Η 28η Οκτωβρίου 2014 και το εθνικό μας στοίχημα…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.   Δυστυχώς είναι οι ξένοι και όχι η πλειονότητα των ελλήνων που βλέπουν τα ουσιώδη και καθοριστικά...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. 

 Δυστυχώς είναι οι ξένοι και όχι η πλειονότητα των ελλήνων που βλέπουν τα ουσιώδη και καθοριστικά για την κοινωνική πρόοδο στη χώρα μας! Κάποιοι μορφωμένοι και σοβαροί από τους ξένους, παρατηρούν αυτά που οι περισσότεροι εκ των ελλήνων παραγνωρίζουν και προσπερνούν.

Φυσιολογικό πολιτικό φαινόμενο είναι αυτό, αλλά πόσο καλά θα ήταν να μην ήταν, αυτήν την περίοδο της ωρίμανσης της μεγαλύτερης πολιτικής κρίσης μετά τη χούντα και της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά τον πόλεμο!

«Patronage and bribery will persist in Greece»: το πελατειακό καθεστώς και η διαφθορά δια του χρηματισμού και ευρύτερα της δωροδοκίας και κάθε άλλης μορφής παραθεσμικής συναλλαγής θα επιμείνουν στην Ελλάδα, υποστηρίζει ο αρθρογράφος των Financial Times και ακόλουθος της σχολής του «Historical Institutionalism», Τόνυ Μπάρμπερ.

Ο ώριμος αυτός αναλυτής των ευρωπαϊκών υποθέσεων, με την καλή επιστημονική βάση στις ιστορικές σπουδές από το Κολέγιο St John’s του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, έρχεται να υποστηρίξει έως ταυτίσεως την δική μου αφήγηση για το ξεπέρασμα της κρίσης, στο πλαίσιο εγκαθίδρυσης της Τέταρτης Ελληνική Δημοκρατίας, σημειώνοντας: «Οι πελατειακές σχέσεις και ο εγωισμός των πλουσίων επιβίωσαν όλα τα δεινά του 20ου αιώνα, δύο παγκόσμιους πολέμους, ξένη κατοχή, εμφύλιο πόλεμο και χούντα. Μην απορείτε εάν επιβιώσουν και την τρόικα, αφού φύγουν οι τελευταίοι ξένοι ηγεμόνες της χώρας»!

Εδώ είναι το ζήτημα, εδώ παίζεται η μπάλα και όχι στην εξέδρα, παραπέμποντας γενικώς και αορίστως στον καπιταλισμό, στην απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό, ή στην υπαγόρευση της εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής από την δήθεν ορθολογική αγορά. Ο ελληνικός καπιταλισμός αναπαράγεται δια του συγκεκριμένου καθεστώτος πατρωνίας, οικογενειοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς, που θεσπίζει το καθεστώς ηγεμονίας στην χώρα μας. Αυτό είναι που δομεί σήμερα την κυρίαρχη πολιτική αφήγηση και τις επιμέρους εκδοχές για την διαχείριση της κρίσης.

Ο Μπάρμπερ έχει απόλυτο δίκιο ισχυριζόμενος πως αυτό που έχει σημασία για την Ελλάδα δεν είναι εάν θα παραμείνει στην κυβέρνηση ο κ. Σαμαράς ή εάν θα τον αντικαταστήσει ο κ. Τσίπρας, αλλά το εάν η πενταετία κακουχιών και υποταγής στην τρόικα οδήγησαν στον εκσυγχρονισμό της πολιτικής κουλτούρας και της στάσης του ελληνικού λαού προς το κράτος. Έχει επίσης δίκιο λέγοντας, μάλλον με μετριοπάθεια, πως η κρίση επέφερε κάποιο πλήγμα στο σύστημα των πελατειακών σχέσεων και των δωροδοκιών, ωστόσο η διαφθορά στον δημόσιο τομέα και οι πελατειακές σχέσεις παραμένουν, όπως και η παθογένεια του ιδιωτικού τομέα, με τους πλουσίους να απαλλάσσονται από τις «θυσίες», οι οποίες βαρύνουν εξουθενωτικώς τις μεσαίες και φτωχές τάξεις.

Εάν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία η 28η Οκτωβρίου 2014, αυτή σχετίζεται ακριβώς με το εθνικό μας στοίχημα να στήσουμε εκ θεμελίων ένα κράτος Δικαίου και Ευημερίας. Ένα σύγχρονο - και όχι «πέτσινο», κομματικό και διεφθαρμένο - Σοσιαλ-δημοκρατικό, κράτος. Αυτή είναι η ευκαιρία που προκύπτει θεωρητικά μέσα από τα κοινωνικά και οικονομικά συντρίμμια που αφήνει πίσω της καθημερινά η εξελισσόμενη κρίση στην πατρίδα μας. Αυτό και μόνον αυτό είναι το αντικειμενικό δίλημμα και περιεχόμενο της αλλαγής στο πλαίσιο μιας νέας μεταπολίτευσης για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση. Αυτό σημαίνει αριστερή μεταρρύθμιση. Αυτό είναι και το προσωπικό μου ζητούμενο στη συγκυρία.

Και αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να διασκεδαστεί από κανέναν. Ούτε από τον νεοφιλελεύθερο, ούτε από τον χυδαίο και αρρωστημένα συμπλεγματικό μιλιταριστή-εθνικιστή, ούτε από τον αντιδραστικό αριστεριστή, ούτε από το πονηρό α-πολιτικό ανθρωπάκι της «συναίνεσης στο κέντρο», ούτε από τους εμπόρους της επανάστασης, ή της αγοράς, ή της οικολογίας.

Δεν είναι καπιταλιστική υπεκφυγή και κοκορομαχία, ούτε αριστερή ουτοπία η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος που θα διεξάγει έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον του πελατειακού κράτους και εναντίον της διαπλοκής, ασκώντας ταυτόχρονα έντονη κριτική στον σύγχρονο, μεταμοντέρνο κορπορατισμό, έτσι ώστε να καταπολεμηθούν και να περιοριστούν τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια και οι «ανάρμοστες» σχέσεις διοίκησης-συνδικαλιστών-ιδιωτών.

Δεν είναι ανέφικτο το αίτημα για αυτοδιάθεση - που πλέον εμφανίζεται να είναι κεντρικής σημασίας για την ελληνική ταυτότητα - να συνδεθεί ακριβώς με έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον της πελατοκρατίας, της οικογενειοκρατίας, του κομματισμού, της διαπλοκής και της διαφθοράς. Δεν είναι ουτοπία! Αντίθετα είναι η πλέον πολιτικά νομιμοποιημένη ουσία μιας σύγχρονης έννοιας περί αυτοδιάθεσης, συνδεδεμένης με την έκφραση ενός παγκοσμίως αναγνωρίσιμου και σεβαστού εθνικού συμφέροντος.

Εάν η έκφραση του εθνικού συμφέροντος, πετύχουμε να αναπαριστά μια μορφή αυτοδιάθεσης των ελλήνων και απαλλαγής από την τρόικα στη βάση ενός δημοκρατικού, αντιπελατειακού και αντικορπορατικού κινήματος, οι πιθανότητες η κρίση της Ελλάδας να μετατραπεί σε μεγάλη ευκαιρία προόδου και στέρεας ευημερίας για την ελληνική κοινωνία τις επόμενες δεκαετίας θα πρέπει να θεωρείται βάσιμη.

Το ζήτημα είναι ποιοι και πόσοι θα μπορούσαν σήμερα να οργανωθούν υπό το σύνθημα: ΌΧΙ στο πελατειακό καθεστώς, όπως ΟΧΙ, επίσης, στον σοσιαλίζοντα, γραφειοκρατικό κορπορατισμό και ΟΧΙ στον νεοκορπορατισμό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Πάντα αυτό ήταν το ζήτημα, μόνον που σήμερα αυτό το ζήτημα αποτελεί ζωτική ανάγκη επιβίωσης για τα δύο τρίτα των ελλήνων…