Ο επιθανάτιος ρόγχος της Ελληνικής Δημοκρατίας καλύπτεται από τον κροταλισμό των ερπυστριών των τανκς στην άσφαλτο της Θεσσαλονίκης…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.    Συνηθίζουμε να αποκαλούμε επιθανάτιο ρόγχο τον «κροταλισμό» κατά την στιγμή του θανάτου, πιθανόν...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. 
  Συνηθίζουμε να αποκαλούμε επιθανάτιο ρόγχο τον «κροταλισμό» κατά την στιγμή του θανάτου, πιθανόν (δεν είμαι ιατρός) λόγω της συσσώρευσης πλεονάσματος εκκρίσεων στον λαιμό.

Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία ήδη χαροπαλεύει μετά την εισαγωγή της στην εντατική της τρόικας (οι παράγοντές της συστήθηκαν ως ιατροί της ελληνικής οικονομίας και διοίκησης και αντιμετωπίσθηκαν έτσι από το πολιτικό καθεστώς και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού εκλογικού σώματος) . Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία εμφανίζεται κλινικά νεκρή, συνδεδεμένη με τον αναπνευστήρα του «ατομικού προγράμματος σωτηρίας» της οικονομίας της, όλη αυτή την περίοδο, κατά την οποία τα μηχανοκίνητα τμήματα, καθώς και τα αεροπορικά μέσα των Ενόπλων Δυνάμεων έπαυσαν να πλαισιώνουν τα πεζοπόρα τμήματα στις παρελάσεις.

Και σήμερα ιδού, ξανά τα τανκς στους δρόμους της Θεσσαλονίκης μας, της τέως μεγάλης φτωχομάνας, πρώην μεγάλου χωνευτηρίου λαών και πολιτισμών και νυν μεγάλου δοκιμαστικού σωλήνα της φτώχιας και της εθνικιστικής διαστροφής της πολιτικής κατάστασης στην χώρα μας!

Οι ερπύστριες των τανκς θα κροταλίσουν ασφαλώς με καλό σκοπό και με χορηγό, που δεν είναι χορηγός, αλλά εθνικός ευεργέτης, αναστηλωτής του εθνικού μας φρονήματος, έτσι ώστε να λάβουν το μήνυμα οι οχθροί μας και οι οχθροί του – «κάθε προέλευσης»!!! Όπως λέμε καταδικάζουμε την βία «κάθε προέλευσης»! Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα ενός μηνύματος που υποκαθιστά ή υπερκαλύπτει το νόημα που παράγεται από τον επιθανάτιο ρόγχο της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το κροτάλισμα των θεσμών ύπαρξης και λειτουργίας κράτους και κοινωνίας στην σημερινή Ελλάδα. Ο επιθανάτιος ρόγχος της Ελληνικής Δημοκρατίας, λοιπόν, καλύπτεται από τον κροταλισμό των ερπυστριών των τανκς στην άσφαλτο της Θεσσαλονίκης, φίλε μου!

Βλέπεις, δεν φροντίσαμε εγκαίρως να απαλλαγούμε από την συσσώρευση πλεονάσματος εκκρίσεων στον λαιμό, εξαιτίας σοβαρού ελλείμματος στην κοινωνία των πολιτών, καθόλου άσχετου με το δημοσιονομικό και εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας. Η παράλληλη μείωσή τους με την διαδικασία «σοκ και δέος» έφερε στο φάσμα του κλινικού νεκρού μια ήδη σοβαρά άρρωστη και γερασμένη δημοκρατία, που επιχειρούσε να ανανεωθεί και να υπάρξει μέσω εκμοντερνισμού της αγοράς και επίπλαστου εκσυγχρονισμού της διοίκησης στη βάση, ωστόσο, σάπιων παραγωγικών θεμελίων και στο τέλος ενός άκαμπτου σκληρού νομίσματος.

Έτσι και δίχως ριζική μεταβολή της στρατηγικής «εξαίρεσης από την νομιμότητα» των παραγόντων της τρόικας, ελπίδα επιβίωσης για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατίας δεν υπάρχει. Αν η «εξαίρεση» αυτή δεν αλλάξει μορφή και πολιτική κατεύθυνση 180 μοιρών, που δεν μπορεί να συμβεί αν προηγουμένως δεν υπάρξει ριζική μεταβολή του συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό υπέρ της αριστεράς, ο θάνατος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι κάτι περισσότερο από βέβαιος. Ένας θάνατος έτσι ή αλλιώς, από την μορφή του οποίου θα εξαρτηθεί το μέλλον της πατρίδας μας και η δομή των νέων σχέσεων ηγεμονίας και οικονομίας εντός αυτής.

Το κροτάλισμα των ερπυστριών στην άσφαλτο της Θεσσαλονίκης έρχεται να υποσημειώσει την στρατιωτική ισχύ της χώρας μας, σε υποκατάσταση της τραγικής σημείωσης της πολιτικής της και οικονομικής και διπλωματικής της αδυναμίας, εξαιτίας των επιλογών της κυβερνώσας ελίτ, που εγκλώβισε κυριολεκτικά την Ελλάδα σε ένα δημοκρατικό αδιέξοδο, και της γενικότερης κουλτούρας που χαρακτηρίζει την πολιτική κοινότητα ημών των ελλήνων, της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτή η «υποσημείωση» ως πολιτικός ακτιβισμός μιλιταριστικού τύπου είναι άκρως επικίνδυνη για την διαμόρφωση του γενικού μηνύματος της 28ης Οκτωβρίου προς τον ελληνικό λαό. Οι έλληνες ούτε να ενωθούμε νοερώς, μεταφυσικά και απολιτικά πίσω από τις ερπύστριες, για να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς-συμμάχους και συνεταίρους μας γίνεται, ούτε ασφαλώς να υποκαταστήσουμε το «σοκ» από τα παλαιά και νέα μέτρα της δολοφονικής εσωτερικής υποτίμησης, με το «δέος» από την θέα των «παρελαυνόντων» σε σχηματισμούς επίδειξης LEO2HEL, αυτοκινούμενων εκτοξευτών ρουκετών MLRS και RM-70, πυραύλων εδάφους-εδάφους ATACMS, ή μαχητικών αεροσκαφών F-16, που «δίχως μιζέρια» υποστηρίζουν από αέρος το τσίρκο των πολιτικών, οι οποίοι αυτές τις μέρες νοιώθουν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Μπορούμε όμως να δεχτούμε την ισοπέδωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, όχι ασφαλώς όπως το έπραξαν οι συνταγματάρχες το 1967, αλλά ως μια σύγχρονη μορφή θεσμικής ενσάρκωσης του «πνεύματος» αυτών με κοινοβουλευτικό ή δίχως κοινοβουλευτικό μανδύα. Μπορούμε; Θα μπορούσαμε ποτέ; Έτσι και όχι διαφορετικά εννοείται η απειλή προς τους «εχθρούς κάθε προέλευσης», που αρθρώνει ως μήνυμα της στρατιωτικής παρέλασης το κλινικά νεκρό καθεστώς της Ελλάδας.

Όταν οι ερπύστριες των τανκς ακούς να κροταλίζουν στην άσφαλτο πόλεων μιας χώρας υπό μακρόχρονη πτώχευση και υπό δραματική φτωχοποίηση σε εξέλιξη, τότε κάποια δημοκρατία απειλείται με χαριστική βολή. Και μια και η Ελλάδα δεν νομίζω ότι απειλεί κάποια γειτονική χώρα, αυτοί που πολιτικά έβαλαν ξανά τις ερπύστριες μέσα στην πόλη, δεν θα μπορούσαν παρά να απειλούν κάποιον άλλον πέραν του «εσωτερικού εχθρού». Ποιος είναι σήμερα ο «εσωτερικός εχθρός» στην Ελλάδα; Αν νομίζετε πως το ερώτημα ξεφεύγει από την πολιτικά ορθή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει σήμερα η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στην Ελλάδα, τότε προφανώς θεωρείτε τον θόρυβο από την επίδειξη των μηχανοκίνητων τμημάτων του στρατού στην Θεσσαλονίκη έναν θόρυβο άνευ ουσίας, στο πλαίσιο μιας επίδειξης άνευ σημασίας...