Ταινίες που άλλαξαν τον κινηματογράφο

Κάθε τόσο έρχεται μια ταινία και αλλάζει εντελώς τα κινηματογραφικά δεδομένα. Είτε πρόκειται για μια νέα τεχνολογία είτε για ένα χαριτωμέ...

Κάθε τόσο έρχεται μια ταινία και αλλάζει εντελώς τα κινηματογραφικά δεδομένα. Είτε πρόκειται για μια νέα τεχνολογία είτε για ένα χαριτωμένο ομιλητικό γουρούνι, τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά. Για το 2013 αυτή η ταινία είναι αναμφίβολα το «Gravity» που με τον ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό του θα αναγκάσει όποιον επιχειρήσει να κινηματογραφήσει στο μέλλον μια βόλτα στο Διάστημα ή μια έκρηξη δορυφόρου να ιδροκοπήσει. Δείτε παρακάτω και μερικές άλλες ταινίες που ανέβασαν τον πήχη στο είδος τους τα περασμένα χρόνια.

Batman (1989)

Οι ταινίες με υπερήρωες ήταν συνήθως προχειροδουλειές και οι φαν των κόμικς ήταν συνηθισμένοι σε μια επιφανειακή κινηματογραφική μεταφορά των αγαπημένων τους χαρακτήρων. Ο Τιμ Μπάρτον όμως άλλαξε τα δεδομένα. Χάρη στην εμπειρία του στα μακάβρια κινούμενα σχέδια και τις γοτθικού στιλ κωμωδίες, έφερε στη μεγάλη οθόνη έντονες ερμηνείες, εντυπωσιακά οπτικά εφέ και καυστικό χιούμορ χωρίς τέλος.

Toy Story (1995)

Τα κινούμενα σχέδια ήταν μικρές, γλυκανάλατες ιστορίες με ωραίες πεταλούδες και χορεύτριες-αρκούδες. Η Disney μεσουρανούσε στο είδος τις δεκαετίες του '70 και του '80 λανσάροντας συνέχεια... μία από τα ίδια. Συνειδητοποιώντας όμως τις δυνατότητες του σχεδιασμού μέσω υπολογιστή, η Pixar (υπό την διεύθυνση τότε του Στιβ Τζομπς) έγραψε τη δική της ιστορία τη δεκαετία του '90. Το «Toy Story» δεν ήταν μονάχα η πρώτη ταινία πλήρες προϊόν υπολογιστή, αλλά και ένα σεναριακό θαύμα, καθώς η ιστορία κατάφερε να γίνει εξίσου ελκυστική τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς τους.

Babe (1995)

Πριν από τον Babe το γουρουνάκι τα ζώα δεν μιλούσαν στη μεγάλη οθόνη παρά μόνο με τη μορφή κινουμένων σχεδίων, δανειζόμενα τη φωνή κάποιου κωμικού ηθοποιού, με αποτέλεσμα κανείς να μην τα παίρνει στα σοβαρά. Ο σκηνοθέτης Τζορτζ Μίλερ επένδυσε επτά ολόκληρα χρόνια πάνω σε εξελιγμένα συστήματα «animatronics» προκειμένου να αναπτύξει μηχανήματα με φυσικές και όχι ρομποτικές κινήσεις. Οι επτά υποψηφιότητες για Οσκαρ δεν ήταν τυχαίες.

The Blair Witch Project (1999)

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 οι ταινίες τρόμου κινούνταν στο ίδιο μοτίβο. Αμετανόητοι δολοφόνοι, τσιριχτές εφηβικές φωνές, ανατριχιαστικά εφέ, πομπώδης μουσική. Ταινίες στις οποίες ο τρόμος έμοιαζε κλεισμένος μέσα σε ένα πυροτέχνημα που δεν έσκαγε ποτέ. Οι σκηνοθέτες Εντουάρντο Σάντσεζ και Ντάνιελ Μίρικ κατάφεραν να τον απελευθερώσουν εγκαταλείποντας απλά τους ηθοποιούς τους σε ένα δάσος και επιτυγχάνοντας ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο ρεαλισμού.

Fahrenheit 9/11 (2004)

Πολλοί σκηνοθέτες έβγαιναν στους δρόμους για να ερευνήσουν σημαντικά γεγονότα και να τα καταγράψουν αναλυτικά σε ντοκιμαντέρ, όμως το σινεμά ποτέ δεν τους είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Ο Μάικλ Μουρ ανέδειξε την αξία των ντοκιμαντέρ το 2004, όταν στο «Fahrenheit 9/11» κατηγόρησε την οικογένεια Μπους ότι «πάτησε» στην επίθεση του Οσάμα μπιν Λάντεν για να δικαιολογήσει τους... αδικαιολόγητους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Avatar (2009)

Τα τέλη της δεκαετίας του '90 ήταν η περίοδος των φαντασμαγορικών εφέ με τη βοήθεια υπολογιστή. Ο «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης όμως είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει πάνω στην τρίτη και νέα διάσταση της κινηματογραφίας. Στο «Avatar» όλοι οι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια της παραστατικής κινηματογραφίας σε υπολογιστή, ενώ η τρισδιάστατη απόδοση χάρισε στην ταινία το ρεκόρ των μεγαλύτερων εισπράξεων όλων των εποχών.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