ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ;

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.  www.andrianopoulos.gr Απέδρασε και ο Χριστόδουλος Ξηρός! Μέσα στον ανεμοστρόβιλο ηλιθιοτήτων και απερίσκεπτω...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

 www.andrianopoulos.gr

Απέδρασε και ο Χριστόδουλος Ξηρός! Μέσα στον ανεμοστρόβιλο ηλιθιοτήτων και απερίσκεπτων αυθαιρεσιών που κατακλύζουν την σημερινή ελληνική πραγματικότητα πληροφορηθήκαμε πως τρομοκράτες, καταδικασμένοι σε έξη φορές ισόβια για φόνους, ληστείες και άλλα ελαφρότερα αδικήματα, έκοβαν κατά διαστήματα τις βόλτες τους έξω από τα σίδερα της φυλακής. Μάθαμε μάλιστα πως από τους καταδικασμένους τρομοκράτες, λιγότεροι από τους μισούς βρίσκονται αυτή την ώρα έγκλειστοι!! Γιατί λοιπόν κάποιοι να μην επιδοθούν και τώρα στο ευγενές αυτό «λειτούργημα»; Είναι αστείες οι διαβεβαιώσεις του αρμόδιου Υπουργού πως θα ληφθούν μέτρα ώστε να αλλάξει τώρα το σύστημα των αδειών αυτών. Μα και οι Μαζιώτης και Ρούπα χρησιμοποιώντας την ίδια άδεια δεν απέδρασαν; Τι έγινε έκτοτε;

Μήπως θυμήθηκε κανείς πως ο Μάικλ Δουκάκης έχασε ουσιαστικά τις εκλογές στις ΗΠΑ, ακριβώς επειδή σαν κυβερνήτης είχε δώσει άδεια σε βιαστές που είχαν επαναλάβει, κατά την διάρκεια των «διακοπών» τους, το αποτρόπαιο έργο τους; Δεν είναι επιχείρημα πως στην Ευρώπη εφαρμόζεται από χρόνια η σχετική ρύθμιση. Μήπως θα ήταν σκόπιμο να θυμίσουμε τι άλλο εφαρμόζεται στην Ευρώπη από χρόνια, αλλά που στην Ελλάδα λογίζεται σαν αποτρόπαιο η και, ακόμη χειρότερα, σαν «νεοφιλελεύθερο»; Α-λα-κάρτ διαλέγουμε τις πολιτικές που θα εφαρμόσουμε από την «προηγμένη» Δύση; Ουδείς ανεγκέφαλος δεν σκέφθηκε πως άδεια εξόδου σε φονιάδες θέτει σε κίνδυνο και την δική τους σωματική ακεραιότητα, από ενδεχόμενες εκδικητικές πράξεις συγγενών κλπ; Λέτε σε άλλες χώρες, όπως η Β. Ιρλανδία λχ, να είχαν επιβιώσει εκτός φυλακών υψίστης ασφαλείας για πάνω από ένα 24ωρο; Όταν κάποιος καταδικάζεται - λόγω απαγόρευσης της ποινής του θανάτου - σε έξη φορές ισόβια, είναι τουλάχιστον οξύμωρο να κάνει, για λόγους «ανθρωπιστικούς», την βόλτα του κατά διαστήματα στους δρόμους. Ακατανόητο επίσης παραμένει, για άλλες χώρες βέβαια και όχι για την Ελλάδα, να παίρνονται ιδιαίτερα μέτρα ασφαλείας ώστε ο ασθενής Ξηρός να μεταφερθεί σε ειδική νοσοκομειακή μονάδα, και ο άλλος, εξ ίσου αν όχι περισσότερο επικίνδυνος, Ξηρός να παίρνει άδεια βόλτας…

Δεν είναι όμως μόνο τα θεσμικά που είναι τραγελαφικά στον τόπο αυτό. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η επιχειρηματολογία του Liamm Ferguson, στο καινούργιο του βιβλίο «Ο Μεγάλος Εκφυλισμός: Πως Παρακμάζουν Οι Θεσμοί και Πεθαίνουν οι Οικονομίες » (Εκδ. Παπαδόπουλος, 2013), για τον τραγικά αδιέξοδο δρόμο που γενικά ακολουθούμε. Αναφερόμενος στη σκέψη και στα λόγια μεγάλων φιλοσόφων του Αγγλοσαξωνικού χώρου, επισημαίνει πως ο κύριος σκοπός για τον οποίο «οι άνθρωποι συγκρότησαν κοινωνία ήταν η διασφάλιση της περιουσίας τους» και πως πρωταρχικός στόχος ενός κράτους δικαίου είναι να επιβάλει «περιορισμούς στο ‘άπληστο χέρι’ του ληστρικού κράτους», συντελώντας έτσι «στην οικονομική μεγέθυνση». (σελ. 91-93). Γι’ αυτό δημιουργούνται ιδιωτικές συμβάσεις μεταξύ των πολιτών ώστε να είναι δυνατοί οι περιορισμοί στο κράτος, ούτως ώστε «να χρησιμοποιεί τη δύναμη καταναγκασμού που διαθέτει με τρόπο που να σέβεται τα ιδιωτικά δικαιώματα ιδιοκτησίας». Αυτά τα δικαιώματα, επιμένει ο Ferguson, «παίζουν ακόμη πιο θεμελιώδη ρόλο απ’ ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα» (που εξυπηρετούνται, υποτίθεται, μέσω των αδειών εξόδου από τις φυλακές των ειδεχθών φονιάδων). .

Δεν πρέπει ποτέ να μας παρασύρουν οι κρατικές διακηρύξεις για μεγαλύτερη φροντίδα των πολιτών. Όπως σημείωνε και ο γνωστός δικαστής Louis Brandeis στις ΗΠΑ: «χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και εγρήγορση για την διαφύλαξη της ελευθερίας όταν οι προθέσεις των κυβερνόντων δείχνουν προστατευτικές και ακίνδυνες». Σε όσες χώρες προβλήθηκε η εξασφάλιση ισότητας σαν μεγαλύτερο αγαθό από την κατοχύρωση της ελευθερίας, όπως λχ στην Γαλλία, σύμφωνα και με τον Αλέξις ντε Τοκβίλ, δημιουργήθηκε ένα πανίσχυρο κεντρικό κράτος και μια αδύναμη κοινωνία των πολιτών. Σύμφωνα με τον Ferguson, η Αγγλία που πρόταξε την ελευθερία κι εξασφάλισε τον απόλυτο σεβασμό της ατομικής ιδιοκτησίας έγινε πλούσια, σε αντίθεση με την Γαλλία που παρήκμασε. Οπου μάλιστα έγινε εξαγωγή των Γαλλικών ιδεών και νοοτροπίας (σσ. όπως μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα) τα αποτελέσματα υπήρξαν ακόμη χειρότερα. Με αποτέλεσμα «να οργιάσει η διαφθορά και να συρρικνωθεί η οικονομία» (σελ. 100).

Στην Ελλάδα λοιπόν είμαστε όλοι σχεδόν αριστεροί. Δεν χρειάζεται λοιπόν υποκριτικά να «δίνουμε μάχες» για την αστική λεγόμενη δημοκρατία. Ας τα αφήσουμε όλα στα χέρια του ληστρικού κράτους κι’ ας ανεχθούμε παράλληλα τους Ξηρούς και την παρέα των ομοιδεατών τους (αλήθεια, ο Κουφοντίνας δεν έκανε τις βόλτες του;) να δολοφονούν πολίτες των οποίων σιχαίνονται τις πολιτικές απόψεις και στη συνέχεια να βγαίνουν τσάρκα ελεύθεροι στους δρόμους.

Αν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης και ορθολογικής μετεξέλιξης της προβληματικής κατάστασης που σήμερα βιώνουμε, αυτή εξαρτάται μοναχά από εμάς. Αν επιμείνουμε «σοσιαλιστικά», στηρίζοντας δηλ. κόμματα που ορκίζονται στις διάφορες εκδοχές του ελληνικού συμπονετικού αριστερισμού (συμπεριλαμβανομένης τη ΝΔ και της λαικής δεξιάς) τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Διαφορετικά ας κινηθούμε για κάτι καινούργιο. Για μια κίνηση που θα προτάξει την ελευθερία και την υπευθυνότητα των πολιτών, αντί του μεγάλου κράτους – γκουβερνάντα.