ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΞΙΖΕΙ ΟΜΑΔΕΣ ΜΕ ΣΩΣΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου είναι η δεύτερη πιο δημοφιλής αθλητική διοργάνωση, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η απλότητα του ποδοσφα...

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου είναι η δεύτερη πιο δημοφιλής αθλητική διοργάνωση, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η απλότητα του ποδοσφαίρου επιτρέπει σχεδόν σε όλους να συμμετέχουν, να το παρακολουθούν και εν τέλει να το αγαπήσουν, μετατρέποντάς το στο πλέον δημοφιλές σπορ. Όσοι αγαπούν το άθλημα θα ήθελαν να δουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο τις καλύτερες ομάδες: αυτές δηλαδή που παίζουν το παιχνίδι σωστά και παράλληλα προσφέρουν θέαμα. Υπό αυτή την έννοια, η παγκόσμια κοινή γνώμη σίγουρα θα χάρηκε την πρόκριση της Βοσνίας στα γήπεδα της Βραζιλίας και τη μη πρόκριση της Εθνικής Ελλάδας. Μια πρόκριση που δεν σχετίζεται μόνο με αγωνιστικούς λόγους.

Η λανθασμένη νοοτροπία σε όλους τους τομείς είναι κύριο και αναλλοίωτο ανά τους αιώνες χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας συνολικά κι έτσι δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με το ποδόσφαιρο: οι Έλληνες νοιάζονται για το αποτέλεσμα κι όχι για τον τρόπο με τον οποίο θα επέλθει. Ενδιαφέρονται για τις προκρίσεις και τις διακρίσεις, θέλοντας να νιώσουν μέσω αυτών «εθνικά υπερήφανοι», αγνοώντας επιδεικτικά το εκτρωματικό (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν οι ομάδες του Ρεχάγκελ και του Σάντος εδώ και δέκα χρόνια. Θέλουν να «κλέψουν» το αποτέλεσμα με ένα γκολ στην κόντρα και όχι να κερδίσουν τον αντίπαλο καθαρά υποτάσσοντάς τον στο χορτάρι, ενώ δεν αντιλαμβάνονται πως αυτός ο τρόπος παιχνιδιού είναι ανάγλυφο αποτύπωμα των κόμπλεξ τους και τους «γελοιοποιεί» παγκοσμίως.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι «δίκαιο» άθλημα. Οι κανόνες του είναι τέτοιοι που επιτρέπουν να μην κερδίζει απαραίτητα ο καλύτερος. Η λογική όμως επιτάσσει πως όσο καλύτερα παίζει μια ομάδα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει για να πετύχει το στόχο της. Το «καλό παιχνίδι» δεν περιορίζεται μόνο στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση. Να υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα ποιοτικής κατοχής, ορθολογικής ανάπτυξης, παραγωγής ευκαιριών και επίτευξης γκολ. Όταν μια ομάδα διαθέτει τα παραπάνω κι έχει σχέδιο, μπορεί να αντιμετωπίσει στα ίσια τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Παίζοντας σωστά η επιτυχία δεν θα αργήσει να έρθει, έστω κι αν υπάρξουν πρόσκαιρες αποτυχίες. Η Εθνική ομάδα πέτυχε τις – πρωτόγνωρες για τα δεδομένα της – επιτυχίες των τελευταίων χρόνων χωρίς οργανωμένο σχέδιο και με μεγάλη δόση τύχης, κάτι που λίγο απασχόλησε τους περισσοτέρους. Τα προκριματικά για τη Βραζιλία όμως αποτελούν την δική της Νέμεση, καθώς έχασε την πρόκριση όχι γιατί δεν μπόρεσε να αμυνθεί, αλλά γιατί ήταν ανίκανη να επιτεθεί, αποδεικνύοντας τη γύμνια της. Μπορεί όμως να είναι γυμνή, ενώ τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της;

Η ισοβαθμία με τους Βόσνιους στην πρώτη θέση και με πολλούς βαθμούς οφείλεται κατά κύριο λόγο στον πιο αδύναμο όμιλο των προκριματικών. Η Εθνική μας μετά το 2004 είχε ανέκαθεν το «άστρο» και την βαθμολογική πλέον θέση για πολύ εύκολες κληρώσεις. Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου η ισοβαθμία διευθετείται με βάση το goal average και όχι τα μεταξύ των ομάδων παιχνίδια. Ελλάδα και Βοσνία λοιπόν είχαν μεν 25 βαθμούς έκαστη, αλλά στα γκολ το χάος: 12-4 για την Εθνική και 30-6 για τη Βοσνία. Με απλά λόγια, οι Βόσνιοι καθάριζαν με χαρακτηριστική ευκολία και υψηλά σκορ τους αντιπάλους τους (παίζοντας και μπαλάρα στους περισσότερους αγώνες), ενώ οι διεθνείς μας κέρδιζαν «με το τσιγκέλι» και με μέτρια απόδοση. Η Εθνική πλήρωσε την επιθετική της ανυπαρξία: δεν προκρίθηκε απευθείας γιατί σε δέκα αγώνες με αντιπάλους επιεικώς μέτριες ομάδες όπως η Λετονία, η Λιθουανία και το Λιχνενστάιν, συν τις αξιόλογες (αλλά μετριότατες αμυντικά) Σλοβακία και Βοσνία οι Έλληνες παίκτες πέτυχαν μόνο δώδεκα γκολ! Τόσα γκολ οι Βόσνιοι πέτυχαν μόνο στους δυο αγώνες με το Λιχνενστάιν! Γιατί όμως συνέβη κάτι τέτοιο;

Γιατί αυτή είναι η νοοτροπία μας. Οι διεθνείς έχουν μάθει να παίζουν για το 1-0 έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου, ακόμη και κόντρα σε ερασιτεχνικές ομάδες όπως το Λιχνενστάιν. Να αγωνίζονται δυνατά για σαράντα λεπτά, να πετυχαίνουν το γκολ και μετά να «διαχειρίζονται» τον αγώνα. Στη συνέχεια οι φωστήρες-δημοσιογράφοι να δίνουν τον πιο αστείο ορισμό που υπήρξε: αυτό της «επαγγελματικής» νίκης. Έτσι ορίζεται η νίκη στην οποία οι παίκτες βαριούνται να αγωνιστούν, αλλάζουν πασούλες μεταξύ τους μόλις σκοράρουν μέχρι τη λήξη του αγώνα, χωρίς να σέβονται τους ηλίθιους που έχουν πληρώσει εισιτήριο για να δουν θέαμα και τους πολύ περισσότερους και ακόμη πιο ηλίθιους που αφιερώνουν μιάμησι ώρα από τη ζωή τους μπροστά από την τηλεόραση. Οι τελευταίοι φυσικά ευθύνονται γι’ αυτή τη συμπεριφορά, καθώς μόλις τελειώνει ο αγώνας τους χειροκροτούν, αντί να τους πάρουν με τις ντομάτες.

Την ώρα λοιπόν που οι Βόσνιοι «μοχθούσαν» για 90 λεπτά σε κάθε αγώνα, οι Έλληνες συνάδελφοί τους έκαναν χαλάρωση στο χορτάρι. Την ώρα που οι Βόσνιοι επιτίθονταν από το πρώτο λεπτό και «έπνιγαν» τους μέτριους αντιπάλους του ομίλου, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές άφηναν να περνάει το πρώτο ημίχρονο και την ώρα που οι Βόσνιοι συνέχιζαν να πιέζουν μετά το δεύτερο και το τρίτο γκολ τους, οι Έλληνες διεθνείς έπαιρναν «επαγγελματικές» νίκες. Γι’ αυτό από σήμερα οι Βόσνιοι «ταξιδεύουν» στη Βραζιλία και οι Έλληνες προσεύχονται για έναν βατό αντίπαλο στα μπαράζ. Φυσικά είναι δύσκολο να υιοθετηθεί το αστείο επιχείρημα πως «πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους παίκτες που αφιερώνουν το χρόνο τους στην Εθνική», καθώς έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο πως η «προβολή» τους σε τέτοιους αγώνες τους προσφέρει πολλά περισσότερα απ’όσα θυσιάζουν.

Σε πολλές μεταδόσεις της Εθνικής έχει ακουστεί πως «στα προκριματικά μετράει η πρόκριση και όχι το καλό ποδόσφαιρο». Ομοίως στις τελικές φάσεις των διοργανώσεων «σημασία έχει το αποτέλεσμα». Δηλαδή για να δούμε ποδόσφαιρο από την Εθνική θα πρέπει να παρακολουθούμε τα φιλικά ή μήπως ομάδες άλλων χωρών; Κανένας δεν έχει την απαίτηση από τους Έλληνες παίκτες να ρίξουν στα σχοινιά την Ισπανία και τη Βραζιλία, όμως κόντρα στο Λιχνενστάιν, τη Λετονία, τη Μάλτα και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά μεγαθήρια υπάρχει η απαίτηση για ποδόσφαιρο υπεροχής, ευκαιρίες, γκολ και θέαμα. Σε τελική ανάλυση, το ποδόσφαιρο είναι ένα θέαμα. Φυσικά κανείς δεν θα υποστήριζε την παραπάνω άποψη αν αγωνίζονταν όλοι όπως η Εθνική.

Πέραν λοιπόν του αποτελέσματος, υπάρχει και η άποψη πως το ποδόσφαιρο είναι θέαμα. Σαφώς η ελληνική ομάδα έχει τη δυνατότητα να συνδυάζει και τα δυο, τουλάχιστον με τους περισσοτέρους αντιπάλους. Το γεγονός ότι δεν το πράττει, έγκειται στην αντίληψη και όχι στις δυνατότητες. Αυτή την αντίληψη πλήρωσε ακριβά στους προκριματικούς. Οι ρομαντικοί φίλαθλοι του ποδοσφαίρου (ανεξαρτήτως εθνικότητας) σήμερα πανηγύρισαν την πρόκριση της Βοσνίας, καθώς με αυτή υπάρχουν προοπτικές για καλύτερο ποδόσφαιρο στο Μουντιάλ και γιατί χάρη σε τέτοιες ομάδες που προσπαθούν το ποδόσφαιρο έχει αξία. Από την άλλη υπάρχουν (και πάντα θα υπάρχουν) όσοι χαίρονται αποκλειστικά και μόνο με τα αποτελέσματα της Εθνικής. Καλό θα ήταν όμως να θέσουν στον εαυτό τους ένα απλό ερώτημα: η αγωνιστική εικόνα της ελληνικής ομάδας των τελευταίων χρόνων που συνδυάστηκε με πάρα πολλές επιτυχίες βοηθά το ποδόσφαιρο να πάει μπροστά ή μήπως το γυρίζει πολλά χρόνια πίσω;
JohnnyK
http://www.mpalanalyseto.gr/podosfero-axizi-omades-sosti-nootropia/#.Ul6SB9Kpo-F