Το εφετινό Rheinstraßenfest [video]

του Εμμανουήλ Σαρίδη. Οργάνωση, τάξη και τήρηση των νόμων είναι στην Ελλάδα το ζητούμενο και όχι τα κάθε είδους κόμματα και κ...

του Εμμανουήλ Σαρίδη.

Οργάνωση, τάξη και τήρηση των νόμων είναι στην Ελλάδα το ζητούμενο και όχι τα κάθε είδους κόμματα και κινήματα που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα και ο επικρατούν πολιτικός κανιβαλισμός. Αυτά συνειδητοποίησα γι' ακόμη μια φορά, βλέποντας πως οργανώθηκε μια τοπική γιορτή στη συνοικία Friedenau του Βερολίνου που μένω. Δεν είναι λοιπόν να απορείς για το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα και δεν αφήνει την ώμορφη χώρα μας να προοδεύσει, όπως προοδεύει η οργανωμένη και λειτουργούσα Γερμανία

Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαμε στην Rheinstraße την καθιερωμένη γιορτή της Rheinstraße, την Rheinstraßenfest, που γίνεται δύο φορές τον χρόνο, άνοιξη και φθινόπωρο. Η Rheinstraße, που μένω από το 1970, είναι ο εμπορικός δρόμος της συνοικίας Steglitz του Βερολίνου, κάτι σαν την Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης και διοργανώνεται από τους καταστηματάρχες και την τοπική αυτοδιοίκηση της συνοικίας Tempelhof-Schöneberg για εμπορικούς σκοπούς, όμως και για την δυνατότητα επικοινωνίας των περιοίκων και όσων την επισκέπτονται από άλλες πιο απομακρυσμένες συνοικίες.

Σαν μια γιορτή ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες γιορτές που γίνονται συνεχώς στο Βερολίνο, Μαραθώνιοι, παρελάσεις μοτοσικλετιστών, Karneval der Kulturen, Gay Pride Parade/Christopher Street Day και πάει λέοντας, η Rheinstraßenfest δεν παρουσιάζει και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το γιατί όμως γράφω γι’ αυτήν, οφείλεται στο εξής: Εφέτος η γιορτή έτυχε να συμπίπτει με εργασίες που γίνονται ακριβώς στο τμήμα του δρόμου, που εδώ και περίπου ένα μήνα είναι εργοτάξιο καθότι η εταιρία που ανέλαβε το έργο έχει στο τμήμα μεταξύ Kaisereiche και Walther-Schreiber-Platz ανοίξει τεράστιους λάκκους, που με ένα ανασκαπτικό μηχάνημα θα συνδεθούν μεταξύ τους για να περάσουν νέοι σωλήνες αποχέτευσης που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς που είναι από την δεκαετία του '30 (φωτογραφία).

Βέβαια και αυτό για μια πόλη, που έχει σχεδόν παντού ανασκαφεί για να ανακαινισθούν οι δρόμοι και οι πλατείες, να γίνουν νέοι αυτοκινητόδρομοι, να μπουν γραμμές για τραμ, να ανοιχτούν τούννελ για τον υπόγειο σιδηρόδρομο και…και…(και όλα αυτά με λεφτά που οι έξυπνοι Γερμανοί παίρνουν από τα ταμεία αναπτυξιακών προγραμμάτων των Βρυξελλών) και πάλι δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό. Εντυπωσιακός είναι όμως ο τρόπος που μέχρι την Παρασκευή βράδυ οι εργασίες που γίνονται στην Rheinstraße είχαν διακοπεί, τα μηχανήματα και τα κιγκλιδώματα/φραχτες που είχαν τοποθετηθεί στις δύο πλευρές του δρόμου και τις είχαν στενέψει ανα μία λωρίδα κυκλοφορίας εξαφανίστηκαν και οι τεράστιοι λάκκοι που είχαν ανοιχτεί στις δύο άκρες του έργου σκεπάστηκαν με ατσάλινες πλάκες.

Και όταν το Σάββατο το πρωί, κατά τις 6 ή ώρα, άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι Schausteller (δεν γνωρίζω πως λέγονται στα ελληνικά) για να στήσουν τα καρουσέλλ, την σκηνή για τα μουσικά συγκροτήματα και τους πάγκους με την πραμάτεια τους και με ξύπνησαν, γιατί μένω ακριβώς από πάνω, βρήκαν έναν δρόμο που δεν έμοιαζε με τίποτε, ότι είναι εργοτάξιο. Και όταν αρχίσαν να μοντάρουν όλα αυτά πραγματικά τους θαύμασα, το πώς παραδείγματος χάριν ένα αυτοκίνητο γίνεται αλογάκια για παιδιά, κουβαλώντας μαζί του όλα, όσα χρειάζονται, κούνιες, προεκτάσεις, ακόμη και ένα ταμείο για εισιτήρια. Το ίδιο και με την σκηνή για τα μουσικά συγκροτήματα, που κι’ αυτή είναι ένα αυτοκίνητο που ύστερα από λίγη ώρα γίνεται σκηνή. Και ένα άλλο αυτοκίνητο απέναντί της γίνεται μπυραρία με πτυσσόμενα τραπέζια και πάγκους για κάθισμα, που ξεφορτώθηκαν από ένα άλλο φορτηγό πάνω σε δύο παλέτες που κατέβασε ο οδηγός με μια Ameise, όπως λέγεται εδώ το μέσο διακίνησης παλετών σε εργοστάσια (αχ, πόσο φτωχή είναι η τόσο πλούσια γλώσσα μας, όταν δεν ζείς στην Ελλάδα, το πρόβλημα το αντιμετωπίζω καθημερινά).

Η Rheinstraßenfest γίνεται πάντα Σάββατο και Κυριακή, εφέτος ήταν η 12. και η 13. Απριλίου 2014. Η μουσική από τα μεγάφωνα, που είναι ακριβώς κάτω από τα παράθυρά μου (ευτυχώς μένω στον 3. Όροφο) είναι βέβαια εκκωφαντική, με αποζημιώνει όμως το ρεπερτόριο από τα Hits της δεκαετίας του 60. και του 70. (Beatles, Rolling Stones, Elvis Presley κ.α.,) που διαμόρφωσαν εν μέρει τις μουσικές μου προτιμήσεις. Και το ότι γνωρίζω, ότι η μουσική το Σάββατο κρατά μέχρι τις 22 η ώρα και την Κυριακή μέχρι τις 20 ή ώρα. Και ακριβώς στην ώρα τους σταματούν. Και ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει, κατά τις 22 η ώρα οι Schausteller αρχίζουν να διαλύουν τις εγκαταστάσεις τους.

Κατά τα μεσάνυχτα δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς τους και τότε έρχεται η Berliner Stadtreinigung (BSR), η Υπηρεσία Καθαριότητας του Βερολίνου, με ειδικά αυτοκίνητα και το ανάλογο προσωπικό. Και σε λίγο ο δρόμος έχει γίνει λαμπίκο.

Την Δευτέρα το πρωί επανήλθαν οι εργάτες του εργοταξίου και σε μερικές ώρες όλα ήταν και πάλι στη θέση τους: Τα κιγκλιδώματα στις δύο πλευρές του δρόμου, τα βαριά μηχανήματα, τα εργαλεία και τα υλικά που εναπόθεσαν στην διαχωριστική νησίδα. Κι’ εγώ να κάνω κάποιες μελαγχολικές σκέψεις, όπως

Γιατί οι Έλληνες Ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν προωθούν ελληνικά θέματα και δεν φροντίζουν για λεφτα που θα πάνε σε αναπτυξιακά προγράμματα, όπως κάλλιστα κάνουν οι Γερμανοί, αλλά ασχολούνται μόνο με επερωτήσεις για όσα στραβά και ανάποδα συμβαίνουν στην Ελλάδα
Γιατί το κράτος στην Ελλάδα λειτουργεί μόνο τύποις και στην πραγματικότητα στην χώρα επικρατεί το χάος και το μπάτε σκύλοι αλέστε
Πότε θα αντιληφθούν οι συμπατριώτες μας, ότι με φωνασκίες, καταλήψεις και καταστροφή δημοσίων κτιρίων, με την ανομία, τον πολιτικό κανιβαλισμό και την αναρχία κάνουν κακό μόνο στον εαυτό τους;

Να ελπίζουμε, ότι αυτός ο άναρχος λαός θα βάλει κάποτε μυαλό; Το εύχομαι. Για να χαιρόμαστε κι' εμείς οι ξενιτεμένοι για την πατρίδα μας και να μην ντρεπόμαστε, που πολιτικοί και μαζικά μέσα μας κάναν στον κόσμο ρεζίλι των σκύλων.
berlin-athen.eu