Το πλεόνασμα της σκοταδιστικής πολιτικής στην Ελλάδα…

Άρθρο του   Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.  Κάθε αναφερόμενο πλεόνασμα υποκρύπτει κάποιο έλλειμμα. Μεταξύ περίσσειας και έλλειψης οικονομι...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. 

Κάθε αναφερόμενο πλεόνασμα υποκρύπτει κάποιο έλλειμμα. Μεταξύ περίσσειας και έλλειψης οικονομιστικού τύπου, αναπτύσσεται η αγορά της πολιτικής, με κριτήριο και μηχανισμό την οικονομία της αγοράς - με την έννοια της τεχνητής ζήτησης και της ρυθμισμένης προσφοράς.

Τί κυβερνά αυτή την διαλεκτική σχέση, αναγνώστη μου, που κυριαρχεί σήμερα στην Ελλάδα, φέρνοντας στα όρια τους ανθρώπους, τις κοινωνικές σχέσεις, το κράτος, την αγορά και την έννοια, παράλληλα με την πρακτική, της δημοκρατίας; Η σκοταδιστική αφήγηση περί σωτηρίας. Μια αφήγηση που εμπεριέχει και αναπαριστά την σχέση: αμαρτία («όλοι μαζί τα φάγαμε», ή «ένταξη στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στο Ευρώ», ή «ευρύς δημόσιος τομέας», «πελατειακό καθεστώς», ή σκέτο «καπιταλισμός» κλπ.), θυσία (μια νεοφιλελεύθερη ή μαρξιστική ή ακόμη φασιστική και νεοναζιστική υπο-αφήγηση, για τις απώλειες που πρέπει να υποστεί ο ελληνικός λαός και ο κοινοβουλευτισμός για να έρθει η σωτηρία με την μορφή ή της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή της σοσιαλιστικής επανάστασης ή της φασιστικής/στρατιωτικής δικτατορίας), εξιλέωση (η διαδικασία της τιμωρίας για λύτρωση με οικονομικά μέσα προς την απελευθέρωση, η διαδικασία, δηλαδή, της πτώχευσης και φτωχοποίησης, ή η διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος των εργαζομένων μετά την προλεταριοποίησή τους και τον κλονισμό της αξίας και της ίδιας της ύπαρξης της περιουσίας των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων, ή ακόμη η διαδικασία εξοβελισμού του κοινοβουλευτισμού από την διακυβέρνηση) καισωτηρία (ανάπτυξη, απελευθέρωση από το Κοινωνικό Κράτος και το Κράτος Δικαίου, απελευθέρωση από την τρόικα, απελευθέρωση από το ευρώ, απελευθέρωση από την ΕΕ, σοσιαλισμός ή εθνικοσοσιαλισμός  κα.)  

Είναι τραγικό, μια κοινωνία που πολιτισμικά διαχωρίζεται, χωρίς να το συνειδητοποιεί, σε σλαβόφιλους ή «σλαβο-πολιτισμένους» του δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού και ευρωλάγνους της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, να επιζητεί μέσα στο ίδιο ουσιαστικά θρησκευτικό (καλύτερα, «θρησκευτισμικό») πλαίσιο (: πολιτισμική δομή) την …σωτηρία, δια της λύσης της οικονομικής κρίσης είτε με την θεοσοφία της αγοράς, είτε με τον μαρξιστικό θεοσοφισμό, είτε ακόμη με τον συνδυασμό του πρώτου (θεοσοφία της αγοράς) με το «πάση θυσία στο ευρώ» και προσκυνήματος στο Άγιον Όρος: «Περνάμε δύσκολες ώρες, αλλά με τη βοήθεια του Θεού στεκόμαστε όρθιοι. Μας ζητήθηκαν μεγάλες θυσίες, αλλά αν ακόμα και στα δύσκολα η πολιτεία βρίσκεται κοντά σας, είναι γιατί έχουμε κοντά μας την Ορθοδοξία και τη γλώσσα. Πιστεύω ότι αφήνουμε πίσω μας τις μέρες της δοκιμασίας σιγά-σιγά και η ελληνική πολιτεία θα μπορεί να ανταποκρίνεται πληρέστερα στο καθήκον της απέναντι στο Άγιον Όρος» [Αντώνης Σαμαράς… και βοήθειά μας!]. Δίχως ασφαλώς να υποτιμάται η συνεισφορά στα περί «σωτηρίας του έθνους» των αυθεντικών εθνικοσοσιαλιστών με το λεπίδι για τους «υπάνθρωπους μουσουλμάνους», «λαθρομετανάστες»!    

Αν υπάρχει κόλαση, αυτή βρίσκεται στο μυαλό όσων πολιτεύονται με την διαλεκτική των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών: αμαρτία, θυσία, εξιλέωση, σωτηρία! Μην την ψάχνετε αλλού, είμαι βέβαιος πως εκεί βρίσκεται! Αν και η σημερινή κόλαση υπάρχει για να νομιμοποιεί την ηγεμονία και την κοινωνική λειτουργική (το χυδαίο ήθος και τα βάρβαρα έθιμα) - δηλαδή την πολιτική ύπαρξη - όσων υπόσχονται ή απλώς υπονοούν πως υπάρχει παράδεισος… εκεί στο μέλλον, «στην άκρη του τούνελ», ή στην άκρη της επαναστάτης, ή στην άκρη ενός φασιστικού πραξικοπήματος! 

Όχι, σεβαστέ μου αναγνώστη, έτσι δεν γίνεται δημοκρατική πολιτική! Με τον κοσμικό θρησκευτισμό, που δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την αντικατάσταση της πολιτικής οικονομίας από τον οικονομισμό και της φιλελεύθερης και δημοκρατικής κουλτούρας από τον ολοκληρωτισμό, είναι αδύνατον να υπάρξει κοινωνική πρόοδος στην Ελλάδα και επίλυση του προβλήματος της σημερινής κρίσης υπέρ των δύο τρίτων της κοινωνίας.   

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε: Δεν καταφέρομαι εναντίον των κλασικών οικονομικών, ούτε ισοπεδώνω το φαινόμενο της αγοράς.  Μαθαίνω από την κριτική προς αυτά. Δεν καταφέρομαι εναντίον του μαρξισμού. Ένα μεγάλο κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού είναι μαρξιστικό και δεν με ενοχλεί! Ο Μαρξ και κάμποσοι συνεχιστές της προσέγγισής του προσέφεραν ανεκτίμητο πλούτο στην κριτική αντιμετώπιση του καπιταλισμού, στην ανάλυση της πολιτικής οικονομίας, στην αντίληψη του κόσμου της βιομηχανικής επανάστασης. Ο Μαρξ βοήθησε όσο λίγοι στον κόσμο της ύστερης νεωτερικότητας να ανοίξει το μυαλό μας. Ο μαρξισμός, ωστόσο του λενινισμού, με την μορφή της κοσμικής θρησκείας που βασίζεται στην ψυχαναλυτική δομή και στον λειτουργισμό του ιουδαϊσμού, του καθολικισμού και της ορθοδοξίας - κάποιοι προτεστάντες διαφοροποιούνται σχετικά και έτσι εξηγείται μερικώς η επικράτηση στις χώρες τους του «πολιτισμού της Σοσιαλδημοκρατίας» – με την δημιουργία μιας πολιτικής ελίτ στο πρότυπο της ηγεμονίας και ηγεσίας κληρικών (: ιερατεία), με κατήχηση, δογματική και ολοκληρωτική λειτουργική, μάλλον διαστρέφει την κληρονομιά του ίδιου του Μαρξ και συνεισφέρει στον σκοταδισμό που δομούν σήμερα, σε μεγάλο βαθμό ασυνειδήτως, θεομπαίχτες κάθε είδους, πιστοί χριστιανοί-εθνικιστές, νεοναζιστές καθώς και κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί μύστες της αγοράς.

Εδώ, αναγνώστη μου, δεν πρόκειται για την ενσωμάτωση κοσμικών κανόνων και θεσμών στην «πολιτική θρησκεία» (έθνος, αγορά, μαρξισμός-λενινισμός), αλλά το αντίστροφο. Πρόκειται για την αποθέωση του μυστικισμού. Και έτσι έχουμε τρεις παραλλαγές: (1) κοσμική θρησκεία των πατριδοκάπηλων, πιστών χριστιανών, (2) κοσμική θρησκεία των εικονολατρών της ιερής, ολοκληρωτικής και αυτορυθμιζόμενης αγοράς – σήμερα, με θεό και εικόνισμα το Ευρώ – και (3) κοσμική θρησκεία του προλεταριάτου. Η βιωσιμότητα αυτού του είδους εκ των σημερινών κοσμικών θρησκειών, που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία, εξαρτάται από το κατά πόσο αλληλοδρούν πολιτικά εντός της γενικής, σημερινής, θυματοποιητικής αφήγησης, η οποία ορίζει διαφορετικά για την κάθε μια από τις τρεις αυτές «θρησκείες» την έννοια της σωτηρίας των ελλήνων.

