Για ένα άλλο Πολιτικό Σύστημα (3): Άλλο Κυβέρνηση και άλλο Βουλή

Του  ΜΑΚΗ ΓΙΟΜΠΑΖΟΛΙΑ. Γράψαμε σε προηγούμενα άρθρα ( Για ένα άλλο Πολιτικό Σύστημα 1 και 2 ) , ότι κύριο πρόβλημα του δημοκρατικού ...

Του ΜΑΚΗ ΓΙΟΜΠΑΖΟΛΙΑ.

Γράψαμε σε προηγούμενα άρθρα ( Για ένα άλλο Πολιτικό Σύστημα 1 και 2) , ότι κύριο πρόβλημα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος είναι το ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα ανεξαρτησία μεταξύ των τριών βασικών λειτουργιών του.
Κυβέρνηση και πλειοψηφία της Βουλής ελέγχονται από ένα κόμμα και από έναν άνθρωπο, τον Πρωθυπουργό και τους στενούς συνεργάτες του. Αν πρόκειται για συγκυβερνώντα κόμματα, όπως συμβαίνει τώρα, ισχύουν τα ίδια, με τον έλεγχο της Κυβέρνησης και της πλειοψηφίας της Βουλής από αυτά τα κόμματα και τους ηγέτες τους.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο έλεγχος της πλειοψηφίας. Πάντα θα υπάρχουν πλειοψηφία και μειοψηφία στην πολιτική σκηνή.

Το πρόβλημα είναι, ότι η Κυβέρνηση και η Βουλή δεν είναι ανεξάρτητες λειτουργίες, ανεξάρτητες εξουσίες, όπως θέλει το Σύνταγμα. Έχουμε το ίδιο πρόσωπο πρόεδρο της Κυβέρνησης και αρχηγό της πλειοψηφούσας κοινοβουλευτικής ομάδας. Έχουμε υπουργούς που είναι βουλευτές και το αντίστροφο. Με αποτέλεσμα π.χ. υπουργός να φέρνει στην Βουλή νομοσχέδιο, το οποίο ψηφίζει ο ίδιος ως βουλευτής. Έχουμε Κυβέρνηση, η οποία, αντί να ελέγχεται από την Βουλή, ελέγχει την πλειοψηφία της Βουλής. Ελέγχοντες και ελεγχόμενοι περίπου τα ίδια πρόσωπα. Δεν υπάρχει ανεξαρτησία μεταξύ των δύο εξουσιών. Απόλυτη στρέβλωση..

Σε ότι αφορά την Δικαιοσύνη, η υποτιθέμενη ανεξαρτησία της είναι προσχηματική και χωρίς ερείσματα. Πρώτον, διότι η Δικαιοσύνη έχει προϊστάμενο πολιτικό πρόσωπο, τον αρμόδιο υπουργό. Άρα η Εκτελεστική εξουσία προϊσταται της Δικαστικής. Δεύτερον, διότι η Κυβέρνηση, δηλαδή εν τέλει ο Πρωθυπουργός, διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης.. Δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη, ότι ανεξαρτησία της Δικαστικής εξουσίας δεν υπάρχει στην πράξη.

ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ, ΜΥΡΙΑ..
Από αυτό το κύριο πρόβλημα, την έλλειψη ανεξαρτησίας των εξουσιών και την έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου μεταξύ τους, πρόβλημα που βραχυκυκλώνει την λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, προκύπτουν ποικίλα άλλα προβλήματα. Αυθαιρεσίες, λανθασμένες ή και δόλιες πολιτικές προσώπων και κυβερνήσεων. Διαπλοκή πολιτικών με οικονομικά ισχυρούς. Διαφθορά δημόσιων λειτουργών. Παραδικαστικά κυκλώματα. Εκπαιδευτικό αλαλούμ. Πελατειακό κράτος , ακατάλληλος δημόσιος τομέας, φτιαγμένος με σωρεία ρουσφετολογικών προσλήψεων. Ανερμάτιστη οικονομική και φορολογική πολιτική. Επιχειρηματική ολιγαρχία και αντιαναπτυξιακή νοοτροπία. Στρεβλό παραγωγικό μοντέλο. Δάνεια και δημόσιο χρέος στο εξωτερικό.. Μίζες και δανεικά-αγύριστα στο εσωτερικό.. Πολιτικαντισμός και καταναλωτισμός με δανεικά.. Λάθη, δολιότητες και στρεβλώσεις, που πληρώνουν οι πολίτες, ολόκληρη η κοινωνία..

Αρκετές από αυτές τις στρεβλώσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν και αν ακόμη οι τρεις βασικές εξουσίες του πολιτεύματος ήσαν ανεξάρτητες μεταξύ τους και αλληλοελεγχόμενες. Γιατί οι εξουσίες δεν παύουν να ασκούνται από ανθρώπους. Και οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Αλλά τα φαινόμενα θα ήσαν σαφώς περιορισμένα, θα εντοπίζονταν εύκολα, θα αποτρέπονταν αποφασιστικά και θα κολάζονταν παραδειγματικά.
Είναι σχεδόν αδύνατο να αποτρέπεις τα αποτελέσματα ενός κύριου προβλήματος, εάν αφήνεις το πρόβλημα αυτό άθικτο. Και το πρόβλημα, που γεννά όλες τις παραπάνω και άλλες πολλές στρεβλώσεις, είναι η πολιτική απολυταρχία σε συνδυασμό με την ολιγαρχική κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ασυδοσία και την διάχυτη κοινωνική χαλάρωση, συνενοχή και νοοτροπία του «βολέματος».
Ανάγκη λοιπόν, στα πλαίσια της προσεχούς συνταγματικής αναθεώρησης, να επιδιωχθεί η μέγιστη δυνατή ανεξαρτησία στην λειτουργία των τριών βασικών εξουσιών του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού μας Πολιτεύματος.

Σε προηγούμενο άρθρο μας (Για ένα άλλο Πολιτικό Σύστημα 2), είπαμε τις προτάσεις μας, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί ο ύπατος θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Πώς πρέπει να επιλέγεται ο Πρόεδρος. Και τι χαρακτηριστικά και αρμοδιότητες πρέπει να έχει. Ώστε ούτε να ακυρώνει την εκλεγμένη Κυβέρνηση και την εκλεγμένη Βουλή αλλά ούτε και να είναι απλή μαριονέτα τους.
Πάμε τώρα να εκθέσουμε τις σκέψεις μας, για την Εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την Κυβέρνηση.

