Δεν βρίσκονται αντιμέτωποι Ομπάμα-Άσαντ, αλλά ο νέος πόλεμος με την παλιά ειρήνη…

Σημειώνει ο Δημήτρης  Γιαννα κόπουλος. Είναι ανάγκη να καταλάβεις τον νέο πόλεμο που έρχεται στην Συρία πριν κλειστείς ή σε κλείσουν σε ...

Σημειώνει ο Δημήτρης  Γιαννα κόπουλος.

Είναι ανάγκη να καταλάβεις τον νέο πόλεμο που έρχεται στην Συρία πριν κλειστείς ή σε κλείσουν σε «στρατόπεδο», παρακολουθώντας την κατασκευασμένη εικόνα του, η οποία θα κατασκευάσει με τη σειρά της μια νέα «κοινή λογική» περί πολέμου, ειρήνης, ασφάλειας και αστυνόμευσης, από κοινού, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Μα, «δεν έριξα εγώ τα χημικά», λέει ο Άσαντ! «Άσχετο»! Απαντά η διοίκηση Ομπάμα. «Σημασία έχει πως χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα και σκοτώθηκαν άμαχοι στην χώρα σου, ενώ εσύ αποδείχθηκε πως είσαι ανίκανος να αποτρέψεις την χρήση χημικών και να υπερασπιστείς τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα που ασκείς εξουσία. Άρα, είσαι, αν όχι φυσικός, σίγουρα ηθικός αυτουργός σε ένα «έγκλημα πολέμου» και ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του σκληρού πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ε, ως εγκληματία σε αντιμετωπίζουμε, δίχως ελαφρυντικά. Το καθεστώς κυριαρχίας σου θα καταστραφεί πάση θυσία, εν ονόματι της Δυτικής Μεταδιπολικής Ειρήνης»! Αυτή είναι η διαλεκτική στην αφήγηση των αυτουργών σε έναν νέο «ανθρωπιστικό πόλεμο».
Ποια είναι όμως αυτή η Ειρήνη; Ο πόλεμος που διασφαλίζει την διαιώνιση των ανθρωπιστικών αρχών του Δυτικού ΠPολιτισμού, ο εγγυητής των οποίων δικαιούται να ηγείται της διεθνούς κοινότητας, όπως ισχυρίζονται οι πρόθυμοι για μια νέα εκστρατεία στην Εγγύς Ανατολή! Ποιος έχει αναλάβει τον ρόλο του εγγυητή; Όχι ο τυπικά αρμόδιος (ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας), αλλά ο ουσιαστικά ικανός (και μοναδικός) να οργανώσει τον πόλεμο και την κινητοποίηση, επιστράτευση των πρόθυμων, λιγότερο πρόθυμων και προσωρινώς απρόθυμων σε μια νέα ανθρωπιστική εκστρατεία. Ο μεταδιπολικός φιλελευθερισμός, λοιπόν, ο νεοφιλελευθερισμός ως ενιαίο σύστημα οργάνωσης της «κοινής λογικής» και της πολιτικοοικονομικής δράσης, με άλλα λόγια, βρίσκεται στα χέρια των μόνων ικανών και πραγματικά πρόθυμων να τον υπερασπιστούν: της ηγεμονίας των ΗΠΑ, των εγγυητών των ειρηνικών Αρχών, μέσω συγκριμένων πολεμικών Πρακτικών του ανώτερου (αυτονοήτως!) Δυτικού μας Πολιτισμού!
Μα, ο Δυτικός μας πολιτισμός, είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Ναι, αυτός είναι, ως μονοπολική και μονοπωλιακή μετεξέλιξη του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού. Ως μετάβαση από τον διπολισμό στον «Uni-multipolar World», ο οποίος ετούτη ακριβώς την ιστορική στιγμή επιχειρεί να ορίσει τη σχέση μεταξύ «Uni» και «multipolar». Στο σημείο αυτό ο Νέος Πόλεμος συγκρούεται με την Παλαιά Ειρήνη, στο βαθμό που το «Uni» απαιτεί να αναθεωρήσει κυριαρχικά τις πολιτικώς ορθές στάσεις και συμπεριφορές στο πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας του μεταδιπολικού παγκόσμιου συστήματος, ενώ το «multipolar», που εκφράζεται μάλλον δειλά από τους BRICS (:Brazil, Russia, India, China and South Africa) και επικίνδυνα αντιφατικά (ιδιαίτερα για την Ελλάδα) από την Γερμανία, επιδιώκει την συντήρηση των παλαιών δομών που όριζαν την ειρήνη και τον πόλεμο.
Έτσι BRICS και «αμαρτωλή» - ως προς την μορφή και διαδικασία διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας - Γερμανία εμφανίζονται ως συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις που ΔΕΝ θεωρούν πως η προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια κυρίαρχη χώρα ενοχοποιεί αυτόματα και αποκλειστικά το καθεστώς στη χώρα αυτή, εκτός και εάν αποδειχθεί φυσική αυτουργία από αυτό (θεσμική υπαιτιότητα ή άμεση πολιτική ευθύνη) κατά την διάπραξη των αντίστοιχων εγκλημάτων. Αλλά και αυτό να αποδειχτεί, τούτο δεν συνεπάγεται αυτομάτως διεθνή στρατιωτική δράση, δίχως προηγουμένως απόφαση του τυπικά αρμόδιου Οργάνου του ΟΗΕ, του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Αυτή η αντίληψη νομιμότητας ορίζει την παλαιά μορφή ειρήνης, την οποία αμφισβητεί και επιδιώκει να αναθεωρήσει ο Νέος Πόλεμος. Η πρώτη τοποθετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στο παλαιό πλαίσιο αντίληψης του φιλελευθερισμού εντός της δομής των Westphalian states, οι οποίες θεμελιώνονται με την σειρά τους στην θεσμική ιδέα της Westphalian sovereignty (: κυριαρχία των εθνικών κρατών στα σύνορα τους, δίχως αποφασιστική παρέμβαση ξένων παραγόντων στις εσωτερικές δομές), ενώ ο δεύτερος επιδιώκει επιβολή ειρήνευσης από εξωτερικούς παράγοντες σε κάθε περίπτωση εμφύλιας σύγκρουσης, στο βαθμό που αποδειχτεί προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γνωρίζεις εσύ, αναγνώστη μου, κάποια μορφή εμφυλίου ή γενικότερα οποιαδήποτε μορφή πολέμου, ακόμη και αμιγώς οικονομικού πολέμου χωρίς χρήση στρατιωτικών μέσων, δίχως προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ρητορικό και «πονεμένο» για τον σύγχρονο Έλληνα είναι ασφαλώς το ερώτημα. Μα, στην περίπτωση της Συρίας δεν μιλούμε απλώς για προσβολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά για σαφώς οριζόμενα, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, εγκλήματα πολέμου. Να λοιπόν ο λόγος που η υπόθεση μεταφέρεται αυτονοήτως και νομικά δεσμευτικώς στο Συμβούλιο Ασφαλείας και όχι στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για απόφαση μονομερούς δράσης από τον πρόεδρο Ομπάμα! Έτσι θα έπρεπε αν πράγματι σεβόμαστε τον Δυτικό μας Πολιτισμό, έστω τυπικώς! Μα, αφού αυτοί εκεί στο Συμβούλιο είναι πολιτικώς καιροσκόποι, απρόθυμοι να υπερασπιστούν τις Αρχές και Αξίες του Δυτικού Πολιτισμού παγκοσμίως, θα αφήσουμε την υπόθεση της ειρήνης και αστικής δημοκρατίας πάνω τους; Ίσως πεις. Αν το πεις έχεις σημειολογικώς και ασφαλώς «ηθικιστικά» συνταχθεί και πολιτικά ευθυγραμμιστεί με τον Νέο Πόλεμο εναντίον της Παλαιάς Ειρήνης. Με τον νεοφιλελευθερισμό ως γενικό και καθολικό σύστημα ηγεμονίας, που προωθεί τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό εις βάρος του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού που αναγνωρίζει τα (υπερ-) και τα (μονο-) ως πολιτικοοικονομική διαστροφή της οντολογία του.
Σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση πολύ σοβαρής ιδεολογικής, ηθικής και θεσμικής μορφής. Μια σύγκρουση των «συντηρητών», μετριοπαθών του καπιταλισμού με τους «προοδευτικούς». Με τους τελευταίους να εκφράζονται από το οικονομικομιλιταριστικό καθεστώς των Νεοσυντηρητικών των ΗΠΑ, ασχέτως αν αυτοί φέρουν την πολιτική ταυτότητα του Δημοκρατικού ή του Ρεπουμπλικάνου.
Άρα, για να τα βάλουμε σε μια σειρά τα πράγματα αναγνώστη μου, αυτή τη στιγμή ΔΕΝ βρίσκονται αντιμέτωποι Ομπάμα-Άσαντ, όπως παραμορφωτικά εμφανίζεται από όλες σχεδόν τις πλευρές, αλλά ο νέος πόλεμος με την παλιά ειρήνη, ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός με τον φιλελεύθερο καπιταλισμό που χώραγε σοσιαλιστικές αφηγήσεις και σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές. Αν, ντε και καλά, αναζητείς «στρατόπεδο» για να ενταχτείς, λάβε υπόψιν σου αυτές τις γραμμές. Αν δεν σε απασχολούν τα «στρατόπεδα» ανέπτυξε με δική σου έρευνα και ευθύνη αυτές τις γραμμές (μου) και ίσως διαπιστώσεις την επείγουσα ανάγκη της σοσιαλιστικής διαφυγής από τον όλεθρο που συνεπάγεται η προσβολή της «Westphalian sovereignty», στο όνομα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η μορφή προσβολής κυριαρχίας των εθνικών κρατών, που επισυμβαίνει με την εφαρμογή του Δόγματος του Νέου Πολέμου, είμαι πεπεισμένος πως υπονομεύει όσο τίποτα προηγούμενο τα ανθρώπινα δικαίωμα, τα οποία εμφανίζεται δήθεν πως προασπίζει «ιεραποστολικά» και «σταυροφοριακά». Επίσης αποσταθεροποιεί το «Uni-multipolar» σύστημα, πριν ακόμη δομηθεί καλά-καλά και δυναμιτίζει τους παγκόσμιους θεσμούς ασφαλείας που παγιώθηκαν σταδιακά μετά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο. Κατασκευάζει λοιπόν τον Τρίτο… και μάλλον φαρμακερότερο!
Όσοι πιστεύετε, είτε είστε έτοιμοι να αποδεχθείτε (σ)την ηθικοπλαστική, ιεραποστολική άποψη πως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έχασε την αποστολή της και πως η Συρία αποτελεί το πιο κρίσιμο πείραμα, για την τάχαμου «φιλελεύθερη κοινότητα» να αποδείξει εάν ως πολιτισμός είναι ακόμη ικανή να ξεπεράσει το λήθαργο και να υπερασπιστεί τις αρχές που έχει διακηρύξει ως αποστολή της, είστε προφανώς μια μετανεωτερική μορφή φονταμενταλιστών. Ρητά ή άρρητα εσωτερικεύετε το ιδεολόγημα περί «σύγκρουσης των πολιτισμών».
Και ξέρετε ποια είναι η πλάκα; Ενώ ο Χάντινγκτον δεν ήταν άστοχος όταν θεωρούσε – μετά από πολλούς και σημαντικότερους διανοητές της αριστεράς – πως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι ιδεολογίες δεν θα μπορούσαν πια να κινητοποιήσουν τον κόσμο και αυτές θα αντικαθίσταντο από τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό ως μορφές νομιμοποίησης της πολιτικής δράσης, δεν κατάλαβε πως πηγή της πολιτικής διαστροφής δεν θα ήταν το Ισλάμ, αλλά η Δύση. Η Δύση με την νέα μορφή πολέμου, που αμφισβητεί τους όρους της παλαιάς ειρήνης, κατασκευάζει μια πολιτισμική δικτατορία. Ξέρετε εσείς καμιά διδακτορία, κάποιο τέλος πάντων ολοκληρωτικό καθεστώς και μάλιστα πολιτισμικό να διασφαλίζει ή απλώς να υπηρετεί τα κοινώς αναλαμβανόμενα και διεθνώς θεσπισμένα ανθρώπινα δικαιώματα, μακροχρονίως; Ας αντισταθούμε στον Νέο Πόλεμο, ακόμη και όσοι έχουμε σοβαρές ενστάσεις περί της Παλιάς Ειρήνης!