Από την Παλαιά Διαθήκη της ΕΕ στην απολύτως κενή διαθήκη της ελληνικής κυβέρνησης

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Με το βιβλίο του «Stress Test» ο τ. Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ έρχεται όχι μόνον ν...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Με το βιβλίο του «Stress Test» ο τ. Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ έρχεται όχι μόνον να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του Σχεδίου Β της γερμανικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης - όπως με ευθύνη και ειλικρίνεια, δίχως υποταγή σε σκοπιμότητες, σε είχα ενημερώσει τότε αγαπητέ αναγνώστη – αλλά επιπλέον θίγει το μέγα πολιτικό ζήτημα της αφήγησης που επέβαλε ο Νεο-ηγεμονισμός στην ΕΕ με κεντρικό στοιχείο αυτή καθ΄ εαυτή την ελληνική κρίση.

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Τίμοθι Γκάιτνερ «υπήρξαν εκκλήσεις για λιτότητα και δικαιοσύνη Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και αποφασιστικές δεσμεύσεις να αποτραπεί ο ηθικός κίνδυνος που θα προκαλούσε μια στήριξη στην Ελλάδα». Αυτό αξίζει να κατανοήσεις, αναγνώστη μου, για να εννοήσεις την δική μου προσέγγιση καθ’ όλη αυτή την περίοδο. Στην ΕΕ με πλαίσιο αναφοράς την προβληματική Ευρωζώνη και την σταθερότητα ενός ήδη αποσταθεροποιημένου από την χρηματιστηριακή υπερθέρμανση (από τα τέλη του 2007) διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, άρχισε να κυριαρχεί μια θεοσοφικού χαρακτήρα πολιτική αφήγηση, η οποία θα μπορούσε να παραλληλιστεί , δίχως αμφιβολία, με εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης.

Πρόκειται για μια δραματική οπισθοδρόμηση του πολιτικού λόγου στην Ευρώπη και το τέλος της ηθικής στην πολιτική, η οποία αντικαθίσταται από τον ηθικισμό του «μπερίθ», του βιβλικού όρου που αποδίδεται με το «Διαθήκη» παραπέμποντας σε συνθήκη, συμμαχία, σύμβαση ή συμφωνία, ή με σύγχρονους όρους ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Αυτό το ιερό κείμενο του Μνημονίου ανασυντάσσει την πολιτεία και την αγορά στην οποία αναφέρεται και σώζει από την αμαρτία την κοινωνία στην οποία επιβάλλεται ως ανώτερος νόμος!

Υπάρχει όμως μια κρίσιμη διαφορά. Η Διαθήκη αυτή με την μορφή Μνημονίου, ή κάποια άλλη που ισοδυναμεί με αυτό, δεν εμφανίζεται να επιβάλλεται από το γερμανικό έθνος στο ελληνικό έθνος – στην περίπτωση μας - αλλά από τον Θεό- Ευρώ στο περιούσιο έθνος των γερμανών, το οποίο με τη σειρά του και αφού προηγουμένως την εσωτερικεύσει ως συνταγματοποιημένη ηθική για την σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών και γενικότερα της ανθρωπότητας, την επιβάλει στα υποκείμενα της ευρωπαϊκής Νεο-ηγεμονίας, την οποία κυριαρχικά δομεί αυτή την ιστορική στιγμή στο πλαίσιο ενός win-win game με το σε σημαντικό βαθμό παγκόσμια (κεντρικά) διακυβερνώμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Άρα, δεν εμφανίζεται να είναι η γερμανική ελίτ σε συνεργασία με το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό κλαμπ, που επιβάλει στην Ελλάδα με την διαδικασία «σοκ και δέος» μια συγκεκριμένη μορφή πτώχευσης και φτωχοποίησης, έτσι ώστε να διασκεδαστεί η φούσκα των ομολόγων ισχυρών κρατών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών κάθε μορφής, αλλά ο Θεός-Ευρώ – όπως τον έχω, μάλλον λεπτομερώς, ορίσει ήδη από το 2009!!! Ο «αντικειμενικός Θεός», ο παντοδύναμος Θεός που επιβάλει την θεϊκή του βούληση με οικονομικούς όρους, για να σώσει την ανθρωπότητα από πολιτικές ισότητας και ευημερίας, οι όποιες διαφθείρουν και καταστρέφουν το δημιούργημά του: το ζόμπι μίας ενιαίας, γραφειοκρατικά ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης αγοράς!

Προφανώς αξίζει κάθε θυσία προς αυτόν τον Θεό, όπως προέτρεψαν, προπαγάνδισαν και επέβαλλαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα, ενώ μόλις τώρα, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, επιχειρούν με κωμικό πολιτικαντισμό να διασκεδάσουν, διαδίδοντας πως δήθεν η θυσία του ελληνικού λαού προς τον Θεό-Ευρώ ολοκληρώθηκε και πλέον «με την βοήθεια του Θεού» οι έλληνες σώθηκαν και η ανάπτυξη βρίσκεται προ των πυλών!!!

Εδώ πλέον δεν πρόκειται για κάποια Καινή Διαθήκη που έρχεται να συντάξει την εκπλήρωση των επαγγελιών της Παλαιάς Διαθήκης με την σύναψη μίας Νέας Διαθήκης στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης και στην βάση μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής ανάπτυξης, αποκέντρωσης επενδύσεων, παραγωγικής αναδιάρθρωσης και εκδημοκρατισμού των θεσμών, αλλά απλώς για την κενή διαθήκη ενός δραματικά συντηρητικού καθεστώτος στην ΕΕ και ενός αφάνταστα τυχοδιωκτικού, φοβικού, αντικοινωνικού και αμοραλιστικού στην Ελλάδα. Στην προεκλογική Ελλάδα, αναγνώστη μου, ενώ είναι διάχυτος ο λόγος της Παλαιάς Διαθήκης και η πολιτική κουλτούρα διαμορφώνεται σε κρίσιμο βαθμό από τον παιδαγωγικό ηθικισμό της, που επέβαλε την διαστροφική αντίληψη πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», είναι που η κενή διαθήκη ενός καταρρέοντος καθεστώτος επιχειρεί να εμφανιστεί ως Καινή Διαθήκη για την μετα-πτωχευτική σωτηρία της χώρας και των επόμενων γενεών! Καινή Διαθήκη δίχως θεάνθρωπο, αλλά μόνον με Θεό (ευρώ) προφανώς δεν γίνεται, αλλά δεν έχει σημασία, καθώς «με την βοήθεια του Θεού» θα αναδειχθεί και αυτός κάποια στιγμή την επόμενη περίοδο κατά την οποία, όπως υποστηρίζει ο ελληνικός παλαιοκομματισμός και η Διαπλοκή, θα είναι ο ελληνικός λαός αντί του γερμανικού… ο περιούσιος!

Θέλω να πιστεύω ότι θα συγχωρήσεις την κυνικότητα των παραπάνω γραμμών, οι οποίες περιγράφουν το σύγχρονο πολιτισμικό, στην ουσία, δράμα της διακυβερνητικής δομής της ΕΕ και την κατάντια της πολιτικής ελίτ στην χώρα μας. Αυτά τα δύο συμπληρώνονται από τον ξεπεσμό της προβεβλημένης διανόησης και της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.

Στην Ελλάδα που ο πολιτικός λόγος, υπερβαίνοντας τον οικονομισμό που τον χαρακτήριζε την προηγούμενη περίοδο, έχει καταντήσει μια αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης ενισχυόμενη από τον λόγο που υπαγορεύει η πολιτική σκοπιμότητα της Νεο-ηγεμονίας υπό την γερμανική ηγεσία στην ΕΕ, αποτελεί σαφή ένδειξη κοινωνικοπολιτισμικής διάλυσης. Πρόκειται, στην ουσία, για μια αφάνταστα ανήθικη με πολιτικούς όρους, αναπαράσταση της πολιτικής ως διαδικασία και των πολιτικών σχέσεων. Εδώ μέσω μιας πολιτικής αφήγησης α λα Παλαιά Διαθήκη που επιχειρώντας να μετουσιωθεί σε Καινή Διαθήκη, μεταβάλλεται τελικά σε κενή περιεχομένου διαθήκη, εκμηδενίζεται κυριολεκτικώς η κοινωνία, με μία αγορά που αδυνατεί με αντικειμενικούς όρους να την υποκαταστήσει. Αυτό μεταβάλει την Παλαιά Διαθήκη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε κενή διαθήκη για τον ευρωπαϊσμό, σε μία πολιτική φούσκα που δεν μπορεί μακροχρονίως να χειριστεί η διαδικασία σεκιουριτοποίησης των ευρωπαϊκών πολιτικών, που η γραφειοκρατία των Βρυξελών και το Βερολίνο σε μία δυναμική συμφωνία με την Ουάσιγκτον, συνθέτουν.

Την «καταγγελία» αυτής της κενής διαθήκης που δομείται στην discursive βάση της Παλαιάς Διαθήκης, μόνον ένας έλληνας Karl Kraus παράλληλα με μεγάλες μορφές της ερευνητικής δημοσιογραφίας, θα μπορούσε να κάνει. Δυστυχώς, όμως, οι πολιτικοπολιτισμικές συνθήκες και η Διαπλοκή που επικρατούν στην χώρα μας, δεν επέτρεψαν την ανάδειξη ενός δημοσιογράφου-διανοητή της μορφής και του ύψους του βιεννέζου Karl Kraus, ο οποίος, όμως, ακόμα κι αν με έναν παράδοξο τρόπο ανέτειλε, ελάχιστα πράγματα θα μπορούσε να προσφέρει, μια και δεν θα υποστηριζόταν από λίγους έστω, αλλά αφοσιωμένους στο κοινωνικό τους λειτούργημα και αλτρουιστές ερευνητές-δημοσιογράφους. Ο ελληνικός λαός πληρώνει ακριβά, όχι απλώς τον τυχοδιωκτισμό της πολιτικής του ηγεσίας και τον σεχταρισμό στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία των πολιτών, αλλά και την έλλειψη αυτών των δύο σημαντικών παραγόντων στον δημόσιο λόγο (Kraus, δαιμόνιος ερευνητής-δημοσιογράφος, που προανέφερα), τους οποίους η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ζώντας στην παραζάλη μιας μακρόχρονης και σύνθετης κρίσης… Θεός, δηλαδή το Ευρώ, μαζί σας έως την κάλπη!