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Κατά την γνώμη μας, πρέπει να υπάρχει σαφής διάκριση της Εκτελεστικής εξουσίας αυτής ( Κυβέρνηση ) με την Νομοθετική Εξουσία ( Βουλή ). Να μην ταυτίζονται τα πρόσωπα που τις εκφράζουν. Να μην διαπλέκονται οι αρμοδιότητες τους. Να λειτουργούν παραπληρωματικά. Η Κυβέρνηση να μην ελέγχει αλλά να ελέγχεται από την Βουλή. Η οποία και να νομοθετεί τελικά, εγκρίνοντας ή απορρίπτοντας τα κυβερνητικά νομοσχέδια. Και οι βουλευτές να μην αποτελούν «ιδιοκτησίες» των κομματικών ηγεσιών ούτε «πρόβατα» των κομματικών «μαντριών». Αλλά να αντιπροσωπεύουν πραγματικά την κοινωνία των πολιτών, γεωγραφικά, ταξικά και πολιτικά.
Για να επιτευχθούν, στο μέτρο του κοινωνικά δυνατού, τα παραπάνω, προτείνουμε τα εξής :
- Τα κόμματα που συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές , να διεκδικούν μόνο την Εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την Κυβέρνηση αλλά όχι την Βουλή.
- Καθένα κόμμα να υποδεικνύει προεκλογικά τον υποψήφιό του ως Πρωθυπουργό, που μπορεί να είναι ο αρχηγός του μπορεί και άλλο στέλεχός του. Ίσως και τους υποψήφιους υπουργούς του. Σίγουρα πάντως το κυβερνητικό του πρόγραμμα.
- Ο αρχηγός του κόμματος ( ή ο υποδειχθείς από αυτό ), που κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία, είτε στην πρώτη ψηφοφορία μεταξύ όλων των κομμάτων είτε στην δεύτερη, μεταξύ των δύο που πλειοψήφησαν σχετικά στην πρώτη, να ορκίζεται Πρωθυπουργός και να σχηματίζει Κυβέρνηση, με στελέχη του κόμματος του ή της κοινωνίας των πολιτών. Τα οποία είναι ανακλητά και αντικαταστάσιμα από τον ίδιο, κατά την κρίση του.
- Η θητεία της Κυβέρνησης να είναι τετραετής. Και να μην διακόπτεται με πρόωρες εκλογές παρά μόνο για λόγους, που καθορίζονται περιοριστικά από το Σύνταγμα. Σχετική απόφαση να μπορεί να λαμβάνει μόνο το Ανώτατο Συμβούλιο του Κράτους, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού.
- Η Κυβέρνηση να διοικεί το Κράτος, με κυβερνητικές πράξεις και αποφάσεις, βάσει του Συντάγματος και των νόμων που ήδη ισχύουν ή νέων νόμων που προτείνει και ψηφίζονται από την Βουλή των Αντιπροσώπων ( όπως αυτή προσδιορίζεται σε επόμενο άρθρο μας ). Και ελέγχονται για την συνταγματικότητά τους, από το Συνταγματικό Δικαστήριο, εάν παραπεμφθούν σε αυτό, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή κατόπιν διχογνωμίας, ως προς την συνταγματικότητά τους, μεταξύ ανώτατων δικαστηρίων.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΩΜΑ
- Να θεσμοθετηθεί Κυβερνητικό Σώμα, που να αποτελείται από 70 μέλη.
- Ο Πρωθυπουργός, οι αντιπρόεδροι της Κυβέρνησης, οι υπουργοί και υφυπουργοί, καθώς και όσα ακόμη ειδικά κυβερνητικά στελέχη ορίσει ο Πρωθυπουργός να αποτελούν το 60% του Κυβερνητικού Σώματος.
- Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, που παίρνουν στις εκλογές ορισμένο ποσοστό ψήφων, να εκπροσωπούνται στο Κυβερνητικό Σώμα, καθένα με τον Αρχηγό του και άλλους εκπροσώπους, που αυτός ορίζει, σε αριθμό ανάλογο με την εκλογική δύναμη κάθε κόμματος. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αντιπολίτευσης αποτελούν το 40% του Κυβερνητικού Σώματος.
- Συζήτηση επί των νομοσχεδίων που εισηγείται η Κυβέρνηση, υποχρεωτικά, αλλά και των κυβερνητικών πράξεων και αποφάσεων, με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης ή με πρόταση των 2/3 της Αντιπολίτευσης, να γίνεται ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, η οποία και να αποφασίζει θετικά ή αρνητικά, αφού ακούσει όλες τις απόψεις Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης. Οι κυβερνητικές αποφάσεις, εάν δεν έρχονται στην Βουλή των Αντιπροσώπων, να συζητούνται στο Κυβερνητικό Σώμα, που εγκρίνει, διορθώνει ή απορρίπτει.
- Τα μέλη του Κυβερνητικού Σώματος, περιλαμβανομένων των μελών της Κυβέρνησης, να συνεδριάζουν μαζί με τους βουλευτές και να αντιπαραθέτουν τις απόψεις τους . Αλλά να μην ψηφίζουν.
- Ο Πρωθυπουργός, οι Αρχηγοί των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο Πρόεδρος της Γερουσίας, ο Πρόεδρος του Δικαστικού Σώματος και ο Γενικός Εισαγγελέας αποτελούν το Ανώτατο Συμβούλιο του Κράτους, που συνεδριάζει υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όποτε και όπως ορίζεται από τον κανονισμό του.
- Τα μέλη του Κυβερνητικού Σώματος να παίρνουν αποζημίωση, που ορίζεται από το νομοθετημένο κανονισμό του. Ο Πρωθυπουργός, οι αντιπρόεδροι της Κυβέρνησης, οι υπουργοί και υφυπουργοί να παίρνουν επί πλέον αποζημίωση, για έξοδα παράστασης, που ορίζεται επίσης από τον κανονισμό.
- Όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στο Κυβερνητικό Σώμα στεγάζονται σε παραχωρούμενα και συντηρούμενα από το δημόσιο μικρά κτίρια, με επαρκή αριθμό αποσπασμένων κατάλληλων δημοσίων υπαλλήλων, για γραμματειακή υποστήριξη. Να έχουν έμμισθες από το Δημόσιο επιτροπές νομοθετικής εργασίας της επιλογής τους και γραφειοκρατικές διευκολύνσεις στο έργο τους. Παράλληλα να διατηρούν γραφεία και στο κτίριο του Κυβερνητικού Σώματος.
- Τα κόμματα να μην χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από τα μέλη τους και ιδιωτικούς φορείς ή πρόσωπα, με ειδικά εγκεκριμένα από ΔΟΥ κουπόνια ή άλλως επώνυμα και με διαφάνεια. Τα έσοδα και οι δαπάνες τους να ελέγχονται από ανεξάρτητη αρχή ειδικών επιστημόνων και δικαστικών λειτουργών.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
Χαρακτηριστικά των παραπάνω προτάσεων :
Η Κυβέρνηση και η Αντιπολίτευση της (Κυβερνητικό Σώμα) εκλέγονται, συγκροτούνται και λειτουργούν ανεξάρτητα από την Βουλή. Και ελέγχονται από αυτήν ουσιαστικά και απόλυτα. Αφού η Βουλή μπορεί να εγκρίνει ή να απορρίπτει κυβερνητικές νομοθετικές προτάσεις ή αποφάσεις χωρίς να ποδηγετείται από την Κυβέρνηση ή τα κόμματα.
Πώς λοιπόν πρέπει να εκλέγεται, να συγκροτείται και να λειτουργεί η Νομοθετική εξουσία ( Βουλή των Αντιπροσώπων ) ώστε να αντιπροσωπεύει γνήσια την κοινωνία των πολιτών, να έχει την δική της ανεξαρτησία και να επιτελεί τον ελεγκτικό και νομοθετικό ρόλο της ?
Αυτά αποτελούν αντικείμενο επόμενου κειμένου στην σειρά των άρθρων μας : «Για ένα άλλο Πολιτικό Σύστημα ».
http://www.ialithia.gr/