Το «απέναντι» τελειώνει εκεί που τελειώνει το «μόνος»

Ήταν σήμερα (ξανά) η μέρα που ξεχειλίζει η θέληση για να «περάσεις απέναντι» και που συνειδητοποιείς ότι το «απέναντι» τελειώνε...

Ήταν σήμερα (ξανά) η μέρα που ξεχειλίζει η θέληση για να «περάσεις απέναντι» και που συνειδητοποιείς ότι το «απέναντι» τελειώνει εκεί...

που τελειώνει το «μόνος». Κολύμπησες πάλι, πλάι στη μεγάλη Γέφυρα, ΜΑΖΙ με εκείνους που πιστεύεις για να φτάσεις στην ακτή όπου σε περίμεναν αυτοί που σε πιστεύουν. Έπεσες πάλι στην αγκαλιά τους κι ανακατεύτηκαν οι σταγόνες της θάλασσας που έφερες μαζί σου, με τα δάκρυα χαράς που έφεραν εκείνοι. Οι ηλεκτρονικοί πίνακες της μεγάλης Γέφυρας έγραφαν «χτίζουμε γέφυρα ζωής». Εμείς αυτό ξέρουμε, αυτό κάνουμε. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαστε -συνειδητά και χωρίς απουσία- τόσο στο κατευόδιο, όσο και στο καλωσόρισμα. Πριν 10 χρόνια, συνειδητά είχαμε θελήσει να είσαι ο πρώτος που θα διάβαινες την ανολοκλήρωτη Γέφυρα, πριν ξεκινήσεις για άλλον έναν άθλο. Και θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε -10 χρόνια μετά- αφού από τότε τη διαπότισες με το πνεύμα του αγωνιστή διαβατάρη που πάντα ξεκινάει και πάντα φτάνει στην άλλη άκρη. Αυτός ξέρει ότι όλες οι γέφυρες έχουν δύο άκρες, γιατί ο δρόμος έχει νόημα όταν στο τέλος του σε περιμένει το «ΜΑΖΙ». Αυτό που νικά και καταργεί τη μοναξιά. Γι’ αυτό έχουν επινοηθεί οι Γέφυρες. Οι τσιμεντένιες και οι ανθρώπινες.
Οι άνθρωποι της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου στον άνθρωπο της Θεραπευτικής Κοινότητας ΓΕΦΥΡΑ του Ο.ΚΑ.ΝΑ.