«Τώρα δεν καταλαβαίνουν γιορτές…»

του Μανόλη Παντινάκη Μόνο η φάτνη, τα πολύχρωμα λαμπιόνια, ο διάκοσμος στους δρόμους και στα μαγαζιά και τα δέντρα στα σπίτια που… αν...

του Μανόλη Παντινάκη
Μόνο η φάτνη, τα πολύχρωμα λαμπιόνια, ο διάκοσμος στους δρόμους και στα μαγαζιά και τα δέντρα στα σπίτια που…
ανάβουν και σβήνουν με… φειδώ οι μικρές λυχνίες, θυμίζουν ότι στο κεφαλοχώρι του Φουρφουρά Αμαρίου, είμαστε κοντά στη μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης!

Για τους πολλούς, που τα δυσβάσταχτα μέτρα των τροϊκανών τους «γονάτισαν», είναι οι μαύρες μέρες που καλούνται κάτω από συνεχείς και ασφυκτικές πιέσεις των εγχώριων δουλοπάροικων να δώσουν «από εκείνα που δεν έχουν» και είναι η απόρροια μιας ληστρικής επιδρομής των πολιτικών για δεκαετίες στο δημόσιο πλούτο και στο απόθεμα των εργαζομένων…

«Αυτοί θέκανε το Κράτος με τσι κλεψές τωνε! Κάθε μέρα και χειρότερα και ποτές μου δεν επερίμενα πως ‘θελά γυρίσει ετσιδά η κατάσταση. Έκαμα και νέικος στα παντέρμα χρόνια και τότεσάς εκαταλαβαίναμε τούτες τσι εορτές, μα εδά οι νέοι δεν καταλαβαίνουνε και δε κατέχουνε ίντα θα των-ε- ξημερώσει αύριο. Αυτούς λυπούμαι…». Είναι η απόγνωση του 85χρονου Κλεάνθη Μουρτζανού στον Φουρφουρά, που αναπολεί τέτοιες μέρες στα παιδικά του χρόνια, όσο ζοφερές κι αν ήταν!κλεάνθης μουρτζανός χριστούγεννα φουρφουράς γιορτές πολιτικοί

Κλεάνθης Μουρτζανός: «Πεινούσαμε αλλά καταλαβαίναμε Χριστούγεννα…»

ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΣΒΗΝΕΙ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ…

Πράγματι, είναι «μια από τα ίδια» και σίγουρα «πλιά δύσκολα από τα περσινά». Το λαμπερό χρώμα των εορτών βρίσκει τοίχο και σβήνει στην απελπισία που νιώθουν οι ξεχασμένοι στα χωριά του Ψηλορείτη. Και δεν αρκεί μόνο πως «ξανοίξανε να ψηφίσουνε τσι νόμους τση καταστροφής χρονιάρες μέρες», μόνο «αφήσανε τον κόσμο στη δυστυχία του και φύγανε για να κάμουνε τσι εορτές τωνε χωρίς να νιώθουνε ντροπή. Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας».

Μα όσο κι αν είναι βαρύ το φορτίο που καλούνται να σηκώσουν για μια ακόμη χρονιά οι δύσμοιροι, ο κ. Μουρτζανός λέει πως «θα περάσει και τουτονέ» μα θα περάσει, όταν «αυτοί που μας κυβερνούνε θα απογύρουνε τον κόσμο και θα κάνω και εγώ το ταξίδι που κάνουνε ούλοι…»

Του ζητάς να κάνει μια σύγκριση των Χριστουγέννων των παιδικών του χρόνων με των σημερινών και είναι ειλικρινής: «Φτωχές εορτές σαν κοπέλι, όπως και τα πλιά πολλά από τα εκατόν σαράντα που είχενε το σχολειό. Λέγαμε τα κάλαντα κι ότι ‘θελά μας-ε-δώσουνε στο κάθε σπίτι. Δεν είχαμε και απαιτήσεις! Παρέες πολλές, λυροπαίζανε, γλεντίζαμε στα καφενεία, κάναμε καντάδες. Επήγαμε μια φορά σε ένα σπίτι, η γυναίκα δεν είχενε ρακή και μας-ε-τράταρενε στα ποτηράκια νερό και κιανείς μας δεν έβγαλενε άχνα! Τση είπαμε στην «υγεία» και φύγαμενε. Ήμαστονε ανακατεροί τότεσάς και αγαπούσαμε τσι γερόντους γιατί κάνανε καλή παρέα και τσ’ αφουγκράζομέστανε. Εδά εσβήσανε σχεδόν ούλα και για να μπεις στο σπίτι του αλλουνού θέλει μεγάλο ζόρε! Πεινούσαμε μα ήμαστονε αγαπημένοι και υπήρχενε σεβασμός…»

«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ»

Παρατηρεί με πόνο και οργή ταυτόχρονα ως… θεατής όσα διαδραματίζονται, διαπιστώνει ότι «όσο φεύγουνε οι παλιοί» φεύγει και ένα θεμέλιο και προβλέπει ότι θέλοντας και μη «ο κόσμος θα καταλήξει στα παλιά». Διατυπώνει την άποψη ότι οι σημερινές γενιές διακατέχονται από αίσθημα αβεβαιότητας και για να κατασταλάξουν θα «περάσουν χρόνια πολλά». Γι αυτό και επικρατεί η σημερινή άπνοια στον εορτασμό που απορροφήθηκε από την καθημερινότητα…
madeincreta.gr