"Έλληνας, αυτός ο ...υπεράνθρωπος!"

Αγαπητοί αναγνώστες, γράφω αυτό το άρθρο στην προσπάθειά μου να παραθέσω και να σχολιάσω ένα δυσάρεστο (τουλάχιστον για μένα) π...

Αγαπητοί αναγνώστες, γράφω αυτό το άρθρο στην προσπάθειά μου να παραθέσω και να σχολιάσω ένα δυσάρεστο (τουλάχιστον για μένα) περιστατικό που έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν, την ώρα που βρισκόμουν στο αστικό...
Για να μη μακρηγορώ λοιπόν, έτσι όπως κάθομαι στη θέση μου παρατηρώ μια κοπέλα γύρω στα 30 να συνομιλεί στα Αγγλικά με άλλα 4 άτομα (Σέρβοι απ’ ότι συνειδητοποίησα στη συνέχεια). Η κοπέλα με μεγάλη της χαρά έδωσε οδηγίες στους ξένους για το πώς να φτάσουν στον προορισμό τους και στη συνέχεια έπιασαν κουβέντα μπροστά στα έκπληκτα μάτια ενός ηλικιωμένου γύρω στα 75-80 και μιας κυρίας ακόμη.
Ο ηλικιωμένος αυτός «κύριος» λοιπόν με περισσή διακριτικότητα παρακολουθούσε επί ώρα το διάλογο προσπαθώντας μάταια να καταλάβει τι έλεγαν. Κάποια στιγμή όμως δεν άντεξε και προσπάθησε να επέμβει. Μετά από επανειλημμένα «μις», μία από τις κοπέλες γύρισε και προσπαθούσε να καταλάβει τι προσπαθούσε να της πει ο «φιλόξενος» αυτός «κύριος».

Ο παππούς δε κατάφερε να εκφράσει τα συναισθήματά του, εξαιτίας της δυσκολίας που υπήρχε στη συνεννόηση μέσω της Αγγλικής και έτσι γύρισε στην κυρία απέναντί του για να εκφράσει στα Ελληνικά πλέον αυτό που τόση προσπάθεια έκανε πριν λίγο να πει στους ξένους. «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν κοπριά», είπε. «Αυτό προσπαθώ να της πω τόση ώρα, αλλά τι να καταλάβουν αυτοί σε 5 λεπτά; Πού να ξέρουν τι είναι ο Έλληνας; Πού να ξέρουν τι αίμα κυλάει στις φλέβες μας; Εμείς τους μάθαμε τη δημοκρατία, τον πολιτισμό. Αν δεν ήμασταν εμείς…».
Η κυρία δε του έδινε πολλή σημασία. «Πάω να τα πω στον κύριο δίπλα, αυτός θα με καταλάβει» είπε και άλλαξε θέση, πηγαίνοντας δίπλα σε έναν άλλο ηλικιωμένο κύριο και αρχίζοντας να του λέει τα ίδια, εμπλουτίζοντας μάλιστα τα λεγόμενά του και με μερικές όμορφες λέξεις περί συνουσίας (φυσικά και δε χρησιμοποίησε ακριβώς αυτή τη λέξη) ώστε να γίνει πιο κατανοητός, προκαλώντας μάλιστα την αμηχανία της 30χρονης Ελληνίδας που συνομιλούσε εκείνη την ώρα με τους ξένους. Ο άλλος ηλικιωμένος κύριος όμως του απάντησε ότι «Παρθενώνες χτίζαμε πριν χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος άλλαξε, τα μυαλά μας δε λένε να αλλάξουν όμως».

Παρακολουθώντας το παραπάνω περιστατικό ένιωσα μια αμηχανία, μια ντροπή. Ευτυχώς τα παιδιά από τη Σερβία δε μπορούσαν να καταλάβουν τους διαλόγους τριγύρω τους. Θα μπορούσε ο παππούς αυτός να είναι απλά η εξαίρεση στον κανόνα. Είναι όμως; Δυστυχώς όχι θα πω εγώ. Οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα μεγαλώνουμε και πορευόμαστε ακούγοντας και υιοθετώντας τις ίδιες αντιλήψεις. Τι ακριβώς σημαίνει το «περήφανος που είμαι Έλληνας»; Όλοι είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας που είχαν την ευφυΐα να «χτίσουν Παρθενώνες» και να «διδάξουν δημοκρατία και πολιτισμό», αλλά όλα αυτά έλαβαν χώρα πριν πάρα πολλά χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν. Ελλάδα ήταν και τότε, Ελλάδα είναι και σήμερα. Αλλά η σύγκριση ανάμεσα στο τότε και στο τώρα είναι αποκαρδιωτική αν μπει στον κόπο να την κάνει κανείς. Πέραν λοιπόν της βαριάς κληρονομιάς που κουβαλάμε ως Έλληνες, τι κάνουμε σήμερα για να τη δικαιολογήσουμε, πέραν του να καυχιόμαστε γι’ αυτή και να την επικαλούμαστε δηλώνοντας «proud to be Greek»;
Οι ξένοι κάποτε κάθισαν και έμαθαν από μας ό,τι χρειαζόταν για να κάνουν βήματα προόδου. Εμείς είμαστε διατεθημένοι να εκσυγχρονιστούμε και να αντλήσουμε από αυτούς στοιχεία που θα μας βοηθήσουν να ξεκολλήσουμε από την απραξία στην οποία βρισκόμαστε εδώ και χρόνια ή θα προτιμήσουμε να μείνουμε προσκολλημένοι στις επικλήσεις του ένδοξου παρελθόντος μας; Θέλω να πιστεύω ότι μέσα απ’ τις δυσκολίες θα μπορέσουμε να αλλάξουμε και επίπεδο, να γίνουμε ξανά φιλόξενοι με παράδειγμα την 30χρονη κοπέλα και όχι τον 75χρονο παππού, να βελτιωθούμε σε ό,τι υστερούμε, να ορθοποδήσουμε σταδιακά ξανά σαν χώρα σε όλους τους τομείς και να δηλώνουμε περήφανοι και γι’ αυτό που ΕΙΜΑΣΤΕ, όχι μόνο γι’ αυτό που ΗΜΑΣΤΑΝ (ή ακόμη πιο σωστά ήταν οι πρόγονοί μας) . Γιατί μαντέψτε… δεν είμαστε τέλειοι!
Αναγνώστης