Είναι η ωμοφαγία μια πράξη αντίστασης ενάντια στο κατεστημένο;

Από την Ελένη Ψυχούλη. Δημιουργική, εθνική ή fusion, η κουζίνα σκοτώνοντας το χρόνο και τη συνήθεια, γίνεται πολλές φορές &qu...

Από την Ελένη Ψυχούλη.

Δημιουργική, εθνική ή fusion, η κουζίνα σκοτώνοντας το χρόνο και τη συνήθεια, γίνεται πολλές φορές "nouvelle" μέσα στους αιώνες, αναζητώντας το διαφορετικό, το νέο, το φρέσκο πρόσωπο που θα ταυτιστεί με την εκάστοτε εποχή της μαγειρικής. Η πολύπλοκη, βαριά κουζίνα του μπαρόκ, έγινε νουβέλ για χάρη του λεπτεπίλεπτου, φιλοσοφικού 18ου-αιώνα των Φώτων, τον εικοστό αιώνα ξανέγινε νουβέλ, αναζητώντας ακόμη μεγαλύτερη φυσικότητα, χάρη και εκλέπτυνση. Η κατσαρόλα είναι ένα ζωντανό κύτταρο, που πίσω από τη συνταγή, εκφράζει την εποχή, τις ανησυχίες και τις έγνοιες της, την οικονομική και την πολιτική της εικόνα.

Τον τελευταίο καιρό, η (νέα) ωμοφαγία αρχίζει να κερδίζει τα στομάχια ενός εναλλακτικού, ανήσυχου κοινού, που νοιάζεται για την υγεία και τον πλανήτη. Vegeterians, vegans, breatharians (αυτοί τρέφονται μόνο με αέρα κοπανιστό), σβήνουν τις φωτιές κλείνουν-κυριολεκτικά-τα μάτια της κουζίνας, αποδέχονται μόνο το μαγείρεμα στους 45-48 βαθμούς, τη θερμοκρασία του ήλιου πάνω στη γη. Οι αφυγραντήρες επεμβαίνουν όπου το ωμό αντιστέκεται, φυσικές διαδικασίες και βιολογικά φυτικής προέλευσης, υλικά φτιάχνουν μια κουζίνα που προβάλλεται κυρίως ως μακροβιοτική.

Η ωμοφαγία υπάρχει όσο και ο άνθρωπος. Ο οποίος, έτσι ξεκίνησε τη διατροφική καριέρα του πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη. Όταν ο Προμηθέας ήρθε με τη φωτιά του να αλλάξει το τοπίο, η ωμοφαγία έγινε επιλογή, έγινε διαμαρτυρία, έγινε αντίδραση, έγινε αίτημα μιας διαφορετικότητας, με προεκτάσεις και αιτίες πέρα από τη νοστιμιά και τη γεύση.

Ωμοφάγοι ήταν οι απανταχού αναχωρητές, από τους χριστιανούς ασκητές της Σαχάρας μέχρι το Άγιο Όρος, ωμοφάγος ήταν ο Ρουσό και πολλοί άλλοι φιλόσοφοι, ωμοφάγοι ήταν πλείστοι μύριοι χίπις του peace και love του Γούντστοκ.

O Διογένης έφτασε στα όρια της αυτο-θυσίας όταν έφαγε ένα ωμό χταπόδι... Ο Διογένης έφτασε στα όρια της αυτο-θυσίας, όταν αποχαιρέτησε οριστικά το πυθάρι του, χάρη στο ωμό χταπόδι που έφαγε δημόσια, διεκδικώντας το από ένα αδέσποτο του δρόμου. Θανατηφόρα περφόρμανς, που εκφράζει πέρα από τα όρια, την ωμοφαγική προέκταση του κυνισμού: άμα ο Προμηθέας και η φωτιά του είναι ο πολιτισμός σας, εγώ φτύνω στους τάφους σας, θέλοντας να αποδομήσω μέσα από το στομάχι μου τη ντεκαντάνς του πολιτισμού σας. Η αισθητική της άρνησης, κάτι που μπορείς να το πεις και αναρχία πριν τον Προυντόν, τρώει μέχρι ανθρώπινο κρέας, προκειμένου να γκρεμίσει ήθη, έθιμα, πεθαμένες αξίες, υποκριτικές πολιτικές, τα θλιβερά συμπόσια της υπερβολής των πλουσίων. Η ζωή σου λέει, αξίζει μόνο όταν την πλάθεις όπως σου ταιριάζει εσένα και όχι στους πολιτικούς ή στη μαμά σου. Ο ασκητισμός ενάντια στην υπερκατανάλωση. Η φαντασία στην εξουσία της καθημερινότητας: ο τροφοσυλλέκτης, αυτός που αναζητά την τροφή του στην απλότητα της φύσης, υποτάσσεται στο τυχαίο, στο απρόσμενο, στη φαντασία που απαρνιέται τη ρουτίνα της ασφάλειας.

Η νέα ωμοφαγία δεν το πάει το ζήτημα τόσο μακριά. Ανεβάζει φωτό του απολύτως αισθητικού κατεστημένου με τις συνταγές της, ενδιαφέρεται για τα αδέσποτα και την τρύπα του όζοντος, δημιουργεί κολλεκτίβες που χαίρονται να μαγειρέψουν για το κατεστημένο, βάζει όλη της την ενέργεια στο να αναλύσει τη φυσιολογία των ανθρώπινων σιαγόνων σε σχέση με τα ζώα, για να αποδείξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι παμφάγος. Ήπια διαμαρτυρία. Ειρηνική, χωρίς εξάρσεις.

Οι νέοι ωμοφάγοι ψηφίζουν υγεία και όχι απαραίτητα επανάσταση. Ωστόσο, μια μους σοκολάτα φτιαγμένη από φύκια, σε βάζει σε σκέψεις: αφού το γλυκό μπορεί να βγαίνει από τη θάλασσα, αφού μια μους μπορεί να είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήξερες, μήπως και ο κόσμος μπορεί να μαγειρευτεί κάπως αλλιώς;