Η υπόθεση του Θεσσαλιώτιδος και η προσφυγή του στη δικαιοσύνη σε νομικό μικροσκόπιο

Του Μάνου Χατζηγιάννη Σε νομικό...μικροσκόπιο έθεσε το "Αγιορείτικο βήμα" την υπόθεση του Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος...

Του Μάνου Χατζηγιάννη

Σε νομικό...μικροσκόπιο έθεσε το "Αγιορείτικο βήμα" την υπόθεση του Μητροπολίτη ΘεσσαλιώτιδοςΚύριλλου μετά την προχθεσινή απόφαση της ΔΙΣ να θέσει εν χηρεία την Μητρόπολη και βεβαίως μετά την απόφαση του ίδιου του κ. Κυρίλλου να κινηθεί δικαστικά.
Σήμερα αποκλειστικά στο "Αγιορείτικο βήμα" μιλάει ο έγκριτος νομικός Χαράλαμπος Άνδραλης, γνώστης του εκκλησιαστικού δικαίου, και σχολιάζει την όλη υπόθεση:
Διαβάστε τι λέει:
Με αφορμή την πρόθεση προσφυγής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος κ.κ. Κυρίλλου στη Δικαιοσύνη για την συνταγματικότητα ή μη του αρθ. 34 παρ. 3 του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου κ. Μάνου Χατζηγιάννη για τη βασιμότητα του νομικού ισχυρισμού της πλευράς του Μητροπολίτη, καταθέτουμε τις εξής σκέψεις:
Σύμφωνα με το άρθρο 34 παρ. 3 του Κ.Χ.Ε.Ε, «Μητροπολίτης καταστάς ανίκανος προς εκπλήρωσιν των καθηκόντων του και μη υποβαλών παραίτησιν απαλλάσσεται τούτων κατόπιν αποφάσεως ειδικής επιτροπής, αποτελουμένης εκ του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, ή του νομίμου αναπληρωτού αυτού, ως Προέδρου και δύο καθηγητών της Ιατρικής Σχολής των Πανεπιστημίων της χώρας».
Η πλευρά του Σεβασμιωτάτου Θεσσαλιώτιδος ισχυρίζεται ότι με βάση το άρθρο 89 παρ. 3 του Ελληνικού Συντάγματος απαγορεύεται η ανάθεση διοικητικών καθηκόντων σε δικαστικούς λειτουργούς και επομένως στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η συμμετοχή βεβαίως του Προέδρου του ΣτΕ στην ειδική αυτή επιτροπή, σε καμία περίπτωση δεν συνιστά διοικητικό καθήκον, αλλά απλή συμμετοχή σε έκτακτη επιτροπή ελεγκτικού χαρακτήρα.

Άλλωστε, η παράγραφος 2 του άρθρου 89 του Συντάγματος, ορίζει ρητώς ότι «επιτρέπεται στους δικαστικούς λειτουργούς να εκλέγονται μέλη της Ακαδημίας Αθηνών ….. καθώς και να μετέχουν σε συμβούλια και επιτροπές που ασκούν αρμοδιότητες πειθαρχικού, ελεγκτικού ή δικαιοδοτικού χαρακτήρα…., εφόσον η συμμετοχή τους αυτή προβλέπεται ειδικά από το νόμο.»

Η συμμετοχή του Προέδρου του ΣτΕ στην ως άνω αναφερόμενη επιτροπή, προβλέπεται από το Νόμο 590/1977, δηλαδή τον Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, και επομένως, ακόμα και αν θεωρηθεί άσκηση διοικητικού καθήκοντος, η διάταξη στην οποία βασίζεται (34 παρ. 3 του Ν. 590/1977) δεν είναι αντισυνταγματική, αλλά εμπίπτει στις εξαιρέσεις του άρθρου 89 παρ. 2 του Συντάγματος.
Επιπροσθέτως, ο υπό εξέταση Μητροπολίτης έχει δικαίωμα εντός δέκα ημερών από τη γνωστοποίηση σε αυτόν των μελών της επιτροπής, να υποβάλει ένσταση εξαιρέσεως μέχρι δύο εκ των μελών της επιτροπής. Μετά την παρέλευση των δέκα ημερών δεν δικαιούται να ζητήσει εξαίρεση μέλους της επιτροπής. Δεν γνωρίζουμε εν προκειμένω, αν ο Σεβασμιώτατος είχε αιτηθεί εξαίρεση του Προέδρου του ΣτΕ μέσα στο δεκαήμερο από την κοινοποίηση του εγγράφου της ΔΙΣ στο οποίο αναφέρονται τα μέλη της επιτροπής.

Σε κάθε περίπτωση, η συμμετοχή του δικαστικού στην ως άνω επιτροπή είναι τυπικού χαρακτήρα, ή μάλλον εγγυητικού της αξιοπιστίας και της νομιμότητας της διαδικασίας. Ως προς την ουσία του ζητήματος, κυρίαρχο ρόλο στην επιτροπή διαδραματίζουν τα άλλα δύο οριζόμενα από το νόμο μέλη, οι Καθηγητές των πανεπιστημιακών ιατρικών σχολών, οι οποίοι είναι και οι πλέον αρμόδιοι για να κρίνουν τη φυσική ικανότητα του εκάστοτε αρχιερέα να ασκήσει τα καθήκοντά του.

Η νομιμότητα της διαδικασίας αυτής βέβαια, δεν θεραπεύει το ανεξήγητο γεγονός ότι η ειδική επιτροπή συστήθηκε μόνο για ορισμένες περιπτώσεις γηραιών Μητροπολιτών, ενώ σε κάποιες άλλες δεν τηρήθηκε η ίδια νόμιμη διαδικασία.
Είναι δε λυπηρό ότι η παύση των Σεβασμιώτατων πρώην Κίτρους, πρώην Φωκίδος και πρώην Θεσσαλιώτιδος από τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας, ανακίνησε συζητήσεις για θέσπιση ορίου ηλικίας των Μητροπολιτών, γεγονός εκ διαμέτρου αντίθετο με τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας (όρα Ιστ΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Οικ. Συνόδου) το οποίο χρησιμοποίησε μόνο η δικτατορία των Συνταγματαρχών μαζί με πλήθος αντικανονικών αναγκαστικών νόμων, για να ελέγχει την Εκκλησία.

Η νηφάλια παρατήρηση της εκκλησιαστικής ιστορίας, πρόσφατης και παλαιότερης, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του πνευματικού νόμου «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», ειδικά όσον αφορά την καταστρατήγηση των θεόπνευστων Ιερών Κανόνων, προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών. Για το Νόμο αυτό δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ανάλογα με τα αξιώματα, τις δημόσιες σχέσεις και την κοινωνική ή ιεραρχική θέση του καθενός. Μοναδικό εκτελεστικό όργανο αυτού του Νόμου είναι ο Παντοδύναμος Θεός και η εφαρμογή του αναπόφευκτη για όλους, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας.