Μετά τη νίκη της Κολομβίας επί της Ακτής Ελεφαντοστού, μια σκέψη είχε καρφωθεί στο μυαλό: «δεν χάνουμε από τους Ιάπωνες και πάμε να ζήσο...
Μετά τη νίκη της Κολομβίας επί της Ακτής Ελεφαντοστού, μια σκέψη είχε καρφωθεί στο μυαλό: «δεν χάνουμε από τους Ιάπωνες και πάμε να ζήσουμε την πρόκριση μέχρι το τέλος, μέχρι το τελευταίο λεπτό του τρίτου παιχνιδιού». Γνωστό το έργο. Το είδαμε πριν δύο χρόνια στο Γιούρο με τη Ρωσία, το ζήσαμε μέχρι το 80ο λεπτό απέναντι στην Αργεντινή στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής.
Δεν είναι και λίγο αν το καλοσκεφτεί κανείς. Για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση, θα κυνηγήσουμε το όνειρο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Φυσικά τα πράγματα μπορεί να είχαν ξεκαθαρίσει από χθες ή έστω να ήταν ευκολότερα, αν είχαν γίνει οι κατάλληλες επιλογές. Τόσο στην 23άδα που ταξίδεψε στη Βραζιλία, όσο και στην 11άδα. Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον στην τελευταία μας ζαριά, ο Φερνάντο Σάντος θα πράξει τα αυτονόητα και δεν θα βάλει ο ίδιος επιπλέον προβλήματα στην ομάδα μας.
Το χθεσινό παιχνίδι, όπως και το πρώτο με την Κολομβία, αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Όχι γιατί δεν κερδίσαμε. Οι αθλητές μας πάλεψαν για πάνω από ένα ημίχρονο με όλη τους την ψυχή και τις δυνατότητες και μας κράτησαν ζωντανούς. Υπάρχουν όμως μερικά ακανθώδη ερωτήματα που δεν γίνεται να παραβλέψεις. Για ποιο λόγο για παράδειγμα η εθνική μας έπρεπε να κινδυνέψει εκ νέου από τα αριστερά, όταν η συγκεκριμένη επιλογή μας έχει πληγώσει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις; Γιατί να βρίσκεται στην πιο νευραλγική θέση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, αυτή του αμυντικού χαφ, ένας ποδοσφαιριστής που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να την υπηρετήσει; Πόσο πιο τρανή απόδειξη χρειάζεται ο Σάντος από το να βλέπει την ομάδα μας να αγωνίζεται πολύ καλύτερα με 10 παίκτες χωρίς τον Κατσουράνη, αλλά με τον εμβληματικό αρχηγό στον αγωνιστικό χώρο;
Συμπεράσματα
Η εθνική μας με τον Κατσουράνη εντός και τον Κάρα στον πάγκο δεν μπορεί να βγάλει κλεψίματα και να φύγει γρήγορα στην αντεπίθεση. Χθες η Ιαπωνία μας έδωσε πολλούς ελεύθερους χώρους, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να τους εκμεταλλευτούμε. Ένα κλέψιμο ήταν αρκετό να δώσει σε οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή μας την δυνατότητα να κάνει μέτρα με τη μπάλα φτάνοντας στην περιοχή της Ιαπωνίας.
Παράλληλα, η παρουσία του Χολέμπας στο αριστερό άκρο δημιούργησε για ακόμα μια φορά πολλά προβλήματα. Αν στη θέση της φλύαρης Ιαπωνίας βρισκόταν μια πιο ουσιαστική ομάδα, το σκορ δεν θα είχε μείνει στο μηδέν.
Τέλος, αποδείχθηκε πως τόσο ο Μήτρογλου στην κατάσταση που βρίσκεται, όσο και ο Γκέκας δεν μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα μας ούτε στη δημιουργία, αλλά ούτε καν ως στήριγμα. Με δεδομένη λοιπόν την «ανεμικότητα» του Φετφατζίδη, ο οποίος ήταν χαμένος για όση ώρα αγωνίστηκε, η πλέον ρεαλιστική λύση είναι η χρησιμοποίηση του Σαμαρά στην κορυφή. Μπορεί αποδεδειγμένα να παίξει με πλάτη, να κρατήσει μπάλα μέχρι να ανέβουν οι συμπαίκτες του και να συνδυαστεί μαζί τους.
Οι προοπτικές και οι όποιες πιθανότητες υπάρχουν για πρόκριση βρίσκονται στα χέρια του Σάντος. Μένει να δούμε πως θα τις «τζογάρει». Ένα είναι όμως το σίγουρο. Οι ποδοσφαιριστές μας θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Θα πολεμήσουν. Όπως πάντα. Μέχρι τέλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση