Δήλωση Οδυσσέα Βουδούρη υποψήφιου Περιφερειάρχη Πελοποννήσου: Ο Π. Τατούλης δεν προσγειώθηκε ποτέ στην Πελοπόννησο. Ο κ. Τατούλης σε πρό...
Ο κ. Τατούλης σε πρόσφατη συνέντευξη δήλωσε με αυταρέσκεια πως έχει εκπληρώσει απολύτως όλες τις υποσχέσεις του και, χάρη σε αυτόν, η Πελοπόννησος έχει γίνει λίγο-πολύ μια μικρή Ελβετία, που τη ζηλεύει όλη η Ευρώπη! Κάτι που μόνο εγώ, δήθεν ο «αλεξιπτωτιστής», δεν γνωρίζω.
Μάλλον ο κ. Τατούλης δεν προσγειώθηκε ποτέ στην Πελοπόννησο αλλά αιωρείται σε έναν τόπο που υπάρχει μόνο στη φαντασία του. Πιθανώς να συγχέει την πιθανή ευημερία κάποιου στενού του περιβάλλοντος με την ανύπαρκτη ευημερία των κατοίκων της Πελοποννήσου, όπου κατά τη διάρκεια της διοίκησής του αυξήθηκε η ανεργία κατά 122% !
Ο κ. Τατούλης αρέσκεται στον ισχυρισμό ότι απορρόφησε πολλά κονδύλια από το ΕΣΠΑ αλλά αποφεύγει να πει που κατέληξαν. Σε ποιες εταιρείες που πληρώθηκαν χωρίς να παραδώσουν έργο, σε ποιους δρόμους οι οποίοι έχουν καταρρεύσει και παραμένουν κλειστοί, σε ποια έργα, χωρίς σχεδιασμό αλλά άκρως επικερδή για συγκεκριμένους εργολάβους, καταναλώθηκαν.
Όσο για το χαρακτηρισμό του «αλεξιπτωτιστή», κατανοώ πως ο κ. Τατούλης δεν οφείλει να γνωρίζει ούτε τις ρίζες μου, ούτε την προσωπική μου πορεία. Θα όφειλε όμως να πληροφορηθεί πως διετέλεσα επί σειρά ετών επικεφαλής που Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Πελοποννήσου, διαμένοντας στην Τρίπολη και δίνοντας καθημερινά τη μάχη για τη βελτίωση του υγειονομικού συστήματος στους πέντε Νομούς της Περιφέρειας, καθώς και πως στη συνέχεια οι συμπολίτες μου, μού έκαναν την τιμή να με εκλέξουν βουλευτή Μεσσηνίας.
Είναι γνωστό βέβαια ότι ο ευκολότερος τρόπος να αποφύγεις να απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα είναι ο αντιπερισπασμός. Ο κ. Τατούλης όμως δεν θα μπορέσει να αποφύγει να δώσει εξηγήσεις για την αδιαφανή διοίκησή του. Όχι σε μένα προσωπικά βέβαια, αλλά στους πρώην στενούς συνεργάτες του, που απηύδησαν από τον συγκεντρωτισμό και τις αυταρχικές του μεθόδους, και κυρίως στους πολίτες της Πελοποννήσου.
Μην κλαίτε ρε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς.
Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει. Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους. Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του.
Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά…
Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!
Θέλω να το κατανοήσουν, να ενδώσουν, πως το λένε. Μια φορά στη ζωή τους, μια φορά! Μου’ρχεται να φωνάξω...«Εε εσύ σατράπη της εξουσίας τι έχεις εκεί κάτω στα αχαμνά σου; Τσιμέντο ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης»; Και στο τέλος αυτών των ερωτήσεων βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ στη ζωή μου. Άραγε με τέτοιο πόνο και φόρτιση από την πίεση θα εκραγούμε;
Θέλω να γράψω ένα κείμενο τέτοιο έτσι ώστε να μη χαθεί το αίμα των παιδιών. Του Μπερκίν, της Τζεϊλάν, του Ογούρ, του Αλί, του αδερφού και της αδερφής τους. Για όλα τα όμορφα αυτά παιδιά που μετανάστευσαν από αυτόν τον κόσμο. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει όμως τέτοιο κείμενο. Ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί κανείς να το γράψει. Ανολοκλήρωτες λέξεις και προτάσεις που όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί χάνονται. Μια στεγνή βρισιά σε ανοιχτό χώρο.
Θέλω να φιλήσω έναν, έναν όλους αυτούς που βγήκαν χθες στο δρόμο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν την εξουσία για τον εαυτό τους, δεν πτοούνται , δεν χάνουν την ανθρωπιά τους στη χώρα του φόβου και των βασανιστηρίων. «Ας φάμε ξύλο και τι έγινε». Αυτούς που δεν άντεξαν να μείνουν στο σπίτι και ξεχύθηκαν στους δρόμους όπως αυτός ο άντρας που πήρε το ψωμί και βγήκε να διαδηλώσει μόνος του στο πάρκο, όπως εκείνη η γυναίκα. Μου’ρχεται να τους αγκαλιάσω. Θέλω να τους πω «Μη με αφήνεις». «Ούτε εγώ θα σ’αφήσω». Γιατί αν αφήσουμε ο ένας τον άλλο είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, κατάλαβες; Ξέρεις ότι πεθαίνουμε έτσι δεν είναι; Πιάσε μου το χέρι, αλλά μη κλαίς. Θα βγούμε μπροστά. Θα πατήσουμε την ηλιθιότητά τους. Εντάξει; Μην κλαις όμως.
Δεν μου ταιριάζει αυτό που θα πω, αλλά με απασχολεί στο ελάχιστο. Τη στιγμή που κλαίμε για τον Μπερκίν, τη στιγμή που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, ακούγοντας όλους αυτούς ξεδιάντροπους να διαμελίζουν το πένθος μας, μου’ρχεται να τους αστράψω ένα ανάποδο χαστούκι. Σε αυτούς που είμαι σίγουρη ότι δεν θα ενδώσουν να τους πω «Σκάσε, σώπα πια!
Και μετά να γυρίσω με τα χέρια μου αδύναμα και εξουθενωμένα σε ανθρώπους σαν και μένα και να τους ρωτήσω.
Δεν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; Δεν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου!
Της Ετζέ Τεμέλκουραν