του Μανόλη Παντινάκη Όταν στα περισσότερα χωριά κυριαρχούν οι υπερήλικες, στο Μοναστηράκι του Αμαρίου, εκ παραδόσεως τόπος που γέννησε...
του Μανόλη Παντινάκη
Όταν στα περισσότερα χωριά κυριαρχούν οι υπερήλικες, στο Μοναστηράκι του Αμαρίου, εκ παραδόσεως τόπος που γέννησε και γεννά πλήθος επιστημόνων που διαπρέπουν στα...
μεγάλα αστικά κέντρα και στο εξωτερικό, όπως οι ακαδημαϊκοί Αντώνης και Φώτης Καφάτος, ακούγεται κλάμα μωρού! Είναι η εξαίρεση στον κανόνα της γήρανσης της υπαίθρου και ίσως να αποτελεί και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την συνέχεια της ύπαρξης του χωριού…
Στην άλλοτε ζωντανή κοινωνία, έδρα του δήμου Πανακρέων, με «σχολαρχείο και άλλες υπηρεσίες», μόνο η οικογένεια Κυριακάκη την δεκαετία του ’20 αριθμούσε «σαράντα πέντε πρώτα ξαδέρφια» και την περίοδο της πληθυσμιακής ακμής, παρατηρεί η Μαρία Αλεξανδράκη, «που ήμουν κοπελιά, τα παιδιά του χωριού δεν μας έβαζε η πλατεία».
Τώρα στο Μοναστηράκι, στο χωριό των μεγάλων και ξακουστών οικογενειών, έμειναν μόνιμοι κάτοικοι τριάντα και από αυτούς οι είκοσι είναι νέοι και μεσήλικες. Μαζί σε αυτούς είναι και οκτώ μωρά και νήπια, ένδειξη ελπίδας! Κάποιοι, ωστόσο, ίσως και ένας-δυο, γύρισαν από την πόλη που «έφαγαν» τη ζωή τους όμως, οι περισσότεροι υπερήλικες… ταξιδεύουν δυο και τρεις φορές το χρόνο, άλλοι στο Ηράκλειο, άλλοι στην Αθήνα και πολλοί στο Ρέθυμνο που είναι εγκατεστημένα τα παιδιά τους…
ΑΠΟ ΤΟ ’50 ΑΡΧΙΣΕ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Τούτο, για παράδειγμα, συμβαίνει με τον 96χρονο Βενιζέλο Κυριακάκη, που έρχεται σαν… επισκέπτης για να φροντίσει τα δέντρα του αυτή την περίοδο, με την Μαρία Αλεξανδράκη που τους κρύους μήνες βρίσκεται κοντά στα παιδιά της πότε στην Αθήνα και πότε στο Ηράκλειο, και με την Χρυσή Μανογιαννάκη που τους δύσκολους μήνες του χειμώνα είναι «στο παιδί της στα Χανιά».
Το Μοναστηράκι άρχισε να αδειάζει από τη δεκαετία του ’50 και «τότε άρχισαν να φεύγουν οι νέοι», παρατηρεί ο κ. Κυριακάκης, «για να εξελιχθούν στα γράμματα στην Αθήνα, στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο και στο εξωτερικό». Μόνιμος κάτοικος Ρεθύμνου ο ίδιος, νοσταλγεί συχνά τον τόπο του, γιατί «εδώ ηρεμείς», αλλά «η ανάγκη βγάζει τον άνθρωπο από την τρύπα» και του μένουν τα ωραία χρόνια που «εδώ υπήρχε αγάπη, συμπαράσταση και γλέντια που μοναστηράκι χωριό νέοι μεσήλικες μετανάστευση χάλανε ο κόσμος».
Το ένα και μοναδικό μπακάλικο της Χρυσής Μανογιαννάκη υπάρχει για να υπάρχει! Ότι εμπόρευμα έχει ζητά να το… ξεφορτωθεί και ύστερα κι αυτό θα κλείσει, κλείνοντας ταυτόχρονα μια ιστορία πάνω από εξήντα χρόνων λειτουργίας του. Η ίδια η σεβάσμια γερόντισσα δεν έχει πλέον τις δυνάμεις, έφτασε και τα 93 της χρόνια. Δίπλα, ένα άλλο παραδοσιακό καφενείο της Κωνσταντίνας Βροντάκη με μετρημένους πελάτες, έχει ένα… ειδικό ωράριο…
Η… ανάπτυξη στην κοντινή Σχολή Ασωμάτων, στον Φουρφουρά και στην Αγία Φωτεινή (ο Θεός να την κάνει ανάπτυξη!), αποδυνάμωσε και το χωριό. Ο πληθυσμός μετανάστευσε, έμειναν οι υπερήλικες στις… σκοπιές και ελλείψει κατοίκων και μόνο για τα… αναγκαία, έκλεισαν ή ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο και τα ήδη υπάρχοντα μαγαζιά.
«ΔΕΝ ΠΕΙΝΟΥΜΕ…»
Ο 56χρονος Περικλής Ζαμπετάκης, κάνει… όλες τις δουλειές για να θρέψει τα πέντε παιδιά που έφυγαν ψάχνοντας τη ζωή τους στις πόλεις. Τον κάλεσαν… εκείνα τα χρόνια να καταταχθεί στη Χωροφυλακή αλλά αρνήθηκε την κατάταξη και προτίμησε το Μοναστηράκι. «Εδώ γεννήθηκα, εδώ ανατράφηκα και όπου κι αν πήγα πάντα σκεφτόμουν το χωριό, έκανα το σπίτι μου και παντρεύτηκα», θα πει για την απόφασή του να μείνει. «Κανείς από εδώ δεν έφυγε μετανάστης σε ξένα κράτη, παρά μόνο ο Χαράλαμπος Κυριακάκης στη Γερμανία, ένας και μοναδικός!
Διαμαρτυρόμαστε για την κρίση, αλλά τη διαχειρίστηκαν λανθασμένα οι κυβερνήσεις και έφεραν πολλά κακά στον κόσμο. Εμείς, όμως, τη φέραμε την κρίση και ένα παράδειγμα είναι οι επιδοτήσεις που μας καταστρέψανε. Κρίση εμείς ακόμη στο χωριό δεν έχουμε καταλάβει, γιατί έχομε τα χόρτα μας, τα ζώα μας και δεν πεινούμε. Μπορεί να μην έχομε λεφτά μα δεν είμαστε και απαιτητικοί. Το δράμα είναι στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις…»
Στους μόνιμους κατοίκους είναι και ο απόμαχος της θάλασσας Δημήτρης Βαρούχας, ταξιδεύοντας στους ωκεανούς είκοσι χρόνια και με υπηρεσία στο επάγγελμα του ναυτικού σαράντα! Συχνά γυρίζει τη ζωή του «στο μεγάλο τυφώνα του Ειρηνικού του 1985 με το Δορίς». Θυμάται, πως «σε αυτό τον τυφώνα πέσανε τέσσερα καράβια και οι μοναδικοί που γλιτώσαμε ήμασταν εμείς».
Η τετραμελής οικογένεια του Ανδρέα Δαβερώνα, μόνιμα εγκατεστημένη για δεκαετίες στην πόλη του Ρεθύμνου, άρχισε να σκέφτεται την επιστροφή στο Μοναστηράκι, μόλις άρχισαν, δειλά-δειλά, να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, τον Οκτώβριο του 2009, και αφού οι δυσκολίες επιβίωσης γίνονταν κάθε μέρα και μεγαλύτερες.
Η σύζυγός του Μαρία Τσαχάκη με τριάντα χρόνια δουλειά στα ξενοδοχεία, έχοντας να αντιμετωπίσει το σάπιο σύστημα απονομής των συντάξεων, συνταξιοδοτήθηκε αρχικά για τρία χρόνια, όμως με την παρέλευσή τους κρίθηκε ότι δεν… ήταν δικαιούχος (;) και σήμερα «μου λένε ότι πρέπει να γίνω 67 χρονών και ότι πρέπει να πάω να δουλέψω!»
