Γιατί η Ευρώπη δεν αποτελεί κεντρικό στοιχείο στην αφήγηση των ευρωεκλογών…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Την δυσαρέσκειά του/της εκφράζει ευλόγως, ο αγνός/η, απονήρευτος/η και μάλλον απολιτικός συντάκτη...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Την δυσαρέσκειά του/της εκφράζει ευλόγως, ο αγνός/η, απονήρευτος/η και μάλλον απολιτικός συντάκτης/συντάκτρια με την υπογραφή «ΤΟ ΒΗΜΑ», στην ιστοσελίδα της «homonymus» με αυτήν εφημερίδας, καθώς παρατηρεί να είναι απούσα η Ευρώπη από τις ευρωεκλογές στην Ελλάδα.

«Όσο θεμιτό κι αν είναι σε μια χώρα που πλήττεται από την κρίση να αντιπαρατίθενται οι διαφορετικές τακτικές και στρατηγικές για έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, άλλο τόσο παράλογο είναι να απουσιάζει σχεδόν πλήρως η συζήτηση για τα μείζονα θέματα που απασχολούν αυτή τη στιγμή την Ευρώπη», αποφαίνεται, προδίδοντας τον εντελώς αφηρημένο χαρακτήρα του «ευρωπαϊσμού» του/της και την γνωστικού χαρακτήρα διαστροφή της πραγματικότητας που αυτός/αυτή εσωτερικεύει.

Η συναισθηματική κατάσταση που εκφράζει με το σημείωμα του/της ο/η κύριος/κυρία «ΤΟ ΒΗΜΑ» ως προς την άρθρωση της αφήγησης περί ευρωεκλογών, κυρίως από τα ελληνικά κόμματα που ανταγωνίζονται για την ψήφο του ελληνικού εκλογικού σώματος σε αυτές, φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο μια καθόλου ασήμαντη μερίδα εκ των συμπολιτών μας αντιλαμβάνεται τον ευρωπαϊσμό ως κοινωνική, πολιτική, οικονομική, ηθική, διοικητική και γενικότερα ηγεμονική διάσταση. Πρόκειται για έναν τρόπο αντίληψης και συναισθηματικής άρθρωσης της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μέσω του οποίου επιχειρείται να διασκεδαστεί η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα, που ορίζεται αντικειμενικά από την σχέση κράτους, συντεταγμένης πολιτείας, πολιτικής ελίτ, επιχειρηματικής ελίτ και ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας, με τους θεσμούς της ΕΕ.

Όταν, αγαπητέ αναγνώστη, οι έλληνες μιλούμε για την Ευρώπη (όπως ακριβώς οι γερμανοί, οι ιταλοί, οι σουηδοί και όλοι οι υπόλοιποι επιμέρους λαοί) στοχαζόμαστε στη βάση του εθνικού πλαισίου που μας ορίζει και όχι αντίστροφα. Αυτό αποκαλείται πολιτικός στοχασμός. Το αντίθετο ορίζεται ως γραφειοκρατικός στοχασμός. Η έκφραση δυσθυμίας του/της «ΤΟ ΒΗΜΑ» ως προς τις επιμέρους προεκλογικές ευρωκαμπάνιες, καταμαρτυρεί μια σαφή γραφειοκρατική και όχι πολιτική αντίληψη του ευρωπαϊσμού (σε όλες τις επιμέρους πτυχές του που προανέφερα).

Σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ το πολιτικό ον άνθρωπος (πολίτης) διαμορφώνει την ταυτότητά του, την στάση του και την συμπεριφορά του σύμφωνα με την σχέση «εμείς» (:κοινωνική, ταξική και εθνική συνείδηση) – «αυτοί» (:διακυβερνητική ηγεσία της ΕΕ, οικονομικοί θεσμοί και ηγεσία της ΕΕ και γραφειοκρατία της ΕΕ) και οι «άλλοι» (:γενικά το διεθνές πολιτικό σύστημα και οι διεθνείς θεσμοί που διαμορφώνουν το πλαίσιο συνεργασίας και ανταγωνισμού, κυρίως στον ευρύτερο οικονομικό τομέα). Αντίθετα, το απολιτικό ον που ρέπει προς τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό, συνθέτει ένα γνωστικό μοντέλο για τον ευρωπαϊσμό αντίστροφα: κρύβεται πίσω από ένα πέπλο άγνοιας της κοινωνικής, παραγωγικής και ιδιαίτερης πολιτικής πραγματικότητας που χαρακτηρίζει την χώρα του και στοχάζεται αποκλειστικά επί των γενικών θεσμών που ορίζουν την ύπαρξη και λειτουργία της υπερεθνικής δομής ΕΕ.

Εάν αυτή η διάκριση μεταξύ πολιτικού και απολιτικού όντος χαρακτηρίζει όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη της ΕΕ στην σημερινή συγκυρία, διαφοροποιώντας την πολιτικοοικονομική ελίτ από τον υπόλοιπο λαό, δομώντας παράλληλα μία διαστροφική σχέση του ατόμου με το περιβάλλον του με γνωστικούς όρους, στην Ελλάδα το ζήτημα αυτό έρχεται να χαρακτηρίσει μία κυριολεκτικώς διαστροφική αντίληψη του πραγματικού. Παντού στην ΕΕ οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ τείνουν να στοχάζονται και να πολιτεύονται στην βάση του γραφειοκρατισμού της ΕΕ. Εκεί, όμως, που η ευρωπαϊκή κρίση πλήττει σοβαρά το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο και την αγορά, ακόμη και η πολιτική – οικονομική ελίτ αναγκάζονται για να επικοινωνήσουν στοιχειωδώς με το εκλογικό σώμα στο οποίο αναφέρονται, να θέσουν το ζήτημα σε ένα μάλλον κοσμοπολιτικό ή συγκρουσιακό πλαίσιο, ορίζοντας το «εμείς» σε σχέση με «αυτούς» και το «εδώ» (:στην χώρα μας) σε σχέση με το «εκεί» (:στα όργανα και τους επιμέρους θεσμούς της ΕΕ).

Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτά τα βασικά πράγματα για να βοηθήσουμε τον συντάκτη/συντάκτρια «ΤΟ ΒΗΜΑ» να κατανοήσει βαθύτερα την αντίληψη επί της οποίας δομείται η συγκεκριμένη έκφραση απογοήτευσης, ας έρθουμε σύντομα να απαντήσουμε συγκεκριμένα στο πραγματικό ζήτημα που διαπιστώνει αυτός/αυτή. Γιατί η Ευρώπη δεν αποτελεί κεντρικό στοιχείο (master point) στην αφήγηση των ευρωεκλογών;

- Επειδή το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και οι παράγοντες της τρόικας πέτυχαν να μετατρέψουν αφηγηματικά, αλλά και οικονομικά την σύγχρονη ευρωπαϊκή κρίση του μοντέλου διακυβέρνησης της ΕΕ, του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην ΕΕ και κυρίως στην ευρωζώνη και του θεσμικού πλαισίου που ορίζει την ευρωπαϊκή νομιμότητα, σε αποκλειστικά εσωτερική ελληνική κρίση. Άρα αυτοί που διαμαρτύρονται και εμφανίζονται ενοχλημένοι για την έλλειψη της Ευρώπης στην ευρωεκλογική αφήγηση στην Ελλάδα, μάλλον θα πρέπει να αισθάνονται κάποιου είδους ενοχή για την εξέλιξη αυτή, στον βαθμό που συνειδητοποιούν τον ρόλο τους στην μετατροπή ενός κρίσιμου ευρωπαϊκού ζητήματος σε ελληνική- εθνική υπόθεση, που αφορά στην γενικότερη παθολογία του κράτους, της εσωτερικής αγοράς και της ελληνικής κοινωνίας!

- Επειδή όχι μόνον συνέπεσαν οι ευρωεκλογές με τις εκλογές για την αυτοδιοίκηση – οι οποίες, μάλιστα μεθοδεύτηκαν με πολιτικάντικο, παλαιοκομματικό κριτήριο – αλλά κυρίως φρόντισαν τα κόμματα και οι παράγοντες που συναποτελούν το κυβερνητικό καθεστώς, να τις συνδέσουν με διλήμματα αμιγώς εθνικού – πολιτικού χαρακτήρα. Το ίδιο έπραξαν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ασφαλώς, όχι μόνον επειδή εξυπηρετούσε την ιδιαίτερη δική τους αφήγηση, αλλά επειδή αν έπρατταν διαφορετικά θα είχαν αυτομάτως βρεθεί στο περιθώριο. Φτάσαμε στο σημείο τα ΜΜΕ της διαπλοκής να παραγγέλνουν και να παρουσιάζουν δημοσκοπήσεις σαν να επρόκειτο να διεξαχθούν τριπλές εκλογές – εξυπηρετώντας προφανείς σκοπιμότητες!

- Επειδή αν δεν υπήρχε η ουκρανική κρίση, θα ήταν η διαχείριση της ελληνικής κρίσης ένα από τα κεντρικά στοιχεία (nodal points) στην πολιτική αφήγηση που δομεί την προπαγάνδα για τις ευρωεκλογές σε αρκετές και σημαντικές, ως προς την επιρροή τους, χώρες της ΕΕ. Η ελληνική κρίση αναδείχθηκε ρητώς ως στοίχημα κεντροδεξιών και κεντροαριστερών στην Ευρώπη, δια του οποίου επιχείρησαν να παρουσιάσουν πως ήδη αυτό κερδήθηκε και εξ αυτού κρίνεται θετικά η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων του Συμβουλίου, της Επιτροπής, της ΕΚΤ, της Ευρωομάδας και πρωτίστως της γερμανικής κυβέρνησης του Μεγάλου Συνασπισμού συντηρητικών – σοσιαλδημοκρατών! Για να κερδηθεί επικοινωνιακά σε αυτές τις ευρωεκλογές το «ελληνικό στοίχημα» φτάσαμε να γινόμαστε μάρτυρες ακόμα και του εξευτελισμού των ευρωκανόνων που προσδιορίζουν στατιστικώς τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας! Ο συγκυριακός ορισμός της ίδιας της ΕΕ περιλαμβάνει την διαχείριση της ελληνικής κρίσης, είναι δηλαδή κατασκευασμένος από την εικόνα της συντεταγμένης πτώχευσης και διαδικασίας φτωχοποίησης της Ελλάδας, καθώς και από την εκτίμηση της προοπτικής του πειράματος «σοκ και δέος» στην χώρα μας, αλλά τα ελληνικά κόμματα κατά «ΤΟ ΒΗΜΑ» και αυτούς που νοιώθουν να συμπλέουν με αυτό, δεν θα έπρεπε να εστιάζουν στην ελληνική κρίση, αλλά σαν να επρόκειτο για μία ομαλή περίοδο για την Ελλάδα, να αναπτύσσουν τον λόγο τους και τις προτάσεις τους επί της γενικής αρχιτεκτονικής και θεσμικής λειτουργίας της Ένωσης!!! Αυτό δεν θα ήταν απλώς παράδοξο, αλλά μάλλον σαφές δείγμα πλήρους αποικιοποίησης της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής.

- Επειδή οι ευρωεκλογές αυτές συμπίπτουν με το τέλος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και το μέγα ζήτημα της μετάβασης στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία – όπως εξήγησα με χθεσινό μου άρθρο. Και επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους έλληνες, αναγκαστικά και απολύτως αντικειμενικά, αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο των ιδιαίτερων οραματισμών και προγραμμάτων των κομμάτων που αφορούν στη Νέα Μεταπολίτευση. Εάν ο/η συντάκτης/συντάκτρια «ΤΟ ΒΗΜΑ» θεωρεί πως τα ζητήματα που αφορούν στην ΕΕ απαντούν αυτόματα στα ζητήματα που αφορούν στην κοινωνική, πολιτική, οικονομική και διοικητική διάρθρωση της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας, προφανώς ήδη αντιλαμβάνεται την χώρα μας ως μία Μετα-Ελλάδα, δίχως Ελλάδα, αλλά με έλληνες, πολίτες μίας Υποτελούς στους παράγοντες της τρόικας (επίσημους δανειστές μας και θεσμικούς επενδυτές σε ελληνικά ομόλογα) Πολιτείας, έτοιμους να αποδεχθούν ή να μην αποδεχθούν τις αποφάσεις που τους αφορούν ζωτικά και εκπορεύονται από μίας άκρως αμφιλεγόμενης δημοκρατικότητας ευρω-όργανα!

- Επειδή η σχέση «εμείς» και «αυτοί»/οι «άλλοι» προϋποθέτει κατ’ αρχήν τον προσδιορισμό του «εμείς» με παράλληλη προσπάθεια την διαμόρφωση ενός καθεστώτος του «αυτοί»/«άλλοι» που ευνοεί το συμφέρον των δύο τρίτων της κοινωνίας μας και το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον. Η αριστερά κι εγώ προσωπικά θεωρούμε πως το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας ταυτίζεται μεσο-μακροπρόθεσμα με το συμφέρον των δύο τρίτων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αντίθετα, είναι προφανές πως ο/η «ΤΟ ΒΗΜΑ» θεωρεί πως το κοινωνικό συμφέρον των ελλήνων ταυτίζεται με εκείνο της κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής ευρωπαϊκής ελίτ.

Δυστυχώς για όλους αυτούς τα αποτελέσματα διαχείρισης της ελληνικής κρίσης και η ανάρμοστη για ευρωπαϊκή ηγεσία αφήγηση περί αυτής, δεν συνηγορούν υπέρ αυτού! Κάποιοι βιάζονται να εμφανίσουν την ΕΕ ψευδώς και απολύτως παραπλανητικώς σαν ομοσπονδία. Αν επρόκειτο περί αυτού, ο/η «ΤΟ ΒΗΜΑ» και όσοι προπαγανδίζουν αναλόγως, θα είχαν κάποιο δίκιο. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά περί μιας άλλης ηγεμονικής πραγματικότητας που δεν πρόκειται να μεταβληθεί υπέρ των ιδιαίτερων ευρωπαϊκών κοινωνιών και ιδιαίτερα υπέρ των πλέον παραγωγικά ανίσχυρων, καθ’ οδόν προς μία πιθανή ομοσπονδοποίηση, με τα μυαλά και την κουλτούρα των επαρχιωτών του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού.