Μια αστραπιαία ματιά στο μαγειρείο των σημερινών ψεμάτων…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.  Επειδή ζούμε στις μέρες της κινεζικής παροιμίας: «ένας θα πει ψέμα, δέκα θα το επαναλάβουν σαν αλή...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. 

Επειδή ζούμε στις μέρες της κινεζικής παροιμίας: «ένας θα πει ψέμα, δέκα θα το επαναλάβουν σαν αλήθεια», αλλά και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου, όπως σοφά παρατηρείται στην αγγλοσαξονική λαογραφία «το ψέμα θα γυρίσει όλη τη Γή, πριν η αλήθεια προλάβει να φορέσει τα παπούτσια της», επιτρέψτε μου να βαδίσω ξυπόλυτος στο μαγειρείο των ψεμάτων που κυριαρχούν στον ελληνικό Τύπο (όχι ασφαλώς παντού και ομοειδώς). Το πράττω έχοντας την βεβαιότητα πως ο θυμόσοφος έλληνας έχει δίκιο υποστηρίζοντας: «όποιος μαγειρεύει ψέματα, στο πιάτο του θα τα ‘βρει».

Η ελληνική κρίση βρίσκεται στο τέλος της! Δυστυχώς, μόλις τώρα αρχίζει η πλέον δραματική της φάση , καθώς ολοκληρώνεται το πλαίσιο της απορρύθμισης.

Το καθεστώς του δικομματισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και συγγενείς φορείς) υπηρετεί την σταθερότητα! Η αλήθεια είναι πώς η σταθερότητα αυτού του καθεστώτος, αποσταθεροποιεί τα δύο-τρίτα της κοινωνίας, μέρος εκ των οποίων περιθωριοποιείται ως πολιτική συνείδηση για να γαληνέψει η ψυχή από την πολιτική ευθύνη στη διαφθορά και στο πελατειακό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η άλλη όψη του ίδιου καθεστωτικού νομίσματος! Αν και στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μια όψη ενός άλλου νομίσματος που επιδιώκει να αποκτήσει αποθεματική αξία ως εναλλακτικό καθεστώς. Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος θα διαμορφωθεί με πολιτικές οδύνες και ανατροπές μετά τις εκλογές.

Ο ευρωσκεπτικισμός και οι σημερινοί, αναστημένοι εθνικισμοί στην Ευρώπη ταρακουνούν το οικοδόμημα της ΕΕ και πλήττουν την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης! Αν και μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: μια δομή που υπονομεύεται από τις αντιφάσεις της, την γραφειοκρατική και χρηματοπιστωτική της σύνθεση και οντότητα, καθώς και από τον αντιδημοκρατικό της χαρακτήρα, στηρίζει τις ελπίδες της, για χρόνο και πολιτικό χώρο αναζωογόνησης και συντεταγμένης αναθεώρησης, στον «μιλιταριστικό», παρτιζάνικο ευρωσκεπτικισμό. Ο δεξιός ευρωσκεπτικισμός είναι κρυφοφασισμός που εξαγνίζει το ολοκληρωτικό καθεστώς της μετανεωτερικότητας στην Ευρώπη, ενώ ο αριστερός ευρωσκεπτικισμός υπερασπίζεται την λαϊκή δημοκρατία σαν να μην έπεσε ποτέ το τείχος του Βερολίνου, τονίζοντας το προφίλ του νικητή και του δικαιωμένου ιστορικά, μοναδικού άρχοντα στην Ευρώπη μας, ο οποίος επανένωσε την Γερμανία και υπό την ηγεσία της την υπόλοιπη Ευρώπη! Ο ευρωσκεπτικισμός έτσι επιτρέπει να εμφανίζονται ως κύριοι οι άπληστοι ενός νεο-ηγεμονικού συστήματος που παράγει ένα νέο πατριωτισμό, εκείνον του τραπεζίτη-χρηματιστή και έναν νέον εθνικισμό, εκείνον της ελεύθερης αγοράς!

Η Ουκρανική κρίση είναι ένα παράδειγμα δυτικού ιμπεριαλισμού που απομυθοποιεί την δήθεν δημοκρατική κουλτούρα της ΕΕ! Αν και είναι μια υπόθεση που δείχνει παράλληλα την υποκρισία αυτών που επιδιώκουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό και τις εθνικιστικές αντιθέσεις, και εκείνων που χρησιμοποιούν τον εθνικισμό για να δομήσουν και να νομιμοποιήσουν αυταρχική εσωτερική (κυρίως) πολιτική στάση. Για άλλη μια φορά η Ουκρανική κρίση εξυπηρετεί όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτήν εκτός από τους ίδιους τους πολίτες αυτής της χώρας.

Η Ουκρανική κρίση, θα οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο! Αστειότητες! Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος - αν ποτέ έρθει - δεν θα έχει καμία σχέση με τους δύο προηγούμενους, δεν θα έχει μέτωπα και παρόμοια γεωπολιτική και γεωστρατηγική φιλοσοφία, αλλά θα έχει κάτι κοινό με τον Πρώτο: θα είναι παράλογος και θα ξεκινήσει την στιγμή κατά την οποία όλοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι θα προσπαθούν να τον αποφύγουν. Η Ουκρανική κρίση, δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και ούτε οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις την ίδια διάρθρωση, υποχρεώσεις, φοβίες, εσωτερικές πιέσεις, συμμαχίες και οικονομικές τριβές.

Η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε λανθάνουσα σύγκρουση με την Μόσχα! Αν και στην πραγματικότητα ποτέ Μόσχα και Ουάσιγκτον δεν είχαν πετύχει να βρίσκονται τόσο κοντά! Ευρωπαίοι πολιτικοί που έχουν ανάγκη να αναζωπυρώσουν μνήμες του ψυχρού πολέμου αναπτύσσουν την αφήγηση της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και την εκμεταλλεύονται φυσιολογικά για μπίζνες και επιρροή οι ηγεσίες των δύο αυτών χωρών – μάλλον διασκεδάζοντας.

Ο Πούτιν δεν είναι μετακομμουνιστής, αλλά μεταφασίστας! Μόνον που και έτσι ακόμη να είναι, ο τρόπος που η δυτική «συμμαχία» συμπεριφέρεται, αναπαριστά και χρησιμοποιεί την Ουκρανική κρίση και εθνικιστές νεοναζιστικής συγκρότησης εκεί, τον μετατρέπει σε μετακομμουνιστή. Έναν μετακομμουνιστή που ερωτεύονται όλοι ανεξαιρέτως και για διαφορετικούς λόγους σλαβόφιλοι της Ευρώπης και όλοι, ανεξαιρέτως ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης, που γοητεύονται από την ομορφιά των πολιτικών-ισχύος, αρκεί αυτές να δομούνται με τα υλικά του παραδοσιακού ρωσικού αυτοκρατορισμού! Να δείτε που στο τέλος και ο νεοφασισμός στην Ευρώπη ως μετακομμουνισμός θα οριστεί, μια και στις περισσότερες χώρες ανόδου της ακροδεξιάς έτσι εμφανίζεται σήμερα. Τώρα θα μου πεις ίσως, τι πάθανε κομμουνιστές και σοσιαλιστές και ερωτεύτηκαν τον Πούτιν; Εδώ την απάντηση δεν θα την βρείτε στον Μαρξ, αλλά στον Στάλιν, ο οποίος πριν από την μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού εναντίον της Βέρμαχτ, έξυπνα επικαλέστηκε το μεγαλείο του ρωσικού έθνους, υπενθυμίζοντας ηρωικούς άθλους των ρώσων και όχι άλλων της ΕΣΣΔ, εναντίον του δυτικού κατακτητή.

Κάπως έτσι φτάσαμε ακόμη και κάποιοι κομμουνιστές να ελπίζουν σήμερα στον Πούτιν και στον ρωσικό εθνικισμό για να συντριβεί ο δυτικός ιμπεριαλισμός, η πλουτοκρατική ΕΕ και το λαομίσητο ΝΑΤΟ! Είδατε οι αντιμαρξιστές, πως κακώς τα βάζετε και διαολοστέλνετε τον φουκαρά τον Μαρξ; Αυτός πέρασε… αλλά δεν έκατσε ούτε καν στους μαρξιστές! Ο εθνικισμός ακόμα κι αν δεν αναφέρεται σε έθνη, έχει βαθιές ρίζες εκεί όπου η πολιτική υποχωρεί για να λάβει την θέση της η σύγκρουση κατά την οποία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Από την άλλη πλευρά, οι κεντροδεξιοί και οι κεντροαριστεροί της Ευρώπης που επιχειρούν να διαμορφώσουν έναν οικονομίστικο πατριωτισμό και έναν εθνικισμό στην βάση του οικονομικού μοντέλου της ΕΕ με σημαία το ευρώ, φτάνοντας στο σημείο να θεωρούν πως αυτά συνθέτουν έναν πολιτισμό καθολικών και προτεσταντών στον οποίο δεν ταιριάζουν οι ορθόδοξοι, έρχονται να υποστηρίξουν έναν ευρωπαϊκό νεοφονταμενταλισμό, που προκαλεί κατάθλιψη σε κάθε νοήμονα και στοιχειωδώς καλλιεργημένο άνθρωπο. Σε αντίθεση με την γελοιότητα του Πούτιν και των υποστηριχτών του να χρησιμοποιούν την ορθοδοξία ως ενοποιητικό, υποστηρικτικό παράγοντα του ρωσικού εθνικισμού. Βιώνουμε μια πρωτοφανή ιστορική φάρσα, αναγνώστη μου, όπως και να το δεις!

Δυστυχώς τα ψέματα σήμερα παράγονται και καθιερώνονται ως αυτονόητη πραγματικότητα από τις ανάγκες των πιο ηλιθίων εξ ημών. Και μετά απορούμε πώς κατάντησαν οι σημερινές πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη και για το γενικότερο επίπεδο των πολιτικών μας στην ΕΕ! Βιώνουμε την επανάσταση των μετριοτήτων και την εξέγερση λογής-λογής φονταμενταλιστών, που δομούν το σύγχρονο καθεστώς της ηλιθιότητας στην πολιτική αφήγηση ως αλήθεια. Εντός αυτού κάθε ψέμα τους, ακόμα κι αν δεν αποκτά την διάσταση της αλήθειας, εμφανίζεται ως μία όψη της αλήθειας! Και αυτό ως παιδαγωγική και κουλτούρα είναι ζημιογόνο για την δημοκρατική εξέλιξη, μια και απονευρώνει εκείνους τους θεσμούς που καταπολεμούν τον μηδενισμό, ενισχύοντας την πολιτική δημιουργικότητα για την ανάπτυξη της ελευθερίας και της ισότητας εκ παραλλήλου, σε ένα διαρκώς υψηλότερο επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης.