ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ  ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.  Η πατρίδα μας ζει την πιο δύσκολη, την πιο σύνθετη κρίση της μεταπολιτευτικής της ιστορία...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.

 Η πατρίδα μας ζει την πιο δύσκολη, την πιο σύνθετη κρίση της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Η τρίτη ελληνική δημοκρατία και οι κατακτήσεις σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, διαλύονται και υπονομεύονται πλέον τα ίδια τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα η κρίση να έχει προσλάβει τα χαρακτηριστικά μιας έντονης ανθρωπιστικής κρίσης. Μετά από πέντε και πλέον χρόνια ανεπαρκούς, επιπόλαιης, ανάξιας και ανίκανης διακυβέρνησης της χώρας από πολιτικούς που αδυνατούσαν να αντιληφθούν τη σημαντικότητα της κατάστασης, ο ελληνικός λαός συνεχίζει να ζει στα όρια της κατάρρευσης. Τα πολιτικά, κοινωνικά και εργασιακά του δικαιώματα στραγγαλίζονται, τα εισοδήματά του εξανεμίζονται, η ανεργία –και ιδιαίτερα των νέων– εκτοξεύεται στα ύψη, η εργοδοσία αποθρασύνεται και η κυβέρνηση απλά εποπτεύει την εφαρμογή των αποφάσεων που της επιβάλλονται. Ανασφάλεια, φόβος, τρόμος, πανικός και κατάθλιψη συγκροτούν την καθημερινότητα του ελληνικού λαού. Ήδη ο φασισμός και ο ναζισμός προκαλούν απροκάλυπτα το δημοκρατικό καθεστώς και προβαίνουν ακόμα και σε αιματοβαμμένες θυσίες. Το αύριο φαντάζει πολύ χειρότερο από το χθες.

Η συνεχιζόμενη επιτήρηση της χώρας μας από τους διεθνείς οργανισμούς δηλώνει τόσο την αδυναμία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να ασκήσει κυρίαρχη πολιτική, όσο και έλλειψη ορθολογικής κατανόησης των σχέσεων πολιτικής και οικονομίας στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Οι ανατροπές που έχουν συντελεσθεί και συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πρωτόγνωρες και ραγδαίες και αφορούν, κυρίως, τη θεαματική τεχνολογική ανάπτυξη, συνδυασμένη με την απροκάλυπτη και κατάφωρη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού για την παραγωγή των αγαθών. Η οικονομική ανάπτυξη όλων σχεδόν των χωρών στηρίζεται στην επιλεκτική χρηματοδότησή τους από ένα ανεξάρτητο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αποφασίζει με βάση τα δικά του κριτήρια και τις ιδιαίτερες προτεραιότητές του. Από τη βιομηχανία ως την κοινωνία της γνώσης και της κουλτούρας, η οικονομική δραστηριότητα και ανάπτυξη εξαρτάται από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η γεωστρατηγική προσλαμβάνει νέο περιεχόμενο και υπακούει κυρίως στις απαιτήσεις εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη, προσδιορίζοντας έτσι και την οικονομική δραστηριότητα των χωρών σε περιφερειακό επίπεδο.

Η παγκόσμια οικονομία στην πραγματικότητα βιώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ πέντε μεγάλων δυνάμεων: της ευρωπαϊκής ένωσης με κυρίαρχο το ρόλο της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και των ασιατικών οικονομιών της Κίνας και της Ιαπωνίας. Η οικονομική σύγκρουσή τους προσδιορίζει και την εξέλιξη του διεθνούς εμπορίου, καθιστώντας τις άλλες χώρες, και ιδιαίτερα τις μικρές όπως είναι η χώρα μας, σε αδύνατους παίκτες. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία επιβάλει συνεχώς νέους κανόνες πλοήγησης, προσπαθώντας να βρει ένα σημείο εξισορρόπησης του σαθρού χρηματοπι­στωτικού συστήματος που απαιτεί να πληρώσουν οι λαοί τις άστοχες κερδο­σκοπικές επιλογές του και τις καιροσκοπικές και βάρβαρες πολιτικές του.

Η χώρα μας, όπως όλες οι υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. του νότου, βρέθηκε απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την οικονομική θύελλα που ξέσπασε. Αδυνατώντας να κατανοήσει το μέγεθος της οικονομικής κρίσης και βολεμένη στο σαθρό οικονομικό και κρατικό οικοδόμημα που η  ίδια δημιούργησε, η πολιτική ηγεσία αναζήτησε βοήθεια στους «δήθεν» αρμόδιους συμμάχους και πανικόβλητη παρέδωσε τη χώρα στη διεθνή επιτήρηση και συνεπώς στις τοκογλυφικές διαθέσεις των δανειστών της.

Το Δ.Ν.Τ., Ε.Ε. και Ε.Κ.Τ. ως εξειδικευμένοι τεχνοκράτες,  αλλά χωρίς τις απαραίτητες υποδομές και τα αναγκαία εργαλεία, επέβαλλαν και συνεχίζουν να επιβάλουν ως μοναδική πολιτική πρόταση μέσω των μνημονίων, την αύξηση του δημόσιου χρέους με νέες δανειακές συμβάσεις, τη θυσία του ελληνικού λαού μέσα από τη φτωχοποίησή του και τον ευτελισμό των δημοκρατικών διαδικασιών που θα επιτρέπουν την αντίστασή του. Συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα και δικαιώματα, φόροι, μισθοί, αγορά εργασίας, καθεστώς δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσια περιουσία και εθνικός ορυκτός πλούτος, λειτουργία του Κράτους, όλα τίθενται υπό διαπραγμάτευση και τελούν υπό τον έλεγχο των τεχνοκρατών της Τρόικας. Ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική και το Κράτος πρόνοιας, δεν αποτελούν θέσφατα και πρέπει να ξανασυζητούν υπό τη σκέπη του δόγματος όποιος αντέξει την εξαθλίωση αξίζει ίσως να τη ζήσει.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η κρίση μέσω των διπλών εθνικών εκλογών του 2012 αναδιέταξε τις πολιτικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, χωρίς όμως να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού προσωπικού και των εφαρμοζόμενων πολιτικών.

Το ΠΑΣΟΚ, από κυρίαρχο κόμμα της μεταπολιτευτικής περιόδου και φορέας σημαντικών αλλαγών σε πολιτικό, κοινωνικό και  οικονομικό επίπεδο λόγω της μακρόχρονης άσκησης της εξουσίας και του παρατεταμένου εκφυλισμού της ιδεολογίας του από το νεοφιλελευθερισμό, ταυτίστηκε με τον κρατισμό, τη διαφθορά και την αναξιοκρατία και όχι μόνο συρρικνώθηκε στο 13%, αλλά δημοσκοπικά τείνει να αποτελέσει παρελθόν για το πολιτικό σκηνικό.

Η Ν.Δ. ως κύρια έκφραση των δυνάμεων της συντήρησης και των προνομίων της, παρόλη τη φθορά της άντεξε για να μην παραδώσει κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών. Η δε σπασμωδική πολιτική συμπεριφορά της το 2010 δεν είχε ως μέριμνα την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, αλλά την ουσιαστική αρπαγή της εξουσίας για τη νομή των ωφελημάτων που φέρει.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του, μ’ ένα απρόσμενο κατά τα ειωθότα της αριστεράς καταγγελτικό λόγο και υστερικό λαϊκισμό της μεταφυσικής συντηριολογίας των δικαιωμάτων του λαού, συνάθροισε την απελπισία του μεγαλύτερου μέρους του εκλογικού σώματος και αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση.

Με την ίδια λογική και ενεργοποιώντας την ανησυχία της λαϊκής δεξιάς, με ένα πρωτόγονο και χυδαίο πατριωτισμό και μυστηριακές συνομο­σιολογίες για τον αφανισμό της Ελλάδας, οι ΑΝ.ΕΛ. του κ. Καμμένου βρήκαν εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο.

Η ΔΗΜΑΡ, ταλαντευόμενη μεταξύ της σοβαροφανούς ευρωπαϊκής αριστεράς και της ουσιαστικής μέριμνας να ασκήσει συμμετέχοντας ένα κατ’ επίφαση προοδευτικό έλεγχο στην κυβέρνηση, κατόρθωσε  ως χώρος περισσότερο παρά ως  κόμμα, να δώσει έκφραση κοινοβουλευτική στο αόριστο και το ασαφές που επιζητούσε πολιτική νομιμοποίηση για να δηλώσει παρών στην κρατική διαχείριση.

Το Κ.Κ.Ε., παγιδευμένο στις αγκυλώσεις αναχρονιστικών ερμηνειών για έναν άλλον κόσμο στη χώρα του ποτέ, κατέληξε να απολέσει σχεδόν το μισό της εκλογικής του δύναμης.

Τέλος, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση,  το φασιστικό ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, εκμεταλλευόμενο την ανυπαρξία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει ουσιαστικά την ανεργία, την παραβατικότητα των μεταναστών, την υφέρπουσα ξενοφοβία και τον ρατσισμό των ήδη τρομοκρατούμενων και απελπισμένων λαϊκών στρωμάτων, βρήκε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση αμφισβητώντας ευθέως τα θεμέλια του δημοκρατικού μας πολιτεύματος με ξυλοδαρμούς, φόνους και με εκκαθαρίσεις ναζιστικού τύπου, των ταγμάτων εφόδου.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Έτσι, το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας παρουσιάζεται να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι κυβερνητικοί εταίροι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συνεπικουρούμενοι με την ανοχή της ΔΗΜΑΡ, διαλύουν τον οικονομικό ιστό της χώρας με τις τυχάρπαστες λεηλατικές πολιτικές σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής οικονομίας που επιβάλλει η Τρόικα στο όνομα ότι θα δουν φως στο τούνελ. Φτώχεια, πείνα και κακομοιριά επιφυλάσσουν ως πεπρωμένο στον Ελληνικό λαό.

Η λογική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει υιοθετήσει τη λογική του ώριμου φρούτου και από τις παρυφές της κρατικής διαχείρισης που βρίσκεται ως σήμερα, περιμένει να τον ασκήσει για δική του ωφέλεια στο όνομα του λαού.

Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς συγκεκρι­μένο σχέδιο, αλλά με την υποκριτική αφέλεια του κοινωνικά ευαίσθητου, προετοιμάζεται να εκποιήσει κάθε ελπίδα του λαού, αρκεί να κυβερνήσει με οποιοδήποτε κόστος.

Η δε Χρυσή Αυγή, το μόνο που επιδιώκει είναι να ανοίξει τις πύλες της κολάσεως για όλη την Ελλάδα.

Είναι πλέον φανερό ότι υπάρχει πολιτικό κενό και δεν υπάρχει σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική δύναμη για να αναλάβει σοβαρά και χωρίς λαϊκιστικές κορώνες την έξοδο της χώρας από την καταστροφή που βιώνει.

Οι πρόσφατες πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ με τις ανερμάτιστες πολιτικές πρωτοβουλίες τους, διέλυσαν και απαξίωσαν τις μεγάλες κατακτήσεις που πέτυχε η δημοκρατική παράταξη για τον ελληνικό λαό.

Τα δε φληναφήματα περί κεντροαριστεράς που ευαγγελίζεται ακόμη και σήμερα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, περισσότερο δηλώνουν την άμετρη αγωνία της να βρει αναφορά για να διατηρήσει υπουργικούς θώκους, παρά την προσπάθειά της να αποκαταστήσει τις προϋποθέσεις για να υπάρξει η Δημοκρατική Παράταξη. Είναι κανόνας ότι με παλαιά υλικά δεν συγκροτείς το νέο. Οι εθισμοί στην εξουσία δεν μπορούν να σκεφτούν την κοινωνία και τις ανάγκες της.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

          Σήμερα η λύση δεν προκύπτει με ευχές, γραφειοκρατικές, αποσπασματικές ή διαχειριστικές μεταρρυθμίσεις των “νέων ή ύστερων σοσιαφιλελεύθερων” που οδήγησαν στην χρεοκοπία τον σοσιαλισμό και την δημοκρατία στην Ευρώπη και τη χώρα μας, που διέλυσαν τις δυνατότητες των δημοκρατικο-σοσιαλιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της χώρας μας.

          Η Ελλάδα χρειάζεται πλέον μια νέα αλλαγή. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα άλλο κράτος, ανασυγκροτημένο, αποτελεσματικό, ευέλικτο στην υπηρεσία του ελληνικού λαού που θα προβεί σε θεμελιακή ανανέωση των εργαλείων και να διευκολύνει την οικονομική ανάπτυξη.

Ένα κράτος εγγυητή των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της ασφάλειας του ελληνικού λαού. Ένα κράτος προστάτη της υγείας και της παιδείας όλων των Ελλήνων. Ένα κράτος που θα σέβεται τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και δεν θα τις ποδηγετεί. Ένα κράτος που θα αναδιοργανώνει την περιφερειακή συγκρότηση της χώρας.

Η Ελλάδα χρειάζεται να αποκαταστήσει ουσιαστικά τις βασικές συνταγματικές λειτουργίες και να αποκατασταθεί η ισορροπία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η πρωθυπουργική και κυρίαρχη εκτελεστική εξουσία πρέπει να πάψει να αφομοιώνει τη νομοθετική λειτουργία και να επηρεάζει την δικαστική.

          Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ορατό χρονολογημένα και κοστολογημένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μετρήσιμη αποτελεσματικά των οικονομικών δράσεων και όχι ξεπούλημα των πάντων.

Χρειάζεται ένας δημόσιος χρηματοπιστωτικός φορέας που θα γίνει ατμομηχανή της ανάπτυξης. Χωρίς δημόσιες επενδύσεις η ανάπτυξη θα αργήσει πολύ και η ύφεση θα εκμηδενίσει κάθε προοπτική του εργαζόμενου λαού και των απελπισμένων ανέργων.

Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια αδράνειας παρά την οικονομική και κοινωνική της κρίση για να υπερασπίσει σθεναρά τα εθνικά μας θέματα. Πρέπει να περάσει το μήνυμα του παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή αλλά και να αναλάβει πρωτοβουλίες στη βάση του διεθνούς δικαίου και της εμμονής της στην ειρήνη. Η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της ποτέ δεν ενθάρρυνε ούτε πρέπει να ενθαρρύνει πολεμικές επιθέσεις εναντίον λαών. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αποδέκτης ως συνομιλητής σταθερότητας είναι η προώθηση των συμφερόντων της με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις ειρηνικές διαδικασίες.

Η χώρα χρειάζεται μια νέα πολιτική έκφραση και όχι κόμματα-σφραγίδες που θα εξυπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις.

Η χώρα χρειάζεται μια νέα πολιτική που θα επιδιώξει την επαναφορά της πολιτικής με προοπτική τα συλλογικά αιτούμενα. Οφείλει να αναζητηθεί πλέον η κοινωνική πλατφόρμα της πολιτικής.

Πρέπει να υπάρξει σύγκλιση μιας μεγάλης συλλογικότητας, ώστε να αναγεννηθεί η δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική παράταξη με υπαρκτό το περιεχόμενο της πολιτικής για την κοινωνία, την πρόοδο, την ανάπτυξη. Με υπαρκτό το θετικό περιεχόμενο και το ιστορικό κεφάλαιο των αγώνων της προσφοράς της δημιουργίας για την δημοκρατία στην πατρίδα μας σ’ όλη την μεταπολεμική και μεταπολιτευτική περίοδο.

Οι ανάγκες αυτές, για τη Χώρα, σχετίζονται, με τις απαιτήσεις για:

Ø   Μια νέα πολιτική έκφραση που θα επαναφέρουν τη πολιτική στο προσκήνιο, ικανή να προωθεί, στη θέση των προσωπικών επιδιώξεων, τα συλλογικά αιτούμενα.

Ø   Βαθιές τομές στο Πολιτικό, στο Διοικητικό και στο Παραγωγικό σύστημα, με ειδική αναφορά σε όλους τους τομείς της Οικονομίας και με σαφή προσδιορισμό του ρόλου του Κράτους.

Ø   Αναμόρφωση και κατοχύρωση του Κοινωνικού κράτους (Παιδεία, Υγεία).

Ø   Μαζικά κινήματα, ανεξάρτητα και ακηδεμόνευτα, απαλλαγμένα από τις παθογένειες διαφόρων πρακτικών συνδιοίκησης, νομής εξουσίας, συντεχνιασμού, με πρώτο στόχο την αποκατάσταση των αποσαρθρωμένων εργασιακών σχέσεων και τη διαμόρφωση συγκεκριμένων όρων για την έξοδο από τη κρίση, στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου.

Ø   Δικό της σχέδιο ανασυγκρότησης και όχι αυτό που επιβάλλεται, μέσω των μνημονίων, με βασικά στοιχεία του:

·        Την ενσωμάτωση της, στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, όχι με όρους τριτοκοσμικούς, αλλά με όρους, όπως αρμόζει σε μια αναπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα.

·        Την εξασφάλιση των απαραίτητων συναινέσεων, μεταξύ των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων, στη βάση ότι οι όποιες θυσίες τους, θα πρέπει να συνδυάζονται με το δίκαιο τρόπο αναδιανομής του, παραγόμενου πλούτου, μετά την έξοδο από τη κρίση.

Ø   Τομές και ρήξεις, ώστε η πολιτική να αποκτήσει την αυτονομία της, από την οικονομία.

Ø   Τομές και ρήξεις με συγκεκριμένα συμφέροντα, που εκφράζουν τα διάφορα ΚΑΡΤΕΛ καθώς και τα μεταπρατικά συμφέροντα.

Ø   Το πρωταγωνιστικό ρόλο της, στον Ευρωπαϊκό Νότο, για την οικοδόμηση ενός ευνοϊκού συσχετισμού για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης, αλλά και κατ επέκταση για την οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης, με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Ø   Το πρωταγωνιστικό ρόλο της, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου, περιοχών που ανέκαθεν αποτελούσαν ζωτικό Ελληνικό χώρο.

Και πάλι, επισημαίνουμε, ότι η ικανοποίηση όλων των παραπάνω αναγκών για τη Χώρα, με συγκεκριμένο τρόπο, δηλ. σε λαϊκή, προοδευτική, κατεύθυνση, νομοτελειακά, συνιστά τους πολιτικούς όρους, για την Αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης.

Καλούμε, λοιπόν, όλες τις υγιείς δυνάμεις σε μια ενωτική πορεία, σε ανοιχτό και αντικειμενικό διάλογο για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα αρχή και η δημοκρατική παράταξη είναι η μόνη που μπορεί να δώσει περιεχόμενο και ταυτότητα στις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, ριζοσπαστικές, οικολογικές και κοινωνικές δράσεις σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Εμείς αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία. Καιρός πλέον να βρεθούμε όλοι μαζί για την Δημοκρατική παράταξη της ευθύνης, της αλλαγής και της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