GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Ερρικος Μπαρτζινοπουλος, ως το τέλος...

Ερρικος Μπαρτζινοπουλος Πριν από 51 χρόνια Πριν από 51 χρόνια, σαν και σήμερα, γύρω στις 4 το απόγευμα, πρωτοπέρασα την πόρτα της Χρήστου...

Ερρικος Μπαρτζινοπουλος

Πριν από 51 χρόνια
Πριν από 51 χρόνια, σαν και σήμερα, γύρω στις 4 το απόγευμα, πρωτοπέρασα την πόρτα της Χρήστου Λαδά 3 κι ανέβηκα στον 4ο όροφο που ήταν το τυπογραφείο του «Βήματος», των «Νέων» και του «Ταχυδρόμου». Με περίμενε ένας από τους αρχιεργάτες, ο Γιώργος Κόμης, οικογενειακός γνωστός που θα μου εξασφάλιζε την ευκαιρία να δοκιμαστώ στη δημοσιογραφία,.
Μέχρι να έρθει η ώρα να κατεβούμε στον 1ο όροφο που ήταν το «Βήμα» χάζευα γύρω μου, στην αρχή τις λινοτυπικές μηχανές που «έφτυναν» μεταλλικές αράδες, και μετά έναν «μαρμαρά» που μαζί μ’ έναν δημοσιογράφο με σηκωμένα τα μανίκια του άσπρου πουκαμίσου του «έκλειναν» σελίδες.
«Αυτός που βλέπεις», μου είπε ο γνωστός μου, «λέγεται Μπουσμπουρέλης και είναι αρχισυντάκτης στον «Ταχυδρόμο». Παίρνει…».
Μου είπε ένα μισθό που δεν τον θυμάμαι, αλλά ήταν εντυπωσιακά υψηλός για τα οικονομικά δεδομένα της οικογένειας μου. Του το είπα, Και η απάντηση του ήταν: «Αν προτιμήσεις να σε κάνω τυπογράφο, αυτά τα λεφτά θα τα παίρνεις του χρόνου».
Δεν σας κρύβω ότι προς στιγμή μπήκα στον πειρασμό αλλά μόνο «προς στιγμή». Είχα «βγάλει», όμως, την πρώτη σημαντική «είδηση». Ήξερα ότι οι καλά αμειβόμενοι στην ενημέρωση δεν ήταν οι δημοσιογράφοι, αλλά οι τυπογράφοι. Α, ναι, και οι εφημεριδοπώλες. Αυτοί που τύπωναν τη δουλειά μας κι εκείνοι που την πουλούσαν. Ήταν οι αναντικατάστατοι, βλέπετε. Πώς να πιέσουν οι δημοσιογράφοι εκείνα τα χρόνια; Και ν’ απεργούσαν, θα την έβγαζε μόνος του ο εκδότης την εφημερίδα. Ένα οκτασέλιδο ήταν. Κάτι το «ψυγείο», κάτι οι αγγελίες, κάτι οι ανακοινώσεις των υπουργείων, κάτι τα τηλεγραφήματα του Πρακτορείου, έτοιμο το φύλλο.
Πριν από 51 χρόνια, σαν σήμερα, ξεκίνησα το ταξίδι μου στη δημοσιογραφία. Δεν μετάνιωσα ποτέ για το δρόμο που πήρα και δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να γίνω κάτι άλλο. Πέρυσι τέτοια μέρα με είχε ρωτήσει ένας φίλος, «Έκλεισες 50. Πόσο ακόμα;» Και του είχα απαντήσει. «Όσο θα νευριάζω ή θα γελάω μ΄ αυτά συμβαίνουν» Και τώρα που ανακάλυψα και το διαδίκτυο; Ως το τέλος.

1 σχόλιο

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση