Για την ΔημΑρ πια είναι αργά...

Νίκη Φούντα . Σχετικά με την χτεσινή απόφαση της ΚΟ να ζητήσει την παραίτηση του Προέδρου και με αφορμή δημοσιεύματα και αναφορές στο όνο...

Νίκη Φούντα.
Σχετικά με την χτεσινή απόφαση της ΚΟ να ζητήσει την παραίτηση του Προέδρου και με αφορμή δημοσιεύματα και αναφορές στο όνομά μου (πχ. για το ότι έδωσα την "έγκρισή μου από τηλεφώνου"). Αυτό για όση σημασία μπορεί να έχει στα τόσο δύσκολα... :

Έχω γνωστοποιήσει εδώ και καιρό, ξεκινώντας από τον Γραμματέα της ΔημΑρ, την πρόθεσή μου να μην συμμετέχω στο Συνέδριο. Ζήτησα προηγουμένως επανειλημμένα να μην γίνει. Αυτό γιατί, αφού επί 4 μήνες πέρυσι τέτοια εποχή αναλωθήκαμε σε ένα Συνέδριο αντιπαραθέσεων και ανθρωποφαγίας που έκλεισε με κάκιστες επιλογές και λίστες μειοψηφίας και πλειοψηφίας, αποφασίστηκε και πάλι,μετά από ένα καταστροφικό αποτέλεσμα, να αρκεστούμε σε άλλους τόσους μήνες εσωστρέφειας. Στα καθ'ημάς και πάλι. Χωρίς άνοιγμα προς τα έξω, χωρίς ριζικές αλλαγές σε πρόσωπα, χωρίς ανανέωση, χωρίς παραίτηση του συνόλου της ηγετικής ομάδας, χωρίς επί της ουσίας παραίτηση Προέδρου, χωρίς συγγνώμες, χωρίς να κοιτάξουμε τον κόσμο στα μάτια λέγοντάς του γιατί μπορεί να έχει λόγο να μας ξαναεμπιστευθεί. Χωρίς πράξεις. Χωρίς παλμό, ψυχή και επιθυμία για ραγδαίες διορθώσεις. Σαν να μην έγινε τίποτα...

Η χτεσινοβραδινή συνάντηση της ΚΟ με τον Φώτη Κουβέλη έγινε σε συνεδριακό χώρο και δεν ήμουν παρούσα, μιας και δεν ήμουν στο Συνέδριο. Ενημερώθηκα για τα γεγονότα αφού έγιναν. Συμφωνώ με την ουσία της κίνησης, διαφώνησα με την χρονική στιγμή, μιας και ζητούσα να βρεθεί από κοινού λύση ανανέωσης και αλλαγής καιρό πριν.
Σύσσωμη λοιπόν η ΚΟ της ΔημΑρ πιστεύει πως έπρεπε να είχε όντως παραιτηθεί ο Πρόεδρος του δικαιώματος επανεκλογής του, αλλά προσωπικά θα ήθελα η πεποίθηση αυτή να έχει κοινοποιηθεί στον Πρόεδρο έγκαιρα. Και για αυτό πάλεψα όσο μπορούσα.

Μακάρι να διαψευσθώ. Όποιος, όμως, ακούει τον κόσμο εκεί έξω ξέρει πως για την ΔημΑρ πια είναι αργά. Κάποιοι φωνάζαμε και κάναμε αντίστοιχες τοποθετήσεις ζητώντας αλλαγές πολιτικής ουσίας από τον Γενάρη κιόλας, αντιμετωπίζοντας την πλήρη δυσαρέσκεια. Η τελευταία ευκαιρία μας θα ήταν ίσως αυτή της επανεκκίνησης τον Ιούνιο. Που δεν έγινε.

Η αξιοπρέπεια, όμως, δεν έχει χρονικά όρια. Ελπίζω αυτήν να την προλαβαίνουμε. Και αυτό πρέπει να ισχύει για όλους μας. Τουλάχιστον η προσπάθεια που ήταν τιτάνια, να μην απαξιωθεί και αυτή. Γιατί για το ισχνό, δυσανάλογα μικρό αποτέλεσμά της έχουμε ήδη κριθεί.