Η Ελλάδα βρίσκεται στην εποχή του Ελληνόκαινου, αλλά δεν το ξέρει…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Σήμερα είμαι εδώ για να αντιμετωπίσω μια ερώτηση που άφησα αναπάντητη κατά την περίοδο του σημειολ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Σήμερα είμαι εδώ για να αντιμετωπίσω μια ερώτηση που άφησα αναπάντητη κατά την περίοδο του σημειολογικού μου ανταρτοπόλεμου.
Ποιό ήταν το βαθύτερο κίνητρο της κριτικής σου στο ελληνικό πολιτικό καθεστώς και των προτάσεών σου για πολιτική αλλαγή;

Η πεποίθηση πως η Ελλάδα ζει στην εποχή του Ελληνόκαινου, αλλά δεν το ξέρει! Πως, δηλαδή, η πλειονότητα των ελλήνων αρνείται να συνειδητοποιήσει την ευθύνη της για την εξέλιξη της ιστορίας στην χώρα μας και στο ευρύτερο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό σύστημα που αυτή είναι ενταγμένη (: ΕΕ). Ωραία, αλλά ποιο είναι το κίνητρο; Αν η ελληνική κοινωνία δεχτεί να αναλάβει την συγκεκριμένη ευθύνη για πολιτική αλλαγή, έχω λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα. Αν όχι, δεν έχω.

Ποιος φταίει για την άρνηση της συγκριμένης ευθύνης από την πλειονότητα των ελλήνων; Ο αγαπημένος της βιοσυναισθηματικής και βιοπολιτικής μου νεότητας Βολφ Μπίρμαν που τραγούδησε το «Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη / Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο / Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό / Έτσι πρέπει να γίνει / Έτσι θα γίνει». Αστειεύομαι, αυτός φταίει ίσως λιγότερο από όλους. Απλώς ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός δεν καταλάβαινε ο δόλιος πως αυτό το άτιμο το «έτσι κι αλλιώς» αποτελούσε αντιδραστισμό.

Αν θες να προχωρήσεις, αν αναζητείς την επιβίωση και την προσωπική σου ευημερία δια της κοινωνικής προόδου, συνειδητοποίησε πως αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αντιδραστικά. Μόνον αν πολεμήσεις το «έτσι κι αλλιώς», την πολιτική φιλοσοφία της γραφειοκρατίας του Ολοκαυτώματος με άλλα λόγια, και ξεφύγεις από το δέος που προκαλούν οι μεγάλοι αντιδραστικοί, από τον Πλάτωνα και τον Δάντη έως τον Χέγκελ, ή ακόμη έως τον έντιμο αγωνιστή Σπινόζα που ζητούσε να σεβαστούμε την ελευθερία των παθών, ενώ το ζήτημά μας ήταν πάντα το πάθος για την ελευθερία ανάδειξης των παραδόξων επί των οποίων οργανώνονται τα συστήματα ηγεμονίας. Το πάθος για την ανάδειξη της δική μας προσωπικής ευθύνης σε κάθε σύγχρονο Ολοκαύτωμα, αναγνώστη μου. Και στην Ελλάδα, μην αμφιβάλεις, ζούμε καταστάσεις Ολοκαυτώματος.

Εάν ο πλανήτης μας βρίσκεται στην εποχή του Ανθρωπόκαινου - με την έννοια πως στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια της ιστορίας της, η Γη δεν επηρεάστηκε ποτέ από ένα μεμονωμένο είδος όσο επηρεάζεται σήμερα από τον άνθρωπο και πως είμαστε πλέον εμείς οι άνθρωποι η κρίσιμη γεωλογική δύναμη στον πλανήτη – τότε η μορφή της σημερινής κρίσης στην Ελλάδα προδηλώνει πως βρισκόμαστε στην εποχή του Ελληνικού-Πολιτικόκαινου (Ελληνόκαινου) . Ποτέ άλλοτε στην χώρα μας μια απλή, κοινοβουλευτική και ασφαλώς μη-επαναστατική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, με την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης της αριστεράς, δεν θα εμφάνιζε τόσο μεγάλη δυναμική για κοινωνική μεταβολή στο εσωτερικό και πολιτική αναδιοργάνωση στο πλαίσιο της ΕΕ. Έτσι βλέπω τον έλληνα σαν το πολιτικό είδος που αυτή τη στιγμή επηρεάζει καθοριστικά την φορά και το περιεχόμενο της εξέλιξης της ιστορίας της ηγεμονίας στην ΕΕ και ίσως ακόμη ευρύτερα… και μάλλον δεν τρελάθηκα!

Μην με ρωτήσεις πού το ξέρω πως δεν τρελάθηκα, μετά από αυτό που υποστηρίζω! Αν δεις πώς αντιδρά το διεθνές πολιτικοοικονομικό περιβάλλον στην πιθανότητα συγκρότησης κυβέρνησης της αριστεράς στην Ελλάδα μετά από πρόωρες εκλογές και τις μοναδικές ακρότητες, στα όρια της σχιζοφρένιας, στην αντίδραση των κατεστημένων κυβερνητικών δυνάμεων και της διαπλοκής στο εσωτερικό της Ελλάδας, ίσως υποθέσεις βάσιμα, αναγνώστη μου, πως διατηρώ σώας και ακμάζουσας τας φρένας! Θα μου πει ίσως ο αντιδραστικός: εάν κρίνεις σύμφωνα με την τρέλα γύρω από την ελληνική υπόθεση, δεν είσαι και εσύ παλαβός; Όχι, αντιδραστικέ μου, στο βαθμό που πιστεύω και δείχνω πως τίποτα δεν είναι τελεσίδικα προδιαγεγραμμένο και πως τίποτα δεν αποτελεί μονόδρομο για την χώρα μας και την Ευρώπη, εάν αποφασίσει να δράσει πολιτικώς εναλλακτικά ο έλληνας. Είναι εναλλακτική επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε κάθε περίπτωση ναι, χωρίς να είμαι σε θέση να ορίσω ή βάσιμα να υποθέσω το ακριβές πολιτικό περιεχόμενο αυτής της εναλλακτικής.

Ξέρετε τι με γοήτευσε στην αφήγηση των Μαρξ και Έγκελς; Πως αυτοί σε αντίθεση με τον «δάσκαλό» τους Χέγκελ και σε αντίθεση με πλήθος μαρξιστών, δεν ήταν αντιδραστικοί. Και γιατί δεν ήταν; Διότι πίστευαν πως ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει με την ενσυνείδητη δράση του την κοινωνία του, όπως και την βιόσφαιρα. Αυτοί δεν είπαν πως ο καπιταλισμός δεν αλλάζει και πως δεν έχει σημασία ποιος κυβερνά στον καπιταλισμό! Άλλοι τα λένε, που σε ό, τι αφορά στον φιλοσοφικό στοχασμό αποκλίνουν από τον Μαρξ για να συναντηθούν με τον Μπαλζάκ. Οι τελευταίοι πιστεύουν πως η κοινωνία δεν αλλάζει με εκλογές, ούτε θα μπορούσε ποτέ το καθεστώς στην ΕΕ να εκδημοκρατιστεί υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων δια των εκλογών που θα έφερναν αριστερές δυνάμεις στα πράγματα. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, απλώς ανατρέπεται επαναστατικά για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Άρα οι εκλογές είναι ένα αντιδραστικό φαινόμενο, αντιτείνουν.

Όπως αντιδραστικό φαινόμενο θεωρούν τις εκλογές οι νιτσεϊκοί ακροδεξιοί που σήμερα εμφανίζονται με την μορφή των νεοφιλελευθέρων [διάβαζε «Εστία»], αλλά και οι δεξιοί και αριστεροί νεοφιλελεύθεροι που πιστεύουν πως γύρω από το εθνικό Εδώ περιστρέφεται η σφαίρα του χρηματοοικονομικού Εκεί και άρα Εκεί βρίσκεται η λύση και όχι Εδώ… τί τις θες τις εκλογές αφού η λύση στην κρίση βρίσκεται εκεί όπου η εθνική πολιτική ικανοποιεί την χρηματαγορά; Θα υπήρχε καλύτερη κυβέρνηση στην Ελλάδα από μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» - από αυτήν φυσικά την βουλή - που θα ικανοποιούσε τον σκοπό της χρηματαγοράς; Και ποιος είναι ο σκοπός της χρηματαγοράς; Μα, ο «εθνικός στόχος» της μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας σε ολοκληρωτική αγορά, ποιός άλλος; Μα αυτό δεν είναι ο ορισμός του αντιδραστικού; Είναι, αλλά δεν το ξέρουν, όπως δεν γνωρίζει ο έλληνας πολίτης πως ζει στην εποχή του Ελληνόκαινου! Δεν αντέχει την πολιτική ευθύνη αυτής της εποχής. Δεν αντέχει την ενοχή του για το κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας και υπεκφεύγει, μιλώντας υπερβατικά για καταχθόνιους εχθρούς, θεούς και δαίμονες.

Η λαϊκή επανάσταση θα ήταν μια πιο εύκολη συνειδησιακά διαδικασία, αν και αντικειμενικά είναι ανέφικτη στην σημερινή Ελλάδα. Να, γιατί είναι πιο «εύκολη»! Θα μπορούσαν παρόλα αυτά οι εκλογές στην Ελλάδα να προκαλέσουν μια επαναστατική δυναμική για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, γεγονότα που θα επέφεραν κρίσιμη μεταβολή στο καθεστώς της ευρωζώνης και στην ΕΕ; Μόνον υπό μια βασική προϋπόθεση: την δημιουργία ενός μαζικού κινήματος εναντίον των «δασκάλων» της αντιδραστικότητας, εναντίον των ιδεών και φορέων αγανακτισμένων πολιτών κάθε είδους, όπως και εναντίον της πολιτικής φιλοσοφίας του Ολοκαυτώματος.

Ό, τι συμβαίνει στην σημερινή Ελλάδα, δομείται στην γραφειοκρατική λογική του Ολοκαυτώματος – στην πλέον αντιδραστική λογική της ύστερης νεωτερικότητας. Εγώ ο κυβερνήτης, εγώ ο ηγέτης είμαι αγαθός άνθρωπος, κόμμα, μηχανισμός κλπ. Ο νόμος που ορίζει την μεταρρύθμιση που επιβάλω, δεν αποτελεί βούλησή μου, αλλά αναπόδραστη ανάγκη για την σωτηρία του έθνους και του λαού και ας είναι αυτός που νομιμοποιεί την ηθική του αποκλεισμού και της εξόντωσης. Εγώ δεν είμαι ο νόμος, νόμος είναι το δίκαιο της χρηματαγοράς, όπως νόμος είναι αντίστοιχα το δίκιο του εργάτη για τους αντιπάλους μου. Εγώ είμαι ο εκπρόσωπος του νόμου της χρηματαγοράς και στη βάση αυτού νομοθετώ και εκδίδω διατάγματα. Άρα είμαι κάτι ανώτερο από νομοθετική εξουσία και εκτελεστική εξουσία. Είμαι το Δίκαιο και ο Δικαστής μιας διεφθαρμένης κοινωνίας που αποκλίνει από τους κανόνες καλής οικονομικής συμπεριφοράς, να προσφέρει πάντα πολύ περισσότερα από όσα ζητά, έτσι ώστε η εσωτερική υποτίμηση να συνεχιστεί απρόσκοπτα στο πλαίσιο της συντεταγμένης χρεωκοπίας…

Φτάσαμε ακόμη και ο νεοναζιστής να διαμαρτύρεται για την αντιφιλελεύθερη αντιμετώπιση της ηγεσίας του στο πλαίσιο της διαλεκτικής του Ολοκαυτώματος! Έ, όχι και εγκληματική οργάνωση η ΧΑ, σου λένε! Ιδεολόγοι του εθνικισμού είναι οι άνθρωποι και όχι εγκληματίες! Την αντιδραστική φιλοσοφία της γραφειοκρατίας του Ολοκαυτώματος διακονούν - αν και πολύ φυσιολογικά - αρνούμενοι το Ολοκαύτωμα. Αν δεν το απαρνιόντουσαν δεν θα όπλιζαν θεσμικά/λειτουργικά και όχι απλώς ιδεατά/αφηγηματικά το δολοφονικό χέρι μισάνθρωπων εναντίον «υπάνθρωπων»!

Λέγοντας πως η Ελλάδα βρίσκεται στην εποχή του Ελληνόκαινου, σημαίνει δύο πράγματα: συνειδητοποίησε, έλληνα, την προσωπική σου πολιτική ευθύνη για το Ολοκαύτωμα που υφίσταται αυτή την εποχή η ελληνική κοινωνία και πίστεψε στην δύναμη της πολιτικής σου παρέμβασης στις εξελίξεις. Η διαδήλωση και ο αγώνας μέσα στην κοινωνία για πολιτική αλλαγή δεν είναι το μέσον που παραγκωνίζει, εξουδετερώνει ή απλώς υποβαθμίζει την συμμετοχή σου σε ένα εκλογικό αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα. Δεν είναι οι λαϊκές κινητοποιήσεις το υποκατάστατο των εκλογών, όπως δεν είναι οι εκλογές το υποκατάστατο των λαϊκών κινητοποιήσεων. Είναι, ωστόσο, σαφής εκδήλωση πολιτικοποίησης ενός λαού και ένδειξη ζωντάνιας μιας κοινωνίας, όπως και επιβεβαίωση της άποψης πως «οι δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα» όταν οι λαϊκές κινητοποιήσεις οδηγούν σε εκλογές. Και στην Ελλάδα δεν υπήρξαν κινητοποιήσεις αυτής της μορφής που θα προκαλούσαν για άμεση προκήρυξη εκλογών. Ίσως και γι’ αυτό να ευθύνεται η έλλειψη συνειδητοποίησης ότι ζούμε στην εποχή του Ελληνόκαινου.

Δυστυχώς εκλογές και κινητοποιήσεις για πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα κατέληξαν να είναι δύο άσχετα πράγματα. Και πλέον η μοναδική πιθανότητα για πολιτική αλλαγή περνά από την κάλπη. Έστω κι έτσι, έστω και απομαζικοποιημένα, έστω και παράδοξα, θα μπορούσε η κάλπη να σημάνει μία πολιτική αλλαγή υπέρ των συμφερόντων των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας; Μόνον στον βαθμό που οι αριστερές δυνάμεις που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία πετύχουν να πείσουν πως πράγματι ζούμε στην εποχή του Ελληνόκαινου, αποκρούοντας ως φιλοσοφία της διακυβέρνησής τους την γραφειοκρατία του Ολοκαυτώματος. Και μόνον αν αυτές προηγούντο της επόμενης και καθοριστικής ρύθμισης του ελληνικού (δημόσιου και ιδιωτικού) χρέους.

Και ο ξένος παράγων; Μα αυτός συνέδεσε ήδη με απόλυτη σαφήνεια τις εκλογές με το Ολοκαύτωμα: Η εκπρόσωπος του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Μαριάνε Κοτέ, δήλωσε στο MEGA πως «για την εμπιστοσύνη των αγορών είναι σημαντική η συνέχιση του μεταρρυθμιστικού έργου και η εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων» και ότι «όσον αφορά στο ελληνικό χρέος, θα υπάρξει συμφωνία γι' αυτό πριν από την λήξη του προγράμματος και μέσα στο Δεκέμβριο».

Αν αναλάβει την διαχείριση της κρίσης μετά την συμφωνία του Δεκεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ελληνικός λαός, αν και ζει στην εποχή του Ελληνόκαινου, θα βρεθεί πολιτικά όμηρος μέσα στην κάλπη. Η ψήφος του δεν θα μπορεί να επηρεάσει σε κρίσιμο βαθμό την κοινωνική εξέλιξη στην Ελλάδα και τις πολιτικές εξελίξεις στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Οι έλληνες θα εγκλωβιστούμε στο «έτσι κι αλλιώς», στην γραφειοκρατία ενός Ολοκαυτώματος και σε ένα τραγικό για τα δύο τρίτα της κοινωνίας αδιέξοδο που θα δικαιώνει εκείνους που επαναλαμβάνουν το τσιτάτο του Μαρξ: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Ιδού η δική μου αντίφαση: εγώ που ισχυρίζομαι πως «τίποτα δεν είναι τελεσίδικα προδιαγεγραμμένο», (σου) λέω πως η ελληνική υπόθεση θα λάβει την μορφή της «τελεσιδικίας» και άρα ολοκλήρωσης του Ολο-καυτώματος, εάν οι εκλογές ακολουθήσουν την επόμενη φάση ρύθμισης του χρέους. Είναι επειδή η εποχή του Ελληνόκαινου στο βαθμό που δεν πολιτικοποιηθεί εγκαίρως, καταλήγει σε μια άλλη επόμενη εποχή που ως μοναδικός ρυθμιστής εμφανίζεται να είναι ο θεός ή η επανάσταση.