Με αμείωτη ένταση συνεχίζονται οι αντιδράσεις για το βιβλίο που έγραψε μέσα από τις φυλακές ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Οι μνήμες που «...
Με αμείωτη ένταση συνεχίζονται οι αντιδράσεις για το βιβλίο που έγραψε μέσα από τις φυλακές ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Οι μνήμες που «ξυπνά» ο «Λουκάς» της 17Ν, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου των εκδόσεων Λιβάνη, είναι δυσάρεστες για πολλούς, οι οποίοι δεν διστάζουν να εκφράσουν δημόσια, μέσα από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, τη δυσαρέσκειά τους.
Έτσι, μετά τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα που κατακεραύνωναν το βιβλίο, το συγγραφέα, αλλά και τις εκδόσεις Λιβάνη, από τις οποίες κυκλοφόρησε, έκανε την εμφάνιση του και ένα βίντεο στο Διαδίκτυο, το οποίο με σκληρές εικόνες προτρέπει τους αναγνώστες να μην διαβάσουν ματωμένες σελίδες.
Το βίντεο ξεκινάει με το εξώφυλλο του βιβλίου του «Λουκά» της 17Ν και στη συνέχεια οι σελίδες του γεμίζουν με αίμα, σχηματίζοντας τη φράση «Δε διαβάζω ματωμένες σελίδες».
Στο τέλος εμφανίζεται το σύνθημα «Όχι στις ματωμένες εκδόσεις Λιβάνη».)
Πηγή: www.protothema.gr
Οι μνήμες που «ξυπνά» ο «Λουκάς» της 17Ν, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου των εκδόσεων Λιβάνη, είναι δυσάρεστες για πολλούς, οι οποίοι δεν διστάζουν να εκφράσουν δημόσια, μέσα από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, τη δυσαρέσκειά τους.
Έτσι, μετά τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα που κατακεραύνωναν το βιβλίο, το συγγραφέα, αλλά και τις εκδόσεις Λιβάνη, από τις οποίες κυκλοφόρησε, έκανε την εμφάνιση του και ένα βίντεο στο Διαδίκτυο, το οποίο με σκληρές εικόνες προτρέπει τους αναγνώστες να μην διαβάσουν ματωμένες σελίδες.
Το βίντεο ξεκινάει με το εξώφυλλο του βιβλίου του «Λουκά» της 17Ν και στη συνέχεια οι σελίδες του γεμίζουν με αίμα, σχηματίζοντας τη φράση «Δε διαβάζω ματωμένες σελίδες».
Στο τέλος εμφανίζεται το σύνθημα «Όχι στις ματωμένες εκδόσεις Λιβάνη».)
Πηγή: www.protothema.gr
Η Ελλαδασ στο Μεσαιωνα. Εκτος απο τα παιδακια που ακουσαν απο το σχολειο οτι ο Πατερας τους δολοφονηθηκε ,εκατονατδες παιδια σχολειων ακουσαν οτι ο πατερας τους αυτοκτονησε. Δεν ειδα τοτε απο τους οψιμους επικριτες του βιβλιου να διακινουν μπλοκ και ανα αρνουνται να δημοσιευσουν βιβλια καπιταλιστων. Αιδως Αργειοι. Η απαγορευση του βιβλιου δεν ξαναφερνει πισω τα θυματα. Απεναντιας δινει πολυτιμες πληροφοριες στο συστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλαδασ στο Μεσαιωνα. Εκτος απο τα παιδακια που ακουσαν απο το σχολειο οτι ο Πατερας τους δολοφονηθηκε ,εκατονατδες παιδια σχολειων ακουσαν οτι ο πατερας τους αυτοκτονησε. Δεν ειδα τοτε απο τους οψιμους επικριτες του βιβλιου να διακινουν μπλοκ και ανα αρνουνται να δημοσιευσουν βιβλια καπιταλιστων. Αιδως Αργειοι. Η απαγορευση του βιβλιου δεν ξαναφερνει πισω τα θυματα. Απεναντιας δινει πολυτιμες πληροφοριες στο συστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεβόμενος απολύτως την μνήμη του δολοφονηθέντος, αλλά και σεβόμενος την ιστορική αλήθεια ο μακαρίτης δεν φλέρταρε απλώς αλλά ως γνωστόν μπήκε σώγαμπρος στο Μητσοτακέικο, απέκτησε όσα με την αριστερά πίστευε πως δεν θα αποκτούσε, και δέχθηκε αυτός, μαχόμενος αριστερός, που καλούσε τον κόσμο να αγωνισθεί και να πέσει γιά τις ιδέες της αριστεράς να πέσει αγωνιζόμενος για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού του Μητσοτάκη στα βουλευτικά έδρανα
ΑπάντησηΔιαγραφήτης Ν.Δ.
Ίσως είναι η μόνη ενέργεια της 17 Νοέμβρη που έχει και το νόημα της τιμωρίας προς τον αποστάτη της ιδεολογίας.
Οι νεκροί στην Ελλάδα είναι η καλύτερη "πρώτη ύλη" για πολιτικό μάρκετινγκ.
Κερδισμένοι αυτού του μάρκετινγκ για την περίπτωση Μπακογιάννη ήταν ολόκληρη η οικογένεια Μητσοτάκη.
Ως θύμα τρομοκρατίας έγινε ο Μητσοτάκης Πρωθυπουργός.
Ως θύμα τρομοκρατίας έγινε η Ντόρα η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών.
Ως θύμα τρομοκρατίας έγινε ο γιος της Δήμαρχος Καρπενησίου.
Ακόμα και ο Κυριάκος μπήκε στην πολιτική σκηνή ως συγγενής θυμάτων.
Ότι απολαμβάνει η οικογένεια του λαομίσητου αποστάτη, το απολαμβάνει από τη σωστή διαχείριση της έννοιας της "τρομοκρατίας".
Με αίμα, το οποίο ανήκε σε ξένο, μια ολόκληρη οικογένεια "ξεπλύθηκε" από τις "αμαρτίες" της και επιμένει να μας εκμεταλλεύεται για πάνω από πενήντα χρόνια.
Μην κλαίτε ρε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς.
Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει. Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους. Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του.
Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά…
Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!
Θέλω να το κατανοήσουν, να ενδώσουν, πως το λένε. Μια φορά στη ζωή τους, μια φορά! Μου’ρχεται να φωνάξω...«Εε εσύ σατράπη της εξουσίας τι έχεις εκεί κάτω στα αχαμνά σου; Τσιμέντο ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης»; Και στο τέλος αυτών των ερωτήσεων βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ στη ζωή μου. Άραγε με τέτοιο πόνο και φόρτιση από την πίεση θα εκραγούμε;
Θέλω να γράψω ένα κείμενο τέτοιο έτσι ώστε να μη χαθεί το αίμα των παιδιών. Του Μπερκίν, της Τζεϊλάν, του Ογούρ, του Αλί, του αδερφού και της αδερφής τους. Για όλα τα όμορφα αυτά παιδιά που μετανάστευσαν από αυτόν τον κόσμο. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει όμως τέτοιο κείμενο. Ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί κανείς να το γράψει. Ανολοκλήρωτες λέξεις και προτάσεις που όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί χάνονται. Μια στεγνή βρισιά σε ανοιχτό χώρο.
Θέλω να φιλήσω έναν, έναν όλους αυτούς που βγήκαν χθες στο δρόμο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν την εξουσία για τον εαυτό τους, δεν πτοούνται , δεν χάνουν την ανθρωπιά τους στη χώρα του φόβου και των βασανιστηρίων. «Ας φάμε ξύλο και τι έγινε». Αυτούς που δεν άντεξαν να μείνουν στο σπίτι και ξεχύθηκαν στους δρόμους όπως αυτός ο άντρας που πήρε το ψωμί και βγήκε να διαδηλώσει μόνος του στο πάρκο, όπως εκείνη η γυναίκα. Μου’ρχεται να τους αγκαλιάσω. Θέλω να τους πω «Μη με αφήνεις». «Ούτε εγώ θα σ’αφήσω». Γιατί αν αφήσουμε ο ένας τον άλλο είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, κατάλαβες; Ξέρεις ότι πεθαίνουμε έτσι δεν είναι; Πιάσε μου το χέρι, αλλά μη κλαίς. Θα βγούμε μπροστά. Θα πατήσουμε την ηλιθιότητά τους. Εντάξει; Μην κλαις όμως.
Δεν μου ταιριάζει αυτό που θα πω, αλλά με απασχολεί στο ελάχιστο. Τη στιγμή που κλαίμε για τον Μπερκίν, τη στιγμή που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, ακούγοντας όλους αυτούς ξεδιάντροπους να διαμελίζουν το πένθος μας, μου’ρχεται να τους αστράψω ένα ανάποδο χαστούκι. Σε αυτούς που είμαι σίγουρη ότι δεν θα ενδώσουν να τους πω «Σκάσε, σώπα πια!
Και μετά να γυρίσω με τα χέρια μου αδύναμα και εξουθενωμένα σε ανθρώπους σαν και μένα και να τους ρωτήσω.
Δεν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; Δεν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου!
Της Ετζέ Τεμέλκουραν