Άραγε είμαστε έξυπνοι άνθρωποι οι έλληνες;

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.    Ποιος άραγε θα μπορούσε να θεωρηθεί «έξυπνος άνθρωπος»; Αυτός που ξέρει να οικονομεί σωστά και ν...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.   

Ποιος άραγε θα μπορούσε να θεωρηθεί «έξυπνος άνθρωπος»; Αυτός που ξέρει να οικονομεί σωστά και νοικοκυρεμένα, υπηρετώντας την καθολική ευημερία σε ένα δημοκρατικά πλουραλιστικό και φιλελεύθερο περιβάλλον, θα σου πει ο Ρεαλιστής.

Λάθος, θα αντιτάξει ο Στρουκτουραλιστής- Μαρξιστής: «έξυπνος άνθρωπος» είναι αυτός που υπηρετεί την οικονομία του κοινωνικού ατόμου και της ανθρωπότητας και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Η «υπεραξία στη κοινωνία», θα μπορούσε να είναι το σύνθημά τους.

«Έξυπνος άνθρωπος» δεν είναι αυτός, σου λένε οι μεταστρουκτουραλιστές (κονστρουκτιβιστές), αλλά εκείνος που προσεγγίζει την οικονομία ως επιστήμη πιο κοντά στην βιολογία παρά στην μηχανική. Κάνετε λάθος οι πιο πάνω, διότι αντιμετωπίζετε την οικονομία ως καταστροφικό μηχανισμό, με πολιτικούς όρους, έτσι ώστε να οικοδομήσετε δογματικά έναν αυτοματισμό αναδιανομής είτε δια της αγοράς, είτε δια του κράτους. Έτσι, τοποθετείτε τον οικονομικό στόχο στη θέση της ίδιας της ζωής, διαπραγματευόμενοι τελικά στη κοινωνία με βάση τα νεκρά πράγματα, τα ποσοστά και γενικά τα νούμερα, ως στατιστικές προβλέψεις.

Αν ήσαστε πράγματι «έξυπνοι άνθρωποι» θα καταλαβαίνατε ότι ποτέ η οικονομική αποτελεσματικότητα δεν συνδυάζεται μεσο-μακροπρόθεσμα με την πολιτική αυταρχικότητα, αδίστακτων εκτελεστών, μηχανικών μοντέλων εναρμονισμού στο πλαίσιο της αγοράς, όπως δεν συνδυάζεται με την γραφειοκρατική αντίληψη του οικονομικού σχεδιασμού. Αν δεις αγαθά να σπανίζουν, ενώ περισσεύουν άνθρωποι, είσαι έτοιμος για το επόμενο μαζικό έγκλημα. Δεν πλεονάζουν άνθρωποι και φυσικοί πόροι! Η ανοησία πλεονάζει και στην Ελλάδα πλέον… ξεχειλίζει! Δεν πλεονάζουν εργαζόμενοι στην Ελλάδα, η ηλιθιότητα πλεονάζει μαζί με την απληστία, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια «αντικαπιταλιστική» διαδικασία. Ο πλουτοκρατισμός είναι η πιο σοβαρή μορφή αντικαπιταλισμού, για όσους καταλαβαίνουν οικονομικά.

Στην Ελλάδα βασιλεύει η ηλιθιότητα διότι η κρίση δεν αντιμετωπίστηκε ως κρίση του μοντέλου συσσώρευσης της ευρωζώνης, αλλά ως κρίση του μοντέλου συσσώρευσης της χώρας μας. Έτσι ούτε πολιτική (ασφαλώς) διαπραγμάτευση θα μπορούσες να κάνεις ποτέ στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ, ούτε να επικεντρώσεις στον άνθρωπο. Και έτσι μια πιστωτική κρίση, που αφορά στο διαθρωτικό πρόβλημα της ευρωζώνης και στην πόλωση κεφαλαίου εντός αυτής, την μετέτρεψες βλακωδώς σε ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Δες το ανάποδα, δες το πολιτικά, έλεγα από την αρχή της κρίσης, δομώντας μια απλή αρχή: η αναδιάρθρωση του μηχανισμού παραγωγής κέρδους στην Ελλάδα, που αφορά συνολικά στα δημοσιονομικά και στην δομή της αγοράς, δεν μπορεί να λειτουργήσει εντός της ευρωζώνης δίχως ρήτρα ανάπτυξης και παράλληλες (σχεδιασμένες) επενδύσεις μεικτού χαρακτήρα στο πνεύμα ιδιαίτερων Foreign direct investment(s) [FDI], όπως για παράδειγμα νομοθετεί η Κίνα μετά το 2009.

Μα, αυτές δεν είναι ρεαλιστικές προτάσεις: ούτε βασισμένες στην υπάρχουσα δομή της ευρωζώνης, ούτε στην λογική της χειραφέτησης της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο, μου έλεγαν. Σαν να είπα ποτέ εγώ, πως είναι! Αλλά γιατί άραγε θα πρέπει να είναι; Ο ρεαλιστικός οικονομισμός σε δολοφονεί, σου προκαλεί ανθρωπιστική καταστροφή, ενώ ο σοσιαλοικονομισμός προϋποθέτει μια λαϊκή επανάσταση για την εγκαθίδρυση Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας σε μια και μόνη χώρα - πράγμα που έχει αποδειχτεί ιστορικά ανέφικτο μακροχρονίως! Όπως παράλογο θα ήταν να δεις τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα απαλλαγμένο από την καταστροφή κεφαλαίου και φυσικών πόρων, καθώς και μειζόνων ανθρωπιστικών καταστροφών – και εσύ λες πως η πολιτική είναι ουτοπία!!! Ουτοπία, αγαπητοί φίλοι, δεν είναι οι πολιτικές προτάσεις διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και διεθνώς, που έχω κάνει, αλλά ο δογματισμός είτε στο επίπεδο της αγοράς, είτε στο επίπεδο του κρατισμού. Το πρώτο έρχεται ουσιαστικά να συντηρήσει φανταστικά μια δομή που στην πραγματικότητα έχει ήδη καταρρεύσει – και που η συνέχεια του προγράμματος του «ατομικού μηχανισμού» οδηγεί σίγουρα σε διπλό νομισματικό και μεγαλύτερη υποτίμηση – ενώ το δεύτερο δεν έχει καμία αντικειμενική βάση και προοπτική στη σημερινή Ελλάδα. Αποτελεί απλή δοξασία και πόθο αγνών στις περισσότερες περιπτώσεις σοσιαλιστών, δίχως καμία ωστόσο πλέον κοινωνιολογική και θεωρητική βάση.

Ο «έξυπνος άνθρωπος» λοιπόν στην Ελλάδα θα διαπραγματευόταν ΠΟΛΙΤΙΚΑ, δηλαδή στη βάση της απόρριψης της εσωτερικής υποτίμησης ως μηχανισμό προσαρμογής στην ΟΝΕ. Αυτό έπρεπε να αποκλειστεί ως αρχή από την αρχή – όπως πρότεινα - και αυτό θα απαιτούσε ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, ταυτόχρονα με την πτώχευση και συμφωνία για παράλληλη «αποζημίωση» με αναπτυξιακά κεφάλαια της συρρίκνωσης του εθνικού προϊόντος που θα επέφεραν οι δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις. Μόνον έτσι η κρίση δεν θα οδηγούσε σε ανθρωπιστική και ακόμη μεγαλύτερη παραγωγική καταστροφή.

Ε, αυτή η προσέγγιση δεν φαινόταν αρκετά έξυπνη ως στρατηγική, αλλά αντιθέτως ως «έξυπνα» ορίστηκαν τα «διαστροφικά» ενός ναυαγημένου καθεστώτος στην Ελλάδα και ο νεορεαλισμός της κ. Μέρκελ! Τι κάνει αυτός; Αν νομίζετε πως προσπαθεί να σώσει το ευρώ ή την πλουτοκρατία στην Ελλάδα, για παράδειγμα, σφάλετε. Η Γερμανία επιχειρεί να μην επωμιστεί την μορφή αυτή του κόστους από την κρίση στην ευρωζώνη που θα κατέληγε να προκαλέσει ανθρωπιστικού τύπου διλήμματα στο εσωτερικό της. Είναι αναμφίβολα μια εθνικιστική προσέγγιση δομημένη στο «δίλημμα του φυλακισμένου», το οποίο είναι ένα κλασικό μοντέλο που ανέπτυξε ο νεορεαλισμός, βασισμένο στην αντίληψη του σχετικού και όχι του απολύτου κόστους. Αυτό ενώ φαίνεται «έξυπνο» σε έναν συντηρητικό, τον εγκλωβίζει τελικά σε μια σύγκρουση με κάποιον άλλον συντηρητικό. Ο ισχυρότερος πολιτικο-οικονομικά συντηρητικός θα επιβάλει την βούλησή του και το συμφέρον του (ο αδύναμος σχετικά συντηρητικός είναι ο βλάκας της υπόθεσης).

Η δική μου προσέγγιση έδειξε έναν τρόπο να σπάσει το νεορεαλιστικό σχήμα, η νεορεαλιστική δομή της κεντροευρωπαϊκής ελίτ, αλλά αυτό παρέπεμπε σε μια ριζοσπαστικά προοδευτική πολιτική αριστερών μεταρρυθμίσεων. Ήταν η πραγματικά έξυπνη προσέγγιση, καθώς έβγαζε τους συντηρητικούς Γερμανούς και τους συμμάχους τους από τα νερά τους και μετέφερε το ζήτημα της κρίσης σε μια μεταστρουκτουραλιστική βάση, ώστε να αντιμετωπισθεί ως πράγματι μετανεωτερικό και μεταβιομηχανικό φαινόμενο, αντί για νεωτερικό σε μια μετανεωτερική ευρωπαϊκή δομή, όπως αντιμετωπίζεται σήμερα.

Άραγε, είμαστε έξυπνοι άνθρωποι, εμείς οι έλληνες; Όχι, στο βαθμό που λέμε αυτό που ισχυρίζεται ο κ. Στουρνάρας: «Είμαστε έξυπνοι άνθρωποι. Τώρα που είμαστε κοντά στο τέλος δεν θα καταστρέψουμε ότι έχουμε πετύχει μέχρι τώρα»! Κοντά στην «τελική λύση» για την πλήρη ανθρωπιστική καταστροφή των συγχρόνων ελλήνων βρίσκεσαι, αγαπητέ, αλλά αυτό θα απαιτούσε στοιχειώδη εντιμότητα για να το δεις και να το εκφράσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ πως όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης είναι άσχετοι με τα οικονομικά και πως αυτό είναι η αιτία των ηλίθιων εκτιμήσεών τους και πρωτοβουλιών τους! Δεν είναι ακριβώς άσχετοι με τα οικονομικά, είναι άσχετοι με την «σοφία» (: μεθοδολογία) που αντιμετωπίζει τα οικονομικά ως επιστήμη της ζωής και όχι του θανάτου. Είναι ηλίθιος όποιος εφαρμόζει την θεωρία της καταστροφής στα κράτη, όταν αυτό το θεωρεί μάλιστα μεγάλη εξυπνάδα, που ενισχύει την διαδικασία οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης! Έχουμε μπλέξει με ηλίθιους, επειδή δεν μάθαμε πως και η ηλιθιότητα πολιτικό φαινόμενο είναι και πολιτικά αντιμετωπίζεται.

Εμείς οι μεταστρουκτουραλιστές (κονστρουκτιβιστές) μπορεί να μην ξέρουμε πώς να σώσουμε τον κόσμο, ξέρουμε όμως πώς να τον κάνουμε πιο έξυπνο μήπως και βρει τρόπο να σωθεί από μόνος του. Τί κάνουμε, με μια κουβέντα: κρατάμε την οικονομική σοφία του Μαρξ και την πολιτική σοφία των μεταμαρξιστών και πετάμε το δόγμα της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και το δόγμα των αυτορυθμιζόμενων αγορών του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Δείχνουμε πώς θα μπορούσε να διαπραγματευτεί έξυπνα η Ελλάδα, με μια αρχή: έξυπνο σύστημα είναι αυτό που προβλέπει την αυτοκαταστροφή του, δίχως να καταστραφούν οι άνθρωποι και οι φυσικοί πόροι του και έξυπνοι άνθρωποι αυτοί που αισθάνονται και δρουν ως παράγοντες ισχύος (ελευθερία) μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα.

Αν αυτά φαντάζουν σε κάποιους «κινέζικα», είναι που έχουν ήδη αποδεχτεί το ρόλο του κινέζου στην ΕΕ, δίχως ωστόσο κανένα στοιχείο από εκείνα που αντικειμενικά κάνουν τον κινέζο να ελπίζει, με όρους ευημερίας! Ο κινέζος είναι ρεαλιστής, εσύ «έλληνα κινέζε» είσαι νεορεαλιστής και ως τέτοιος το πιόνι της κεντροευρωπαϊκής ελίτ. Ο κ. Στουρνάρας είναι απλώς, ένας «έξυπνος άνθρωπος» - όπως νομίζει - με απολύτως ηλίθιες πολιτικές συμπεριφορές. Κάτι δεν πάει καλά στην προηγούμενη πρόταση, ή κάτι δεν πάει καλά στη κυβέρνηση, την οποία εκπροσωπεί στο οικονομικό επίπεδο ο κ. Στουρνάρας!