Έτσι σήμερα στο χωριό απασχολείται οπουδήποτε για να τα φέρει βόλτα! Τα δυο παιδιά της, ελλείψει μεροκάματου το ένα, ψάχνει από τη γη την επιβίωση και το δεύτερο είναι «πενταμηνίτης στο δήμο». Ζουν και οι δυο γιοί μέσα στη αβεβαιότητα του «αύριο». Ίσως να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!
madeincreta.gr
Όταν στα περισσότερα χωριά κυριαρχούν οι υπερήλικες, στο Μοναστηράκι του Αμαρίου, εκ παραδόσεως τόπος που γέννησε και γεννά πλήθος επιστημόνων που διαπρέπουν στα...
μεγάλα αστικά κέντρα και στο εξωτερικό, όπως οι ακαδημαϊκοί Αντώνης και Φώτης Καφάτος, ακούγεται κλάμα μωρού! Είναι η εξαίρεση στον κανόνα της γήρανσης της υπαίθρου και ίσως να αποτελεί και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την συνέχεια της ύπαρξης του χωριού…
Στην άλλοτε ζωντανή κοινωνία, έδρα του δήμου Πανακρέων, με «σχολαρχείο και άλλες υπηρεσίες», μόνο η οικογένεια Κυριακάκη την δεκαετία του ’20 αριθμούσε «σαράντα πέντε πρώτα ξαδέρφια» και την περίοδο της πληθυσμιακής ακμής, παρατηρεί η Μαρία Αλεξανδράκη, «που ήμουν κοπελιά, τα παιδιά του χωριού δεν μας έβαζε η πλατεία».
Τώρα στο Μοναστηράκι, στο χωριό των μεγάλων και ξακουστών οικογενειών, έμειναν μόνιμοι κάτοικοι τριάντα και από αυτούς οι είκοσι είναι νέοι και μεσήλικες. Μαζί σε αυτούς είναι και οκτώ μωρά και νήπια, ένδειξη ελπίδας! Κάποιοι, ωστόσο, ίσως και ένας-δυο, γύρισαν από την πόλη που «έφαγαν» τη ζωή τους όμως, οι περισσότεροι υπερήλικες… ταξιδεύουν δυο και τρεις φορές το χρόνο, άλλοι στο Ηράκλειο, άλλοι στην Αθήνα και πολλοί στο Ρέθυμνο που είναι εγκατεστημένα τα παιδιά τους…
ΑΠΟ ΤΟ ’50 ΑΡΧΙΣΕ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Τούτο, για παράδειγμα, συμβαίνει με τον 96χρονο Βενιζέλο Κυριακάκη, που έρχεται σαν… επισκέπτης για να φροντίσει τα δέντρα του αυτή την περίοδο, με την Μαρία Αλεξανδράκη που τους κρύους μήνες βρίσκεται κοντά στα παιδιά της πότε στην Αθήνα και πότε στο Ηράκλειο, και με την Χρυσή Μανογιαννάκη που τους δύσκολους μήνες του χειμώνα είναι «στο παιδί της στα Χανιά».
Το Μοναστηράκι άρχισε να αδειάζει από τη δεκαετία του ’50 και «τότε άρχισαν να φεύγουν οι νέοι», παρατηρεί ο κ. Κυριακάκης, «για να εξελιχθούν στα γράμματα στην Αθήνα, στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο και στο εξωτερικό». Μόνιμος κάτοικος Ρεθύμνου ο ίδιος, νοσταλγεί συχνά τον τόπο του, γιατί «εδώ ηρεμείς», αλλά «η ανάγκη βγάζει τον άνθρωπο από την τρύπα» και του μένουν τα ωραία χρόνια που «εδώ υπήρχε αγάπη, συμπαράσταση και γλέντια που μοναστηράκι χωριό νέοι μεσήλικες μετανάστευση χάλανε ο κόσμος».
Το ένα και μοναδικό μπακάλικο της Χρυσής Μανογιαννάκη υπάρχει για να υπάρχει! Ότι εμπόρευμα έχει ζητά να το… ξεφορτωθεί και ύστερα κι αυτό θα κλείσει, κλείνοντας ταυτόχρονα μια ιστορία πάνω από εξήντα χρόνων λειτουργίας του. Η ίδια η σεβάσμια γερόντισσα δεν έχει πλέον τις δυνάμεις, έφτασε και τα 93 της χρόνια. Δίπλα, ένα άλλο παραδοσιακό καφενείο της Κωνσταντίνας Βροντάκη με μετρημένους πελάτες, έχει ένα… ειδικό ωράριο…
Η… ανάπτυξη στην κοντινή Σχολή Ασωμάτων, στον Φουρφουρά και στην Αγία Φωτεινή (ο Θεός να την κάνει ανάπτυξη!), αποδυνάμωσε και το χωριό. Ο πληθυσμός μετανάστευσε, έμειναν οι υπερήλικες στις… σκοπιές και ελλείψει κατοίκων και μόνο για τα… αναγκαία, έκλεισαν ή ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο και τα ήδη υπάρχοντα μαγαζιά.
«ΔΕΝ ΠΕΙΝΟΥΜΕ…»
Ο 56χρονος Περικλής Ζαμπετάκης, κάνει… όλες τις δουλειές για να θρέψει τα πέντε παιδιά που έφυγαν ψάχνοντας τη ζωή τους στις πόλεις. Τον κάλεσαν… εκείνα τα χρόνια να καταταχθεί στη Χωροφυλακή αλλά αρνήθηκε την κατάταξη και προτίμησε το Μοναστηράκι. «Εδώ γεννήθηκα, εδώ ανατράφηκα και όπου κι αν πήγα πάντα σκεφτόμουν το χωριό, έκανα το σπίτι μου και παντρεύτηκα», θα πει για την απόφασή του να μείνει. «Κανείς από εδώ δεν έφυγε μετανάστης σε ξένα κράτη, παρά μόνο ο Χαράλαμπος Κυριακάκης στη Γερμανία, ένας και μοναδικός!
Διαμαρτυρόμαστε για την κρίση, αλλά τη διαχειρίστηκαν λανθασμένα οι κυβερνήσεις και έφεραν πολλά κακά στον κόσμο. Εμείς, όμως, τη φέραμε την κρίση και ένα παράδειγμα είναι οι επιδοτήσεις που μας καταστρέψανε. Κρίση εμείς ακόμη στο χωριό δεν έχουμε καταλάβει, γιατί έχομε τα χόρτα μας, τα ζώα μας και δεν πεινούμε. Μπορεί να μην έχομε λεφτά μα δεν είμαστε και απαιτητικοί. Το δράμα είναι στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις…»
Στους μόνιμους κατοίκους είναι και ο απόμαχος της θάλασσας Δημήτρης Βαρούχας, ταξιδεύοντας στους ωκεανούς είκοσι χρόνια και με υπηρεσία στο επάγγελμα του ναυτικού σαράντα! Συχνά γυρίζει τη ζωή του «στο μεγάλο τυφώνα του Ειρηνικού του 1985 με το Δορίς». Θυμάται, πως «σε αυτό τον τυφώνα πέσανε τέσσερα καράβια και οι μοναδικοί που γλιτώσαμε ήμασταν εμείς».
Η τετραμελής οικογένεια του Ανδρέα Δαβερώνα, μόνιμα εγκατεστημένη για δεκαετίες στην πόλη του Ρεθύμνου, άρχισε να σκέφτεται την επιστροφή στο Μοναστηράκι, μόλις άρχισαν, δειλά-δειλά, να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, τον Οκτώβριο του 2009, και αφού οι δυσκολίες επιβίωσης γίνονταν κάθε μέρα και μεγαλύτερες.
Η σύζυγός του Μαρία Τσαχάκη με τριάντα χρόνια δουλειά στα ξενοδοχεία, έχοντας να αντιμετωπίσει το σάπιο σύστημα απονομής των συντάξεων, συνταξιοδοτήθηκε αρχικά για τρία χρόνια, όμως με την παρέλευσή τους κρίθηκε ότι δεν… ήταν δικαιούχος (;) και σήμερα «μου λένε ότι πρέπει να γίνω 67 χρονών και ότι πρέπει να πάω να δουλέψω!»
Έτσι σήμερα στο χωριό απασχολείται οπουδήποτε για να τα φέρει βόλτα! Τα δυο παιδιά της, ελλείψει μεροκάματου το ένα, ψάχνει από τη γη την επιβίωση και το δεύτερο είναι «πενταμηνίτης στο δήμο». Ζουν και οι δυο γιοί μέσα στη αβεβαιότητα του «αύριο». Ίσως να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!
madeincreta.gr
Αν απέχεις από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και τις ευρωεκλογές, τα λίγα εναπομείναντα κομματόσκυλα που μας έχουν κάνει νεόπτωχους και ανέργους, θα αυξήσουν ( τεχνητά ) τα ποσοστά τους και θα μιλάνε ( με τόσο θράσος ) για "ψήφο εμπιστοσύνης". Αν ρίξεις λευκό ή άκυρο, το 10% της ΝΔ θα φανεί ως 13%, το 2,5 % του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ θα γίνει 3,5% ή 4% και θα επιβιώσουν αυτοί που μας χρεοκόπησαν και μας έριξαν αβάσταχτα χαράτσια και φόρους και λεηλάτησαν τις περιουσίες των Ελλήνων. Γι' αυτό κατεβάζουν και κάτι ανύπαρκτα κομματίδια, για να μην ψηφιστούν μαζικά ο Σύριζα, Οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ, η Χ.Α και φανεί η εκλογική γύμνια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ- ΕΛΙΑΣ και της ΔΗΜΑΡ, κόμματα που στηρίζουν τα διαπλεκόμενα και όσοι μας χρεοκόπησαν ! Αν πάρουν ψήφους οι επίσημοι ή ψευτοανεξάρτητοι υποψήφιοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, όλα θα τελειώσουν. Θα βάλουν χέρι και στις καταθέσεις και στα ακίνητα και θα διαλύσουν τις ελληνικές οικογένειες, ενώ οι νέοι θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν ή να δουλεύουν για 200-300 ευρώ. Μη πέσεις αυτή τη φορά στη νέα παγίδα που σου ετοιμάζουν τα πολιτικά τζάκια και τα διαπλεκόμενα. Στείλε μήνυμα αποδοκιμασίας. ΟΧΙ αποχή, όχι λευκό, όχι άκυρο, όχι ψήφος σε μικρά υβριδικά κόμματα, όχι ψήφος σε ανθρώπους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Κανένας από αυτούς να μην περάσει στο β' γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Να μην εκλέξουν κανέναν ευρωβουλευτή η τετράδα της συμφοράς μας ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ- ΕΛΙΑ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΤΑ ΤΟΥΣ «58», (ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ), Ο ΣΤ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ «ΑΝΑΧΩΜΑ» ΣΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΧΘΡΟ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ - ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ - Ο ΣΥΡΙΖΑ!!!!!!!
Οι σύγχρονοι ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, όπως οι διερμηνείς των Ναζί στην Κατοχή, τα γλοιώδη τέκνα της ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ (οι «νταβατζήδες»), που μας... εξυμνούσαν στα χρόνια του χρηματιστηρίου, το LIFE STYLE, του συν-ιδεολόγου τους, Πέτρου Κωστόπουλου και Φώτη Γεωργελέ, που μας... απομυζούσαν στα «Χρόνια της Ευμάρειας» , ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ, ( που καπηλευόταν την αριστερά για χρόνια…), των Σημιτανθρώπων του Εκσυγχρονισμού, του Χρηματιστηρίου, των «νταβατζήδων» κατά Κώστα Καραμανλή (που τελικά τους υπηρέτησε αταλάντευτα), των ΜΚΟ... θέλουν έναν απόλυτα υπάκουο μπάτλερ της διαπλοκής, κι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος, από τον... «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΠΑΤΛΕΡ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ», ονόματι ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ!! Επειδή η ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ, απέτυχε στη διαπλεκόμενη απόπειρα των «58», ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΙ το... «Ποτάμι» του Ψυχαράνθρωπου και Μπομπολάνθρωπου- ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ!!!
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΛΕΜΕ, ΦΤΑΝΕΙ! BASTA!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΚΟΡΑΚΙΑ!!!!!!!!
ΕΛΕΟΣ, ΞΕΦΤΥΛΙΣΜΕΝΑ ΠΤΩΜΑΤΑ!!!!!!!
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ , ΓΛΟΙΩΔΗ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ!!!!!!!!