Η άγνωστη ιστορία του 18χρονου που έφερε, με αυτοθυσία, τα ασθενοφόρα στο Πολυτεχνείο... ω Μια συγκλονιστική μαρτυρία 1973 – 2013 ...
Η άγνωστη ιστορία του 18χρονου που έφερε, με αυτοθυσία, τα ασθενοφόρα στο Πολυτεχνείο... ω
Μια συγκλονιστική μαρτυρία 1973 – 2013 40 χρόνια μετά Αποφοίτησα από το εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων Αρκαδίας, τον Ιούνιο του έτους 1972 Στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα με σκοπό να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις στην γυμναστική ακαδημία, που ήταν το όνειρο μου. Ήρθε όμως ο Νοέμβρης του 73 του οποίου οι μέρες έμελλε να μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Ήταν οι μέρες του αγώνα και της εξέγερσης , μέρες και ώρες συγκλονιστικές με αποκορύφωμα την Παρασκευή 16/11/72. Βρισκόμουν στη κεντρική είσοδο επί της οδού Πατησίων, το τι συνέβαινε την μέρα αυτή, μόνο αν το ζούσες θα μπορούσες να το καταλάβεις. Το βράδυ η ένταση κορυφώθηκε και κατά τις 21,00 περίπου κτυπήθηκε ο διπλανός μου από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή που βρισκόταν στα κτήρια απέναντι από το Πολυτεχνείο. Τραυματίστηκε πάνω από το μέτωπο και μάλιστα επειδή του έφυγε μια τούφα από τα μαλλιά μαζί με δέρμα, αιμορραγούσε ασταμάτητα. Παρ’ όλο που προς στιγμή τρόμαξα πολύ επειδή σκέφτηκα πως θα μπορούσε να ήμουν εγώ στη θέση του, τον πήρα αγκαλιά μπήκαμε στο Πολυτεχνείο και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο σε μια μεγάλη αίθουσα όπου υπήρχαν πολλοί τραυματίες και τους δίνονταν οι πρώτες βοήθειες.
Τα μεγάφωνα εκλιπαρούσαν για γιατρούς και ασθενοφόρα, τα συναισθήματα μου, από αυτά που ζούσα ήταν έντονα και έχοντας επαρχιώτικο τσαγανό και την ορμή της νιότης αποφάσισα να δράσω. Σκέφτηκα να πάω στο Ρυθμιστικό Νοσοκομείο που έμαθα πως εφημερεύει για να ζητήσω βοήθεια. Όταν έφθασα εκεί, έξω από τα εξωτερικά ιατρεία συνάντησα 5-6 οδηγούς ασθενοφόρων να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Τους ικέτεψα να πάνε γρήγορα στο Πολυτεχνείο γιατί υπάρχουν πολλοί τραυματίες που χρειάζονταν βοήθεια. Κάποια στιγμή ένας οδηγός μου λέει: “Εκεί είναι το ασθενοφόρο, παρ’ το και πήγαινε ”. Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος ή το θράσος καλύτερα 18 χρονών παιδί, μπήκα στο όχημα και ξεκίνησα. Αυτό ήταν έγινε η αρχή και τότε ακολούθησαν και τα άλλα. Αφού μεταφέραμε αρκετούς τραυματίες, στο τρίτο δρομολόγιο στο προαύλιο του Ριθμιστικού μας περίμενε μια ομάδα περίπου 20 αστυνομικών και ο επικεφαλής, δείχνοντας προς εμένα είπε: “Αυτός είναι”. Τότε όρμησαν κατά πάνω μου και με κτυπούσαν με τα γκλοπ με μανία.
Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκεσε αυτό γιατί μετά από κάποια στιγμή έπαθα πλήρη αναισθησία. Ευτυχώς για καλή μου τύχη περνούσε ένας γιατρός που σχολούσε με το αυτοκίνητο του VW σιελ χρώματος. Βλέποντας τι συνέβαινε, κατέβηκε και τους λέει, “αμάν ρε παιδιά τον σκοτώσατε τον άνθρωπο “. Με πήρε από τα χέρια τους μισοαναίσθητο και αφού με έβαλε στο αυτοκίνητο του μου λέει ότι επειδή δεν μπορώ να σε βοηθήσω εδώ θα σε πάω σε μια κλινική που ξέρω να σε βοηθήσουν εκεί. Ήταν κατεβαίνοντας δεξιά την Λεωφόρο Αλεξάνδρας πριν φτάσουμε στο πεδίο του Άρεως. Εκεί δέχθηκα τις πρώτες βοήθειες και ενώ θέλησαν να με κρατήσουν για περαιτέρω εξετάσεις, εγώ ακούγοντας τα μεγάφωνα του πολυτεχνείου και τις ερπύστριες των τανκς που πήγαιναν προς τα εκεί, έφυγα αδιαφορώντας για την κατάσταση της υγείας μου.
Έφτασα την ώρα που το τανκ έσπαζε την πόρτα και επικρατούσε μεγάλος πανικός. Μπήκα μέσα, κρύφτηκα σε μια γωνία και περίμενα να δω τι θα γίνει. Τελικά κυνηγημένοι από τους αστυνομικούς, φύγαμε προς διάφορες κατευθύνσεις. Δυστυχώς για μένα, ενώ πήγαινα προς την πλατεία Κάνιγγος στην διασταύρωση Τζωρτζ και Σολωμού με συνέλαβαν και με οδήγησαν σε μια κλούβα της αστυνομίας, η οποία βρισκόταν έξω από το Υπουργείο Εμπορίου. Υπεύθυνος εκεί ήταν ένας αστυνομικός με τον οποίο πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο Τροπαίων και το μικρό του όνομα ήταν Ανδρέας. Προς στιγμήν πίστεψα ότι στάθηκα τυχερός και θα την γλιτώσω, δυστυχώς όμως γύρισε προς τα εμένα και μου είπε τα εξής: «Εσύ εδώ ρε κωλ…; Μας ξεφτίλισες, καλά να πάθεις ότι και αν πάθεις από εδώ και πέρα». Με άφησε και έφυγε. Κάθισα σε ένα κάθισμα και κατάλαβα ότι τώρα άρχιζαν τα πιο δύσκολα.
Από εκεί μας πήγαν στην Γενική Ασφάλεια στην Μεσογείων. Μπαίνοντας, αριστερά από την πόρτα, υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο. Σε κάθε σκαλοπάτι στέκονταν δυο αστυνομικοί και ενώ μας κατέβαζαν προς το υπόγειο, το ξύλο έπεφτε ασταμάτητα. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα και μας διέταξαν να βγάλουμε όλα τα ρούχα μας, ακόμα και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας. Μου βρήκαν και μια φωτογραφική μηχανή, αφού δεν είχα προλάβει να την εξαφανίσω, με διάφορες φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις. Περιμέναμε αρκετή ώρα, μέχρι να αποφασιστεί τι θα κάνουν με τον καθένα μας. Με ανέβασαν τελικά στον πέμπτο όροφο και με έβαλαν μόνο μου σε κάποιο κελί. Υπήρχαν αστυνομικοί στον διάδρομο και κάπου κάπου έμπαινε κάποιος από αυτούς και με κτυπούσε με κλωτσιές σε όλο μου το σώμα.
Κάποια στιγμή και αφού πονούσα αφάνταστα, ζήτησα να πάω τουαλέτα. Άκουσα αρκετά κοσμητικά επίθετα και αρνήθηκαν να με πάνε. Τότε άρχισα να χτυπάω την πόρτα και να ουρλιάζω, μην αντέχοντας άλλο, οπότε κάποιος αστυνομικός αποφάσισε να με πάει και η λεκάνη, αντί για ούρα, γέμισε με κατακόκκινο αίμα. Ενημέρωσε για αυτό τους ανωτέρους του και αφού έφεραν τα ρούχα μου, με πήγαν με περιπολικό στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και έγινε εισαγωγή μου. Έμεινα όλο το βράδυ φρουρούμενος, αλλά το πρωί κάποιοι από τους νοσοκόμους με φυγάδευσαν κρυφά και με πήγαν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός χωρίς να γίνει εισαγωγή, αφού γινόταν παντού έλεγχος σε όλους τους τραυματίες. Έμεινα 10 ημέρες στο ισόγειο δεξιά σε θάλαμο με ηλικιωμένους για να μείνω απαρατήρητος. Οι γιατροί μαθαίνοντας για την περίπτωση μου, έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Πήρα εξιτήριο με αιτιολογία «Αιματουρία συνέπεια κακώσεως κατά της αριστερής νεφρικής χώρας».
Μετά από όλα αυτά, αναγκάστηκα να φύγω κρυφά από την Αθήνα και να επιστρέψω στα Τρόπαια. Ο τότε διοικητής του αστυνομικού τμήματος μου ζήτησε για να μην δοθεί συνέχεια στο θέμα μου, να μείνω κλεισμένος στο σπίτι μου και χωρίς επαφές με τους συγχωριανούς μου. Από τα γεγονότα αυτά και μετά, η ζωή μου ανετράπη με σοβαρή βλάβη της υγείας μου, την οποία μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να επανορθώσω.
Πιστεύω ότι τότε πρόσφερα κάτι σημαντικό μα ποτέ δεν ζήτησα κάποια ανταμοιβή, παρά μόνο μια αναγνώριση. Το λέω αυτό διότι πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής. Εντελώς τυχαία βρέθηκα με κάποιο φίλο μου γιατρό στο γραφείο του διοικητού του κρατικού νοσοκομείου κου Ανωμερίτη.
Εκεί υπάρχει βιβλίο καταγραφής εισαγωγών που έγιναν την 17/11/1973. Στον αριθμό 37 είναι καταγεγραμμένη η περίπτωση μου και το όνομα μου, το επίθετο μου και όλα τα λοιπά στοιχεία. Το φωτογράφισα με το κινητό μου τηλέφωνο και ζήτησα ή μάλλον παρακάλεσα τον συγκεκριμένο διευθυντή μιας απόδειξης αυτού, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά βεβαίωσης για όσα πιο πάνω αναφέρω. Όσο και αν παρακάλεσα δεν βρήκα καμία ανταπόκριση και μάλιστα με έκανε να καταλάβω ότι αυτά που έκανα την εποχή των γεγονότων αυτών ήταν γι’ αυτόν λάθος. Έφτασα μέχρι τον συνήγορο του πολίτη, μήπως καταφέρω κάτι, αλλά μάταια.
Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν τότε να ξεπεράσω όλα αυτά που μου συνέβησαν. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά ήλπιζα εάν κάποιος από αυτούς που διαβάσει την επιστολή μου αυτή και θυμηθεί την περίπτωση μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Θα μου δώσει χαρά και συγκίνηση τεράστια. Δεν κρατώ καμία κακία σε όσους τότε με πίκραναν. Ίσως δεν φταίνε τόσο αυτοί, αλλά η κατάσταση που τότε επικρατούσε.
Μια συγκλονιστική μαρτυρία 1973 – 2013 40 χρόνια μετά Αποφοίτησα από το εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων Αρκαδίας, τον Ιούνιο του έτους 1972 Στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα με σκοπό να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις στην γυμναστική ακαδημία, που ήταν το όνειρο μου. Ήρθε όμως ο Νοέμβρης του 73 του οποίου οι μέρες έμελλε να μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Ήταν οι μέρες του αγώνα και της εξέγερσης , μέρες και ώρες συγκλονιστικές με αποκορύφωμα την Παρασκευή 16/11/72. Βρισκόμουν στη κεντρική είσοδο επί της οδού Πατησίων, το τι συνέβαινε την μέρα αυτή, μόνο αν το ζούσες θα μπορούσες να το καταλάβεις. Το βράδυ η ένταση κορυφώθηκε και κατά τις 21,00 περίπου κτυπήθηκε ο διπλανός μου από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή που βρισκόταν στα κτήρια απέναντι από το Πολυτεχνείο. Τραυματίστηκε πάνω από το μέτωπο και μάλιστα επειδή του έφυγε μια τούφα από τα μαλλιά μαζί με δέρμα, αιμορραγούσε ασταμάτητα. Παρ’ όλο που προς στιγμή τρόμαξα πολύ επειδή σκέφτηκα πως θα μπορούσε να ήμουν εγώ στη θέση του, τον πήρα αγκαλιά μπήκαμε στο Πολυτεχνείο και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο σε μια μεγάλη αίθουσα όπου υπήρχαν πολλοί τραυματίες και τους δίνονταν οι πρώτες βοήθειες.
