Νίκη στους εξεγερμενους Ουκρανία: Ένας πόλεμος μεταξύ τριων πλευρών και δυο στρατών...

Η Ουκρανία εδώ και καιρό έχει γίνει το κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων για τις λεπτές ισορροπίες που οι αναλυτές ωρύονται πως υ...

Η Ουκρανία εδώ και καιρό έχει γίνει το κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων για τις λεπτές ισορροπίες που οι αναλυτές ωρύονται πως υπάρχουν μεταξύ των “μεγάλων” αυτού του κόσμου... Όχι άδικα βέβαια μιας και οι εικόνες της καταστροφής, των ωμών -πέρα από τα όρια κυνισμού- δολοφονιών μαζί με την φτώχεια και την εξαθλίωση που τις πλαισιώνουν, αποτελούν την σκληρή πραγματικότητα. Αυτή που λέει πως όλη αυτή η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι ένα διεστραμμένο remake του παρελθόντος, ούτε μια εφιαλτική προβολή του μέλλοντος αλλά ακόμα χειρότερα είναι το σήμερα, το παρόν του πλανήτη που τραντάζεται από την καπιταλιστική κρίση.

Οι όποιες ανακοινώσεις για εκεχειρία ήδη με τα γεγονότα σε Μαριούπολη και Ντόνετσκ, αλλά και τις αποφάσεις της συνόδου του ΝΑΤΟ στην Ουαλία δείχνουν πως είναι απλές ψηφίδες σε ένα ψηφιδωτό που για την ερμηνεία του, ως τώρα, επιστρατεύονται πολλά και διάφορα εργαλεία ανάλυσης. Από την γεωπολιτική και πομπώδεις στρατιωτικές αναλύσεις ως τα σενάρια συνωμοσίας και αναλύσεις για τις δράσεις των πολυπλόκαμων μα πάντα πολυάσχολων μυστικών υπηρεσιών.
Όμως, μας διαφεύγει η ταξική πάλη. Αυτή που τόσο καιρό σφραγίζει τις όποιες ιστορικές εξελίξεις και ίσως είναι η μόνη που μπορεί να μας προσφέρει πειστικές απαντήσεις για το πως μια τεράστια χώρα-ενεργειακό πέρασμα για την Ευρώπη, και με μεγάλη βιομηχανία, βρέθηκε στη δίνη της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ-ΗΠΑ. Γιατί υπάρχει ένα ισχυρό νήμα που ενώνει την Παλαιστίνη, το Φέργκιουσον, την Αραβική Άνοιξη, τις εξεγέρσεις στην νοτιανατολική Ασία και τη Λατινική Αμερική με την Ευρώπη που βράζει.

Σε κάθε γωνιά του πλανήτη μια σπίθα, μια αφορμή, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις. Το άγριο ταγκό της ταξικής πάλης περιφέρεται στον κόσμο, αλλάζει μορφές, εναλλάσσει τις υπερβάσεις των ορίων που βιώσαμε με τις ήττες των ορίων που δημιουργούνται σε νέες συγκρούσεις.
Οι «υποτελείς τάξεις» βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο της ιστορίας και επιβεβαιώνονται για άλλη μια φορά ως τόσο επικίνδυνες για την εξουσία όσο και ανολοκλήρωτες για την χειραφέτησή τους. Εμφανίζονται ως δύο ετερόκλητα ρεύματα, τα οποία -σε γενικές γραμμές- δεν έχουν συναντηθεί: 1) το ρεύμα της νεολαίας που δε θα ζήσει το καπιταλιστικό όνειρο της ένταξης στη μεσαία τάξη και 2) αυτό των ριζικά αποκλεισμένων από την κοινωνική αναπαραγωγή.
Και τα δύο ρεύματα συναντούν κάθε φορά το όριο τους και ενσωματώνονται/καταστέλλονται/καταπνίγονται μες στη δική τους απουσία νοήματος της στιγμιαίας καταστροφής ή παρακώλυσης της εμπορευματικής κυκλοφορίας, στην κυριαρχία των μηχανισμών ασφάλειας-άμυνας, την επιβεβαίωση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, του κράτους ως απόλυτου πολιτικού ορίζοντα της ταξικής πάλης, του εθνικού ως σχετικού ορίου των προταγμάτων χειραφέτησης. Πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι το αποκορύφωμα των διεργασιών των «από κάτω» αλλά η μεταβατική περίοδος-προοίμιο των γιγαντιαίων συγκρούσεων που θα ακολουθήσουν.

Ως τέτοιες πρέπει να αναγνωστούν κι είναι ανάγκη να μας προβληματίσουν ως προς τα καθήκοντα που υπαγορεύουν. Από αυτή τη σκοπιά (κι εδώ είναι το κρίσιμο) χρειάζεται να αναλύσουμε τα όρια των αναδυόμενων κοινωνικών υποκειμένων, τις διαδικασίες ενσωμάτωσης / αποκλεισμού του κράτους και τις στρατηγικές της άμυνας και της ασφάλειας, για να συμβάλουμε στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, στις ταξικές μάχες που έπονται.

Δεν είναι παρακολούθηση μιας θεαματικής στρατιωτικής μάχης με όρους τηλεθεατή ούτε χώρος για ακαδημαϊκές αναλύσεις, όπου είτε οι άφθαρτοι και άμεμπτοι παίρνουν ίσες αποστάσεις είτε οι άλλοι, κατηγορώντας τους προηγούμενους, υιοθετούν μια φίλα προσκείμενη στάση στον Ρώσικο ιμπεριαλισμό με το πρόσχημα του λιγότερο κακού ή του αντίπαλου δέους στην φαινομενικά κυρίαρχη μερίδα των καπιταλιστών.
Το ερώτημα είναι βαθύτερο: είναι το αν η υφήλιος μέσα στην κρίση μπορεί να γνωρίσει κάτι παραπάνω, όχι μόνο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα αλλά και από αγώνες που θα είναι ηρωικοί ώσπου να φτάσουν σε ένα τέλμα και να ενσωματωθούν με χειρότερους όρους απ’ ότι ξεκίνησαν, όπως μας έδειξε πρόσφατα η Αίγυπτος. Δεν είναι κρίσιμη μόνο η ήττα του φασιστικού κράτους του Κιέβου, που στηρίζουν ΗΠΑ-ΕΕ, αλλά πιο κρίσιμη ακόμα είναι η νίκη των ανταρτών πάνω στις συνθήκες που έφεραν την Ουκρανία εδώ και θα υπάρχουν και μετά για οποιονδήποτε «νικητή» αλλά και για οποιονδήποτε κηδεμόνα-αρπακτικό που θα εμφανιστεί ως μεγάλος ευεργέτης.
Παρότι παρακολουθούμε φαινομενικά τη σύγκρουση ΗΠΑ–ΕΕ με την Ρωσία, στην ουσία παρακολουθούμε την σκληρότερη ταξική σύγκρουση του ουκρανικού προλεταριάτου σε όλα τα πλάτη και μήκη της Ουκρανίας. Δεν αναφέρεται πουθενά πως η στήριξη μια τέτοιας πολεμικής σύρραξης απαιτεί αντίστοιχη αιματηρή σύγκρουση στον παραγωγικό ιστό, κάτι που έγινε σαφές από μερίδες των εργαζομένων όπως οι ανθρακωρύχοι.
Το ήδη εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό καλείται πια να στηρίξει μια πολεμική σύγκρουση. Κι αν από τη μια η φασιστική κυβέρνηση έχει τις γνωστές αποτρόπαιες λύσεις σε κάθε διεκδίκηση, ας αναρωτηθούμε απ’ την άλλη τι απαιτήσεις εγείρει αυτό στις λαϊκές δημοκρατίες της Νοβορωσίας που ευαγγελίζονται ένα διαφορετικό μέλλον απ’ το ζοφερό παρελθόν του Γιανουκόβιτς, το παρόν της φασιστικής κυβέρνησης Ποροσένκο αλλά και το μέλλον της λεηλασίας, που ήδη επιχειρούν οι Ρώσοι ολιγάρχες με τις ευλογίες του Πούτιν.

Το αντιπολεμικό-αντιμιλιταριστικό κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να έχει σαφή πρόσδεση με τους αγώνες του κόσμου της εργασίας και αντικυβερνητικό - αντικαπιταλιστικό - αντιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Ο κόσμος της εργασίας και οι κοινωνικές-πολιτικές απελευθερωτικές δυνάμεις έχουν τεθεί στο στόχαστρο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, τον παγκόσμιο ταξικό πόλεμο της Νέας καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων. Σαφής απόδειξη είναι οι απειλές εισβολής του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ στη Βοσνία για να καταστείλει την σημαντικότατη κοινωνική εξέγερση, αλλά και η αμερικανική ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑ που κατεβαίνει στους δρόμους ενάντια στους διαδηλωτές.

·Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αντιφασίστες και την Αριστερά της Ουκρανίας. Στους συντρόφους της Borotba που βρίσκονται στο στόχαστρο του καθεστώτος και παλεύουν ηρωικά για την οργάνωση του αντικυβερνητικού-αντιφασιστικού αγώνα. Στηρίζουμε το δικαίωμα των προλετάριων Ουκρανών στην κοινωνική και πολιτική αυτοδιάθεση απ’ τη σκοπιά της κοινωνικής απελευθέρωσης.

·Καταδικάζουμε απερίφραστα την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του καθεστώτος του Κιέβου, στηριζόμενη από αμερικάνους κι ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Την επιβολή των μέτρων ΔΝΤ-ΕΕ, την αφαίρεση κάθε εργατικού δικαιώματος και λαϊκής ελευθερίας από το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού, με πολεμικά μέσα.

·Ενάντια στο καθεστώς του Κιέβου, στηρίζουμε την πάλη για την ανατροπή του και το τσάκισμα των ταγμάτων εφόδου του «Δεξιού Τομέα» και της φασιστικής «Εθνοφρουράς». Στηρίζουμε την πάλη για το τσάκισμα και την εκδίωξη των ιδιωτικών στρατών. Η άνοδος της ακροδεξιάς, η δράση της Χρυσής Αυγής και των Λεσχών Εφέδρων, η οργανική τους ένταξη στους μηχανισμούς άμυνας-ασφάλειας, αποδεικνύει το ρόλο του φασισμού στην καταστολή του κόσμου της εργασίας.

·Καταδικάζουμε την στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης της ΕΕ και των ΗΠΑ στην κυβέρνηση του Κιέβου, τα σχέδια ΝΑΤΟ-Ευρωστρατού και τη δράση των ρωσικών στρατευμάτων. Να φύγει το ΝΑΤΟ από την Ευρώπη και οι ρωσικές βάσεις από την Κριμαία. Οι ρωσικές δυνάμεις, με πρόσχημα την προστασία των μειονοτικών πληθυσμών, επεμβαίνουν με στόχο τη χειραγώγηση και καταστολή του ριζοσπαστικού περιεχομένου της εξέγερσης, που δε χώρα στον σύγχρονο καπιταλισμού (εργατικός έλεγχος, εθνικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων).
·Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ. Η κλιμάκωση της πάλης ενάντια στα Μνημόνια και το σύνολο της αστικής πολιτικής, η πάλη για την ανατροπή κάθε κυβέρνησης και διαχειριστή της ίδιας αντεργατικής πολεμικής πολιτικής, ο αγώνας για τη διάλυση ΝΑΤΟ, Ευρωστρατού και ΕΕ είναι η αναγκαία διεθνιστική αλληλεγγύη.
·Τώρα να πάρουμε μαχητικές πρωτοβουλίες ενάντια σε ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ, να κλείσουν οι βάσεις που παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ενάντια σε νέες αγορές όπλων και πρόσληψη Μισθοφόρων.

Αμφισβήτηση στα στρατόπεδα με Κίνημα Μαζικό Μέσα κι Έξω από τον Στρατό