O Γιάννης Αντεντοκούμπο ακολούθησε, μέσα σε λίγους μήνες, μία απίστευτη, ανεπανάληπτη διαδρομή προς το όνειρο. Ένα όνειρο που είχε α...
O Γιάννης Αντεντοκούμπο ακολούθησε, μέσα σε λίγους μήνες, μία απίστευτη, ανεπανάληπτη διαδρομή προς το όνειρο. Ένα όνειρο που είχε αρχίσει να διαφαίνεται λίγο καιρό νωρίτερα, όταν η ισπανική Σαραγόσα «έπιασε στον ύπνο» όλες τις υπόλοιπες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες και «αγόρασε» έναντι 180.000 Ευρώ, τα δικαιώματά του!
Μετά την απόκτηση του ελληνικού διαβατηρίου, ήρθε η αυτόματη πρόσκληση στην Εθνική νέων, η επιλογή στο νο15 του ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς, το 4ετές (2+2) συμβόλαιο του ΝΒΑ (συνολικού ύψους 8,6 εκατομμυρίων δολαρίων), η πρόσκληση στο Μέγαρο Μαξίμου από τον πρωθυπουργό, η ρατσιστική αντίδραση της Χρυσής Αυγής, η βασική πεντάδα και η πρόσκληση στο 63ο All-Star Game του «μαγικού κόσμου»… Αν αυτό δε λέγεται υπέρβαση, τότε πως λέγεται;
Η αποστολή στην Αμερική
Η απόφαση να ταξιδέψουμε στην Αμερική για να καλύψουμε δημοσιογραφικά την τεράστια αυτή εμπειρία που βιώνει ένα παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, πήγε σε ελληνικό σχολείο και νιώθει 100% Έλληνας, μας βοήθησε να γνωρίσουμε καλύτερα τον Γιάννη σαν άνθρωπο, να κατανοήσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας 19χρονος στην ξενιτιά, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ιδίοις όμμασι, ότι ο πρώην παίκτης του Φιλαθλητικού, είναι φτιαγμένος αποκλειστικά για το ΝΒΑ. Τα προσόντα του ταιριάζουν απόλυτα στον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι αν ο ίδιος δεν ήταν τόσο ομαδικός και δημιουργικός, τότε οι έως τώρα επιδόσεις του, θα είχαν ξεπεράσει κάθε φαντασία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με την μέχρι τώρα πορεία του, δεν έχει εκπλήξει θετικά ακόμη και τον πιο αισιόδοξο θαυμαστή του…
Το 1ο μέρος
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης, που μας παραχώρησε στα αποδυτήρια του «Toyota Center», πριν από τον αγώνα των Μπακς με τους Ρόκετς, εν αναμονή της άφιξης των γονιών του (που επιτέλους πάτησαν το πόδι τους στην Αμερική), ο «rookie»-φαινόμενο των «ελαφιών», μας μιλάει για την πρόωρη ωρίμανση που πέρασε, τη μοναξιά που έζησε, το φαγητό που του λείπει, τον νέο αγαπημένο παίκτη του στο play-station, τους Έλληνες του Μιλγουόκι, τον Λεμπρόν, τον Κόμπι και τον Ντουράντ και τα λεφτά που δεν χαλάει, τονίζοντας ότι «δεν ξεχνάει ποτέ τον παλιό Γιάννη, που ζούσε δύσκολα…»! Απολαύστε τον…
- Μετά απ΄ όλα όσα έγιναν από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, νιώθεις σαν, μέσα σε πέντε μήνες, να μεγάλωσες πέντε χρόνια;
«Ναι, κάπως έτσι είναι… Όλον αυτόν τον καιρό αισθάνομαι τόσο ότι “μεγάλωσα” μπασκετικά όσο και ότι ωρίμασα σαν προσωπικότητα και ήρθε αυτό που… ήρθε! Ήρθε η βασική πεντάδα, ήρθε η εμπιστοσύνη του προπονητή, ήρθαν όλα μαζί…»
- Παρ” όλα αυτά, το όνειρο που ζεις έχει και κάποιες άσχημες στιγμές… Μέχρι τώρα βιώνεις όλη αυτή την πρωτόγνωρη αλλαγή στη ζωή σου, εντελώς μόνος σου και έχεις να διαχειριστείς και το συναίσθημα της έλλειψης της οικογένειάς σου…
«Αλήθεια είναι αυτό! Θα ήθελα πολύ να είναι οι γονείς μου και τα αδέλφια μου μαζί μου για να το ζούσαμε όλοι μαζί, αλλά προς το παρόν (σ.σ.: η συνέντευξη παραχωρήθηκε στις 18/01) δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι… Ελπίζω να έρθουν το συντομότερο δυνατό για να μοιραστούμε όλη αυτή την εμπειρία που ζω…»
- Παρακολουθείς καθόλου όλο αυτόν τον “ντόρο” που γίνεται στην Ελλάδα γύρω από το όνομά σου;
«Όχι ιδιαίτερα! Αν καμιά φορά είμαι στο facebook και πεταχτεί μπροστά μου κάποια δημοσίευση ή μου στείλει κάποιος φίλος μου ένα άρθρο, τότε διαβάζω τους τίτλους!»
