Η αηδιαστική α-νοησία του Κολωνακίου

Του Χάρη Μεταλλίδη.  Διάβασα το άρθρο σου και αηδίασα (ακόμα μια φορά), Λένα! Ποιος; Εγώ που αηδίασα για πρώτη φορά μαζί σου, όταν διάβα...

Του Χάρη Μεταλλίδη. 

Διάβασα το άρθρο σου και αηδίασα (ακόμα μια φορά), Λένα!
Ποιος; Εγώ που αηδίασα για πρώτη φορά μαζί σου, όταν διάβασα το τιτίβισμα σου για τον νεκρό "τζαμπατζή" στο τρόλει.Άλλωστε,μέχρι τότε,δεν είχα διαβάσει και οτιδήποτε για σένα ή κάτι δικό σου.
Έχω μια αλλεργία,δυστυχώς ή ευτυχώς,στη λογοτεχνία του Κολωνακίου.
Ή μάλλον καλύτερα στους λογοτέχνες του σαλονιού,όταν είναι σαν τα σκυλάκια του σαλονιού που είναι μικρά στο μέγεθος,αλλά συμπλεγματικά και γαβγίζουν υπέρμετρα για να τα προσέξεις.
Μα σήμερα με διέλυσες.Ήθελα πολύ να δω αυτή τη ταινία,μα για κάποιους όπως εγώ που ειμαι άνεργος,ακόμα και ο κινηματογράφος ή το θέατρο είναι πολυτέλεια.Και έλεγα, πως όπως κι άλλες,έτσι κι αυτή θα τη δω σε μελλοντικό χρόνο.Μα μετά όσα έγραψες θα σκιστώ να βρω το 10ρικο (σαν πρεζάκι).
Γιατί αυτή η ταινία προφανώς σου θυμίζει προφανώς,μια καθημερινή (συνήθως) και φυσιολογική ανθρώπινη διαδικασία,το χέσιμο.
Είναι σαν τα σκατά όταν χέζεις,που αν τα δεις αηδιάζεις κι ας είναι δικά σου.
Κι η αλήθεια είναι πως ως τσόγλανος αηδιάζω πολύ περισσότερο με τα σκατά σαν εσένα,του καπιταλισμού.
Ξέρεις με πόση δύναμη τραβώ το καζανάκι για να εξαφανιστείς;

Ακολουθεί το άρθρο της στο protagon:
"Σε είδα και αηδίασα, Λεονάρντο! Ποια; Εγώ που σε πρωτοαγάπησα φανατικά τότε που ήσουν 15 χρονών, σε λέγανε Γκίλμπερτ Γκρέι και σε έτρωγε κάτι από μέσα σου. Η υποκριτική ιδιοφυΐα σου ήταν, το καταλάβαμε στα επόμενα χρόνια που μεταμορφώθηκες σε ό,τι τραβούσε η όρεξή σου στην οθόνη, Άγγελος, διάβολος, σύζυγος, εραστής, εργάτης και κροίσος. Κάθε φορά που σε έβλεπα χαμογελούσα και σου έβγαζα το αόρατο καπέλο μου. Ακόμα κι όταν η ταινία βυθιζόταν σαν τον Τιτανικό εσύ πιανόσουν στη σανίδα του ταλέντου σου κι έβγαινες νικητής μόνος σου στην ακτή.
Προχτές όμως με κατέστρεψες. Ήρθα χριστουγεννιάτικα να δω ένα φιλμάκι-προέκταση της γαλοπούλας και είδα όλο τον βόθρο του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού να ξεχειλίζει μέσα στα μούτρα μου. Άντρες έτοιμοι να τα φάνε όλα από όλους, να τα πηδήξουν όλα, να τα σνιφάρουν όλα, να τα εκπορνεύσουν όλα. Τα ξέρουμε αυτά, Λεονάρντο μου, με τους λύκους ζούμε κάθε μέρα όλη μέρα, δεν χρειαζόταν να βάλεις το ταλέντο σου για να μας τα τρίψεις στη μούρη χριστουγεννιάτικα. Δε θέλουμε άλλη σκληρή επίγνωση. Χίλιες φορές καλύτερα να μας έδινες μια τζούρα ονειροπόλου Γκάτσμπι να παρηγορηθούμε...
Ξέρεις πόσα χρόνια είχα να σηκωθώ και να φύγω ξαφνικά από σινεμά;"

http://tsoglanos.weebly.com/5/post/2014/01/2.html