«Η αγάπη θέλει δύο»

Επιμέλεια: Ευαγγελία Ράπτου – Στεργιούλα, Φιλόλογος - Δρ. Παν. Αιγαίου Το Θέατρο του Δίου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, η μέρ...

Επιμέλεια: Ευαγγελία Ράπτου – Στεργιούλα,
Φιλόλογος - Δρ. Παν. Αιγαίου

Το Θέατρο του Δίου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, η μέρα παραχωρούσε τη θέση της στη ζωντανή νυχτιά, η λάμψη από το ολόγιομο φεγγάρι της...
προηγούμενης βραδιάς γινόταν όλο και πιο έντονη, καθώς αυτό ανέβαινε και όλο ανέβαινε τον ουρανό του Δίου. Τα φώτα χαμήλωσαν, το κοινό άρχισε να χειροκροτεί, μάλλον από αδημονία για την εμφάνιση του καλλιτεχνικού ζευγαριού. Πρώτοι βγαίνουν οι μουσικοί, παίρνουν τις θέσεις τους, κατόπιν η Πασπαλά στα ασπρογάλανα ντυμένη και ύστερα ο Φραγκούλης με όλη τους την επισημότητα σε καλοκαιρινή επίσημη περιβολή, γκρι ανοιχτόχρωμο κουστούμι και άσπρο πουκάμισο, με πρόσωπο όλο λάμψη, τόσο ταιριαστή με κείνη του φεγγαριού.

Αρχίζει η μουσική να παίζει και αρχίζει το ταξίδι με τους στίχους του Ά. Δασκαλόπουλου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι που το πρωτοερμήνευσε η Φλέρυ Ντατωνάκη «Στο μαγικό χαλί σου πετώ κι εγώ μαζί σου σε πολιτείες και χωριά, στην Πάφο, στ’ Αϊδίνι, στη Χίο, στη Μυτιλήνη κι ως μες στην Αλεξάνδρεια… σβάρνα παίρνω το ντουνιά, το Νείλο, τον Ευφράτη, την Προύσα, τη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, τη Μπαρμπαριά».

Καλησπέρισαν το κοινό στον «ευλογημένο χώρο του Δίου» και υποσχέθηκαν «ένα βράδυ γεμάτο τραγούδια, γεμάτο αναμνήσεις όμορφες υπέροχες από τον ελληνικό κινηματογράφο… τις δίκες μας αναμνήσεις… που μας μεγάλωσαν, μας έκαναν να κλάψουμε και να γελάσουμε… των μεγάλων ηθοποιών που θαυμάσαμε και αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια». Και άρχισε το κέφι με τον Τσιτσάνη, με τις «Αραπίνες», χρώμα από τον ήλιου του καλοκαιριού, τις «λάγνες και ερωτιάρες» και για «Νύχτες μαγικές, ονειρεμένες αγάπες λάγνες, ξεχασμένες στην ξενιτιά», με το παράπονο του Τσιτσάνη για την «Αχάριστη», που με πόνο στην καρδιά της λέει «Δε ρώτησες τόσον καιρό για μένα… σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα και σέρνομαι, κακούργα, μακριά». Και το παράπονό του ενώνεται με το πιο «κεφάτο» παράπονο που εκφράζουν «Στου γιαλού τα βοτσαλάκια» όπου «κάθονται δυο καβουράκια, έρμα παραπονεμένα κι όλο κλαίνε τα καημένα». Και ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους και χτυπούσε παλαμάκια στον ίδιο ρυθμό.

Και στον απόηχο της μαγείας του αυγουστιάτικου φεγγαριού πώς ήταν δυνατόν να μην ακουστεί το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;», όταν η Σοφία Λόρεν τραγούδησε μαζί με τον Τόνυ Μαρούδα στην ταινία «Το παιδί και το δελφίνι» το 1957, μια ταινία που καθιέρωσε, εκτός από τη Λόρεν ως μεγάλη πρωταγωνίστρια, τα ελληνικά νησιά ως απίστευτα ερωτικό τόπο και ερωτικό προορισμό διακοπών για τους ξένους.

Και ύστερα οι γνωστοί στίχοι του Κώστα Πρετεντέρη που τραγούδησε σε δίσκους ο Δημήτρης Χορν με μουσική του Μίμη Πλέσσα, το νοσταλγικό τραγούδι μιας άλλης εποχής τραγούδι «Ποιος το ξέρει τι μας έγραψε η μοίρα, ποιος το ξέρει…». Σιωπή στο θέατρο, μαγεία η φωνή του Φραγκούλη! Δυνατό χειροκρότημα μετά. Ναι έτσι συμβαίνει όταν οι στίχοι συναντούν τη μουσική στα ελληνικά τραγούδια. «Ένας ουρανός μ' αστέρια, πάντα φωτεινός, είναι η αγάπη η δική μας, που δεν έχει στη ζωή μας ούτε τέλος ούτε αρχή, που έχει χίλια καλοκαίρια φυλαγμένα στην ψυχή», σε μουσική του Πλέσσα και πρώτη εκτέλεση του Γιάννη Βογιατζή στην ταινία του Δαλιανίδη «Ραντεβού στον αέρα» το 1966. Και πώς θα μπορούσαν να λείπουν «Οι πράσινες οι κόκκινες οι θαλασσιές σου οι χάντρες» από την ταινία «Η Αθήνα τη Νύχτα» το 1962, σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη που ερμηνεύει και πάλι ο Δημήτρης Χορν, όπως και το επόμενο «Αστέρι αστεράκι».

Και από τον Μίμη Πλέσσα στον Σταύρο Ξαρχάκο και τη φωνή της Τζένης Καρέζη με ένα παράπονο πικρό: «Σου 'φερα νερό στις χούφτες για να πιείς, να ξεδιψάσεις, που ν' τ' αχείλι σου πικρό. Κι ως ξεδίψασε η καρδιά σου βιάστηκες να προσπεράσεις. Τόση πίκρα, τόση δίψα, τόσος πόνος… τόση αγάπη και μια θάλασσα ερημιά», από την ταινία του 1964 «Κόκκινα Φανάρια».
Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι με στίχους του ίδιου μας λέει στη συνέχεια τι «Συνέβη στην Αθήνα, πάνω στον δρόμο που ανθίζουνε τα κρίνα», με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, προορισμένους για την ταινία του 1963 America -America του Elia Kazan, για «Τ’ αστέρι του βοριά θα φέρει ξαστεριά», και με του Γιώργου Ρούσσου στα χείλη της Αλίκης Βουγιουκλάκη για την αιώνια θάλασσα την «Θάλασσα πλατιά σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις, θάλασσα βαθιά μια στιγμή δεν ησυχάζεις λες κι έχεις καρδιά τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά». Και οι θεατές λικνίζονται αγκαλιασμένοι φέρνοντας στον νου τους σκηνές από την ταινία «Μανταλένα». Αλλά πριν το τελειώσει το πρώτο μέρος της εκδήλωσης το επί σκηνής ντουέτο αποφασίζει να ζωντανέψει το κοινό και να λικνιστεί σε πιο γοργούς ρυθμούς, ερμηνεύοντας το «Σαν ξημερώσει Κυριακή» που ακούστηκε στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη του 1961 «Μερικοί το προτιμούν κρύο» από ένα άλλο ντουέτο, τη Ρένα Βλαχοπούλου και το Ντίνο Ηλιόπουλο «Έλα μαζί μου μια γιορτή μια μέρα πού `ναι σχόλη, για να μας δούνε αγκαλιά, να με πνίγεις στα φιλιά και να ζηλεύουν όλοι».

Και αρχίζει το δεύτερο μέρος με διαφορετική σκηνική παρουσία. Η φωνή του μεγάλου τενόρου βάζει σε όλα τα τραγούδια τη δική του ιδιαίτερη σφραγίδα. Απολαύσαμε το «Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα, ένα περπάτημα ελαφρύ σαν σκίρτημα του κάμπου», που ακούστηκε για πρώτη φορά από τη φωνή της Νανάς Μούσχουρη το 1960, καθώς και από τη «Βαρκαρόλα» του Σταύρου Ξαρχάκου το 1963 από την Αλίκη Βουγιουκλάκη «στέγνωσε αέρα τα πανιά και πάρε τα όνειρα μου, πάρε και τη καρδιά μου, δεν την μπορώ την ερημιά». Τι φωνή!

Ακολούθησαν τα «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», «Το δίχτυ», γιατί «Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι, έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί, γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ» με την Πασπαλά στο πιάνο. Έπειτα πάλι η φωνή του Φραγκούλη για να μας τραγουδήσει το «Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τα δάση, βρήκα την αγάπη μου που την είχα χάσει», σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, το «Αν θυμηθείς το Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου, σε περιμένω να ‘ρθεις, μ’ ένα τραγούδι του δρόμου να ‘ρθεις όνειρό μου, το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι με φως να ντυθείς», τραγούδι του 1960 από τη Γιοβάννα.

Και εδώ αρχίζει το κέφι και ο μεγάλος τενόρος τραγουδά και χορεύει, ξεσηκώνοντας και τους θεατές: «Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό, Ιλισσό, Ιλισσό. Να σου πω το μικρό μου μυστικό. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ», τραγούδι του 1956 στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος», «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», που ακούστηκε για πρώτη φορά ως ορχηστρικό θέμα το 1957 στην ταινία του Γκρεκ Τάλλας «Αγιούπα» και αργότερα στην ταινία του Jules Dassin «Ποτέ την Κυριακή», το 1960.

Και πάλι στη θύμηση η φωνή της Βουγιουκλάκη «Το σύννεφο έφερε βροχή κι έχουμε μείνει μοναχοί, έγινε η βροχή χαλάζι, δεν πειράζει, δεν πειράζει» στην ταινία «Η Λίζα και η άλλη» του 1961 και «Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά» από την ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» το 1961, Σειρά έχει η φωνή της Σοφία Βέμπο «Το φεγγάρι είναι κόκκινο το ποτάμι είναι βαθύ κι η αγάπη μου στα χέρια σου είναι κάτασπρο πουλί» από την ταινία του 1955 «Στέλλα». Ύστερα η Βίκυ Μοσχολιού «Πήρα απ' τη νιότη χρώματα κι απ' την αγάπη νήμα κι έπλεξα ένα όνειρο όμορφο, μα τι κρίμα, εσύ το ποδοπάτησες στο πρώτο σου το βήμα», από την ταινία «Κάποτε Κλαίνε και οι Δυνατοί» του 1967. Και κατόπιν ένα ζεϊμπέκικο «Στρώσε το στρώμα σου για δυο, για σένα και για μένα, ν’ αγκαλιαστούμε απ’ την αρχή, να ‘ν’ όλα αναστημένα», από την ταινία «Ζορμπάς» ως μουσική υπόκρουση, από την Γειτονιά των Αγγέλων, θεατρικό του 1963. Και το τέλος πλησιάζει. Οι ερμηνευτές λένε το τραγούδι από το οποίο δανείστηκαν τον τίτλο της περιοδείας τους: «Η αγάπη θέλει δύο, για να ζεσταθεί - Να παλέψει με το κρύο να στεριώσει να σταθεί», που τραγούδησε η Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ στην ταινία «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης» το 1968.

Αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις συναυλίες, το τελευταίο τραγούδι του προγράμματος απέχει από το τέλος τουλάχιστον δύο τραγούδια. Έτσι το ντουέτο αφιερώνει στο κοινό του το «Είσ’ ένα περιστέρι που πετάς στον ουρανό, πάμε να βρούμε ένα αστέρι, σ’ ένα κόσμο μακρινό» και, εν είδει προτροπής, «Κάνε υπομονή» του Σταύρου Ξαρχάκου.

Όσες και όσοι βρέθηκαν στο βράδυ της Δευτέρας 11 Αυγούστου στο Θέατρο του Δίον χειροκρότησαν και με επευφημίες και με παλαμάκια την όλη εκδήλωση. Οι αναγνώστριες και αναγνώστες μπορούν να πειστούν διαβάζοντας το παραπάνω περιγραφικό κείμενο.