GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Δεν είναι ο «σύνηθες τρόπος» του...

Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν την ευτυχία στα πιο ταπεινά και ασήμαντα πράγματα. Της εικονιζόμενης κυρίας, π.χ., είναι φανερό ότι της αρκεί ...

Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν την ευτυχία στα πιο ταπεινά και ασήμαντα πράγματα. Της εικονιζόμενης κυρίας, π.χ., είναι φανερό ότι της αρκεί να είναι κάπου υφυπουργός. Πού, δεν έχει σημασία...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Ο Νίκος Νικολόπουλος αναγκάστηκε τελικά να ζητήσει συγγνώμη από τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, τον οποίο μόλις τις προάλλες είχε βρίσει χυδαία από το Twitter για το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος. Εγραψε λοιπόν ο βουλευτής μια επιστολή -το ύφος της οποίας θα περιέγραφα ως θεσπέσια εμετικό, καθώς συνδυάζει κουτοπονηριά και δήθεν παλικαροσύνη σε αξιοσημείωτο βαθμό- και έβαλε έναν υπάλληλό του να την αφήσει την περασμένη Δευτέρα (βραδιάτικα, μη τυχόν και ο κομιστής συναντήσει κανέναν...) στην πρεσβεία του Λουξεμβούργου.

Απολαύστε (υπεύθυνα, όμως...) ένα απόσπασμά της: «“Συναντηθήκαμε” στο Διαδίκτυο (Τwitter), αν και όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες. Και οφείλω να ομολογήσω ότι γι’ αυτό ευθύνεται η ελευθεριότητα με την οποία είθισται πλέον να χρησιμοποιείται ο λόγος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media), που ώθησε κι εμένα για πρώτη φορά στη χρησιμοποίηση ενός ακραίου χαρακτηρισμού, ο οποίος πάντως δεν εκπροσωπεί τον σύνηθες (sic) τρόπο με τον οποίο μιλώ και συμπεριφέρομαι. Για τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό απολογούμαι. Δεν απολογούμαι όμως για τις στέρεες και ξεκάθαρες απόψεις μου», τις οποίες με την ευκαιρία παραθέτει.

Με τι φυσική χάρη χώνει την ουρά κάτω από τα σκέλια ο πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος! «Συναντήθηκαν» στο Διαδίκτυο, γράφει. Οχι ακριβώς· μάλλον ο Νικολόπουλος πήγε και βρήκε τον άλλον για να τον βρίσει. Επίσης, προσέξτε πως σημειώνει ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος για τη γλώσσα που χρησιμοποίησε, αλλά η γενική «ελευθεριότητα» που επικρατεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ολα αυτά όμως δεν ξενίζουν ― είναι ο «σύνηθες τρόπος», όπως λέει και ο ίδιος στην επιστολή του.

Εκεί όμως που η γλίτσα πιάνει την οροφή είναι όταν ο επιστολογράφος προσκαλεί τον υβρισθέντα πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου να μετάσχει «σε εκδήλωση του κόμματός του με θέμα τον ρατσισμό». Και επειδή θεωρητικά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δεχθεί την πρόσκληση ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, ο Νικολόπουλος προσθέτει ότι εφόσον ο προσκληθείς ανταποκριθεί στην πρόσκληση, τότε θα ορισθεί και η ημερομηνία. Επομένως, μπορούμε από τώρα να είμαστε βέβαιοι ότι η εκδήλωση δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, αφού είναι των απιθάνων απίθανο να κάνει τη χάρη στον Νικολόπουλο ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου.

Εδώ, ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από τους περήφανους, λεβέντες και (δεν αμφιβάλλω...) ηρωικούς Βλάχους, γιατί έχω ανάγκη να αναφωνήσω: Μα πόσο βλάχος είναι ο Νίκος Νικολόπουλος!
Ξανά μαζί μας!

Ωριμότερος, σοφότερος, πλουσιότερος σε πείρα και κατά τι βαρύτερος (από τις δάφνες της ενδόξου πρυτανικής θητείας του) ο Τεό Πελεγρίνης, ο μεγάλος μας τραγικός κατά κυριολεξία, επιστρέφει στο κοινό του που τον λάτρεψε! Αφιππεύσας από το καλάμι της πρυτανείας, στο πεδίο της οποίας τιμήθηκε με το προσωνύμιο «Ηρόστρατος», ο Τεό παρουσιάζει στις 20 του μηνός, σε χώρο του Ιδρύματος Κακογιάννη, το νέο του θεατρικό έργο με τον τίτλο «Ενα τριήμερο στην εξοχή μαζί», σε σκηνοθεσία του Γ. Μανιώτη. Φυσικά, επάνω στη σκηνή, πρωταγωνιστεί -δηλαδή σπαράζει, γρυλίζει, χτυπιέται, οδύρεται, βρυχάται κ.λπ.- ο ίδιος. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ρόλος για δεύτερο ηθοποιό, πολύ αμφιβάλλω όμως. Διότι ουδείς μπορεί να σταθεί στο σανίδι δίπλα σε έναν Τεό Πελεγρίνη, αλλά και ουδείς θέλει να το κάνει. (Η μοίρα των μεγάλων, βλέπετε, είναι να μένουν εγκλωβισμένοι στη μοναξιά της ιδιοφυΐας τους...)
Οι ρέκτες του πελεγρινισμού σπεύσατε να προλάβετε τις πρώτες δύο παραστάσεις, διότι δεν το βλέπω να βγάζει περισσότερες...

Νύχτες Πρεμιέρας


Και κάτι τελευταίο για τον Μεγάλο Πελέ της φιλοσοφίας και του θεάτρου. Στις Νύχτες Πρεμιέρας πρόκειται να προβληθεί η ταινία στην οποία ο ίδιος εμφανίζεται ως guest star. Κατά πληροφορίες, την ημέρα της προβολής ακραιφνείς Πελεγρινισταί των Αθηνών ετοιμάζουν λιτανεία στους δρόμους της πόλης, η οποία θα καταλήξει στον κινηματογράφο. Η εκδήλωση είναι προφανώς εμπνευσμένη από ανάλογες τελετές που πραγματοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1970 προς τιμήν του Κώστα Γκουσγκούνη...

Το γελοίο ως κανόνας

Αποκαλύφθηκε ότι ο σύζυγος μιας βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ είχε προσληφθεί στο Δημόσιο ― και συγκεκριμένα, έχει σημασία, στον Δήμο Κορυδαλλού. Η ταυτότητα της συζύγου τού περί ου ο λόγος κυρίου δεν έχει σημασία, καθώς η ίδια βεβαιώνει ότι δεν γνώριζε την παρασπονδία του συζύγου της και, επομένως, δεν γίνεται να θεωρηθεί υπεύθυνη. Το ενδιαφέρον είναι αλλού. Είναι στο γεγονός ότι το πλαστό μεταπτυχιακό ήταν στον τομέα «διαχείρισης και οικονομικών του πολιτισμού» (σε λίγο, όπως πάνε, θα δίνουν και μεταπτυχιακά σε pizza delivery...) και μάλιστα όχι από οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της σειράς, αλλά από κοτζάμ Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου. Αν εξετάσουμε μαζί αυτά τα δύο στοιχεία, είναι να απορείς πώς δεν τον είχε υποψιαστεί κανείς. Διότι, βρε κακόμοιρε, από τη μια φιλοδοξείς να μοστράρεις μεταπτυχιακό («μαϊμού» έστω) από το LSE και από την άλλη φιλοδοξείς να βολευτείς σε μια θέση στον Δήμο... Κορυδαλλού; Οπουδήποτε αλλού στον πολιτισμένο κόσμο, η απόσταση αυτών των δύο πραγμάτων, πέραν του ότι κάπως υποβάλλει στον τρίτο την αίσθηση του γελοίου, ίσως προκαλούσε και υποψίες. Οχι όμως στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού. Εδώ, έπειτα από τριάντα χρόνια «εκδημοκρατισμού» της παιδείας, το πτυχίο υποβιβάστηκε σε απλό εισιτήριο για εύκολη και προ παντός σίγουρη δουλειά στο Δημόσιο και η μόρφωση έχασε την αξία της. Το γελοίο, όπως στην περίπτωση του συγκεκριμένου απατεώνα, έγινε ο κανόνας...

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση