Περί ηθικών νόμων...

Οι ηθικοί όμως νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και δι' αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να του...

Οι ηθικοί όμως νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και δι' αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να τους γνωρίσουν και να καταδικάσουν στην συνείδησή τους των ανθρωπίνων κοινωνιών ως μη απορρέοντες από τις πραγματικές Αλήθειες της Φύσεως και μη επιβοηθούντες την εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών και την διανοητική και ηθική τους πρόοδο. Η άρνησή τους να αποδεχθούν και ασκήσουν τους ηθικούς νόμους των ανθρωπίνων κοινωνιών, τους δίδει την πνευματική δύναμη να διεισδύουν διά των ακτίνων της σκέψεώς τους στις ανώτερες του ανθρώπου πνευματικές κοινωνίες και να αντιλαμβάνονται τις συνθέσεις και λειτουργίες τους, όπως και τις αρμονικές σχέσεις των αποτελούντων αυτές πνευμάτων, οι οποίες καθολικώς εξυπηρετούν την πρόοδό τους, χωρίς στις ενέργειές τους να τίθενται φραγμοί περιορίζοντες την δράση τους προς αύξηση της δυναμικής τους καταστάσεως και ευεργετική επίδραση επί των κατωτέρων αυτών ψυχών, όπως και αυτές χωρούν απροσκόπτως προς πλήρωση της ανελικτικής τους προόδου.

Εάν δεν εκδηλώσουν οι μεμυημένοι διά της ενεργείας της ψυχής τους ηθικούς νόμους περί των οποίων ομιλήσαμε, θα είναι αδύνατον να χωρίσουν προς το έργον τους, να ανυψώσουν το ηθικό τους και να προαγάγουν την διανόησή τους, ούτε θα κατορθώσουν να δεσπόσουν επί των ανθρωπίνων παθών διά να προσεγγίσουν την πνευματική κατάσταση των ανωτέρων πνευματικών κοινωνιών και να αρυσθούν από εκεί την Θεία Γνώση διά της οποίας θα μεταμορφωθεί το ψυχικό τους ΕΙΝΑΙ.

Άνευ της εκδηλώσεως υπό των ψυχών των μεμυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως του νόμου της Ελευθερίας, δεν είναι δυνατόν σε αυτούς να αυτοκυριαρχούν, άνευ δε της αυτοκυριαρχίας δεν είναι δυνατόν οι ψυχές τους να καθίστανται υπέρτερες των ενεργειών του κόσμου του ανθρωπίνου περιβάλλοντος. Μη όμως καθιστάμενες υπέρτερες είναι υποχρεωμένες να είναι υποταγμένες στις επιδράσεις του περιβάλλοντος αυτές κόσμου.

Ανευ της εκδηλώσεως υπ' αυτών του νόμου της Αγάπης, άνευ της υπ' αυτών ασκήσεως του νόμου αυτού στις καθόλου σχέσεις τους προς πάσες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και της επεκτάσεως της ενεργείας του νόμου αυτού προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις διά της συνάψεως σχέσεων διά των οποίων θα υποστούν τις πνευματικές τους επιδράσεις, δεν θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικώς υπέρτερες των φυσικών νόμων της ανθρωπίνης τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή θα μένουν δουλωμένες στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων.

Οταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές τους, δεν θα εξαγνίσει μόνον τις ανθρώπινές τους φύσεις, για να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους, αλλά θα επιτρέψει ο νόμος αυτός την εκδήλωση σε αυτές της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξίαν των μεταμορφωτικών νόμων και τα προς χρησιμοποίηση μέσα της ανόδου των ψυχών σε υπέρτερο κόσμο. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των μυστών καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπερτέρων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων

Επίσης άνευ της εκδηλώσεως στις ψυχές τους του νόμου της Δικαιοσύνης η διανόησίς τους δεν δύναται να εκτιμά την αξία των φυσικών δικαιωμάτων των πάσης εξελικτικής καταστάσεως νοητικών όντων, αυτό δέ δεν θα τους επιτρέπει την πλήρωση του σκοπού των και την άνοδό τους.

Ο νόμος της Δικαιοσύνης εκδηλούμενος και ενεργών στις ψυχές των μεμυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως, τις προάγει κατά την διανόηση σε βαθμόν ώστε να εκτιμούν και σέβονται το έργον της Θείας Δημιουργίας και να το συντρέχουν στην ακώλυτη λειτουργία των ανθρωπίνων φύσεων διά των οποίων oι ψυχές τους δύνανται να προάγονται στην Θείαν εκείνη Γνώση, η οποία εξασφαλίζει την άνοδό τους στις πραγματικές ευτυχίες και ευδαιμονίες τους στις οποίες είναι προορισμένες από τη θεία δημιουργία. Ο νόμος της Δικαιοσύνης ασκούμενος υπό των μυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως τους δίδει τον ιδιάζοντα χαρακτηρισμό των συνειδητών στις ενέργειές τους νοητικών και ηθικών όντων. Είναι επίσης γνώρισμα της αξίας των νοητικών και ηθικών όντων και το γνώρισμα αυτό προκαλεί την εμπιστοσύνη στα ανώτερης πνευματικής φύσεως νοητικά και ηθικά όντα να αναθέτουν στα ασκούντα τον νόμον αυτόν την επίβλεψη προς διανοητική και ηθική προαγωγή των αμέσως κατωτέρων αυτών άλλων νοητικών όντων.

Ο νόμος αυτός ασκούμενος υπό των μυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως τους προάγει στην τάξη των Ιεροφαντών της Μυστηριακής Γνώσεως δια της οποίας oι ανθρώπινες ψυχές απελευθερούνται των πάσης φύσεως παθών της ανθρωπίνης φύσεως και προσαρμόζονται προς τις λειτουργίες των υπερτέρων του ανθρώπου πνευματικών φύσεων.

Oι νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, όταν ασκούνται υπό αυτών γίνονται τα θεμέλια της ηθικής τους καταστάσεως και επ' αυτών οικοδομούνται οι ηθικές αρχές των αρετών, περί των οποίων ομιλήσαμε. Οταν οι αρετές αυτές ασκούνται υπό των μυστών, όχι μόνον εναρμονίζουν τις λειτουργίες της φύσεώς τους προς τους νόμους της Φύσεως, όχι μόνο εξασφαλίζουν τις διανοητικές λειτουργίες τους κατά τρόπον ώστε σε αυτές vα μη εισχωρούν πεπλανημένες αντιλήψεις και σχηματίζονται δι' αυτών μη φυσικές ιδέες, αλλά προκαλούν και την ομαλή εξωτερίκευση των ψυχικών τους δυνάμεων διά των οποίων συντελείται η διανοητική και ηθική πρόοδός τους. Οταν ασκούνται αυτές οι αρετές, εξαγνίζουν και τους οργανισμούς τους και τις ψυχικές τους εκδηλώσεις οπότε καταπολεμάται πάσα εκδήλωση ανθρωπίνων παθών. Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων με συνέπεια την παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου, αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων διά των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργίαν οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση από τους όρους της Φυσικής ζωής. Τα πάθη είναι οι αρνητικές ενέργειες του ανθρώπου και δι' αυτό όπου εκδηλούνται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλούν πάθη, διότι το έργον αυτών δεν δύναται να πληρούται και η ψυχή τους δεν δύναται να εξαγνίζεται ώστε να γίνεται δέκτης εμπνεύσεων ανωτέρων πνευματικών όντων. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι, ψυχές φέρουσαι πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε πάσα αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται δεκτική από την διανόησή τους. Ψυχές μυημένων φέρουσες πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δημιουργούν μέλλον από προοδευτικής απόψεως όχι μόνο αμφίβολο αλλά και άκρως δοκιμαστικό επί της μελλούσης ανθρωπίνης ζωής τους και ουδέποτε oι ψυχές τους είναι δυνατόν να προχωρούν προς πνευματικούς κόσμους υπέρτερους του αvθρωπίνου, διότι δεν εκπληρούν τον σκοπό τής μυήσεώς τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η ιθύνουσα πάντα τα εκεί όvτα πνευματική Αρχή.

Σπυρίδων Νάγος - Απόσπασμα από το "Αλήθεια Ελευθερία Γνώση"
schizas.com