Γράφει ο Σχολιαστής. Αν μου ζητούσαν να βάλω ένα τίτλο στον ΧΧ αιώνα, θα τον ονόμαζα αιώνα της Αριστεράς. Κατά την διάρκεια όλου ...
Γράφει ο Σχολιαστής.
Αν μου ζητούσαν να βάλω ένα τίτλο στον ΧΧ αιώνα, θα τον ονόμαζα αιώνα της Αριστεράς.
Κατά την διάρκεια όλου αυτού του αιώνα δημιουργήθηκε, ανδρώθηκε και πέθανε η Αριστερά.
Με τον όρο δε Αριστερά εννοούμε τις ιδεολογίες και τα κινήματα που διαμορφώθηκαν από την Μαρξιστική φιλοσοφία.
Χρησιμοποιώ, μάλιστα, επίτηδες τον ευρύτερο όρο Αριστερά αντί του στενότερου όρου κομμουνισμός.
Τα συγγράμματα του Μαρξ, από τον ΧΙΧ αιώνα, είχαν επηρεάσει βαθύτατα πολλούς στοχαστές, πολιτικούς και ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο.
Ένας, όμως, από αυτούς, ο Влади́мир Ильи́ч Улья́нов, γνωστός με το ψευδώνυμο Ле́нин, αποφάσισε να κάνει πράξη τις θεωρίες των Μαρξ και Ένγκελς στην μετά-Τσαρική Ρωσία.
Το αποτέλεσμα, μια επανάσταση που έριξε μια κακή εξουσία για να εγκαταστήσει μια άλλη εξίσου κακή εξουσία.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη όταν ο Σαύλος (Σαούλ) γνωστός με το ψευδώνυμο Παύλος προσπάθησε να μετατρέψει τις αφηγήσεις του Ιησού σε θρησκεία.
Το αποτέλεσμα, τα μεγαλύτερα εγκλήματα να συντελεστούν στο όνομα ενός αγαθού ξυλουργού που δίδασκε την αγάπη, την συγγνώμη, την κοινοκτημοσύνη.
Γεγονός που δείχνει πως όλες οι θεωρίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν επιτυχώς στις κοινωνίες.
Οι άνθρωποι παραμένουμε ανώριμοι σε μεγάλο βαθμό.
Προτάσσουμε, δυστυχώς, το ατομικό μας συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Αποτέλεσμα, η προσπάθεια επιβολής της βούλησης του ενός ή μιας μικρής ομάδας, σε μια ολόκληρη κοινωνία ή ακόμα χειρότερα σε πολλές ή, το κορυφαίο, σε όλο τον πλανήτη.
Οι καπιταλιστικές κοινωνίες που ζούμε είναι το πιο κατάλληλο θερμοκήπιο ανάπτυξης τέτοιων συμπεριφορών και διατήρησης των χρόνιων παθογενειών του είδους μας.
Αυτήν την αδυναμία μας, για εξουσία, εκμετάλλευση, ακόμα και εξόντωσης των συνανθρώπων μας, δυστυχώς, δεν μπορούμε να την θεραπεύσουμε.
Από τον πιο καλλιεργημένο μέχρι τον πιο πρωτόγονο άνθρωπο, μόλις του δοθεί η ευκαιρία, θα διολισθήσει στην προαιώνια αμαρτία της άνισης μεταχείρισης του διπλανού του, για ίδιο όφελος.
Για όσους δεν φέρουν κάποιο «σχήμα» μια τέτοια συμπεριφορά- μέχρις ενός σημείου-γίνεται ,γενικά, αποδεκτή από τις ανεκτικές «δυτικές» κοινωνίες μας.
Όταν, όμως, με αυτόν τον απαράδεκτο, θεωρητικά, τρόπο φέρονται άνθρωποι που φέρουν κάποιας μορφής «σχήμα» τότε το πράγμα αλλάζει.
Γι αυτό καταδικάζονται, στην συνείδηση του κόσμου, οι ασχημονούντες κληρικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιστήμονες και άλλοι «επί κεφαλής» συμπολίτες μας από τους οποίους επιζητούμε το καλό παράδειγμα.
Σαν ένας τέτοιος χώρος, η Αριστερά, η όποια εμφανίστηκε να καταδικάζει τις πρακτικές εκμετάλλευσης, εξουσίας και κοινωνικής ανισότητας, δημιούργησε προσδοκίες, για μια πιο συνετή και με ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά, διακυβέρνησης, που, δυστυχώς, δεν την γεύτηκε ο κόσμος.
Από την στιγμή, λοιπόν, που, οι εγγενείς μας αδυναμίες, μας υποβιβάζουν στις κοινωνικές μας συμπεριφορές, όταν βρεθούμε σε θέση ισχύος, ίσως ήταν φρόνιμο, όσοι ευαγγελίζονται την κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, ευημερία, ευμάρεια και αλλά τέτοια υπερβατικά , να αποφεύγουν, επιμελώς, την ανάμιξη τους με θώκους, καρέκλες και στέμματα.
Ας παραμείνουν στην ηθική της, εκτός κυβερνητικής εξουσίας, θέσης, που τους παρέχει το δικαίωμα της κριτικής. Αυτό που τόσο αποδοτικά λειτούργησε τους προηγούμενους αιώνες, χαρίζοντας στους εργαζόμενους πολίτες πλείστες σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις.
Κι αυτός ο ρόλος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος στην συνείδηση του κόσμου.
Αντίθετα ο άλλος, που είδαν αριστερές ηγετικές φυσιογνωμίες να κατρακυλούν στο βούρκο των λαθών της εξουσίας , σπιλώνοντας ανεπανόρθωτα τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς , μάλλον έβλαψε παρά ωφέλησε το κίνημα της κοινωνικής αλλαγής.
Είπαμε όλες οι θεωρίες δεν εφαρμόζονται στην πράξη.
Πως θα αντιδράσει ο αριστερός υπουργός δημόσιας τάξης όταν κληθεί να αντιμετωπίσει μια βίαια εξέγερση ενός κλάδου με κοινωνικά αιτήματα;
Πως θα καλύψει το φορολογικό κενό ο αριστερός υπουργός οικονομικών όταν έλθει εν τη βασιλεία του ;
Άλλη γλύκα έχουν τα αριστερά από τα δεξιά γκλομπς ή οι αριστεροί από τους δεξιούς φόρους;
Κυκλοφορούν, σίγουρα ,ανάμεσα μας και αυτοί που πιστεύουν ότι θα την βολέψουν.
Μάλλον είναι αυτοί που συντηρούν άσβηστο το όραμα μιας «αλλαγής».
Σαν κι αυτήν που βόλεψε κάμποσες φαμίλιες, τις προηγούμενες δεκαετίες, και τώρα μαρσάρουν τις μηχανές για δεύτερο γύρο.
Αριστερά και εξουσία, επομένως, μάλλον, παραμένουν, έννοιες ασυμβίβαστες. wwwscholiastis.blogspot.gr
Αν μου ζητούσαν να βάλω ένα τίτλο στον ΧΧ αιώνα, θα τον ονόμαζα αιώνα της Αριστεράς.
Κατά την διάρκεια όλου αυτού του αιώνα δημιουργήθηκε, ανδρώθηκε και πέθανε η Αριστερά.
Με τον όρο δε Αριστερά εννοούμε τις ιδεολογίες και τα κινήματα που διαμορφώθηκαν από την Μαρξιστική φιλοσοφία.
Χρησιμοποιώ, μάλιστα, επίτηδες τον ευρύτερο όρο Αριστερά αντί του στενότερου όρου κομμουνισμός.
Τα συγγράμματα του Μαρξ, από τον ΧΙΧ αιώνα, είχαν επηρεάσει βαθύτατα πολλούς στοχαστές, πολιτικούς και ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο.
Ένας, όμως, από αυτούς, ο Влади́мир Ильи́ч Улья́нов, γνωστός με το ψευδώνυμο Ле́нин, αποφάσισε να κάνει πράξη τις θεωρίες των Μαρξ και Ένγκελς στην μετά-Τσαρική Ρωσία.
Το αποτέλεσμα, μια επανάσταση που έριξε μια κακή εξουσία για να εγκαταστήσει μια άλλη εξίσου κακή εξουσία.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη όταν ο Σαύλος (Σαούλ) γνωστός με το ψευδώνυμο Παύλος προσπάθησε να μετατρέψει τις αφηγήσεις του Ιησού σε θρησκεία.
Το αποτέλεσμα, τα μεγαλύτερα εγκλήματα να συντελεστούν στο όνομα ενός αγαθού ξυλουργού που δίδασκε την αγάπη, την συγγνώμη, την κοινοκτημοσύνη.
Γεγονός που δείχνει πως όλες οι θεωρίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν επιτυχώς στις κοινωνίες.
Οι άνθρωποι παραμένουμε ανώριμοι σε μεγάλο βαθμό.
Προτάσσουμε, δυστυχώς, το ατομικό μας συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Αποτέλεσμα, η προσπάθεια επιβολής της βούλησης του ενός ή μιας μικρής ομάδας, σε μια ολόκληρη κοινωνία ή ακόμα χειρότερα σε πολλές ή, το κορυφαίο, σε όλο τον πλανήτη.
Οι καπιταλιστικές κοινωνίες που ζούμε είναι το πιο κατάλληλο θερμοκήπιο ανάπτυξης τέτοιων συμπεριφορών και διατήρησης των χρόνιων παθογενειών του είδους μας.
Αυτήν την αδυναμία μας, για εξουσία, εκμετάλλευση, ακόμα και εξόντωσης των συνανθρώπων μας, δυστυχώς, δεν μπορούμε να την θεραπεύσουμε.
Από τον πιο καλλιεργημένο μέχρι τον πιο πρωτόγονο άνθρωπο, μόλις του δοθεί η ευκαιρία, θα διολισθήσει στην προαιώνια αμαρτία της άνισης μεταχείρισης του διπλανού του, για ίδιο όφελος.
Για όσους δεν φέρουν κάποιο «σχήμα» μια τέτοια συμπεριφορά- μέχρις ενός σημείου-γίνεται ,γενικά, αποδεκτή από τις ανεκτικές «δυτικές» κοινωνίες μας.
Όταν, όμως, με αυτόν τον απαράδεκτο, θεωρητικά, τρόπο φέρονται άνθρωποι που φέρουν κάποιας μορφής «σχήμα» τότε το πράγμα αλλάζει.
Γι αυτό καταδικάζονται, στην συνείδηση του κόσμου, οι ασχημονούντες κληρικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιστήμονες και άλλοι «επί κεφαλής» συμπολίτες μας από τους οποίους επιζητούμε το καλό παράδειγμα.
Σαν ένας τέτοιος χώρος, η Αριστερά, η όποια εμφανίστηκε να καταδικάζει τις πρακτικές εκμετάλλευσης, εξουσίας και κοινωνικής ανισότητας, δημιούργησε προσδοκίες, για μια πιο συνετή και με ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά, διακυβέρνησης, που, δυστυχώς, δεν την γεύτηκε ο κόσμος.
Από την στιγμή, λοιπόν, που, οι εγγενείς μας αδυναμίες, μας υποβιβάζουν στις κοινωνικές μας συμπεριφορές, όταν βρεθούμε σε θέση ισχύος, ίσως ήταν φρόνιμο, όσοι ευαγγελίζονται την κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, ευημερία, ευμάρεια και αλλά τέτοια υπερβατικά , να αποφεύγουν, επιμελώς, την ανάμιξη τους με θώκους, καρέκλες και στέμματα.
Ας παραμείνουν στην ηθική της, εκτός κυβερνητικής εξουσίας, θέσης, που τους παρέχει το δικαίωμα της κριτικής. Αυτό που τόσο αποδοτικά λειτούργησε τους προηγούμενους αιώνες, χαρίζοντας στους εργαζόμενους πολίτες πλείστες σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις.
Κι αυτός ο ρόλος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος στην συνείδηση του κόσμου.
Αντίθετα ο άλλος, που είδαν αριστερές ηγετικές φυσιογνωμίες να κατρακυλούν στο βούρκο των λαθών της εξουσίας , σπιλώνοντας ανεπανόρθωτα τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς , μάλλον έβλαψε παρά ωφέλησε το κίνημα της κοινωνικής αλλαγής.
Είπαμε όλες οι θεωρίες δεν εφαρμόζονται στην πράξη.
Πως θα αντιδράσει ο αριστερός υπουργός δημόσιας τάξης όταν κληθεί να αντιμετωπίσει μια βίαια εξέγερση ενός κλάδου με κοινωνικά αιτήματα;
Πως θα καλύψει το φορολογικό κενό ο αριστερός υπουργός οικονομικών όταν έλθει εν τη βασιλεία του ;
Άλλη γλύκα έχουν τα αριστερά από τα δεξιά γκλομπς ή οι αριστεροί από τους δεξιούς φόρους;
Κυκλοφορούν, σίγουρα ,ανάμεσα μας και αυτοί που πιστεύουν ότι θα την βολέψουν.
Μάλλον είναι αυτοί που συντηρούν άσβηστο το όραμα μιας «αλλαγής».
Σαν κι αυτήν που βόλεψε κάμποσες φαμίλιες, τις προηγούμενες δεκαετίες, και τώρα μαρσάρουν τις μηχανές για δεύτερο γύρο.
Αριστερά και εξουσία, επομένως, μάλλον, παραμένουν, έννοιες ασυμβίβαστες. wwwscholiastis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση