Κυρία, είναι η πρώτη μου φορά

Της Άννα Κουρουπού Αμάρτησα και μόνο με τη σκέψη, θα έλεγε κάποια θεούσα. Θα ήταν 17 χρόνων, με το ζόρι. Κι αυτή η νέα γενιά, απροσδι...

Της Άννα Κουρουπού

Αμάρτησα και μόνο με τη σκέψη, θα έλεγε κάποια θεούσα.

Θα ήταν 17 χρόνων, με το ζόρι. Κι αυτή η νέα γενιά, απροσδιόριστη ηλικία. Δεν πέφτω, σχεδόν, ποτέ μέσα. Στα δικά μου τα νιάτα μέσες άκρες τα έπιανες τα χρόνια. Τώρα πήραν δυο κεφάλια παραπάνω, μούσκλα απ' τα γυμναστήρια. Μη μιλήσω για τη γλώσσα. Πανέξυπνα, ετοιμόλογα και μέσα σ' όλα.

Άνοιξα την πόρτα μ' ένα ντεκολτέ, το λες και βαθύ και ένα κολάν από κάτω. Με την πίτσα στο χέρι κι ένα χαμόγελο διαφήμισης οδοντόπαστας το αγόρι μου.

«Τι είναι τούτο, βραδιάτικο;»

Κολάστηκα. Την αμαρτία μου τη λέω. Και καθώς γράφω τούτες εδώ τις αράδες, σκέφτομαι πώς, από πότε αρχίζω και απολογούμαι στον εαυτό μου για «αμαρτωλές» σκέψεις; Τούτο εδώ το πλάσμα, είναι ανήλικο. Εκατό τοις εκατό. Ε και;

Τι και, μωρή; Ανήλικο. Απαγορευτικό.

Κι αν είχε ένα κόκκινο φωτάκι απέξω η πόρτα μου; Θα άλλαζε την πραγματικότητα; Θα ήταν ηθικά νόμιμο και επιτρεπτό;

Πόσο μπορεί να άλλαξε η σκέψη μου, έπειτα από 4 χρόνια αποχής;

Τέτοια πλάσματα ήταν και είναι η χαρά ή η κατάρα της πουτάνας.

Πολύ πιο παλιά -και το έβρισκα πάντα ενδιαφέρον και συγκινητικό, κάποιες φορές- έφερνε ο πατέρας το μικρό αγόρι στο μπουρδέλο και με τρόπο ζητούσε από την κοπέλα, μια ιδιαίτερη μεταχείριση με ένα μικρό δωράκι δοσμένο κρυφά από την τσατσά. Δεν είναι τρυφερό από μόνο του;

Αυτό το κακόμοιρο έτρεμε, όπως τα περισσότερα και αν δεν τα κατάφερνε, που ήταν πολύ συχνό και αυτό, μου έλεγε με παράκληση και τρέμουλο στη φωνή: «Μην το πεις στον πατέρα μου, σε παρακαλώ, θα απογοητευτεί».

Σεβόμουν τον φόβο του παιδιού και δεν έλεγα στον άντρακλα πατέρα, πως δεν πάει έτσι το πράγμα, όσο τρυφερό κι αν είναι. Εσένα σκεφτόταν εκεί μέσα και όχι το πουλί του, ούτε εμένα, όσες προσπάθειες κι αν έκανα. Απλά σήκωνα τον αντίχειρα βγαίνοντας απ' το δωμάτιο δηλώνοντας «όλα ok με το βλαστάρι σου».

Τα περισσότερα έτρεμαν και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Το να τραβάς μια μαλακία και να αφήνεις τη φαντασία σου αχαλίνωτη νομίζοντας ότι είσαι ο πορνοστάρ γαμιάς που βλέπεις στις τσόντες, απέχει παρασάγγας απ' το να μπεις σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο με κάποια γκόμενα, ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΥ. Δε λειτουργεί με παραγγελιά το πράγμα.

Και αν μετά τόσα χρόνια δουλειάς σε αυτούς τους χώρους αισθάνομαι ότι φέρθηκα πολύ εντάξει σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει να κάνει ότι ποτέ δεν ξέχασα πώς ήταν η δική μου πρώτη φορά - κι ας μην ήταν πληρωμένο σεξ. Επιβάλλεται μια αβρότητα σε μια πράξη που για πολλούς ανθρώπους είναι καθοριστική για τη ζωή τους. Σχεδόν για όλους.

Κι εγώ έφερνα απίστευτες ρομαντικές εικόνες στο μυαλό μου, σαν χαζομούνι, αλλά η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική. Εκείνη η τυμπανοκρουσία στο στήθος μου δεν ξεχνιέται. Ούτε το αίμα που έτρεχε ποτάμι είχα βάλει στα πλάνα μου.

Ήταν όμως και κάτι πιτσιρίκια, γεννημένοι εραστές. Αρκετές φορές η έκπληξη με έκανε να χάνω την ουσία. Δηλαδή, την απόλαυση. Απλά θαύμαζα. Το τεκνόν μετά του ωφελίμου. Κινήσεις και ερωτικές συμπεριφορές από αμούστακα αγόρια που θα είχαν την ευκαιρία στη ζωή τους να κάνουν πολλές γυναίκες ευτυχισμένες. Πάντα επιβράβευα.

Ακόμη και σε αυτά τα παιδιά που δεν «το είχαν», για διαφόρους λόγους, πρωτίστως από το τρακ, ποτέ -όσο εκνευρισμό και κούραση να μου πρόσφεραν- δεν τα αποδοκίμασα. Ήταν αρκετοί οι άντρες που επισκέπτονταν οίκους ανοχής μονίμως κομπλαρισμένοι από την πρώτη τους κακή εμπειρία από κάποια πόρνη. Πραγματικά ήταν για λύπηση.

Τραυματική σχεδόν εμπειρία στη Ρόδο, από τις σχολικές πενταήμερες. Εκεί αρκετές φορές έχασα την υπομονή μου και την ανοχή μου. Γιατί γι’ αυτό πληρωνόμουν. Μα ήταν τόσα πολλά. Επιδρομές...

Ξαναγυρνώ στο σήμερα με ένα περίεργο συμπέρασμα. Πάντα έχει δυο όψεις το νόμισμα. Δύσκολα θα έβαζα στο κρεβάτι μου τον κινούμενο πειρασμό με την πίτσα στο χέρι. Στο μπουρδέλο όμως και με χαρά θα το έκανα και θα με πλήρωνε το νιάτο.

Στον «έξω κόσμο», όμως, είναι αλλιώς. Κι ας ήξερα ότι θα περάσουμε και οι δυο καλά. Το είχε στα μάτια του το τσογλάνι. Παλιά πουτάνα, γαρ...