Τα μεγάφωνα εκλιπαρούσαν για γιατρούς και ασθενοφόρα, τα συναισθήματα μου, από αυτά που ζούσα ήταν έντονα και έχοντας επαρχιώτικο τσαγανό και την ορμή της νιότης αποφάσισα να δράσω. Σκέφτηκα να πάω στο Ρυθμιστικό Νοσοκομείο που έμαθα πως εφημερεύει για να ζητήσω βοήθεια. Όταν έφθασα εκεί, έξω από τα εξωτερικά ιατρεία συνάντησα 5-6 οδηγούς ασθενοφόρων να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Τους ικέτεψα να πάνε γρήγορα στο Πολυτεχνείο γιατί υπάρχουν πολλοί τραυματίες που χρειάζονταν βοήθεια. Κάποια στιγμή ένας οδηγός μου λέει: “Εκεί είναι το ασθενοφόρο, παρ’ το και πήγαινε ”. Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος ή το θράσος καλύτερα 18 χρονών παιδί, μπήκα στο όχημα και ξεκίνησα. Αυτό ήταν έγινε η αρχή και τότε ακολούθησαν και τα άλλα. Αφού μεταφέραμε αρκετούς τραυματίες, στο τρίτο δρομολόγιο στο προαύλιο του Ριθμιστικού μας περίμενε μια ομάδα περίπου 20 αστυνομικών και ο επικεφαλής, δείχνοντας προς εμένα είπε: “Αυτός είναι”. Τότε όρμησαν κατά πάνω μου και με κτυπούσαν με τα γκλοπ με μανία.
Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκεσε αυτό γιατί μετά από κάποια στιγμή έπαθα πλήρη αναισθησία. Ευτυχώς για καλή μου τύχη περνούσε ένας γιατρός που σχολούσε με το αυτοκίνητο του VW σιελ χρώματος. Βλέποντας τι συνέβαινε, κατέβηκε και τους λέει, “αμάν ρε παιδιά τον σκοτώσατε τον άνθρωπο “. Με πήρε από τα χέρια τους μισοαναίσθητο και αφού με έβαλε στο αυτοκίνητο του μου λέει ότι επειδή δεν μπορώ να σε βοηθήσω εδώ θα σε πάω σε μια κλινική που ξέρω να σε βοηθήσουν εκεί. Ήταν κατεβαίνοντας δεξιά την Λεωφόρο Αλεξάνδρας πριν φτάσουμε στο πεδίο του Άρεως. Εκεί δέχθηκα τις πρώτες βοήθειες και ενώ θέλησαν να με κρατήσουν για περαιτέρω εξετάσεις, εγώ ακούγοντας τα μεγάφωνα του πολυτεχνείου και τις ερπύστριες των τανκς που πήγαιναν προς τα εκεί, έφυγα αδιαφορώντας για την κατάσταση της υγείας μου.
Έφτασα την ώρα που το τανκ έσπαζε την πόρτα και επικρατούσε μεγάλος πανικός. Μπήκα μέσα, κρύφτηκα σε μια γωνία και περίμενα να δω τι θα γίνει. Τελικά κυνηγημένοι από τους αστυνομικούς, φύγαμε προς διάφορες κατευθύνσεις. Δυστυχώς για μένα, ενώ πήγαινα προς την πλατεία Κάνιγγος στην διασταύρωση Τζωρτζ και Σολωμού με συνέλαβαν και με οδήγησαν σε μια κλούβα της αστυνομίας, η οποία βρισκόταν έξω από το Υπουργείο Εμπορίου. Υπεύθυνος εκεί ήταν ένας αστυνομικός με τον οποίο πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο Τροπαίων και το μικρό του όνομα ήταν Ανδρέας. Προς στιγμήν πίστεψα ότι στάθηκα τυχερός και θα την γλιτώσω, δυστυχώς όμως γύρισε προς τα εμένα και μου είπε τα εξής: «Εσύ εδώ ρε κωλ…; Μας ξεφτίλισες, καλά να πάθεις ότι και αν πάθεις από εδώ και πέρα». Με άφησε και έφυγε. Κάθισα σε ένα κάθισμα και κατάλαβα ότι τώρα άρχιζαν τα πιο δύσκολα.
Από εκεί μας πήγαν στην Γενική Ασφάλεια στην Μεσογείων. Μπαίνοντας, αριστερά από την πόρτα, υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο. Σε κάθε σκαλοπάτι στέκονταν δυο αστυνομικοί και ενώ μας κατέβαζαν προς το υπόγειο, το ξύλο έπεφτε ασταμάτητα. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα και μας διέταξαν να βγάλουμε όλα τα ρούχα μας, ακόμα και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας. Μου βρήκαν και μια φωτογραφική μηχανή, αφού δεν είχα προλάβει να την εξαφανίσω, με διάφορες φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις. Περιμέναμε αρκετή ώρα, μέχρι να αποφασιστεί τι θα κάνουν με τον καθένα μας. Με ανέβασαν τελικά στον πέμπτο όροφο και με έβαλαν μόνο μου σε κάποιο κελί. Υπήρχαν αστυνομικοί στον διάδρομο και κάπου κάπου έμπαινε κάποιος από αυτούς και με κτυπούσε με κλωτσιές σε όλο μου το σώμα.
Κάποια στιγμή και αφού πονούσα αφάνταστα, ζήτησα να πάω τουαλέτα. Άκουσα αρκετά κοσμητικά επίθετα και αρνήθηκαν να με πάνε. Τότε άρχισα να χτυπάω την πόρτα και να ουρλιάζω, μην αντέχοντας άλλο, οπότε κάποιος αστυνομικός αποφάσισε να με πάει και η λεκάνη, αντί για ούρα, γέμισε με κατακόκκινο αίμα. Ενημέρωσε για αυτό τους ανωτέρους του και αφού έφεραν τα ρούχα μου, με πήγαν με περιπολικό στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και έγινε εισαγωγή μου. Έμεινα όλο το βράδυ φρουρούμενος, αλλά το πρωί κάποιοι από τους νοσοκόμους με φυγάδευσαν κρυφά και με πήγαν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός χωρίς να γίνει εισαγωγή, αφού γινόταν παντού έλεγχος σε όλους τους τραυματίες. Έμεινα 10 ημέρες στο ισόγειο δεξιά σε θάλαμο με ηλικιωμένους για να μείνω απαρατήρητος. Οι γιατροί μαθαίνοντας για την περίπτωση μου, έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Πήρα εξιτήριο με αιτιολογία «Αιματουρία συνέπεια κακώσεως κατά της αριστερής νεφρικής χώρας».
Μετά από όλα αυτά, αναγκάστηκα να φύγω κρυφά από την Αθήνα και να επιστρέψω στα Τρόπαια. Ο τότε διοικητής του αστυνομικού τμήματος μου ζήτησε για να μην δοθεί συνέχεια στο θέμα μου, να μείνω κλεισμένος στο σπίτι μου και χωρίς επαφές με τους συγχωριανούς μου. Από τα γεγονότα αυτά και μετά, η ζωή μου ανετράπη με σοβαρή βλάβη της υγείας μου, την οποία μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να επανορθώσω.
Πιστεύω ότι τότε πρόσφερα κάτι σημαντικό μα ποτέ δεν ζήτησα κάποια ανταμοιβή, παρά μόνο μια αναγνώριση. Το λέω αυτό διότι πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής. Εντελώς τυχαία βρέθηκα με κάποιο φίλο μου γιατρό στο γραφείο του διοικητού του κρατικού νοσοκομείου κου Ανωμερίτη.
Εκεί υπάρχει βιβλίο καταγραφής εισαγωγών που έγιναν την 17/11/1973. Στον αριθμό 37 είναι καταγεγραμμένη η περίπτωση μου και το όνομα μου, το επίθετο μου και όλα τα λοιπά στοιχεία. Το φωτογράφισα με το κινητό μου τηλέφωνο και ζήτησα ή μάλλον παρακάλεσα τον συγκεκριμένο διευθυντή μιας απόδειξης αυτού, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά βεβαίωσης για όσα πιο πάνω αναφέρω. Όσο και αν παρακάλεσα δεν βρήκα καμία ανταπόκριση και μάλιστα με έκανε να καταλάβω ότι αυτά που έκανα την εποχή των γεγονότων αυτών ήταν γι’ αυτόν λάθος. Έφτασα μέχρι τον συνήγορο του πολίτη, μήπως καταφέρω κάτι, αλλά μάταια.
Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν τότε να ξεπεράσω όλα αυτά που μου συνέβησαν. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά ήλπιζα εάν κάποιος από αυτούς που διαβάσει την επιστολή μου αυτή και θυμηθεί την περίπτωση μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Θα μου δώσει χαρά και συγκίνηση τεράστια. Δεν κρατώ καμία κακία σε όσους τότε με πίκραναν. Ίσως δεν φταίνε τόσο αυτοί, αλλά η κατάσταση που τότε επικρατούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση