ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Ενα εξαιρετικό καινούργιο βιβλίο από την Sheila Lecoeur (Το Νησί του Μουσολίνι, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2013) θα έ...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Ενα εξαιρετικό καινούργιο βιβλίο από την Sheila Lecoeur (Το Νησί του Μουσολίνι, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2013) θα έπρεπε να μας βάλει όλους σε βαθιά σκέψη. Πραγματεύεται την ιστορία της Σύρου στη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής και επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στον καταστρεπτικό λιμό που αποδεκάτισε τον πληθυσμό του μέχρι πρότινος τότε σχετικά ευημερούντος νησιού των Κυκλάδων. Σε μικρογραφία η ιστορία της Σύρου θα μπορούσε να ξυπνήσει την μακαριότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης και να προκαλέσει επαγρύπνηση και κυρίως ενότητα μπροστά στους ορατούς κινδύνους.

Η Σύρος χάνοντας παλαιότερα για σημαντικούς γεωπολιτικούς λόγους τις αγορές της Μαύρης Θάλασσας και της Κων/πολης, αντιμετώπισε ξαφνικά το δραματικό φάσμα της παρακμής. Οι μεγάλες και πλούσιες Χιώτικες οικογένειες του νησιού έφυγαν για την Αθήνα η το εξωτερικό καθώς και άλλοι σημαντικοί μεσοαστοί αποφάσισαν να μεταφερθούν στον Πειραιά. Η κεντρική κρατική διοίκηση έμενε πάντα με την ιδέα πως το νησί ήταν εύπορο και δεν φρόντισε για υποδομές και ουσιαστικό εκσυγχρονισμό. Μεγάλωνε αριθμητικά μόνο την ντόπια δημοσιουπαλληλία, ιδίως επί κυβέρνησης Μεταξά, εγκαθιστώντας στα παλιά αρχοντικά στελέχη της δημόσιας διοίκησης.

Το νησί έμεινε δίχως παραγωγική υποδομή, μπόλικο παρασιτικό ουσιαστικά πληθυσμό και δίχως δυνατότητες προσπορισμού σημαντικού πλούτου και οργάνωσης μεγάλων εξαγωγών. Με την κατοχή τα πράγματα έγιναν πολύ άσχημα. Το ηπειρωτικό ελληνικό κράτος (όπως η ΕΕ και οι υπόλοιποι δανειστές σήμερα) έπαψαν άξαφνα να τροφοδοτούν οικονομικά το νησί. Οι εκτός Σύρου αγορές εξαφανίσθηκαν, ενώ οι αυστηροί έλεγχοι εξαγωγών - εισαγωγών και της ελεύθερης μεταφοράς χρημάτων (που αναπόφευκτα θα συμβεί σε περίπτωση απομάκρυνσης από την ΕΕ η καταγγελίας του Μνημονίου σήμερα) χτύπησε αλύπητα το εμπόριο κι έκανε τις πρώτες ύλες για την μεταποίηση ανύπαρκτες. Ο πληθωρισμός άρχισε να διογκώνεται και η αγορά – ιδιαίτερα των σε μεγάλο βαθμό εισαγομένων τροφίμων (όπως σήμερα στην Ελλάδα) – ξέμεινε από προιόντα.

Αξαφνα δεν υπήρχαν πλέον πόροι. Και ο πληθυσμός δεν ήταν δυνατόν να τραφεί. Ο λιμός επέπεσε καταστρεπτικός και χιλιάδες άνθρωποι (περίπου 7.000) έχασαν από την πείνα την ζωή τους. Οι αρχές, ντόπιες και κατακτητικές, έμειναν να παρακολουθούν ανήμπορες την καταστροφή. Και ένα τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα εκτυλίχθηκε στο όμορφο αυτό και ιστορικό νησί των Κυκλάδων.

Η σημερινή Ελλάδα ειδικεύεται και αυτή στην παραγωγή δημοσίων υπαλλήλων. Καταστρέφοντας, στο όνομα της στήριξης και διάσωσής τους, τον όποιο παραγωγικό ιστό της οικονομίας της. Εξαφανίζονται έτσι οι προοπτικές ανάκαμψης ενώ, με τις αιθεροβάμονες ιδέες του λαικισμού και της αριστεράς, η χώρα οδηγείται στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων και στην οριστική ρήξη με τους δανειστές της. Όταν θα διακοπούν τα δάνεια και οι εξωτερικές χρηματοδοτήσεις, θα είναι δυσχερέστατο η Ελλάδα να θρέψει, αλλά και να συντηρήσει με ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, τον πληθυσμό της. Μια καινούργια ανθρωπιστική καταστροφή βρίσκεται πολύ κοντά μας. Αδυνατώ να κατανοήσω πως ακριβώς τότε θα αντιμετωπισθεί…