Οι δεύτερες σκέψεις για την παρέμβαση της ΕΚΤ έχουν προχωρήσει

Του Γιάννη Αγγέλη.  Μπορεί η ΕΚΤ να δώσει από μόνη της λύση απέναντι στην απειλή του αποπληθωρισμού και της αποτελεμάτωσης που ακολουθεί...

Του Γιάννη Αγγέλη. 

Μπορεί η ΕΚΤ να δώσει από μόνη της λύση απέναντι στην απειλή του αποπληθωρισμού και της αποτελεμάτωσης που ακολουθεί; Η απάντηση επίσημα είναι ένα ισχυρό “ναι”, αλλά στις συζητήσεις που γίνονται μεταξύ των αναλυτών της ένα χαμηλόφωνο “όχι” ακούγεται ολοένα και συχνότερα.

Ιδιαίτερα μετά τα τελευταία στοιχεία για την πορεία του δείκτη τιμών καταναλωτή το πρώτη εξάμηνο του 2014 έκλεισε στο επικίνδυνο επίπεδο του 0,5% και το δεύτερο άνοιξε με προσωρινά στοιχεία που δείχνουν αυτή την τάση να ενισχύεται.

Με τον πληθωρισμό να κινείται σε τέτοια επίπεδα και τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ να έχουν …κάτσει σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα ο κ. Ντράγκι έχει χάσει το κλασσικό ισχυρό εργαλείο της νομισματικής πολιτικής, την αυξομείωση δηλαδή των επιτοκίων.

Οι παρεμβάσεις στο επίπεδο της παροχής ρευστότητας όπως απέδειξαν τα προγράμματα των LTROs του 2011 και 2012 (η ΕΚΤ έριξε στις τράπεζες ένα τρισ. ευρώ) δεν είναι σε θέση να αναστρέψουν την τάση.

Ακόμα και ένα πρόγραμμα αυθεντικής “ποσοτικής χαλάρωσης” είναι αμφίβολο πλέον, σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, για το κατά πόσο θα μπορούσε να αναστρέψει την αποπληθωριστική τάση σε μια οικονομία η οποία – σε επίπεδο ευρωζώνης – παραδέρνει στον φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης και της ύφεσης.

Οι τελευταίες παρατηρήσεις του ΔΝΤ και της κας Λαγκάρντ για την πορεία της οικονομίας στην ευρωζώνη ήταν ενδεικτικές.

Προειδοποίησε τις αγορές να είναι περισσότερο προσεκτικές με την ευφορία τους για την ευρω-οικονομία… Ο λόγος για την προειδοποίηση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την τρέχουσα κατάσταση της Ευρω-οικονομίας, αλλά κυρίως για τις μη αξιολογημένες ακόμα συνέπειες που θα έχει η διακοπή από τον Οκτώβριο του αμερικανικού προγράμματος χρηματοδότησης (QE II) σε μία περίοδο γενικευμένης απομόχλευσης λόγω των stress test.

Σ΄ αυτό το οικονομικό περιβάλλον το πρώτο βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση φαίνεται να γίνεται – παραδόξως – από την Bundesbank.

Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες οι αναλυτές της Bundesbank βγήκαν υπέρμαχοι των αυξήσεων στους μισθούς σαν μοναδικό μη νομισματικό μέσον για να ανακοπεί η πίεση του αποπληθωρισμού.

Δεν συνιστούν μόνο την αύξηση των μισθών αλλά επιπλέον υποδεικνύουν (!) στα συνδικάτα να επιμείνουν σ΄ αυτές τις αυξήσεις καθώς όπως εκτιμούν είναι η μοναδική διέξοδος για την αντιμετώπιση του αποπληθωρισμού στην Ευρώπη.

Όπως επισημαίνεται από την Bundesbank η αύξηση των αμοιβών θα ενισχύσει τις εισαγωγές και την κατανάλωση δημιουργώντας αντίστροφες στον αποπληθωρισμό τάσεις, οι οποίες θα επηρεάσουν την ευρωπαϊκή οικονομία στον σύνολό της, αφού η γερμανική οικονομία είναι το ένα τρίτο της ευρωπαϊκής και μπορεί να συμπαρασύρει τις υπόλοιπες ασθμαίνουσες οικονομίες.

Μια τέτοια άποψη όταν διατυπώνεται από την Bundesbank έχει διπλή ανάγνωση.

Η μία αποκαλύπτει μια πολύ μεγάλη αλλαγή στην φιλοσοφία της γερμανικής κεντρικής τράπεζας η οποία συνδέεται με σαφή τρόπο, χωρίς να ταυτίζεται, με ισχυρά κλιμάκια της κυβέρνησης.

Η δεύτερη ανάγνωση υποδεικνύει ότι στο εσωτερικό της διοίκησης της ΕΚΤ οι συζητήσεις για το τι μπορεί να είναι τα αντισυμβατικά μέτρα που έχει εξαγγείλει, αλλά δεν έχει εφαρμόσει ο κ. Ντράγκι, είναι πολύ πιο πέρα από ότι έχουν υποθέσει οι αγορές κεφαλαίου με βάση τα όσα έχουν κατά καιρούς αναφερθεί.

Μένει τώρα να δούμε το κατά πόσο αυτά τα μέτρα από την ΕΚΤ, θα δρομολογηθούν αυτόνομα ή σε άτυπη συνέργεια με πολιτικές δημοσιονομικής “χαλάρωσης” σε κυβερνητικό επίπεδο, τόσο στην Γερμανία όσο και στις άλλες κεντρικές οικονομίες της Ευρωζώνης.
Πηγή:www.capital.gr