Τάκης Σπυριδάκης: “Όλοι μας έχουμε ανάγκη από έναν ήρωα, όπως τα παιδιά”

Συνέντευξη στον Βασίλη Παπαβασιλείου. Από τους καλλιτέχνες που κρατούν χαμηλούς τόνους και προφίλ και... αποφεύγουν τα “σταρι...

Συνέντευξη στον Βασίλη Παπαβασιλείου.

Από τους καλλιτέχνες που κρατούν χαμηλούς τόνους και προφίλ και... αποφεύγουν τα “σταριλίκια” και το “δήθεν”, ο ικανός ηθοποιός Τάκης Σπυριδάκης, έχει παίξει ιδιαίτερα σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο με καταξιωμένους σκηνοθέτες αλλά και σε διάφορα θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές. Την περίοδο αυτή βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, αφού πρωταγωνιστεί στο ενδιαφέρον έργο του καθηλωτικού συγγραφέα Μάρτιν Μάκντόνα, “ Ο κουλοχέρης του Σποκέϊν”, όπου δίνει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του ταλαντούχου Νίκου Χανιωτάκη.

Έχεις μετανιώσει για κάτι που έκανες ή δεν έκανες;
Δεν μου αρέσει να μετανιώνω. Πάντοτε πηγαίνω με τη δική μου αίσθηση, το δικό μου κριτήριο και τη δική μου διάθεση και χαίρομαι για αυτό. Μπορεί να μην πήγαν καλά όλες οι δουλειές που έκανα μέχρι τώρα, αλλά εγώ πιστεύω, ότι σωστά έπραξα. Ένας καλλιτέχνης πάει σύμφωνα με την ψυχή του, τη δική του κουλτούρα, τη δική του παιδεία, με βάση αυτό που θέλει να πει και, από εκεί και πέρα, βάζει μια κραυγή κι αν βρεθούν κάποιοι και συνταυτιστούν με αυτή την κραυγή, υπάρχει τέχνη. Οφείλω να πω βέβαια, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και το κοινό, ότι υπήρξαν δουλειές που έκανα στην τηλεόραση, κυρίως, εκτός από δύο περιπτώσεις, μη έχοντας άλλη επιλογή, αφού για να κάνεις αυτό που αγαπάς πρέπει να ζεις κιόλας, οπότε, δέχτηκα να το κάνω, λόγω των χρημάτων, κοιτάζοντας βέβαια να είναι κάτι αξιοπρεπές και όχι χυδαίο.

Έχω την εντύπωση ότι σου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Ισχύει αυτό;
Είχα μια παθολογική «λόξα» με τον κινηματογράφο από μικρός , τόσο, που μπορούσα να πάω στον τότε Πειραιά, που διέθετε πάνω από 15 αίθουσες, σε τρεις προβολές την ίδια μέρα. Ήμουν λίγο «πειραγμένος» με το σινεμά θα μπορούσα να πω, αλλά δεν το έκανα και συνέχεια.
Αγαπούσα πολύ τον κινηματογράφο, σε αντίθεση με το Εθνικό που σπούδαζα τότε και θεωρούσαν ότι ο ηθοποιός είναι μόνο για το θέατρο. Δεν ξέρω δηλαδή, αν αυτά που με δίδαξαν, τα έμαθα γιατί ήμουν ήδη στο mood του κινηματογράφου και ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, πιστεύοντας ότι για να μπορέσω να παίξω στον κινηματογράφο ή το θέατρο, έπρεπε να ξεχάσω αυτά που μου είχαν μάθει.
Τότε, λοιπόν, έτυχε να κάνω τη «Γλυκιά συμμορία», η οποία ήταν και ο λόγος που δεν τελείωσα τη σχολή, αφού απαγορευόταν να «παίζουμε» παράλληλα με τις σπουδές, κάτι το οποίο, όμως, το τηρούσαν επιλεκτικά. Με διέγραψαν λοιπόν από τη σχολή, αλλά δεν ασχολήθηκα με το γεγονός αυτό, αφού είχα γνωρίσει ήδη τον Νικολαΐδη και τον εκτιμούσα από την προηγούμενη ταινία του, «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα», οπότε αποφάσισα να παίξω σε ταινία του. Έπαιξε ρόλο η διάθεση μου, αλλά και η ροή των πραγμάτων στις αποφάσεις μου. Άλλωστε, η αρχική μου σκέψη, ήταν να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία και όχι με την υποκριτική, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να πάω σε μια σωστή σχολή, που είχα ανακαλύψει στο εξωτερικό, κυρίως στο Λονδίνο….. Δε με «έπαιρνε» οικονομικά. Οπότε, πήγα στο Εθνικό για να μάθω κάποια πράγματα «επάνω μου», που θα με βοηθούσαν στη σκηνοθεσία.

Στο θέατρο, σου αρέσει να δουλεύεις με νέα παιδιά ή με γνωστούς σκηνοθέτες;
Εκ πείρας, προτιμώ την απειρία των νέων, από την αταλαντοσύνη των «δήθεν έμπειρων και γνωστών». Πάντα χαίρομαι να βλέπω δουλειές νέων ανθρώπων που μπορεί να έχουν πολλά ψεγάδια -δεν υπονοώ τίποτα γι' αυτή τη δουλειά- έχουν όμως ταλέντο. Το ίδιο συνέβη και στον «Κουλοχέρη του Σποκέϊν» με τον Νίκο Χανιωτάκη. Δεν «έβγαλα μπροστά» την εμπειρία μου και συνεργαστήκαμε με απόλυτους όρους σε ό, τι μου ζητήθηκε, λειτουργώντας «καθαρά» ως ηθοποιός, έτσι ώστε να εξυπηρετήσω το όραμα του σκηνοθέτη, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα, που, προσωπικά, με δικαιώνει. Δεν κάνουμε «τέχνη για την τέχνη», αλλά πρέπει να ανακαλύπτουμε συνεχώς νέα πράγματα, τα οποία μας γοητεύουν μέσα από την όλη διαδικασία.

Θεωρείς πως σήμερα βρίσκεσαι υποκριτικά σε ένα πιο ώριμο σημείο, συγκριτικά με παλαιότερα;
Θεωρώ ότι είμαι πιο συνειδητοποιημένος. Αλλά δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα στο θέατρο. Οι επιλογές μου έχουν τα ίδια κριτήρια και ανέκαθεν ήμουν κατά των καλλιτεχνικών εκπτώσεων. Όσο για την υποκριτική, θεωρώ ότι οι ηθοποιοί πάντα παίζουμε τον εαυτό μας . Διαφορετικά τον ίδιο ρόλο θα τον παίζαμε με τον ίδιο τρόπο όλοι. Από την άλλη, ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να ταυτίζουμε το άτομο με τον ρόλο. Για μένα κυκλοφορούσε, λόγω των κινηματογραφικών μου επιλογών, πως είμαι ροκεντρολάς, αντισυστημικός κι άλλα. Το δεύτερο δεν θα με πείραζε δηλαδή, αλλά εγώ πάντα με την τζαζ είμαι, όχι με τη ροκ. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σ’ αυτή μοιάζω μάλλον.

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον ήρωα;
Ήρωας πλέον είναι αυτός που αντιστέκεται. Που πάει κόντρα στις ψυχικές του καθηλώσεις. Που παλεύει για τα ιδανικά και τις αξίες του. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από έναν ήρωα, όπως τα παιδιά.


Ήταν όνειρό σου να γίνεις ηθοποιός;
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν όνειρό μου να γίνω ηθοποιός. Η ιστορία έχει ως εξής: Κατάφερα σε μια περίεργη εποχή, όταν ακόμα δεν είχε πέσει η χούντα, και βρέθηκα από την κλειστή κοινωνία της Αίγινας στους δρόμους του Πειραιά. Φαντάσου ότι είμαι γύρω στα δεκαπέντε και σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να είναι όλος ο κόσμος άσχημος, κάτι όμορφο θα πρέπει να υπάρχει. Και κάπως έτσι, μέσα σε μια νέα εποχή, που αλλάζει και φέρνει μια νότα αισιοδοξίας, στράφηκα στην Τέχνη. Θολά στην αρχή, ξεκίνησα από τη μουσική, αλλά ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα ότι δεν έχω ταλέντο εκεί. Όμως, η μουσική ήταν ένα άνοιγμα προς την εικόνα, ένα παράθυρο προς τον κόσμο. Μου επιβεβαίωσε την αγάπη μου για τον κόσμο της Τέχνης, ανεξάρτητα με το τι θα μπορούσα να κάνω εγώ εκεί. Και έτσι, έβλεπα πολύ σινεμά. Και μια μέρα, ευχόμουν να γίνω σκηνοθέτης. Δεν βρήκα, όμως, μια σχολή στην Αθήνα, έφυγα για Λονδίνο. Και εκεί δύσκολα, λεφτά δεν υπήρχαν, και γύρισα πίσω, όπου κατέληξα στο Εθνικό. Αυτό είχε τα καλά του, μόνον που η λογική της σχολής είχε πάντα μια αρνητική στάση απέναντι στο σινεμά, κάτι που εγώ λάτρευα. Εμένα, ωστόσο, δεν με πείραξε αυτό.

Τι σε γεμίζει στη ζωή σου;
Είμαι ένας άνθρωπος αυτοδύναμος. Αν υπάρχει κάτι που με έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι η αγάπη για ό,τι κάνω. Μπορεί να έχω βάλει νερό στο κρασί μου, αλλά ποτέ δεν την πρόδωσα.

Ποιο ταλέντο των άλλων ζηλεύεις;
Σε γενικές γραμμές δεν ζηλεύω, δεν είμαι ζηλιάρης. Αλλά αυτό δεν το λέω θετικά. Πιστεύω ότι η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που αν λειτουργήσει καλά μέσα σου μπορεί να σε κάνει καλύτερο ή σε μία σχέση μπορεί να σε βοηθήσει να δείξεις πόσο πολύ θες τον άλλον.

Υπάρχει μία σκέψη που σε βοηθάει να χαλαρώνεις και να βρίσκεις την τέλεια ισορροπία με τον εαυτό σου;
Με βοηθάει να ακούω μουσική, ειδικά τζαζ. Είμαι ένας τζαζ τύπος, όπως μου λένε. Φαντάσου ότι ακόμα –στα 56 μου χρόνια- δεν ξέρω τι θα γίνω άμα μεγαλώσω.

Οι Έλληνες είναι κομματικοποιημένοι;
Δυστυχώς οι Έλληνες ταυτίζουμε την πολιτική με το κόμμα, ενώ δεν είναι το ίδιο. Το να είναι κανείς πολιτικοποιημένος και να ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι θετικό. Αλλά το να ακολουθεί τυφλά ως οπαδός τις απόψεις ενός κόμματος με εκνευρίζει. Προσωπικά είχα πάντα -και ακόμα έχω- μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στην τέχνη μου και μόνο μέσα από αυτή εξέφραζα ό,τι ήθελα, καθώς ποτέ δεν θεώρησα ότι χρειάζεται να βγάζω μανιφέστα και λεκτικά πυροτεχνήματα. Κάποιος με μια λίγο πιο προσεκτική ματιά μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Δεν εκφράζομαι μέσα από τις απόψεις ενός κόμματος.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Στο θέατρο δεν ξέρω ακόμα, αλλά στο σινεμά έχω στα σκαριά το νέο μου όνειρο - ο τίτλος είναι «I have a dream» - και περιμένω για να το «βάλω μπρος». Σε μια χώρα που δεν ξέρουμε ποια είναι, αλλά είναι εντελώς κατεστραμμένη από πολέμους, συμφορές και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνονται μέσα σε ένα σαπιοκάραβο, όχι αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο, έναν παράδεισο, αλλά για να φύγουν από εκεί όπου δεν μπορούν να ζήσουν ούτε οι κατσαρίδες. Δεν είναι το θέμα της μετανάστευσης... Με ενδιαφέρει πώς λειτουργεί ο άνθρωπος μέσα σε απόλυτες συνθήκες καταστροφής. Κινηματογραφικά έμεινα πολύ καιρό σιωπηλός. Τώρα, που με πνίγουν κάποια πράγματα, λέω ότι είμαι έτοιμος να ξανακάνω μια νέα ταινία.
 orathessaloniki.gr