Α. Αλαβάνος: «Τέσσερα πικρά μαθήματα για την Ελλάδα από την Ουκρανία»

Με πολύ μεγάλη επιτυχία έγινε η συγκέντρωση του Σχεδίου Β στη Ρόδο, παρά το γεγονός της μόλις δίμηνης παρουσίας του Σχεδίου Β στο νησί. ...

Με πολύ μεγάλη επιτυχία έγινε η συγκέντρωση του Σχεδίου Β στη Ρόδο, παρά το γεγονός της μόλις δίμηνης παρουσίας του Σχεδίου Β στο νησί. Ομιλητής ο Αλέκος Αλαβάνος. Στο Προεδρείο ο Κώστας Σπετσέρης, επιχειρηματίας, και ο Δημήτρης Παρασός, πολιτικός μηχανικός. Στο ακροατήριο πολίτες από τις πιο διαφορετικές προελεύσεις. Ανάμεσά τους ο Δήμαρχος Ρόδου Στ. Κουσουρνάς, ο Αντιπεριφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου για τα Δωδεκάνησα Φ. Χατζηδιάκος, ο Αντιπεριφερειάρχης Ν. Αιγαίου για την Αγροτική Οικονομία Αντ. Χατζηιωάννου, ο υποψήφιος δήμαρχος Γ. Υψηλάντης. Στην εισαγωγική του ομιλία ο Α. Αλαβάνος αναφέρθηκε και στην Ουκρανία:

«Πολλά γρήγορα, απλά και πικρά μαθήματα μας δίνει, και δυστυχώς θα μας δώσει ακόμα, η Ουκρανία. Τέσσερις πρώτες πρόχειρες σκέψεις θα ήθελα να συμμερισθώ μαζί σας.
Πρώτο, η Ελλάδα περιβάλλεται πια από μια πρωτοφανώς εκτεταμένη ζώνη ανεξέλεγκτης αστάθειας. Λιβύη, Αίγυπτος, Ισραήλ – Παλαιστίνη, Συρία, Λίβανος, Τουρκία, Γεωργία, Ουκρανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Ιστορικές κληρονομιές και τοπικές ιδιαιτερότητες, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο μέχρι την αντίθεση Ανατολής Δύσης στην Ουκρανία. Υπάρχει όμως ένας κοινός παρονομαστής σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που παίζει καθοριστικό ρόλο. Η διεύρυνση της σφαίρας επιρροής ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Βόρεια Αφρική, το ξερίζωμα της ρωσικής επιρροής στην Συρία, η αποσταθεροποίηση του μη ελεγχόμενου Ερντογάν από το κέντρο Γκιουλέν στην Πενσιλβάνια, το ατλαντικό μοντέλο μεγέθυνσης του εθνικού μίσους που χώρισε τη Γιουγκοσλαβία και χωρίζει τώρα τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, η προώθηση της με κάθε τρόπο επέκτασης της ζώνης επιρροής τους σε βάρος της Ρωσίας που είδαμε το 2008 στη Γεωργία κι επαναλαμβάνεται σήμερα στην Ουκρανία είναι στόχοι που εκφράζουν μια ακραία επιθετική πολιτική και καθιστούν τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση κεντρικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή.

Δεύτερο, Στην Ελλάδα υπάρχει σε πολλούς, ακόμα και μέσα στην αριστερά, η αντίληψη ότι μέσα σε ένα σπαρασσόμενο και μη προβλέψιμο κόσμο η συμμετοχή μας σε μια ευρωπαϊκή συμμαχία, παρά τα μεμπτά που έχει, είναι μια ασπίδα προστασίας που δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει η «εθνική μοναξιά». Η Ουκρανία αποδείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η «τρόικα» Γερμανίας – Γαλλίας – Πολωνίας πυροδότησε την καταστροφή. Δεν στήριξε τους διαδηλωτές της ελευθερίας στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, κι ήταν πολλοί από αυτούς δίπλα στα τάγματα εφόδου των ναζιστών, σε ένα παράξενο λαϊκό χαρμάνι που σπερματικά το είχαμε συναντήσει στην Πλατεία Συντάγματος. Στήριξε τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ως επόμενο βήμα το Membership Action Plan με το ΝΑΤΟ που αμφισβητούν τον ουκρανικό νόμο του 2010 για το αδέσμευτο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας προκαλώντας έτσι ανοικτά τη Ρωσία. Και κυρίως έκαναν το πρωτοφανές: τη συμφωνία διεξόδου που υπόγραψε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στις 21 Φεβρουαρίου και την εγγυήθηκαν οι Υπουργοί Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας, Πολωνίας την άφησαν να καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες, επικαλούμενοι την ακροδεξιά πτέρυγα της πλατείας. Και δεν είναι το πρόβλημα ότι πούλησαν τον Γιανούκοβιτς, που αν και νόμιμος φαίνεται ότι ήταν μέσα σε ένα κόσμο διαφοράς, αλλά το ανατολικό και νότιο τμήμα και τους ρωσοφώνους που παραδίδονταν στα χέρια των δεξιών εξτρεμιστών. Η διεθνής αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έφτασε στο μηδέν. Ας μη ξεχάσουμε ποτέ αυτή την θεαματική ανυποληψία, για να μη πέσουμε ανύποπτοι στην παγίδα της. Κι ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι η αποσταθεροποίηση κι όχι η προστασία είναι αυτό που σου προσφέρει ένας οργανισμός που ούτε τις ευνοϊκές κοινωνικές συνθήκες για την ακεραιότητα μελών της – Μ. Βρετανία, Ισπανία, Βέλγιο – δεν μπορεί να εξασφαλίσει.

Τρίτο, ιδιαίτερη σημασία αξίζει να δώσουμε στην απρόσμενη για πολλούς στήριξη Βερολίνου – Παρισιού – Βαρσοβίας στους ναζιστές. Στηρίζουν μια κυβέρνηση με συμμετοχή των χιτλερικών, του Δεξιού Τομέα, ενώ θα μπορούσαν άνετα να το αποτρέψουν. Άφησαν το Κίεβο στα ένοπλα τάγματά εφόδου. Χρησιμοποίησαν την αδιαλλαξία τους προκειμένου να βάλουν τη Ρωσία στην άκρη. Δέχθηκαν ρατσιστικά νομοθετήματα για την απαγόρευση των μειονοτικών γλωσσών, συμπεριλαμβανόμενης της ρωσικής, αλλά και της ελληνικής. Είναι η ίδια πολιτική που εφάρμοσαν οι Αμερικάνοι με την αρχική στήριξη στους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Η ίδια που χρησιμοποιεί σήμερα η Δύση στη Συρία ενισχύοντας ένα αλλοπρόσαλλο συνασπισμό, με ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη ένα κλάδο της Αλ Κάιντα, ξεχνώντας για χάρη των γεωστρατηγικών τους στόχων ακόμη και το δράμα των Δίδυμων Πύργων. Όποιο εργαλείο τον βολεύει, ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να το χρησιμοποιήσει, όσο μιαρό κι αν είναι. Ας μη ξεχνάμε ότι δίπλα στις μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε Ουκρανία και Ελλάδα, υπάρχουν και πολλές ομοιότητες, όπως η παρουσία μιας ναζιστικής ακροδεξιάς.

Τέταρτο, μια χώρα που βρίσκεται μέσα σε μια αποσταθεροποιημένη ζώνη μπορεί από τη μια να συμπαρασυρθεί στο χάος και τον όλεθρο, από την άλλη να αξιοποιήσει τον δυναμισμό της σε μια αποδομούμενη περιοχή για την ενίσχυση της διεθνούς της θέσης κι ένα θετικό, φιλειρηνικό περιφερειακό ρόλο . Το αν θα γίνει το πρώτο ή το δεύτερο θα εξαρτηθεί από την συνοχή του λαού και κατά συνέπεια από τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές και επιδόσεις. Χώρες με οικονομικές και τεχνολογικές επιδόσεις, με υψηλό επίπεδο ζωής στους εργαζόμενους, με κοινωνικό κράτος μπορούν να συσπειρώσουν τον λαό τους σε εποχές δύσκολες και δύσκολους τόπους. Χώρες με κοινωνίες αποδιοργανωμένες, με τον κόσμο της εργασίας σε δίωξη, με φτώχεια και εξαθλίωση που δημιουργεί φθόνο και επιθετικότητα, με απόγνωση, χωρίς ελπίδα και χωρίς ορίζοντες είναι καταδικασμένες. Σε αυτή, τη δεύτερη κατηγορία ανήκει δυστυχώς και η Ελλάδα της Ευρωζώνης, όπως ακριβώς και η Ουκρανία. Κι αν δεν το αλλάξουμε έγκαιρα, το τίμημα θα είναι αφάνταστα βαρύ. Ας κατανοήσουμε ότι πρώτος σύμμαχος της Ελλάδας δεν είναι ούτε το αυτοκρατορικό Βερολίνο ούτε το αυτοκρατορικό Παρίσι. Είναι ο ίδιος ο λαός της».

 Σχέδιο Β