- Το γεγονός ότι πέρασες δύσκολα παιδικά χρόνια, σε βοήθησε να αντέξεις όλη αυτή τη μοναξιά σε ένα άκρως απαιτητικό επαγγελματικό περιβάλλον;
«Έχει μετρήσει αυτό, σίγουρα! Μετράει το ότι έχω δυνατό χαρακτήρα, υπομονή και επιμονή… Προπονήθηκα πολύ σκληρά μόνος μου, κάποιες εβδομάδες περισσότερες από τους υπόλοιπους και όταν άρχισε η προετοιμασία μπήκα πολύ δυνατά στις ομαδικές προπονήσεις, για να δείξω στον προπονητή μου ότι μπορώ να σταθώ στο ίδιο επίπεδο με τους συμπαίκτες μου. Αναγκάστηκα να κάνω πράγματα που απαιτούν δύναμη χαρακτήρα και έφτασα να παίζω στην βασική πεντάδα…»
- Ξέρουν οι συμπαίκτες σου τις δυσκολίες που αντιμετώπισες μεγαλώνοντας; Τους έχει μιλήσει για αυτό το θέμα;
«Όχι, δεν έχω πει σε κανέναν τίποτε… Τώρα αν το ξέρουν, αυτό δεν το γνωρίζω. Δεν χρειάζεται κιόλας, περασμένα ξεχασμένα!»
- Πως συνδέεσαι με την Ελλάδα; Μιλάς καθημερινά με τους δικούς σου τηλεφωνικά ή μέσω skype;
«Ακριβώς! Μιλάω στο τηλέφωνο με τους γονείς μου και στο skype με τα αδέρφια μου…»
- Πέρυσι το πρόγραμμα σου ήταν διαφορετικό… Προπόνηση, σπίτι, cinema, σουβλάκι και παγωτό με τα φιλαράκια σου και play-station με τα αδέρφια σου, επιλέγοντας κάποιον από τους μεγάλους αστέρες του ΝΒΑ, με τους οποίους πλέον είσαι αντίπαλος… Φέτος, πως αισθάνεσαι που πολλά νέα παιδιά στην Ελλάδα επιλέγουν τον Αντετοκούνμπο για να παίξουν το αγαπημένο τους video game;
«Εντάξει, είναι πολύ ωραίο… Πήρα κι εγώ το 2k14 στο play-station 4, να παίξω λίγο τον εαυτό μου να δω πως είναι…»
- Πως είναι λοιπόν ο εαυτός σου στο play-station;
«(σ.σ.: Χαμογελάει!)… Ωραίος είναι! Ωραίο παιδί φαίνομαι, μπασκετικά, εντάξει, κάτι… κάνω, οπότε μια χαρά…»
- Τι κάνεις πιο καλά στο play-station; Γιατί θα διάλεγες τον εαυτό σου;
«Γιατί είμαι εγώ! Εμένα θα διάλεγα, ποιον άλλον;»
- Με τον αδερφό σου, που πλέον είναι κι αυτός στην Αμερική, τις λίγες φορές που έχετε συναντηθεί, τι λέτε μεταξύ σας; Πέρυσι είσαστε συμπαίκτες στην Α2 Κατηγορία και φέτος βρίσκεστε στην Μέκκα του μπάσκετ…
«Μιλάμε αρκετά για μπάσκετ, γιατί και αυτός περνάει τα ίδια που περνάω κι εγώ, είναι κι αυτός μόνος του… Είναι μεγαλύτερος όμως, αυτό όμως, δε σημαίνει ότι δε νιώθει μοναξιά… Ο ένας διηγείται στον άλλον τις εμπειρίες από την ομάδα του, τις σχέσεις με τον προπονητή και τους συμπαίκτες του… Ό,τι κουβέντα και να κάνουμε, όλο στο μπάσκετ καταλήγουμε…»
- Ποιο ελληνικό φαγητό σου έχει λείψει περισσότερο;
«Το σουβλάκι κι έχω να φάω τέσσερις μήνες!»
- Πως το τρως;
«Με κοτόπουλο, απ” όλα και πολύ σως!»
- Αυτό σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Το καλό φαγητό και οι δικοί σου άνθρωποι;
«Εντάξει, μου λείπουν και οι παρέες μου, το ότι περπατούσα καθημερινά από το σπίτι στην προπόνηση και πίσω, ο καιρός σίγουρα, οι προπονητές στον Φιλαθλητικό και η παλιά μου ομάδα γενικά… Όλα αυτά…»
- Στο Μιλγουόκι, πως σε αντιμετωπίζουν οι Έλληνες ομογενείς, γιατί υπάρχουν αρκετοί, έτσι δεν είναι;
«Νορμάλ! Με υποστηρίζουν πολύ, έρχονται στους αγώνες, κρατάνε την ελληνική σημαία στις κερκίδες, είναι πολύ όμορφο συναίσθημα αυτό!»
- Σε έχει σταματήσει κανείς στον δρόμο να σου μιλήσει ελληνικά;
«Ναι, πολλές φορές!»
- Τι σου λένε; Είναι διαφορετικοί από τους γηγενείς Έλληνες;
«Είναι λίγο! Είναι σαν τους Αμερικάνους, αλλά μιλούν ελληνικά! Μπορεί και να αγαπάνε την Ελλάδα περισσότερο από μας, γιατί όταν τους συναντώ, μου μιλάνε συνέχεια για την Ελλάδα, για το πότε θα ξαναπάνε πίσω στην πατρίδα! Φαίνεται ότι τους λείπει πολύ…»
- Πως περνάς τον χρόνο σου στην πόλη, όταν δεν ταξιδεύετε;
«Περνάω αρκετή ώρα στο σπίτι με έναν φίλο μου που δουλεύει στην ομάδα, τον Ross, παίζουμε μπιλιάρδο και video games, βλέπουμε ταινίες… Ο χειμώνας στο Μιλγουόκι είναι βαρύς και έξω κάνει πολύ κρύο. Κατά τα άλλα προσπαθώ να ξεκουράζομαι και επικοινωνώ με τους δικούς μου… Όταν είμαστε σε άλλες πόλεις για αγώνες και έχει καλό καιρό, παίρνω τους δρόμους. Βγαίνω από το ξενοδοχείο και περπατάω, έτσι για να μυρίσω την ατμόσφαιρα, να γνωρίσω λίγο την πόλη, να δω τους ανθρώπους, γενικά μου λείπει αυτό που έχουμε στην Ελλάδα, να βγαίνουμε δηλαδή ανά πάσα στιγμή έξω…»
- Τελικά, μετά από κάποιους μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχεις καταλήξει για το τι θα προτιμούσες από πλευράς μπάσκετ; Τι σου ταιριάζει περισσότερο; Η Ελλάδα και η Α1 Κατηγορία, η Ισπανία και η λίγκα ACB (Σαραγόσα) ή το ΝΒΑ; Για παράδειγμα θα ήθελες να παίζεις τώρα στον Ολυμπιακό (σ.σ.: υπό την έννοια ότι οι «ερυθρόλευκοι» είχαν συζητήσει το ενδεχόμενο απόκτησής του από τον Φιλαθλητικό);
«Εμένα το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ! Τώρα το έκανα πραγματικότητα και αυτό μ” αρέσει περισσότερο!»
- Από τα ταξίδια που κάνετε για τους εκτός έδρας αγώνες, ποιες πόλεις σου έχουν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση;
«Εδώ το Χιούστον, το Μαϊάμι και το Λος Άντζελες! Χθες πήγα βόλτα στην πόλη, σε κάτι συντριβάνια, μετά πήγαμε για pizza με κάποια παιδιά από την ομάδα, ωραία ήτανε…»
- Από τους μεγάλους stars του ΝΒΑ, ποιος σου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση; Ο Ντουράντ, ο Λεμπρόν, ο Καρμέλο ή ο Κόμπι;
«Ο Ντουράντ! Τον Κόμπι δεν τον έπαιξα γιατί ήταν τραυματίας κι ελπίζω πραγματικά να παίξει όταν οι Λέϊκερς θα έρθουν στο Μιλγουόκι! Εντάξει, ο Λεμπρόν είναι ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος, άλλα όταν παίξαμε στο Μαϊαμι δεν είχε κάνει και κανένα φοβερό παιχνίδι…»
- Σε εκείνο το ματς, θυμάμαι ότι έκανες την πρώτη σου καλή εμφάνιση στο ΝΒΑ… Πως ήταν να σκοράρεις σε βάρος των πρωταθλητών κόσμου και να αναγγέλλει ο εκφωνητής το όνομά σου;
«Πολύ ωραίο συναίσθημα!»
- Η σχέση με το χρήμα σε μία κοινωνία σαν το ΝΒΑ, όπου πραγματικά υπάρχει σε αφθονία, ποια είναι;
«Δεν ασχολούμαι εγώ τόσο πολύ τα χρήματα! Έχω αναθέσει σε κάποιους ανθρώπους να τα διαχειρίζονται κι εγώ απλά βλέπω τι μπαίνει και τι βγαίνει από τον λογαριασμό μου! Βασικά, τι μπαίνει βλέπω, γιατί δεν βγαίνει τίποτε…»
- Υπάρχουν κακοτοπιές στο ΝΒΑ; Σας πλευρίζουν διάφοροι επιτήδειοι για να σας πάρουν χρήματα;
«Ναι, αυτό σίγουρα!»
- Πως το αντιμετωπίζεις;
«Δεν ασχολούμαι, ούτε δίνω δικαίωμα σε κάποιον που δεν ξέρω, να με πλησιάσει! Γενικά προσπαθώ να είμαι ο παλιός Γιάννης, ο περυσινός Γιάννης, που ζούσε δύσκολα και δεν είχε πολλά κι έτσι είναι ακόμη καλύτερα!»
Πηγή: gazzetta.gr
Μετά την απόκτηση του ελληνικού διαβατηρίου, ήρθε η αυτόματη πρόσκληση στην Εθνική νέων, η επιλογή στο νο15 του ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς, το 4ετές (2+2) συμβόλαιο του ΝΒΑ (συνολικού ύψους 8,6 εκατομμυρίων δολαρίων), η πρόσκληση στο Μέγαρο Μαξίμου από τον πρωθυπουργό, η ρατσιστική αντίδραση της Χρυσής Αυγής, η βασική πεντάδα και η πρόσκληση στο 63ο All-Star Game του «μαγικού κόσμου»… Αν αυτό δε λέγεται υπέρβαση, τότε πως λέγεται;
Η αποστολή στην Αμερική
Η απόφαση να ταξιδέψουμε στην Αμερική για να καλύψουμε δημοσιογραφικά την τεράστια αυτή εμπειρία που βιώνει ένα παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, πήγε σε ελληνικό σχολείο και νιώθει 100% Έλληνας, μας βοήθησε να γνωρίσουμε καλύτερα τον Γιάννη σαν άνθρωπο, να κατανοήσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας 19χρονος στην ξενιτιά, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ιδίοις όμμασι, ότι ο πρώην παίκτης του Φιλαθλητικού, είναι φτιαγμένος αποκλειστικά για το ΝΒΑ. Τα προσόντα του ταιριάζουν απόλυτα στον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι αν ο ίδιος δεν ήταν τόσο ομαδικός και δημιουργικός, τότε οι έως τώρα επιδόσεις του, θα είχαν ξεπεράσει κάθε φαντασία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με την μέχρι τώρα πορεία του, δεν έχει εκπλήξει θετικά ακόμη και τον πιο αισιόδοξο θαυμαστή του…
Το 1ο μέρος
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης, που μας παραχώρησε στα αποδυτήρια του «Toyota Center», πριν από τον αγώνα των Μπακς με τους Ρόκετς, εν αναμονή της άφιξης των γονιών του (που επιτέλους πάτησαν το πόδι τους στην Αμερική), ο «rookie»-φαινόμενο των «ελαφιών», μας μιλάει για την πρόωρη ωρίμανση που πέρασε, τη μοναξιά που έζησε, το φαγητό που του λείπει, τον νέο αγαπημένο παίκτη του στο play-station, τους Έλληνες του Μιλγουόκι, τον Λεμπρόν, τον Κόμπι και τον Ντουράντ και τα λεφτά που δεν χαλάει, τονίζοντας ότι «δεν ξεχνάει ποτέ τον παλιό Γιάννη, που ζούσε δύσκολα…»! Απολαύστε τον…
- Μετά απ΄ όλα όσα έγιναν από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, νιώθεις σαν, μέσα σε πέντε μήνες, να μεγάλωσες πέντε χρόνια;
«Ναι, κάπως έτσι είναι… Όλον αυτόν τον καιρό αισθάνομαι τόσο ότι “μεγάλωσα” μπασκετικά όσο και ότι ωρίμασα σαν προσωπικότητα και ήρθε αυτό που… ήρθε! Ήρθε η βασική πεντάδα, ήρθε η εμπιστοσύνη του προπονητή, ήρθαν όλα μαζί…»
- Παρ” όλα αυτά, το όνειρο που ζεις έχει και κάποιες άσχημες στιγμές… Μέχρι τώρα βιώνεις όλη αυτή την πρωτόγνωρη αλλαγή στη ζωή σου, εντελώς μόνος σου και έχεις να διαχειριστείς και το συναίσθημα της έλλειψης της οικογένειάς σου…
«Αλήθεια είναι αυτό! Θα ήθελα πολύ να είναι οι γονείς μου και τα αδέλφια μου μαζί μου για να το ζούσαμε όλοι μαζί, αλλά προς το παρόν (σ.σ.: η συνέντευξη παραχωρήθηκε στις 18/01) δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι… Ελπίζω να έρθουν το συντομότερο δυνατό για να μοιραστούμε όλη αυτή την εμπειρία που ζω…»
- Παρακολουθείς καθόλου όλο αυτόν τον “ντόρο” που γίνεται στην Ελλάδα γύρω από το όνομά σου;
«Όχι ιδιαίτερα! Αν καμιά φορά είμαι στο facebook και πεταχτεί μπροστά μου κάποια δημοσίευση ή μου στείλει κάποιος φίλος μου ένα άρθρο, τότε διαβάζω τους τίτλους!»
- Το γεγονός ότι πέρασες δύσκολα παιδικά χρόνια, σε βοήθησε να αντέξεις όλη αυτή τη μοναξιά σε ένα άκρως απαιτητικό επαγγελματικό περιβάλλον;
«Έχει μετρήσει αυτό, σίγουρα! Μετράει το ότι έχω δυνατό χαρακτήρα, υπομονή και επιμονή… Προπονήθηκα πολύ σκληρά μόνος μου, κάποιες εβδομάδες περισσότερες από τους υπόλοιπους και όταν άρχισε η προετοιμασία μπήκα πολύ δυνατά στις ομαδικές προπονήσεις, για να δείξω στον προπονητή μου ότι μπορώ να σταθώ στο ίδιο επίπεδο με τους συμπαίκτες μου. Αναγκάστηκα να κάνω πράγματα που απαιτούν δύναμη χαρακτήρα και έφτασα να παίζω στην βασική πεντάδα…»
- Ξέρουν οι συμπαίκτες σου τις δυσκολίες που αντιμετώπισες μεγαλώνοντας; Τους έχει μιλήσει για αυτό το θέμα;
«Όχι, δεν έχω πει σε κανέναν τίποτε… Τώρα αν το ξέρουν, αυτό δεν το γνωρίζω. Δεν χρειάζεται κιόλας, περασμένα ξεχασμένα!»
- Πως συνδέεσαι με την Ελλάδα; Μιλάς καθημερινά με τους δικούς σου τηλεφωνικά ή μέσω skype;
«Ακριβώς! Μιλάω στο τηλέφωνο με τους γονείς μου και στο skype με τα αδέρφια μου…»
- Πέρυσι το πρόγραμμα σου ήταν διαφορετικό… Προπόνηση, σπίτι, cinema, σουβλάκι και παγωτό με τα φιλαράκια σου και play-station με τα αδέρφια σου, επιλέγοντας κάποιον από τους μεγάλους αστέρες του ΝΒΑ, με τους οποίους πλέον είσαι αντίπαλος… Φέτος, πως αισθάνεσαι που πολλά νέα παιδιά στην Ελλάδα επιλέγουν τον Αντετοκούνμπο για να παίξουν το αγαπημένο τους video game;
«Εντάξει, είναι πολύ ωραίο… Πήρα κι εγώ το 2k14 στο play-station 4, να παίξω λίγο τον εαυτό μου να δω πως είναι…»
- Πως είναι λοιπόν ο εαυτός σου στο play-station;
«(σ.σ.: Χαμογελάει!)… Ωραίος είναι! Ωραίο παιδί φαίνομαι, μπασκετικά, εντάξει, κάτι… κάνω, οπότε μια χαρά…»
- Τι κάνεις πιο καλά στο play-station; Γιατί θα διάλεγες τον εαυτό σου;
«Γιατί είμαι εγώ! Εμένα θα διάλεγα, ποιον άλλον;»
- Με τον αδερφό σου, που πλέον είναι κι αυτός στην Αμερική, τις λίγες φορές που έχετε συναντηθεί, τι λέτε μεταξύ σας; Πέρυσι είσαστε συμπαίκτες στην Α2 Κατηγορία και φέτος βρίσκεστε στην Μέκκα του μπάσκετ…
«Μιλάμε αρκετά για μπάσκετ, γιατί και αυτός περνάει τα ίδια που περνάω κι εγώ, είναι κι αυτός μόνος του… Είναι μεγαλύτερος όμως, αυτό όμως, δε σημαίνει ότι δε νιώθει μοναξιά… Ο ένας διηγείται στον άλλον τις εμπειρίες από την ομάδα του, τις σχέσεις με τον προπονητή και τους συμπαίκτες του… Ό,τι κουβέντα και να κάνουμε, όλο στο μπάσκετ καταλήγουμε…»
- Ποιο ελληνικό φαγητό σου έχει λείψει περισσότερο;
«Το σουβλάκι κι έχω να φάω τέσσερις μήνες!»
- Πως το τρως;
«Με κοτόπουλο, απ” όλα και πολύ σως!»
- Αυτό σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Το καλό φαγητό και οι δικοί σου άνθρωποι;
«Εντάξει, μου λείπουν και οι παρέες μου, το ότι περπατούσα καθημερινά από το σπίτι στην προπόνηση και πίσω, ο καιρός σίγουρα, οι προπονητές στον Φιλαθλητικό και η παλιά μου ομάδα γενικά… Όλα αυτά…»
- Στο Μιλγουόκι, πως σε αντιμετωπίζουν οι Έλληνες ομογενείς, γιατί υπάρχουν αρκετοί, έτσι δεν είναι;
«Νορμάλ! Με υποστηρίζουν πολύ, έρχονται στους αγώνες, κρατάνε την ελληνική σημαία στις κερκίδες, είναι πολύ όμορφο συναίσθημα αυτό!»
- Σε έχει σταματήσει κανείς στον δρόμο να σου μιλήσει ελληνικά;
«Ναι, πολλές φορές!»
- Τι σου λένε; Είναι διαφορετικοί από τους γηγενείς Έλληνες;
«Είναι λίγο! Είναι σαν τους Αμερικάνους, αλλά μιλούν ελληνικά! Μπορεί και να αγαπάνε την Ελλάδα περισσότερο από μας, γιατί όταν τους συναντώ, μου μιλάνε συνέχεια για την Ελλάδα, για το πότε θα ξαναπάνε πίσω στην πατρίδα! Φαίνεται ότι τους λείπει πολύ…»
- Πως περνάς τον χρόνο σου στην πόλη, όταν δεν ταξιδεύετε;
«Περνάω αρκετή ώρα στο σπίτι με έναν φίλο μου που δουλεύει στην ομάδα, τον Ross, παίζουμε μπιλιάρδο και video games, βλέπουμε ταινίες… Ο χειμώνας στο Μιλγουόκι είναι βαρύς και έξω κάνει πολύ κρύο. Κατά τα άλλα προσπαθώ να ξεκουράζομαι και επικοινωνώ με τους δικούς μου… Όταν είμαστε σε άλλες πόλεις για αγώνες και έχει καλό καιρό, παίρνω τους δρόμους. Βγαίνω από το ξενοδοχείο και περπατάω, έτσι για να μυρίσω την ατμόσφαιρα, να γνωρίσω λίγο την πόλη, να δω τους ανθρώπους, γενικά μου λείπει αυτό που έχουμε στην Ελλάδα, να βγαίνουμε δηλαδή ανά πάσα στιγμή έξω…»
- Τελικά, μετά από κάποιους μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχεις καταλήξει για το τι θα προτιμούσες από πλευράς μπάσκετ; Τι σου ταιριάζει περισσότερο; Η Ελλάδα και η Α1 Κατηγορία, η Ισπανία και η λίγκα ACB (Σαραγόσα) ή το ΝΒΑ; Για παράδειγμα θα ήθελες να παίζεις τώρα στον Ολυμπιακό (σ.σ.: υπό την έννοια ότι οι «ερυθρόλευκοι» είχαν συζητήσει το ενδεχόμενο απόκτησής του από τον Φιλαθλητικό);
«Εμένα το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ! Τώρα το έκανα πραγματικότητα και αυτό μ” αρέσει περισσότερο!»
- Από τα ταξίδια που κάνετε για τους εκτός έδρας αγώνες, ποιες πόλεις σου έχουν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση;
«Εδώ το Χιούστον, το Μαϊάμι και το Λος Άντζελες! Χθες πήγα βόλτα στην πόλη, σε κάτι συντριβάνια, μετά πήγαμε για pizza με κάποια παιδιά από την ομάδα, ωραία ήτανε…»
- Από τους μεγάλους stars του ΝΒΑ, ποιος σου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση; Ο Ντουράντ, ο Λεμπρόν, ο Καρμέλο ή ο Κόμπι;
«Ο Ντουράντ! Τον Κόμπι δεν τον έπαιξα γιατί ήταν τραυματίας κι ελπίζω πραγματικά να παίξει όταν οι Λέϊκερς θα έρθουν στο Μιλγουόκι! Εντάξει, ο Λεμπρόν είναι ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος, άλλα όταν παίξαμε στο Μαϊαμι δεν είχε κάνει και κανένα φοβερό παιχνίδι…»
- Σε εκείνο το ματς, θυμάμαι ότι έκανες την πρώτη σου καλή εμφάνιση στο ΝΒΑ… Πως ήταν να σκοράρεις σε βάρος των πρωταθλητών κόσμου και να αναγγέλλει ο εκφωνητής το όνομά σου;
«Πολύ ωραίο συναίσθημα!»
- Η σχέση με το χρήμα σε μία κοινωνία σαν το ΝΒΑ, όπου πραγματικά υπάρχει σε αφθονία, ποια είναι;
«Δεν ασχολούμαι εγώ τόσο πολύ τα χρήματα! Έχω αναθέσει σε κάποιους ανθρώπους να τα διαχειρίζονται κι εγώ απλά βλέπω τι μπαίνει και τι βγαίνει από τον λογαριασμό μου! Βασικά, τι μπαίνει βλέπω, γιατί δεν βγαίνει τίποτε…»
- Υπάρχουν κακοτοπιές στο ΝΒΑ; Σας πλευρίζουν διάφοροι επιτήδειοι για να σας πάρουν χρήματα;
«Ναι, αυτό σίγουρα!»
- Πως το αντιμετωπίζεις;
«Δεν ασχολούμαι, ούτε δίνω δικαίωμα σε κάποιον που δεν ξέρω, να με πλησιάσει! Γενικά προσπαθώ να είμαι ο παλιός Γιάννης, ο περυσινός Γιάννης, που ζούσε δύσκολα και δεν είχε πολλά κι έτσι είναι ακόμη καλύτερα!»
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση