Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι στη χώρα όπου άνθισαν η πανκ και οι Μόντι Πάιθονς πρώτο κόμμα είναι πλέον αυτό των πιο ακραίων...
Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι στη χώρα όπου άνθισαν η πανκ και οι Μόντι Πάιθονς πρώτο κόμμα είναι πλέον αυτό των πιο ακραίων και γραφικών εθνικιστών. Ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν από τα βρετανικά μέσα «Μίκυ Μάους» -και όχι μόνο για λόγους φυσιογνωμικούς-, είναι ο μεγάλος νικητής των τελευταίων εκλογών.
Καταφέρνοντας να εκτοπίσει Συντηρητικούς και Εργατικούς, σκαρφάλωσε στην κορυφή των εκλογικών προτιμήσεων αποσπώντας το 27,5% των ψήφων, αποδεικνύοντας ότι οι Βρετανοί απεχθάνονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται τη Μέρκελ, τα κρουασάν και τους Ευρωπαίους. Στη φρενήρη κούρσα που ακολούθησε ο ίδιος ο Φάρατζ και το κόμμα του (Κόμμα της Ανεξαρτησίας – UKIP) κατά των ξένων και της Ευρώπης, βρήκε μάλιστα έναν πολύτιμο συνοδοιπόρο, ομοϊδεάτη και γενναιόδωρο χορηγό: τον επιχειρηματία, μπριτζαδόρο και γνωστό εφοπλιστή Δημήτρη Μαρκεζίνη.
Απαγορεύονται τα παντελόνια!
(και το σεξ εκτός γάμου)
Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ο ελληνικής καταγωγής χορηγός του UKIP και στενός φίλος του Φάρατζ, Δημήτρης Μαρκεζίνης, έχει καταφέρει να στρέψει -σχεδόν- όλα τα βρετανικά ΜΜΕ εναντίον του: μισογύνης, εθνικιστής και κατά σε οτιδήποτε μυρίζει ελάχιστα προοδευτισμό, δεν φοβάται να εκφράσει τις ακραίες θέσεις του με κάθε τρόπο. Φτιάχνει ιστοσελίδα όπου δεσπόζουν εικόνες των συμβόλων που προσκυνά -Ακρόπολη και Τσόρτσιλ-, αλλά στέλνει και γράμματα, σχεδόν κάθε βδομάδα, σε εφημερίδες και περιοδικά καταστηλιτεύοντας τα πάντα. Απαντώντας δε στη Λίμπι Περβς των «Sunday Times», μία από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους που μάχεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, γράφει άρθρο-επιστολή όπου της επιτίθεται γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική στους Ρώσους κατηγορώντας τους για ομοφοβία. Εκεί ο Δημήτρης Μαρκεζίνης τονίζει ότι η «σοδομία είναι έγκλημα εδώ και 2.000 χρόνια» και συμπληρώνει: «Της έχω ήδη εξηγήσει ότι η λέξη “oμοφοβία-ομοφοβικός” δεν υπάρχει. Δεν έχει καταγραφεί σε κανένα λεξικό και δεν σημαίνει τίποτα απολύτως». Καμία σημασία δεν έχει αν ο όρος έχει καταχωρηθεί πλέον σε όλα τα λεξικά του κόσμου, καθώς ο Μαρκεζίνης ξέρει ότι έχει στο πλευρό του μια μερίδα συντηρητικών, ακραίων οπαδών κάθε είδους συνωμοσιολογίας, οι οποίοι ασμένως θα αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον ιδανικό εκφραστή τους. Ακόμη και η ελληνική του καταγωγή θεωρείται πλεονέκτημα για τους ακραίους Αγγλοσάξονες, στον βαθμό που η χώρα μας έχει βρεθεί στο στόχαστρο των Ευρωπαίων. Αν «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος», όπως υπαγορεύει το παλιό ρητό, οτιδήποτε είναι ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ είναι αρεστό στον μέσο ψηφοφόρο του UKIP. Επιπλέον ο Μαρκεζίνης είναι οπαδός μιας αρχαιοπρεπούς ρητορικής που λανσάρει ρητά και παραπέμπει, σχεδόν πάντα, στην Αρχαία Ελλάδα. Ακόμη και ο ίδιος ο ηγέτης του κόμματος της Ανεξαρτησίας και καλός φίλος του Μαρκεζίνη, Νάιτζελ Φάρατζ, δεν διστάζει να τσιτάρει και αυτός κάτι αρχαιοπινές, αλλά και να τονίσει, σε κάθε ευκαιρία, ότι η χώρα μας δεν προασπίζεται όσο πρέπει τον αρχαιοελληνικό δημοκρατικό εαυτό της. Η γνωστή επίθεση που είχε εξαπολύσει πέρυσι στο Ευρωκοινοβουλίο στον Αντώνη Σαμαρά είχε ως βάση αυτή ακριβώς τη λογική: «Το κόμμα σας δεν πρέπει να ονομάζεται Νέα Δημοκρατία αλλά Οχι Δημοκρατία» είχε πει τότε στον Ελληνα πρωθυπουργό καταλογίζοντάς του ευθύνες για έλλειψη σεβασμού προς την Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία – ακόμη και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Φυτώριο νεοναζί
Καμία σημασία βέβαια δεν είχε αν ο ίδιος Φάρατζ καλλιεργούσε τότε στον κόρφο του κόμματός του ένα άλλο φασιστικό φίδι -αυτό του BNP που περιλαμβάνει από σκίνχεντ μέχρι νεοναζιστές-, το οποίο δείχνει να ανέχεται ο ηγέτης του UKIP. Σε μια χώρα όπου ναζισμός είναι ύψιστη αμαρτία καθώς δεν πάτησε πόδι φασίστας, κάτι τέτοιο προξενεί μεγάλη έκπληξη και τρόμο στην καθεστηκυία πολιτική τάξη. Προκειμένου λοιπόν τα μίντια και το επίσημο καθεστώς να εκτοπίσουν τέτοιου είδους ακραία μορφώματα όπως το BNP προτίμησαν να δώσουν τον λόγο στον Νάιτζελ Φάρατζ, τον λιγότερο ακίνδυνο και γραφικό από τους ακραίους δεξιούς. Κι αυτός το εκμεταλλεύτηκε δεόντως καλλιεργώντας ένα πιο ανθρώπινο προφίλ και διεισδύοντας σε έναν κόσμο που σιχαινόταν τους καθεστωτικούς με τα «μπλε κολάρα» και τους απόμακρους εκφραστές του Γουεστμίνστερ. Κέρδισε έτσι την εμπιστοσύνη των πολιτικά αστέγων οι οποίοι ήταν ενάντια στο ευρώ, τους φανατικούς χριστιανούς και προτεστάντες, τους ακραίους εθνικιστές και τους παράφρονες συνωμοσιολόγους. Ας μην ξεχνάμε ότι η Βρετανία ποτέ δεν έκρυψε τη βαθιά της απέχθεια για την Ευρώπη, καλλιεργώντας πάντα τη γνωστή θεωρία περί «νησιωτικής βρετανικής παράδοσης που είναι ιστορικά ενάντια στην ηπειρωτική παράδοση», αλλά και δίνοντας έμφαση στην ιστορία της κοσμοκρατορίας. Για τον μέσο Βρετανό σημείο αναφοράς θα είναι πάντα «Η καλύτερη στιγμή» του Ουίνστον Τσόρτσιλ και το φαντασιακό του θα αναπολεί το Ηνωμένο Βασίλειο και το μεγαλείο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.
Το ταξικό χάσμα
Στο θυμικό όλων αυτών στόχευσε με επιτυχία ο κατά τα άλλα γκαφατζής, φαφλατάς, αλλά και κατά τη γνώμη τους ανθρώπινος Φάρατζ. Ακόμη και οι παρανοϊκές του κορόνες είχαν νόημα γι’ αυτό το μικρό ποσοστό υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων που δείχνουν φοβισμένοι από τα χτυπήματα των μουσουλμάνων εξτρεμιστών στα πέριξ του Ανατολικού Λονδίνου και τα τρομοκρατικά χτυπήματα που δεν σταματούν να πλήττουν τις πόλεις της Βρετανίας. Επιπλέον, εφόσον το ταξικό χάσμα διογκώνεται, οι thick rich -όπως λέει η κλασική έκφραση για τα πλουσιόπαιδα- είναι πια αντικείμενο μίσους για τους ολοένα και φτωχότερους Βρετανούς οι οποίοι, νιώθοντας αποκλεισμένοι, αναζητούν εναγωνίως τα παλιά ιδανικά ακόμη και στον πιο φανατικό λόγο. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τα λογύδρια του δικού μας Δημήτρη Μαρκεζίνη που έχει βρει στο πρόσωπο του Φάρατζ τον απόλυτο ηγέτη; Τα βρετανικά μέσα θέλουν τον Μαρκεζίνη να είναι ένας από τους πλέον βασικούς χορηγούς του κόμματος UKIP και παρότι οι εκπρόσωποί του αρχικά το αρνήθηκαν, στο τέλος αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δέχονται τα χρήματα αφού εκείνος θέλησε να τους τα προσφέρει. Η λεπτομέρεια είναι ότι ο Μαρκεζίνης δεν υιοθετεί την παραμικρή λογική της πολιτικής ορθότητας: εκτός από τους γκέι, τα βάζει και με τις γυναίκες, οι οποίες θεωρεί ότι «θέλουν ένα χέρι ξύλο» εφόσον παραμένουν ανύπαντρες. Εννοείται ότι για τον ίδιο ο έρωτας ή η συμβίωση εκτός γάμου θεωρείται, το λιγότερο, έγκλημα: «Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες σήμερα ρέπουν προς την ακολασία. Ξαπλώνουν πολύ γρήγορα με τους άνδρες. Οπότε για να μη θεωρήσουν ότι είναι εντελώς του δρόμου, καθιερώνουν ένα είδος ψευτο-γάμου με τους εραστές τους, χωρίς να αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις του έγγαμου βίου. Προκειμένου δε να καλύψουν την ακολασία τους, αποκαλούν αυτό το ιδιότυπο καθεστώς σχέση αντί για ερωτική συνεύρεση και απαιτούν πίστη, κάτι που δεν ίσχυσε ποτέ μεταξύ ανύπαντρων ανθρώπων», γράφει ο Μαρκεζίνης, με έναν αντιδραστικό λόγο που μοιάζει βγαλμένος από άλλον αιώνα. Και δεν είναι ο μόνος: εξίσου εγκληματικό θεωρεί ο γνωστός οπαδός της «πολεμικής τέχνης» -όπως περιγράφουν οι οπαδοί του τα βαρύγδουπα έπη του- το να φοράνε οι γυναίκες παντελόνια! Για του λόγου το αληθές, έγραψε και βιβλίο με τον τίτλο «Women in Trousers: a rear View» με εξώφυλλο τις Καρυάτιδες ντυμένες με τα ρούχα που κανονικά, όπως επισημαίνει ο ίδιος, είναι «φτιαγμένα μόνο για άνδρες». «Οσο περισσότερο οι γυναίκες ντύνονται σαν άνδρες, τόσο λιγότερο ελκυστικές φαίνονται στους άνδρες», τονίζει ο Ελληνας χορηγός του Φάρατζ. «Σίγουρα τα γούστα του καθενός διαφέρουν. Αλλά δεν συμφωνώ ότι το 90% των ανδρών θέλει τις γυναίκες με παντελόνια. Το αντίθετο. Ανέκαθεν οι γυναίκες ντύνονταν με τέτοιον τρόπο ώστε να αρέσουν στους άνδρες. Αυτό το ξέρουν όλοι. Αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πάψει να το κάνουν, οπότε δεν φοράνε ρούχα για να είναι ελκυστικές στους άνδρες αλλά για λόγους πολιτικούς: για να προσποιηθούν ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Δεν έχουν ιδέα πόσο μη διεγερτικό είναι αυτό για τους άνδρες».
Συγγενής της γνωστής οικογενείας
Αν πάντως έχει κάτι καταφέρει να διεγείρει ο ίδιος ο Μαρκεζίνης, αυτό είναι τα νεύρα πολλών δημοσιογράφων που τονίζουν την επικινδυνότητα των δημόσιων παρεμβάσεών του ή που αρέσκονται να ανακαλύπτουν άλλον έναν «γραφικό» υποστηρικτή του Φάρατζ. Κόλαφος ήταν το κείμενο της «Guardian» εναντίον του, όπως και του «Observer». Του ίδιου πάντως το αυτί δεν φαίνεται να ιδρώνει και εξακολουθεί να δηλώνει ότι «η αλήθεια ενοχλεί όταν λέγεται δημόσια». Στο Twitter του καταφέρεται καθημερινά ενάντια στους ξένους, ειδικά τους μουσουλμάνους -«που έχουν μολύνει το Λονδίνο»-, αλλά και στους υπόλοιπους πολιτικούς, Εργατικούς, Τόρις και Κεντρώους. Οσο για την ταυτότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Ιντερνετ, εκτός από την ελληνική καταγωγή του για την οποία είναι υπερήφανος, ο 79χρονος άνδρας αυτοσυστήνεται ως ένας «πετυχημένος επιχειρηματίας, συγγραφέας, παίκτης του τένις και του μπριτζ, που σιχαίνεται την υποκρισία όποιον μανδύα και αν ενδύεται». Η επισκεψιμότητα του μπλογκ του είναι ιδιαίτερα αυξημένη, γεγονός που ανάγκασε ακόμη και το Channel 4 να τον επισκεφτεί στο σπίτι του για μια συνέντευξη. «Υποστηρίζω το UKIP γιατί το κόμμα του Κάμερον έχει αριστερή στροφή», δήλωσε στην κάμερα εξηγώντας την επιλογή του, προσθέτοντας ότι «το UKIP είναι το μόνο που μας εξασφαλίζει την έξοδό μας από την Ευρώπη», γνωρίζοντας ότι στο πλευρό του έχει τους οπαδούς του Ανεξάρτητου Ηνωμένου Βασιλείου (συμπεριλαμβανομένων των Σκοτσέζων αυτονομιστών και των Ουαλών εθνικιστών). Σίγουρα και μερικούς Ελληνες νοσταλγούς του παλιού καθεστώτος που βρίσκουν στο όνομα και στο πρόσωπο του Μαρκεζίνη την εικόνα του αρχετυπικού οπαδού του συντηρητισμού. Αναζητώντας κανείς τις ρίζες του εφοπλιστή Μαρκεζίνη, θα ανακαλύψει μακρινή συγγένεια με τη γνωστή οικογένεια των Ελλήνων πολιτικών και οικονομολόγων.
Μπορεί ο γνωστός σερ Μαρκεζίνης να μην έχει σχέση ιδεολογικά με τον συγγενή του, ωστόσο σίγουρα έχει πολλούς λόγους να επισκεφτεί τον οικογενειακό τάφο που διατηρούν οι Marchessini στο Λονδίνο. Με το όνομά τους να αποκαλύπτει ευγενικές ρίζες αφού σημαίνει «μικρός μαρκήσιος», οι ρίζες της οικογένειας εντοπίζονται στις αρχές του περασμένου αιώνα στην Κεφαλονιά (με τους προγόνους του γνωστού πολιτικού Σπύρου Μαρκεζίνη να μεταφέρονται από το Ιόνιο στη Σαντορίνη των Κυκλάδων). Ο ίδιος ο Δημήτρης Μαρκεζίνης πάντως γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα και αναχώρησε νωρίς για το Λονδίνο, όπου η οικογένειά του ανέπτυξε εφοπλιστική και επιχειρηματική δραστηριότητα, με την εταιρεία του Marchessini & Co να ανθεί οικονομικά ακόμη και σήμερα. Από τον γάμο του τη δεκαετία του ’60 με την αριστοκρατικής καταγωγής Λουσίντα απέκτησε τέσσερις κόρες, στις οποίες εννοείται πως έδωσε αρχαιοελληνικά ονόματα. Σήμερα ο 79χρονος πλέον Μαρκεζίνης, ο οποίος έχει ζήσει μεγάλα διαστήματα στην Αμερική, όπου και σπούδασε (στο Χάρβαρντ), εγκαταβιώνει στο Λονδίνο απ’ όπου μπορεί ακούγοντας τα θεατρικά στο BBC, πίνοντας σέρι και αναπολώντας τις παλιές καλές, αυτοκρατορικές μέρες, να εξαπολύει μύδρους κατά του προοδευτισμού που απειλεί να καταστρέψει την παλιά αυτοκρατορία. «Οι πολιτικοί του UKIP είναι παλιόφιλοί μου», παραδέχεται σε όλους όσοι τον ρωτούν για τη σχέση του με το εθνικιστικό κόμμα του Φάρατζ, απόδειξη ότι οι γραφικοί δεν είναι και τόσο ακίνδυνοι όσο φαίνονται: πλέον απειλούν να πάρουν επίσημα και την εξουσία. Με ή χωρίς παντελόνια – δεν έχει σημασία.
Πηγή: www.protothema.gr
Καταφέρνοντας να εκτοπίσει Συντηρητικούς και Εργατικούς, σκαρφάλωσε στην κορυφή των εκλογικών προτιμήσεων αποσπώντας το 27,5% των ψήφων, αποδεικνύοντας ότι οι Βρετανοί απεχθάνονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται τη Μέρκελ, τα κρουασάν και τους Ευρωπαίους. Στη φρενήρη κούρσα που ακολούθησε ο ίδιος ο Φάρατζ και το κόμμα του (Κόμμα της Ανεξαρτησίας – UKIP) κατά των ξένων και της Ευρώπης, βρήκε μάλιστα έναν πολύτιμο συνοδοιπόρο, ομοϊδεάτη και γενναιόδωρο χορηγό: τον επιχειρηματία, μπριτζαδόρο και γνωστό εφοπλιστή Δημήτρη Μαρκεζίνη.
Απαγορεύονται τα παντελόνια!
(και το σεξ εκτός γάμου)
Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ο ελληνικής καταγωγής χορηγός του UKIP και στενός φίλος του Φάρατζ, Δημήτρης Μαρκεζίνης, έχει καταφέρει να στρέψει -σχεδόν- όλα τα βρετανικά ΜΜΕ εναντίον του: μισογύνης, εθνικιστής και κατά σε οτιδήποτε μυρίζει ελάχιστα προοδευτισμό, δεν φοβάται να εκφράσει τις ακραίες θέσεις του με κάθε τρόπο. Φτιάχνει ιστοσελίδα όπου δεσπόζουν εικόνες των συμβόλων που προσκυνά -Ακρόπολη και Τσόρτσιλ-, αλλά στέλνει και γράμματα, σχεδόν κάθε βδομάδα, σε εφημερίδες και περιοδικά καταστηλιτεύοντας τα πάντα. Απαντώντας δε στη Λίμπι Περβς των «Sunday Times», μία από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους που μάχεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, γράφει άρθρο-επιστολή όπου της επιτίθεται γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική στους Ρώσους κατηγορώντας τους για ομοφοβία. Εκεί ο Δημήτρης Μαρκεζίνης τονίζει ότι η «σοδομία είναι έγκλημα εδώ και 2.000 χρόνια» και συμπληρώνει: «Της έχω ήδη εξηγήσει ότι η λέξη “oμοφοβία-ομοφοβικός” δεν υπάρχει. Δεν έχει καταγραφεί σε κανένα λεξικό και δεν σημαίνει τίποτα απολύτως». Καμία σημασία δεν έχει αν ο όρος έχει καταχωρηθεί πλέον σε όλα τα λεξικά του κόσμου, καθώς ο Μαρκεζίνης ξέρει ότι έχει στο πλευρό του μια μερίδα συντηρητικών, ακραίων οπαδών κάθε είδους συνωμοσιολογίας, οι οποίοι ασμένως θα αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον ιδανικό εκφραστή τους. Ακόμη και η ελληνική του καταγωγή θεωρείται πλεονέκτημα για τους ακραίους Αγγλοσάξονες, στον βαθμό που η χώρα μας έχει βρεθεί στο στόχαστρο των Ευρωπαίων. Αν «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος», όπως υπαγορεύει το παλιό ρητό, οτιδήποτε είναι ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ είναι αρεστό στον μέσο ψηφοφόρο του UKIP. Επιπλέον ο Μαρκεζίνης είναι οπαδός μιας αρχαιοπρεπούς ρητορικής που λανσάρει ρητά και παραπέμπει, σχεδόν πάντα, στην Αρχαία Ελλάδα. Ακόμη και ο ίδιος ο ηγέτης του κόμματος της Ανεξαρτησίας και καλός φίλος του Μαρκεζίνη, Νάιτζελ Φάρατζ, δεν διστάζει να τσιτάρει και αυτός κάτι αρχαιοπινές, αλλά και να τονίσει, σε κάθε ευκαιρία, ότι η χώρα μας δεν προασπίζεται όσο πρέπει τον αρχαιοελληνικό δημοκρατικό εαυτό της. Η γνωστή επίθεση που είχε εξαπολύσει πέρυσι στο Ευρωκοινοβουλίο στον Αντώνη Σαμαρά είχε ως βάση αυτή ακριβώς τη λογική: «Το κόμμα σας δεν πρέπει να ονομάζεται Νέα Δημοκρατία αλλά Οχι Δημοκρατία» είχε πει τότε στον Ελληνα πρωθυπουργό καταλογίζοντάς του ευθύνες για έλλειψη σεβασμού προς την Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία – ακόμη και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Φυτώριο νεοναζί
Καμία σημασία βέβαια δεν είχε αν ο ίδιος Φάρατζ καλλιεργούσε τότε στον κόρφο του κόμματός του ένα άλλο φασιστικό φίδι -αυτό του BNP που περιλαμβάνει από σκίνχεντ μέχρι νεοναζιστές-, το οποίο δείχνει να ανέχεται ο ηγέτης του UKIP. Σε μια χώρα όπου ναζισμός είναι ύψιστη αμαρτία καθώς δεν πάτησε πόδι φασίστας, κάτι τέτοιο προξενεί μεγάλη έκπληξη και τρόμο στην καθεστηκυία πολιτική τάξη. Προκειμένου λοιπόν τα μίντια και το επίσημο καθεστώς να εκτοπίσουν τέτοιου είδους ακραία μορφώματα όπως το BNP προτίμησαν να δώσουν τον λόγο στον Νάιτζελ Φάρατζ, τον λιγότερο ακίνδυνο και γραφικό από τους ακραίους δεξιούς. Κι αυτός το εκμεταλλεύτηκε δεόντως καλλιεργώντας ένα πιο ανθρώπινο προφίλ και διεισδύοντας σε έναν κόσμο που σιχαινόταν τους καθεστωτικούς με τα «μπλε κολάρα» και τους απόμακρους εκφραστές του Γουεστμίνστερ. Κέρδισε έτσι την εμπιστοσύνη των πολιτικά αστέγων οι οποίοι ήταν ενάντια στο ευρώ, τους φανατικούς χριστιανούς και προτεστάντες, τους ακραίους εθνικιστές και τους παράφρονες συνωμοσιολόγους. Ας μην ξεχνάμε ότι η Βρετανία ποτέ δεν έκρυψε τη βαθιά της απέχθεια για την Ευρώπη, καλλιεργώντας πάντα τη γνωστή θεωρία περί «νησιωτικής βρετανικής παράδοσης που είναι ιστορικά ενάντια στην ηπειρωτική παράδοση», αλλά και δίνοντας έμφαση στην ιστορία της κοσμοκρατορίας. Για τον μέσο Βρετανό σημείο αναφοράς θα είναι πάντα «Η καλύτερη στιγμή» του Ουίνστον Τσόρτσιλ και το φαντασιακό του θα αναπολεί το Ηνωμένο Βασίλειο και το μεγαλείο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.
Το ταξικό χάσμα
Στο θυμικό όλων αυτών στόχευσε με επιτυχία ο κατά τα άλλα γκαφατζής, φαφλατάς, αλλά και κατά τη γνώμη τους ανθρώπινος Φάρατζ. Ακόμη και οι παρανοϊκές του κορόνες είχαν νόημα γι’ αυτό το μικρό ποσοστό υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων που δείχνουν φοβισμένοι από τα χτυπήματα των μουσουλμάνων εξτρεμιστών στα πέριξ του Ανατολικού Λονδίνου και τα τρομοκρατικά χτυπήματα που δεν σταματούν να πλήττουν τις πόλεις της Βρετανίας. Επιπλέον, εφόσον το ταξικό χάσμα διογκώνεται, οι thick rich -όπως λέει η κλασική έκφραση για τα πλουσιόπαιδα- είναι πια αντικείμενο μίσους για τους ολοένα και φτωχότερους Βρετανούς οι οποίοι, νιώθοντας αποκλεισμένοι, αναζητούν εναγωνίως τα παλιά ιδανικά ακόμη και στον πιο φανατικό λόγο. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τα λογύδρια του δικού μας Δημήτρη Μαρκεζίνη που έχει βρει στο πρόσωπο του Φάρατζ τον απόλυτο ηγέτη; Τα βρετανικά μέσα θέλουν τον Μαρκεζίνη να είναι ένας από τους πλέον βασικούς χορηγούς του κόμματος UKIP και παρότι οι εκπρόσωποί του αρχικά το αρνήθηκαν, στο τέλος αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δέχονται τα χρήματα αφού εκείνος θέλησε να τους τα προσφέρει. Η λεπτομέρεια είναι ότι ο Μαρκεζίνης δεν υιοθετεί την παραμικρή λογική της πολιτικής ορθότητας: εκτός από τους γκέι, τα βάζει και με τις γυναίκες, οι οποίες θεωρεί ότι «θέλουν ένα χέρι ξύλο» εφόσον παραμένουν ανύπαντρες. Εννοείται ότι για τον ίδιο ο έρωτας ή η συμβίωση εκτός γάμου θεωρείται, το λιγότερο, έγκλημα: «Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες σήμερα ρέπουν προς την ακολασία. Ξαπλώνουν πολύ γρήγορα με τους άνδρες. Οπότε για να μη θεωρήσουν ότι είναι εντελώς του δρόμου, καθιερώνουν ένα είδος ψευτο-γάμου με τους εραστές τους, χωρίς να αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις του έγγαμου βίου. Προκειμένου δε να καλύψουν την ακολασία τους, αποκαλούν αυτό το ιδιότυπο καθεστώς σχέση αντί για ερωτική συνεύρεση και απαιτούν πίστη, κάτι που δεν ίσχυσε ποτέ μεταξύ ανύπαντρων ανθρώπων», γράφει ο Μαρκεζίνης, με έναν αντιδραστικό λόγο που μοιάζει βγαλμένος από άλλον αιώνα. Και δεν είναι ο μόνος: εξίσου εγκληματικό θεωρεί ο γνωστός οπαδός της «πολεμικής τέχνης» -όπως περιγράφουν οι οπαδοί του τα βαρύγδουπα έπη του- το να φοράνε οι γυναίκες παντελόνια! Για του λόγου το αληθές, έγραψε και βιβλίο με τον τίτλο «Women in Trousers: a rear View» με εξώφυλλο τις Καρυάτιδες ντυμένες με τα ρούχα που κανονικά, όπως επισημαίνει ο ίδιος, είναι «φτιαγμένα μόνο για άνδρες». «Οσο περισσότερο οι γυναίκες ντύνονται σαν άνδρες, τόσο λιγότερο ελκυστικές φαίνονται στους άνδρες», τονίζει ο Ελληνας χορηγός του Φάρατζ. «Σίγουρα τα γούστα του καθενός διαφέρουν. Αλλά δεν συμφωνώ ότι το 90% των ανδρών θέλει τις γυναίκες με παντελόνια. Το αντίθετο. Ανέκαθεν οι γυναίκες ντύνονταν με τέτοιον τρόπο ώστε να αρέσουν στους άνδρες. Αυτό το ξέρουν όλοι. Αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πάψει να το κάνουν, οπότε δεν φοράνε ρούχα για να είναι ελκυστικές στους άνδρες αλλά για λόγους πολιτικούς: για να προσποιηθούν ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Δεν έχουν ιδέα πόσο μη διεγερτικό είναι αυτό για τους άνδρες».
Συγγενής της γνωστής οικογενείας
Αν πάντως έχει κάτι καταφέρει να διεγείρει ο ίδιος ο Μαρκεζίνης, αυτό είναι τα νεύρα πολλών δημοσιογράφων που τονίζουν την επικινδυνότητα των δημόσιων παρεμβάσεών του ή που αρέσκονται να ανακαλύπτουν άλλον έναν «γραφικό» υποστηρικτή του Φάρατζ. Κόλαφος ήταν το κείμενο της «Guardian» εναντίον του, όπως και του «Observer». Του ίδιου πάντως το αυτί δεν φαίνεται να ιδρώνει και εξακολουθεί να δηλώνει ότι «η αλήθεια ενοχλεί όταν λέγεται δημόσια». Στο Twitter του καταφέρεται καθημερινά ενάντια στους ξένους, ειδικά τους μουσουλμάνους -«που έχουν μολύνει το Λονδίνο»-, αλλά και στους υπόλοιπους πολιτικούς, Εργατικούς, Τόρις και Κεντρώους. Οσο για την ταυτότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Ιντερνετ, εκτός από την ελληνική καταγωγή του για την οποία είναι υπερήφανος, ο 79χρονος άνδρας αυτοσυστήνεται ως ένας «πετυχημένος επιχειρηματίας, συγγραφέας, παίκτης του τένις και του μπριτζ, που σιχαίνεται την υποκρισία όποιον μανδύα και αν ενδύεται». Η επισκεψιμότητα του μπλογκ του είναι ιδιαίτερα αυξημένη, γεγονός που ανάγκασε ακόμη και το Channel 4 να τον επισκεφτεί στο σπίτι του για μια συνέντευξη. «Υποστηρίζω το UKIP γιατί το κόμμα του Κάμερον έχει αριστερή στροφή», δήλωσε στην κάμερα εξηγώντας την επιλογή του, προσθέτοντας ότι «το UKIP είναι το μόνο που μας εξασφαλίζει την έξοδό μας από την Ευρώπη», γνωρίζοντας ότι στο πλευρό του έχει τους οπαδούς του Ανεξάρτητου Ηνωμένου Βασιλείου (συμπεριλαμβανομένων των Σκοτσέζων αυτονομιστών και των Ουαλών εθνικιστών). Σίγουρα και μερικούς Ελληνες νοσταλγούς του παλιού καθεστώτος που βρίσκουν στο όνομα και στο πρόσωπο του Μαρκεζίνη την εικόνα του αρχετυπικού οπαδού του συντηρητισμού. Αναζητώντας κανείς τις ρίζες του εφοπλιστή Μαρκεζίνη, θα ανακαλύψει μακρινή συγγένεια με τη γνωστή οικογένεια των Ελλήνων πολιτικών και οικονομολόγων.
Μπορεί ο γνωστός σερ Μαρκεζίνης να μην έχει σχέση ιδεολογικά με τον συγγενή του, ωστόσο σίγουρα έχει πολλούς λόγους να επισκεφτεί τον οικογενειακό τάφο που διατηρούν οι Marchessini στο Λονδίνο. Με το όνομά τους να αποκαλύπτει ευγενικές ρίζες αφού σημαίνει «μικρός μαρκήσιος», οι ρίζες της οικογένειας εντοπίζονται στις αρχές του περασμένου αιώνα στην Κεφαλονιά (με τους προγόνους του γνωστού πολιτικού Σπύρου Μαρκεζίνη να μεταφέρονται από το Ιόνιο στη Σαντορίνη των Κυκλάδων). Ο ίδιος ο Δημήτρης Μαρκεζίνης πάντως γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα και αναχώρησε νωρίς για το Λονδίνο, όπου η οικογένειά του ανέπτυξε εφοπλιστική και επιχειρηματική δραστηριότητα, με την εταιρεία του Marchessini & Co να ανθεί οικονομικά ακόμη και σήμερα. Από τον γάμο του τη δεκαετία του ’60 με την αριστοκρατικής καταγωγής Λουσίντα απέκτησε τέσσερις κόρες, στις οποίες εννοείται πως έδωσε αρχαιοελληνικά ονόματα. Σήμερα ο 79χρονος πλέον Μαρκεζίνης, ο οποίος έχει ζήσει μεγάλα διαστήματα στην Αμερική, όπου και σπούδασε (στο Χάρβαρντ), εγκαταβιώνει στο Λονδίνο απ’ όπου μπορεί ακούγοντας τα θεατρικά στο BBC, πίνοντας σέρι και αναπολώντας τις παλιές καλές, αυτοκρατορικές μέρες, να εξαπολύει μύδρους κατά του προοδευτισμού που απειλεί να καταστρέψει την παλιά αυτοκρατορία. «Οι πολιτικοί του UKIP είναι παλιόφιλοί μου», παραδέχεται σε όλους όσοι τον ρωτούν για τη σχέση του με το εθνικιστικό κόμμα του Φάρατζ, απόδειξη ότι οι γραφικοί δεν είναι και τόσο ακίνδυνοι όσο φαίνονται: πλέον απειλούν να πάρουν επίσημα και την εξουσία. Με ή χωρίς παντελόνια – δεν έχει σημασία.
Πηγή: www.protothema.gr
Τι έγινε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος ...
Σήμερα είναι ημέρα μνήμης για τα πεπραγμένα του ναζισμού. Για τα πεπραγμένα των «Ες – Ες», εδώ στην Ελλάδα, στη χώρα μας. Πάμε στην μαρτυρική Κάνδανο.
Από το malia-crete-kgrek
Σήμερα είναι η επέτειος της σφαγής της Κανδάνου. Ξεκίνησε σαν σήμερα, στις 2 Ιουνίου 1941. Η Κάνδανος, ένα μικρό χωριό της Κρήτης στο Νομό Χανίων, έμελλε να γίνει ένα από τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το ολοκαύτωμα της Κανδάνου, όπως και η σφαγή...
στο Κοντομαρί, ήταν απάντηση των Γερμανών εισβολέων στην ηρωική αντίσταση του λαού της Κρήτης, στο έπος που γράφτηκε στην Ιστορία ως «Μάχη της Κρήτης».
Η Κάνδανος είχε βομβαρδιστεί ήδη από την πρώτη μέρα της «Μάχης της Κρήτης», στις 20 Μάιου. Στις 24 Μάη, μετά από σφοδρή μάχη στο φαράγγι της Κανδάνου, σκοτώνονται πολλοί Γερμανοί. Παρότι η «Μάχη» τελειώνει στις 31 Μάιου, οι ναζί επιστρέφουν στο χωριό. Τη Δευτέρα 2 Ιούνη μετά από διαταγή του Γκαίρινγκ ξεκινά η ανείπωτη σφαγή, η οποία ολοκληρώνεται την επόμενη μέρα. Αρχίζει ο ανελέητος βομβαρδισμός του χωριού ενώ στη συνέχεια τμήματα του ναζιστικού στρατού μπαίνουν στο χωριό.
Η Κάνδανος γίνεται ολοκαύτωμα. Οι ναζί συγκεντρώνουν κατά ομάδες τους κατοίκους και αρχίζουν οι εκτελέσεις. Οι περίπου 180 κάτοικοι της Κανδάνου δολοφονούνται, τα σπίτια τους πυρπολούνται, ακόμα και τα ζώα τους σφάζονται. Το μένος των ναζί είναι τέτοιο που αφήνουν και γραπτές αποδείξεις της θηριωδίας τους. Η Κάνδανος, όπως σωστά έχει καταγραφεί στην εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου», είναι «η μοναδική περίπτωση εγκλήματος πολέμου, όπου ο θύτης όχι μόνον αναγνωρίζει το έγκλημά του, αλλά το προπαγανδίζει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων».
ΚΑΝΗΣ ΝΆΖΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΑΣ-ΣΑΣ