Ποιος θα πρέπει να φοβάται την κοινωνία;

του Σταμάτη Στεφανάκου. Είχα καιρό να γράψω άρθρο. Όχι γιατί μου έλλειπαν τα ερεθίσματα ή δεν είχα χρόνο. Είναι όμως φορές που πρέ...

του Σταμάτη Στεφανάκου.

Είχα καιρό να γράψω άρθρο. Όχι γιατί μου έλλειπαν τα ερεθίσματα ή δεν είχα χρόνο. Είναι όμως φορές που πρέπει να κάνεις πίσω, να...
διαβάσεις την πραγματικότητα, να την μετρήσεις , να την κατανοήσεις και κυρίως να νιώσεις τον παλμό της . Με κάποιο τρόπο είναι ανάγκη να ελαττώσεις τον θόρυβο που γεννιέται από τα γεγονότα, και να τα δεις μεθοδικά και ψύχραιμα πριν εκφραστείς γραπτά ή προφορικά.

Σήμερα όμως, νομίζω, έχει φτάσει η ώρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Έως και σήμερα μας απειλούσαν και μας απειλούν με πολλά «κακά» πράγματα που «θα» συμβούν στην κοινωνία και στις ζωές μας. Έτσι δεν μας λένε; Πχ ας θυμηθούμε μερικά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε:

- Θα κατάρρευση η οικονομία.
- Θα κατάρρευση το ασφαλιστικό.
- Θα μειωθούν οι θέσεις εργασίας, λόγω έλλειψης « επενδυτών».
- Θα χάσουμε από τους μισθούς μας, τις συντάξεις, τις αμοιβές μας γενικώς.
- Θα βρεθεί η πατρίδα σε κίνδυνο από τα αρπακτικά.
- Θα βρεθεί σε κίνδυνο η δημοκρατία.
- Θα μας βγάλουν από το ευρώ.

Θα , θα , θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας, και ο ήλιος θα βγει από την δύση και τα ζόμπι από τους τάφους και άλλα τέτοια όμορφα….

Νομίζω ότι όποιος/α ζει σε αυτή την χώρα έχει δει τι έχουν κάνει, το βιώνουμε στο πετσί μας, κάθε μέρα.

Με ανεργία στο 27% και βάλε, τον ιδιωτικό τομέα σε διάλυση, τον δημόσιο τομέα σκόπιμα σε κατάσταση αποδιοργάνωσης ,με κυβέρνηση που απλά σκύβει και ρωτάει απλά πόσο ακόμα, με την εθνική κυριαρχία να χάνεται κάθε μέρα, με τα ασφαλιστικά ταμεία σε αδυναμία, την παιδεία σε πλήρη απαξίωση, τι να προσθέσουμε; Μήπως τον βιασμό του Συντάγματος; Μήπως την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Μήπως να βάλουμε και τον ευτελισμό της ζωής; Να θυμηθούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών; Την εμφάνιση της Χ.Α; Την προσπάθεια τους να χρησιμοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό ως ελεγκτικό εργαλείο; Απελευθέρωση πλειστηριασμών και κατασχέσεων σε αδύνατους; Την χώρα παραδομένη στο ράφι της διεθνούς και ντόπιας απληστίας και αλητείας;

Ανθρώπινα δικαιώματα, εργατικά δικαιώματα, δικαιοσύνη, οι αυτονόητες κοινωνικές παροχές όπως πρόσβαση στην παιδεία, στην υγεία, το περιβάλλον, ακόμα και στο νερό, είναι υπό αμφισβήτηση ή ακόμα χειρότερα απειλούνται να εξαφανιστούν άμεσα από πολιτικές που «δήθεν» είναι για το καλό μας….

Εδώ έρχεται η διαπίστωση: Επιχειρούν να κυβερνούν μέσω του φόβου και της καταστολής.

Και ρωτώ: έχουν πλέον κάτι να μας φοβίσουν; Κάτι να μας τρομάξουν και άλλο;

Αν το καλοσκεφτείτε η απάντηση είναι όχι. Όλες οι απειλές τους, είναι ποια η πραγματικότητα μας.

Ποιος πρέπει, λοιπόν να φοβάται από εδώ και πέρα;

Εμείς που ούτως ή άλλως ζούμε στην κόλαση ή αυτοί; Ποιος έχει να χάσει;

Πλησιάζουμε ή έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν θα συζητάμε για άλλη μια πορεία, αλλά για γενικευμένη αντίσταση και ανυπακοή.

Το σύνθημα: «αφήστε μας να ζήσουμε» ακούγεται και από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που μεγαλώνει με εξαιρετικά ταχύς ρυθμούς.

Το ξέρουν; Ναι. Το φοβούνται; Ναι. Επιβάλλουν και άλλη καταστολή; Ναι.

Η άθλια τους προπαγάνδα , έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο.

Αλλά κάθε προπαγάνδα έχει ένα όριο. Και το όριο αυτό προσδιορίζεται από το σημείο εκείνο που όταν ο άλλος δεν έχει τίποτα ποια να χάσει, όταν ο ίδιος και τα παιδιά του δεν έχουν παιδεία, τροφή, πρόσβαση στην υγεία, δικαίωμα στην ζωή και όταν η ελευθερία αμφισβητείται . Εκεί είναι το σημείο που η επιρροής της τελειώνει, η απάτη ξεσκεπάζεται, και η ανάγκη τον σπρώχνει να βρει πραγματικές, χειροπιαστές λύσεις.

Θα μου πείτε, ρε φίλε ωραία όλα αυτά , αλλά για πάμε ζουμί.

Αν συμφωνείτε ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε, θα σας κάνω μια πρόταση και μια πρόβλεψη. Μπορείτε να τα αγνοήστε και τα δυο. Αλλά ίσως να σας βάλουν και σε ένα προβληματισμό. Άλλωστε ούτε σοφός είμαι , ούτε τον σοφό παριστάνω, ούτε περισσότερο έξυπνός είμαι από οποιονδήποτε άλλο/η, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο είμαι , ούτε και με ενδιαφέρει να κυβερνήσω ή να … αποκτήσω καρέκλα. Απλά όπως έγραψα και στην αρχή, μοιράζουμε τις σκέψεις μου μαζί σας.

Καταρχάς , κάνεις δεν θα επιβιώσει από μόνους του. Όποιος/α πιστέψει κάτι τέτοιο δεν έχει καταλάβει ούτε τα βασικά. Επίσης μην περιμένετε ότι η κατάσταση αυτή θα λυθεί σύντομα ή ανώδυνα. Ξεχάστε το. Θα τραβήξει χρόνια, ίσως και δεκαετίες. Και ναι θα έχουμε και απώλειες.

Επομένως σε μια πρώτη φάση, οργανωθείτε. Και όταν λέμε οργανωθείτε , ξεπεράστε τις διαφορές, ιδεολογικές και μη, και συνεργαστείτε. Στην πορεία και κάτω υπό άλλες συνθήκες συζητάμε το ιδανικό παρόν και μέλλον για το καθένα και όλοι μαζί βρίσκουμε τι θέλουμε. Συλλογικά το πρώτο βήμα είναι να βρούμε λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα και τον αγώνα για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο.. Σημειώστε ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος μπούσουλας, τον δρόμο μας θα πρέπει καλώς ή κακώς, να τον βρούμε από μόνοι μας. Ενημερωθείτε, και κάντε ερωτήσεις σε όσους προτείνουν λύσεις που να καταλήγουν σε ένα ναι ή σε ένα όχι. Δεν είναι καιρός ούτε για κηρύγματα, ούτε για αμπελοφιλοσοφίες , ούτε για γενικόλογες θέσεις.

Επιδιώξτε και κυνηγήστε το όραμα για ένα καλύτερο αύριο .Αλλά κάθε μέρα κάντε και ένα μικρό έστω, ρεαλιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση που αληθινά να σας φέρνει ποιο κοντά στον στόχο.

Για μένα αν πετύχουν αυτό το βήμα, μπορούμε να πετύχουμε πολλά.

Και η πρόβλεψη. Αυτό το σύστημα έχει σαπίσει. Μυρίζει μπόχα, φόβο και τρόμο. Η κατάρρευση του είναι μπροστά μας, γιατί ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει , οδηγεί νομοτελειακά σε αδιέξοδο.

Δεν ξέρω, το πότε, το πώς και τον τρόπο που η κοινωνία θα πει με τον δικό της τρόπο «φτάνει». Νιώθω ότι η ώρα αυτή είναι κοντά, και το λέω παρόλο που οι ενδείξεις φαντάζουν να είναι άλλες. Δεν ξέρω καν ποιος θα έχει την απάντηση ή θα εμπνεύσει, ή αν θα είναι κάποιος ήδη υπάρχων ή καινούργιος πολιτικός φορέας, ή αν την απάντηση και το όραμα, θα τα δώσουμε εμείς οι απλοί πολίτες. Για μένα προτιμότερο είναι το τελευταίο. Άλλωστε η εξουσία δεν πηγάζει από τον λαό;

Τελειώνοντας , θα πω το γνωστό: Ψηλά το κεφάλι και το Ηθικό. Χαμένη μάχη είναι μόνο αυτή που δεν δόθηκε. Και έχουμε να δώσουμε πολλές, με το σύστημα για ένα καλύτερο αύριο, και κυρίως με τον εαυτό μας, προκειμένου να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και τους εγωισμούς μας.

eleutherosnaskeftesai.blogspot.gr