Η μυρωδιά του υπουργείου παιδείας‏

Aπό τον Διονύση Σταμάτη Ένα υπουργείο στο οποίο οι κατά καιρούς υπηρετήσαντες υπουργοί έδρασαν ως υπερόπτες και αλαζόνες πρίγκιπες οι οπ...

Aπό τον Διονύση Σταμάτη

Ένα υπουργείο στο οποίο οι κατά καιρούς υπηρετήσαντες υπουργοί έδρασαν ως υπερόπτες και αλαζόνες πρίγκιπες οι οποίοι με βλαπτική εμμονή ήθελαν –και θέλουν-τους εκπαιδευτικούς υπάκουους υπηρέτες.
Γενικά το πρότυπο του εκάστοτε έλληνα υπουργού πέραν από τις κρίσεις μεγαλείου είναι να τον κολακεύουν, να γίνονται στο πέρασμα του χαλιά να τους πατήσει, να έχει το τελευταίο λόγο στην υπόθεση. Όταν οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν στις απολύσεις τους διαμηνύει ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και θα αξιολογηθούν ως τέτοιοι και όταν αυτοί ζητούν κάποια μικρή οικονομική αύξηση για να ξεφύγουν κάπως από την παγιωμένη μνημονιακή ανέχεια τους «χαϊδεύει» με άκρατη υποκρισία ότι πράττουν λειτούργημα και όχι επάγγελμα, διαμορφώνουν συνειδήσεις και χαρακτήρα των μελλοντικών υπεύθυνων πολιτών. Τρίχες κατσαρές θα έλεγε ένας επιχειρηματίας. Το προϊόν είναι ξεπερασμένο και δε τραβάει πια στην αγορά. Όσα μάρκετινγκ και διαφημιστικά κόλπα εκδώσουν οι σφουγγοκωλάριοι του εκάστοτε υπουργού παιδείας το επίπεδο της παιδείας στην Ελλάδα θα πάσχει από την αντίστοιχη σπογγώδη νόσο Κρόιτσφελ-Γιάκομπ του εκπαιδευτικού γίγνεσθαι.