Τί κάνουν τα ΜΜΕ; Βοηθούν στην αλληλόδραση αυτών των τριών «θρησκειών» και έτσι εξοβελίζεται η αφήγηση εκείνων που επιδιώκουν η πολιτική να απαλλαγεί από τον μυστικισμό και η δημοκρατία από κάθε είδους θρησκευτισμό. Έτσι περιθωριοποιήθηκαν προσωπικότητες όπως η αφεντιά μου! Φυσιολογικά, σχεδόν αυτονόητα, καθώς αντιδρούμε στο πλεόνασμα της σκοταδιστικής πολιτικής στην Ελλάδα, στην περίσσεια λαϊκισμού που είναι συνδεδεμένη με τον μετα-θεοσοφισμό - τον πάσης φύσεως νεορομαντισμό ως ολοκληρωτικό μυστικισμό.  

Μην με παρεξηγήσετε, δεν τα βάζω με τις θρησκείες και τους πιστούς τους! Το αντίθετο, τις σέβομαι και τους σέβομαι ως κοινωνικά και ιστορικά φαινόμενα σε εξέλιξη. Επισκέπτομαι, όπου και όταν δεν (μου) απαγορεύεται, όλων των ειδών τις εκκλησίες, συναγωγές, μουσουλμανικά και βουδιστικά κέντρα λατρείας και προσπαθώ να εντρυφήσω στην σημειολογία τους με απόλυτο σεβασμό στην ιδιαίτερη κουλτούρα που ενσωματώνουν και αναπαριστούν.  Δεν θεωρώ πρόβλημα τους ναούς και τους πιστούς. Πρόβλημα είναι όσοι ιερείς, ιεράρχες κλπ, κάνουν πολιτική, μέσω αυτών. Καταφέρομαι όχι εναντίον των κλασικών θρησκειών, αλλά εναντίον των πολιτικών- κοσμικών θρησκειών του εθνικισμού, της αγοράς και του λενινιστικού μαρξισμού που αποκρυσταλλώνουν και αναπαράγουν, δήθεν ουδετεροποιημένα και στο πλαίσιο ενός κοινωνικού δαρβινισμού, την διαλεκτική του ιουδαϊσμού και του κυρίαρχου χριστιανισμού, ή, εμφατικά και παρτιζάνικα, εκείνη του ισλαμισμού. Το πρόβλημα με άλλες θρησκευτικές εκφάνσεις του πολιτικού, είναι επίσης σημαντικό και σε κάποιες περιπτώσεις με κάποιες άλλου τύπου εκκλησίες τρομερά κοινωνικά καταστροφικό, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μυστικιστικές οργανώσεις καθώς δεν αποτελούν κορυφαίο ζήτημα στην σημερινή Ελλάδα και δεν επηρεάζουν σημαντικά τις πολιτικές εδώ ή στο πλαίσιο της ΕΕ.

Η αριστερά που υπερασπίζομαι δεν βασίζεται σε οποιουδήποτε τύπου θυματοποιητική αφήγηση, δεν νομιμοποιεί κανενός είδους καταστροφή, δεν απλοποιεί τον δαρβινισμό, γενικεύοντάς τον, όπως διέπραξε μάλλον για καλό ο Engels στο «Socialism: Utopian and Scientific», προσδιορίζοντας κοινωνικά φαινόμενα με αυτόν – και έτσι κάνοντας τελικά κακό! Η αριστερά (μου) αυτή δεν αποδέχεται την έννοια της θυσίας και αποστρέφεται τις έννοιες και πολιτικές πρακτικές της «εξιλέωσης» και της «σωτηρίας». Δεν δέχεται το βίαιο «τέλος» ως προϋπόθεση κάποιας ενάρετης αρχής και σε καμία περίπτωση το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δεν πιστεύει και δεν έχει ανάγκη να πιστεύουν άλλοι (ο λαός γενικά) σε κάποια οικουμενική, πανανθρώπινη αλήθεια, σε μια απόλυτη πραγματικότητα ή στον κυρίαρχο μύθο του έθνους. Πρόκειται για την αριστερά του σχετικού, για την αριστερά της διαρκούς δημοκρατικής μεταρρύθμισης, στο βαθμό που μπορεί και θέλει να ακολουθήσει η πλειονότητα της κοινωνίας. Για την αριστερά που δεν πιστεύει στην «κατήχηση» και στην κομματική λειτουργική, αλλά στις ανοιχτές σε ολόκληρη την κοινωνία διαδικασίες και που δεν πρεσβεύει πως η ηγεσία (δήθεν) ενσωματώνει και αναπαριστά αυθεντικά τον λαό και την θεωρία της διακυβέρνησής του.

Είναι η αριστερά του πλουραλισμού που επιχειρεί να απαλλάξει την κοινωνία από την θεοσοφία της πολιτικής και των πολιτικών. Είναι καί ελευθερία καί ισότητα, σε διαρκή διαπάλη και συγκυριακό εναρμονισμό σε υψηλότερο επίπεδο. Είναι πραγματισμός με σοσιαλιστικό οραματισμό, δίχως την έννοια του «τέλους της ιστορίας». Δεν βλέπει τον σοσιαλισμό ως παράδεισο, σε αντίθεση με την κόλαση του καπιταλισμού και πολιτεύεται στη βάση μιας κοινωνικής μεταρρύθμισης που θα εξελίσσεται με κατεύθυνση τον διαρκώς άπιαστο στόχο του σοσιαλισμού, δίχως στο μεταξύ να καταστρέφονται άνθρωποι, φυσικοί πόροι και κεφάλαιο. Είναι η αριστερά της βιο-πολιτικής και της βιο-οικονομίας. Είναι - θέλω να ελπίζω - η αριστερά της μετανεωτερικότητας και της μεταβιομηχανικής, μετανεοφιλελεύθερης εποχής. Η αριστερά του 21^ου αιώνα, που ως άμεσο αντίπαλο έχει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και τον Νεο-ηγεμονισμό, που στηρίζεται στην οικονομιστική στρατηγική του αντιπληθωρισμού και της λιτότητας.   

Αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω έξω από τα δόντια - υπεραπλουστεύοντας ίσως πολλά - καθώς θεωρώ πως ήρθε η στιγμή κατά την οποία η ιστορική εξέλιξη στην Ελλάδα πρέπει να αποδεσμευτεί από το «πέπλο άγνοιας» που ορίζει η πραγματικότητα του μυστικισμού της πολιτικής ή στην πολιτική: ή στο πλαίσιο του εθνικισμού, ή στο πλαίσιο της χυδαίας κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς των πολιτικάντηδων και των «τεχνοκρατών», ή ακόμη σε εκείνο του λενινισμού κάθε μορφής. Συνέταξα το κείμενο αυτό με «αστραπιαία ταχύτητα», αντιδρώντας στην απίθανη διαμαρτυρία του Γιώργου Παπανδρέου, περί σωτηρίας με την διαδικασία της πτώχευσης και φτωχοποίησης, δια του «ατομικού μηχανισμού», προς τον Αντώνη Σαμαρά! Και μην αντέχοντας άλλο να διαβάζω τις χυδαιότητες περί πλεονάσματος και δήθεν αναδιανομής τους στα λαϊκά στρώματα! Και οι δύο πολιτικάντηδες θεοσοφούν αναπαριστώντας την «θυσία» του ελληνικού λαού - όπως οι ίδιοι την αποκαλούν - σαν παραγωγό πλεονάσματος προς αναδιανομή στη κοινωνία  και για την σωτηρία του έθνους και του λαού! Είναι η δημιουργική λογιστική του θρησκευτισμού που σκοτώνει την οργανική ύλη για να υποσχεθεί υλική απόλαυση στο μέλλον με αντιστροφή της σχέσης του μέσου με τον σκοπό!

Πρόκειται για την θυμωμένη αντίδρασή μου, όχι πλέον στην δημιουργική λογιστική που σκοτώνει ανθρώπους στην Ελλάδα, αλλά σε αυτήν καθ’ εαυτήν την «θρησκευτισμική λογική» των νεκρών πραγμάτων, η οποία επιχειρείται να μετατραπεί σε απόλυτο, ανώτατο και αναμφισβήτητο νόμο στην Ελλάδα, πάση θυσία! Λέτε να πέτυχαν να με θυμώσουν μετά από τόσα χρόνια ισχυρής ανατροπής στο εσωτερικό μου της σχέσης «θυμός- articulation», υπέρ του δευτέρου;