GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

ΕΛΑΤΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ

Ρουμανία, λοιπόν… Αυτό είναι το εμπόδιο που καλείται να ξεπεράσει η Εθνική μας ομάδα ώστε να προκριθεί στη μεγάλη αυτή γιορτή του ποδοσφ...

Ρουμανία, λοιπόν… Αυτό είναι το εμπόδιο που καλείται να ξεπεράσει η Εθνική μας ομάδα ώστε να προκριθεί στη μεγάλη αυτή γιορτή του ποδοσφαίρου που λέγεται Μουντιάλ.
Ομολογουμένως, στο άκουσμα των αντιπάλων μας στα μπαράζ, οι περισσότεροι ανακουφίστηκαν. Είναι δεδομένο πως η προσπάθεια των διεθνών μας θα ήταν σαφώς δυσκολότερη απέναντι στους Γάλλους και τους Σουηδούς, οπότε μια κλήρωση με τη Ρουμανία κάθε άλλο παρά άσχημη μπορεί να θεωρηθεί. Βέβαια, με ενθουσιασμό υποδέχτηκαν και στο αντίπαλο στρατόπεδο το ματσάρισμα με την Εθνική μας, σε μια αντίδραση που κάθε άλλο παρά ρεαλιστική μπορεί να κριθεί.
Προερχόμενοι από έναν αρκετά ανταγωνιστικό προκριματικό όμιλο, ο οποίος περιελάμβανε τις Ολλανδία, Τουρκία, Ουγγαρία, Εσθονία και Ανδόρρα, οι Ρουμάνοι κατάφεραν να βρεθούν στα μπαράζ περισσότερο λόγο της ανικανότητας της Τουρκίας και της αφέλειας της Ουγγαρίας και λιγότερο χάρη στη δική τους σταθερή απόδοση. Η συγκομιδή των 19 βαθμών σε 10 αγώνες περιγράφει κυνικά του λόγου το αληθές (η αντίστοιχη ελληνική επίδοση ήταν 26 βαθμοί σε ισάριθμα ματς, γεγονός που αποδεικνύει τη συνέπεια της Εθνικής μας ομάδας σε ολόκληρη την προκριματική φάση).
Καθαρά ποδοσφαιρικά, η Ρουμανία του Βίκτορ Πιτούρκα (ο οποίος διανύει την τρίτη του θητεία στο τιμόνι των Τρικολόρι) δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Μια ομάδα χωρίς ταχύτητα – αρκεί η επισήμανση πως βασικός και αναντικατάστατος στα χαφ είναι ο Λαζάρ του ΠΑΟΚ – και πολύ μέτρια ποιοτικά, βασίζεται στη σκληράδα των αμυντικογενών ποδοσφαιριστών της και την τριάδα των Τόρχε, Στάνκου και Μάρικα από τη μέση και μπροστά. Οι συγκεκριμένοι τρεις, μαζί με τον εξαιρετικά ταλαντούχο στόπερ Κίρικες (τον αγόρασε το καλοκαίρι η Τότεναμ με 9,5 εκατ. ευρώ), αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Εθνική ομάδα της Ρουμανίας. Πρόκειται για ένα άπειρο σύνολο, χωρίς σημαντικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις σε εθνικό επίπεδο και με μεγάλη έλλειψη ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων, οι οποίες θα τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη όταν έρθουν τα ζόρια.
Δύο παιχνίδια, επομένως, σε τέσσερις ημέρες (15 και 19 Νοεμβρίου οι αγώνες, με το πρώτο ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης») θα κρίνουν την παρουσία μας στη Βραζιλία το καλοκαίρι του 2014. Είναι τέτοιες οι συνθήκες διεξαγωγής των μπαράζ που δεν επιτρέπουν το παραμικρό λάθος, τον ελάχιστο αποπροσανατολισμό. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η εμπειρία και η συγκέντρωση, το τσαγανό και η θέληση, το πάθος και η ψυχολογική ετοιμότητα μπαίνουν σε πρώτο πλάνο. Απαλλαγμένος, λοιπόν, από κάθε διάθεση να ευλογήσω τα ελληνικά μας γένια, δυσκολεύομαι να φανταστώ ένα σενάριο στο οποίο η Ελλάδα του Καραγκούνη, του Παπασταθόπουλου και του Σαλπιγγίδη μένει εκτός νυμφώνος από τη Ρουμανία του Μάρικα, του Λαζάρ και του Γκοϊάν (η αναφορά στα ονόματα δεν είναι τυχαία, πρόκειται για τους πλέον έμπειρους ποδοσφαιριστές των αντιπάλων μας σε ένα ζευγάρι ιδιαίτερα απαιτητικών σε πνευματικό επίπεδο αναμετρήσεων).
Με το πρώτο παιχνίδι στο Φάληρο, η Εθνική έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει τη σειρά αυτή των μπαράζ ακριβώς εκεί που τη βολεύει. Το προσεκτικό, συμπαγές και δυναμικό παιχνίδι των διεθνών μας είναι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες τέτοιων κρίσιμων παιχνιδιών. Ακόμη και στην περίπτωση που η πρόκριση θα κρίνεται στο δεύτερο ματς στο Βουκουρέστι, ποιος θα βάλει τα λεφτά του σε μια αποτυχία της Ελλάδας, μια αποτυχία της ομάδας που ζει για τα do or die παιχνίδια και γιγαντώνει το μύθο της μέσα από αυτά;
Σύμφωνοι, η Εθνική μας δεν διαθέτει τους ποδοσφαιριστές εκείνους που την κάνουν ελκυστική στο μάτι ούτε αγωνίζεται με ένα ποδοσφαιρικό στιλ που έχει να προσφέρει κάτι το διαφορετικό στον κάθε φίλαθλο. Στο γήπεδο, πιο πολλές φορές ακούς τη φράση «πονάνε τα μάτια μας» παρά επαίνους για την ομάδα. Κι όμως, όταν κρίνονται οι προκρίσεις, εκεί που η μπάλα καίει και η τεχνική αφήνει τη θέση της στην ψυχή, αυτή η Εθνική Ελλάδος έχει μάθει να μας κάνει υπερήφανους.
Η θέση της Ελλάδας, λοιπόν. είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Τόσο απλά. Αν οι Ρουμάνοι (οι οποίοι με βάση τις δηλώσεις τους θεωρούν αποτυχία έναν πιθανό αποκλεισμό, παρότι τα τελευταία χρόνια δεν λογίζονται στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη ως υπολογίσιμη δύναμη) έχουν διαφορετική άποψη, ας απευθυνθούν στον «Κάρα». Ξέρει εκείνος…
 Υ.Γ.: Στην προ-Ρεχάγκελ εποχή, τελείωνε η προκριματική φάση και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπορεί να μην είχε μαζέψει ούτε 10 βαθμούς. Σήμερα περνάει ως δεύτερη στα μπαράζ και θεωρείται αποτυχία. Το επισημαίνω ως μια μικρή υπενθύμιση του πόσα πολλά οφείλουμε στον Ότο. Η κληρονομιά του δεν είναι οι καλές κληρώσεις (άλλωστε την τύχη μας την φτιάχνουμε εμείς). Είναι η ελληνική ποδοσφαιρική ταυτότητα, την οποία ο ίδιος αναγνώρισε και ανέπτυξε, και η βαριά φανέλα με την οποία μας  προίκισε. Κάθε σύγκριση με την κατάσταση που επικρατούσε πριν το 2001 είναι πλέον εκτός πραγματικότητας, και αυτό το οφείλουμε στον μεγάλο Ρεχακλή.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση