Γιάννης Στάνκογλου: «Tα άκρα μου έδωσαν δύναμη»

Λαμπερό πλάσμα. Με δυο μάτια καθρέπτης, που σε «σκανάρουν» και εφόσον «δώσεις την αύρα σου», γίνεται ο πιο οικείος και ζεστός άνθρωπ...

Λαμπερό πλάσμα. Με δυο μάτια καθρέπτης, που σε «σκανάρουν» και εφόσον «δώσεις την αύρα σου», γίνεται ο πιο οικείος και ζεστός άνθρωπος. Ο ειλικρινέστατος Γιάννης Στάνκογλου στο Thesout...

Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Το φετινό θεατρικό που κάνεις, "Είμαι ένας άλλος" και θα παίζεται στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, είναι ο ορισμός της ελευθερίας. Πώς καταλήξατε με την σύζυγό σου, Αλίκη Δανέζη, που σε σκηνοθετεί, σε αυτό το κείμενο;

Αυτό το έργο, το είχα στα συρτάρια μου, εδώ και δυο χρόνια. Έχω μια φίλη ηθοποιό που ζει στη Σουηδία, τρία χρόνια, και της είχα πει, αν δει κάτι καλό να μου πει. Μου το έστειλε τη δεύτερη εβδομάδα παραμονής της εκεί. Εγώ, είχα ένα κόλλημα με το Ρεμπώ, από τα 23 μου χρόνια. Είναι αγαπημένος μου ποιητής. Φέτος, αν και μου προτείναν διάφορα άλλα πράγματα, επέλεξα αυτό, γιατί ήθελα να μιλήσω μέσα από το κείμενο. Επικοινωνείς με το κοινό. Άρεσε και στην Αλίκη. Είναι η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο. Μια καινούργια εμπειρία που μας βγήκε σε καλό.

- Και είναι ρόλος που τον αγάπησες πολύ!

Βέβαια! Αγαπώ το ρόλο, γιατί μιλάει για πράγματα που μας απασχολούν όλους, όπως είναι ο θάνατος, η οικογένεια, η κοινωνία, η ελευθερία, το τι σημαίνει ελευθερία, η επανάσταση.

- Και είναι μια παράσταση που χωρίζεται σε 4 σκέλη της ζωής του Ρεμπώ. Η παιδική του ηλικία, μετά πάει στο Παρίσι και γράφει ποιήματα, η φυγή σε άλλους τόπους και το ταξίδι στο Αραράτ της Αφρικής. Μέσα από αυτό το δυνατό κείμενο ποιά κοινά στοιχεία έχεις βρει;

Πολύ κοινά κομμάτια έχω βρει σε σχέση με όσα λέει για τη κοινωνία. Πώς η κοινωνία μας κρατάει δέσμιους και όχι ελεύθερους. Μόλις πάμε να κάνουμε κάτι έξω από τα δεδομένα που σου δίνει η κοινωνία που ζούμε, μας κάνει δακτυλοδεικτούμενους. Ή πώς όταν ξεπερνάς κάποια όρια σε βλέπει αλλιώς ο κόσμος. Υπάρχει πολύ και το θέμα του θανάτου, που και μένα με απασχολεί. Η σχέση με τους γονείς! Πόσο μας είπανε την αλήθεια σε κάποια πράγματα; Βέβαια και πως φοβόμαστε. Ειδικά στις μέρες που ζούμε. Από εκεί και πέρα, άπτεται στο κάθε θεατή να κάνει τη δική του "μετάφραση".

- Αν ρωτούσα ανάποδα, τί σε παίδεψε στις πρόβες;

Όλο με παίδεψε. Δουλέψαμε με τη Αλίκη, αρκετά και με παίδεψε η παιδική ηλικία. Να έχω την "ενέργεια" του παιδιού. Με ζόρισε η εικονική του αυτοκτονία στο σταθμό. Εκεί όπου βλέπει τον εαυτό του, μπροστά σε κάποιον άλλον, να αυτοκτονεί. Μα ο ίδιος παρατηρεί....Μια μινιμαλιστική σκηνή που πραγματοποιήσαμε.

- Είναι εύκολο σε μονόλογο, να συνεργάζεσαιμε την σύζυγο σου ;

Είναι πολύ δύσκολο! Πρέπει να αφήνεις πολύ γρήγορα, μετά την καλλιτεχνική δημιουργία εκεί που έμεινε και να συνεχίζεις να είσαι με τον άνθρωπο σου. Αντίστοιχα, όταν κάνεις πρόβα σε μονόλογο, με τη γυναίκα σου σκηνοθέτρια, είναι δύσκολο να μη μπαίνει το συντροφικό κομμάτι. Ευτυχώς, βγήκαμε καλά μέσα από αυτό, όταν τέλειωσαν οι πρόβες! (γέλια)

- "Για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς", είναι φράση μέσα από το έργο. Ο Έλληνας το ΄χει πιάσει αυτό το νόημα;

Νομίζω, ο λίγο πιο νέος Έλληνας, το ΄χει πιάσει το νόημα. Όχι στο συνολικό του κομμάτι. Μα έχω γνωρίσει εκπαιδευμένους ανθρώπους στη ζωή όπως και μορφωμένους, που το έχουν λίγο-πολύ συνειδητοποιήσει. Να αλλάξουν πρώτα τον εαυτό τους. Έχουμε κουραστεί να περιμένουμε από τους άλλους. Είμαστε ένας λαός που κινείται με την ευκολία του-κακά τα ψέμματα! Παρόλα αυτά βλέπω, ότι νέοι άνθρωποι το παλεύουν! Σημασία έχει μετέπειτα να το χρησιμοποιήσει ορθά η κοινωνία. Αν, για παράδειγμα, κάνεις ανακύκλωση στο σπίτι σου, και το στοιχείο αυτό η κοινωνία ευρύτερα δεν το προωθεί σαν ιδέα, όλο μένει στον αέρα!

- Μια σπουδαία φράση του κειμένου σου λέει πως "Θα έρθει μια μέρα που θα σας χτυπήσει ο θάνατος τη πόρτα. Δεν θα θέλατε να πείτε στον εαυτό σας πως η ζωή που είχατε ζήσει είναι αυτή που πραγματικά θέλατε να είναι, κι όχι πως κάποιος άλλος διάλεξε τη ζωή που ζήσατε; "

Πολύ σημαντικό πράγμα! Οι γονείς μας είναι πολύ αυστηροί σε σχέση με το τί θα ήθελαν να είναι τα παιδιά τους. Αλλά και εμείς, πολλές φορές το αφήνουμε να συμβαίνει. Είναι ελληνική νοοτροπία. Είναι όμως σημαντικό να ακολουθήσεις αυτό που θέλεις, όσο μεγάλο και αν είναι το ρίσκο ή το τίμημα.

- Ανήκεις σε αυτούς που το στηρίζουν αυτό, μέσα από τη πορεία σου στη ζωή....

Ναι. Προς το παρόν, τουλάχιστον! Κάνω αυτό που θέλω. Σίγουρα, οι γονείς μου δεν μου έδωσαν αυτό το δρόμο. Ούτε εγώ ήξερα, αν αυτό πραγματικά ήθελα. Από τη στιγμή που είμαι στην υποκριτική, που μου άνοιξε τους ορίζοντες και μου αρέσει, το χαίρομαι. Και βιοπορίζομαι, μέσα από αυτό. Όλα είναι Τέχνη, αλλά δεν είναι χόμπι!

- Το σινεμά το αγαπάς πολύ. Το σινεμά στην Ελλάδα δεν γίνεται από 50 "άρρωστους" με την καλή έννοια, που έχουν το κέφι και το μεράκι, για την έβδομη Τέχνη και τελειώνει εκεί το πράγμα;

Έτσι ακριβώς είναι Γιώργο! Το σινεμά έχει και μια εξωστρέφεια, εν αντιθέσει με το θέατρο που έχει μία εσωστρέφεια. Όλοι από τον ηθοποιό μέχρι το διευθυντή φωτογραφίας έχουν πάθος για τον κινηματογράφο. Είναι ωραία "αρρώστια" όντως! Ευτυχώς τώρα, κάτι γίνεται προς τα έξω. Ο Οικονομίδης είναι στο Βερολίνο, ο Αβρανάς πήγε Βενετία, ο Λάνθιμος στις Κάννες και τα Όσκαρ. Θα βγει και η ταινία του Κούτρα, όπου παίζω κι εγώ και πιστεύω ότι θα πάει καλά και έξω. Κάτι γίνεται στο σινεμά!

- Τα πάθη και τα άκρα, θεωρείς ότι κάποια στιγμή πρέπει να τα ζήσουμε, έτσι ώστε να επανέλθουμε στο προσωπικό σημείο αναφοράς μας;

Θεωρώ, ότι ο καθένας έχει τα δικά του άκρα και παίρνει τα δικά του ρίσκα. Πιστεύω, πως ναι. Η εμπειρία στη ζωή που ξεπερνά και τον εαυτό σου, είναι άκρως σημαντική. Αλλά και το "παν μέτρο άριστο", είναι σημαντικό, όταν "παίξεις" -δουλέψεις στα άκρα και τα νιώσεις, να μην συνεχίσεις να ρισκάρεις τη ζωή σου. Τα άκρα μου έδωσαν δύναμη. Μου έδωσε δύναμη ο τρόπος που έζησα. Απλά μεγαλώνοντας θέλω να έχω δίχτυ ασφαλείας από κάτω μου.

- Και μετά το θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, στη Θεσσαλονίκη, θα κάνετε περιοδεία με το θεατρικό;

Ναι! Ξεκινάμε, αυτή τη Παρασκευή από Θεσσαλονίκη για λίγες παραστάσεις και μετά πάμε Κομοτηνή, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Κοζάνη, Βέροια, Κατερίνη, Κέρκυρα, Αιγίνιο, Πάτρα και Κρήτη. Το είχα ανάγκη να κάνω περιοδεία με αυτό το "πρωτόγονο" κείμενο. Ήθελα να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα. Να πάρει τη θέση του. Να αρέσει ή και να μην αρέσει. Αυτός άλλωστε είναι ο ορισμός της Τέχνης....να βάζει ερωτήματα στον άλλον....να πάρει κάτι στο σπίτι του, να σκέφτεται...

- Ποιά είναι η αγαπημένη σου φράση στο έργο;

Είναι εκείνο το ακραίο που λέει "Τη ζωή αξίζει να τη ζεις, αν έχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις" thesout.gr