ απλά, η Τότεναμ δεν είναι μπακάλικο, να μπαίνεις, να αγοράζεις και να φεύγεις. Θέλεις τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της και συνάμα, το ακριβότερο περιουσιακό της στοιχείο; Θα πρέπει να πληρώσεις. Πολλά. Πάρα πολλά. Και προσοχή! Όχι απαραίτητα ανάλογα με την αξία του ποδοσφαιριστή (ο Μπέιλ είναι ένας καταπληκτικός παίκτης με συνεισφορά σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού και τεράστιο ταλέντο, όμως δεν έχει ακόμη ούτε τις εμπειρίες, ούτε την προσωπικότητα για να πάρει από το χέρι τη Ρεάλ και να την οδηγήσει στη ευρωπαϊκή κούπα), αλλά ανόλογα με τη χρησιμότητα και τη σπουδαιότητά του για το κλαμπ στο οποίο ανήκε.
Εκατό εκατομμύρια γιούρος, λοιπόν, ήρθε ο λογαριασμός στον Φλορεντίνο… Και πάλι καλά, δηλαδή. Το ότι ο Μπέιλ θα τα βγάλει τα λεφτά του είνα δεδομένο. Το 40% που έχει κρατήσει από την εκμετάλλευση της εικόνας του Ουαλού το εξασφαλίζει, πέρα από την προσφορά του ποδοσφαιριστή σε αγωνιστικό επίπεδο. Οπότε, για τη Ρεάλ, όλα καλά. Στο κάτω κάτω, πούλησε και έναν Ιγκουαϊν για 40 μύρια, πούλησε και έναν Οζίλ για άλλα 50, βάλε και άλλα 20+ για από τους Καγιεχόν και Αλμπιόλ, βγήκε και με το παραπάνω η κατοστάρα. Η Τότεναμ, όμως;
Για τους Σπερς του Λονδίνου, με βάση την κατάσταση που είχαν να διαχειριστούν ο Ντάνιελ Λίβι και οι συνεργάτες του, η υπόθεση Μπέιλ έκλεισε απολύτως επιτυχημένα. Ο πρόεδρος της Τότεναμ κράτησε το θέμα επί τόσους μήνες στην επικαιρότητα, αναγκάζοντας ουσιαστικά τον Πέρεθ να ανεβάζει όλο και περισσότερο την προσφορά του για τον Ουαλό προκειμένου να μη βρεθεί εκτεθειμένος, ενώ ο ίδιος με τα χρήματα που θα του εξασφάλιζε η πώληση του μεγάλου του αστέρα έκανε παιχνίδι στο μεταγραφικό παζάρι σαν κύριος. Το αποτέλεσμα; Η Τότεναμ αγόρασε τους Σολδάδο, Λαμέλα, Παουλίνιο, Τσαντλί, Κίρικες, Καπού και Έρικσεν, δαπανώντας συνολικά 120 εκατ. ευρώ.
Με μόλις 20 εκατομμύρια ευρώ, λοιπόν, ποσό αμελητέο για μια ομάδα του στάτους της Τότεναμ και ειδικά με τα έσοδα των Λονδρέζων από την Πρέμιερ, τα τηλεοπτικά και τις εμπορικές δραστηριότητες του κλαμπ, ο Λίβι προίκισε τον Βίλας Μπόας με ποδοσφαιριστές που συνολικά θα ενισχύσουν την ομάδα πολύ περισσότερο απ’ότι μπορούσε από μόνος του να κάνει ο Μπέιλ. Όχι ντίβες για να πουλήσει φανέλες αλλά εξαιρετικά ταλαντούχους και χρήσιμους παίκτες για να ανέβει επίπεδο και να διεκδικήσει με αξιώσεις την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ της νέας περιόδου, σε μια σεζόν που ο ανταγωνισμός θα ενταθεί σημαντικά. Και όλα αυτά από έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος, προκειμένου να πάρει μεταγραφή, απείχε από τις προπονήσεις της ομάδας του, αποδυναμώνοντας έτσι τη διαπραγματευτική δύναμη του συλλόγου του…
Δωρεάν μαθήματα διαχείρισης ενός ποδοσφαιρικού κλαμπ, λοιπόν, από την Τότεναμ, για όσους έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να τα αντιληφθούν. Όλα είναι θέμα προγραμματισμού και προεργασίας, λέξεις σχεδόν άγνωστες για τους δικούς μας τους παράγοντες, οι οποίοι μια ζωή θέλουν να μοιάσουν στην Πόρτο αλλά καταλήγουν Αλ Γκαράφα. Τα ποσά σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Οι συμπεριφορές μετρούν. Η Τότεναμ πήρε όσα περισσότερα μπορούσε αγωνιστικά από τον Μπέιλ και τον πούλησε την κατάλληλη στιγμή. Στην Ελλάδα, ο αντίστοιχος Μπέιλ τώρα θα προπονούταν με τις μπουλντόζες…
Γιώργος Ρηγούτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση