GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Πίσω από την θεωρία του εκβιασμού!

Γράφει ο Θανάσης Παπανδρόπουλος Ομιλητές ήσαν οι καθηγητές κ.κ. Κώστας Λαπαβίτσας και Γιώργος Μπήτρος, αμφότεροι θεράποντες τ...



Γράφει ο Θανάσης Παπανδρόπουλος

Ομιλητές ήσαν οι καθηγητές κ.κ. Κώστας Λαπαβίτσας και Γιώργος Μπήτρος, αμφότεροι θεράποντες της πολιτικής οικονομίας αλλά από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Κρατιστής της
αριστεράς ο πρώτος και φιλελεύθερος ο δεύτερος, οι δύο καθηγητές, σε εκδήλωση στο Ινστιτούτο Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου στην Πλάκα, αναφέρθηκαν στο μέλλον της Οικονομικής και Νομισματικής Ενώσεως (ΟΝΕ), της ευρωζώνης και της Ελλάδος, δίνοντας ο καθένας την δική του εκδοχή για την δυνατότητα της χώρας μας να εξέλθει από την κρίση.

Φεύγοντας από την εκδήλωση αυτή –στο πλαίσιο της οποίας έγινε και η σχετική συζήτηση– θυμήθηκα κάποιες ρήσεις που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια σε ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Ο Νόμος του Μέρφυ». Στο βιβλιαράκι αυτό, μία ρήση έλεγε ότι «οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται λογικά όταν όλες οι άλλες δυνατότητες έχουν εξαντληθεί». Είχα, επίσης, διαβάσει ότι «αν κάποιο κακό είναι να συμβεί, αυτό θα γίνει». Διότι όταν υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά τους, οι άνθρωποι συνήθως ακολουθούν αυτόν της καταστροφής.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές υπήρξε η εισήγηση του καθηγητή κ. Κώστα Λαπαβίτσα, όχι τόσο ως προς την διάγνωση των αιτίων της ελληνικής κρίσεως όσο ως προς το «δια ταύτα». Άτυπος σύμβουλος των κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Παν. Λαφαζάνη, ο Έλληνας καθηγητής προσπάθησε να αποδείξει ότι η ΟΝΕ θα καταρρεύσει λόγω Γερμανίας, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο μιας γερμανικής αποχωρήσεως από την ευρωζώνη, είπε ότι οι οικονομίες της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι προβληματικές και πάσχουν ανταγωνιστικά έναντι της Γερμανίας και θεώρησε ότι η γερμανική τακτική της καθηλώσεως των μισθών για λόγους αυξημένης εξωστρέφειας κάποια στιγμή θα γίνει και ο διαλυτικός ιός της ευρωζώνης.

Αναφερόμενος στην συνέχεια στην ελληνική αναπτυξιακή καχεξία, ο κ. Κώστας Λαπαβίτσας τόνισε ότι η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της αναταραχής γιατί η πορεία της οικονομίας της κατέδειξε για μία ακόμη φορά την αποτυχία της ευρωζώνης και τους μεγάλους κινδύνους που ενέχει για την παγκόσμια οικονομία.

«Το 2014, η εξάχρονη κρίση βαίνει προς το τέλος της και είναι πιθανό να σημειωθεί ακόμη και μία ανεπαίσθητη αύξηση του ΑΕΠ. Η κύρια αιτία είναι φυσικά ο τουρισμός, που συνέβαλε στην ελαφρά υποχώρηση της ανεργίας (λίγο πάνω από το 26%) και στην τόνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Η κατανάλωση, η οποία υποχώρησε ραγδαία καθώς συντρίφτηκαν οι μισθοί το 2010, φαίνεται πια να σταθεροποιείται, σταματώντας έτσι και την πτώση των λιανικών πωλήσεων. Ακόμη και οι επενδύσεις, που κατέρρευσαν μετά το 2007, κάνουν κάποια διστακτικά βήματα σταθεροποίησης.

»Πού, όμως, θα βρεθούν οι πηγές της ανάπτυξης από εδώ κι εμπρός; Το πρόσφατο σενάριο του ΔΝΤ, που προβλέπει ανάπτυξη με μέσο ρυθμό 3,4% ετησίως για το 2015-2019, φαντάζει εξωπραγματικό. Πώς θα παρουσιάσει ανοδικό δυναμισμό η κατανάλωση, δεδομένου ότι οι μισθοί θα συνεχίσουν να κινούνται σε χαμηλά επίπεδα; Γιατί να ανακάμψουν συστηματικά οι ιδιωτικές επενδύσεις, όταν οι δημόσιες επενδύσεις συρρικνώνονται και η βιομηχανική παραγωγή συνεχίζει να πέφτει, όπως έκανε με 5,7% τον Αύγουστο; Πόση μπορεί να είναι η τόνωση που θα έρθει από τις διεθνείς συναλλαγές, όταν οι εξαγωγές αγαθών δεν παρουσιάζουν απολύτως κανέναν δυναμισμό –και μάλιστα, το ισοζύγιο στην εμπορία αγαθών παρουσιάζει και πάλι αυξανόμενα ελλείμματα; Πώς θα στηρίξει την ιδιωτική οικονομία το τραπεζικό σύστημα, το οποίο είναι ο ορισμός του “ζόμπι”, δεδομένου ότι κατέχει περίπου 80 δισεκατομμύρια προβληματικών δανείων –για τα μισά εκ των οποίων δεν υπάρχει πρόβλεψη κάλυψης– και θα χρειαστεί το ίδιο στήριξη;», είπε ο κ. Κ. Λαπαβίτσας.

Υπό αυτούς τους όρους, λοιπόν, ο καθηγητής κρίνει το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και με ιδιαίτερη εμμονή επανέλαβε προς το ακροατήριο ότι η Ελλάδα θα πρέπει ΝΑ ΕΚΒΙΑΣΕΙ την διαγραφή μεγάλου μέρους του.

Θα πρέπει, δηλαδή, η χώρα να εκβιάσει τις κυβερνήσεις και τους λαούς 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για την διαγραφή ενός χρέους που οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στον πελατειακό-καταναλωτικό χαρακτήρα της οικονομίας της και στην άρνηση της χώρας να προσαρμοστεί στην κοινοτική έννομη και ανταγωνιστική τάξη. Και ο εκβιασμός αυτός θα γίνει από μία χώρα οποία, από το 1981 έως το 2010 είχε περί τα 315 δισεκατ. ευρώ καθαρές εισπράξεις από τα κοινοτικά Ταμεία για να πραγματοποιήσει διαρθρωτικές αλλαγές και, κυρίως, για να μεταβάλει το οικονομικό της μοντέλο από καταναλωτικό σε παραγωγικό.

Χωρίς να προσδιορίσει τί θα συμβεί σε περίπτωση αποτυχίας του εκβιασμού, ο κ. Κώστας Λαπαβίτσας είπε ότι μοναδικός τρόπος εξόδου της χώρας από την ύφεση είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών, οι μαζικές δημόσιες επενδύσεις και οι «θεσμικές μεταρρυθμίσεις» που θα είναι απαραίτητες για την υλοποίηση ενός παρόμοιου οικονομικού προγράμματος. Ωστόσο, αυτή η μικρή φράση, «θεσμικές μεταρρυθμίσεις», η οποία από το ακροατήριο του καθηγητή κ. Λαπαβίτσα προφανώς θεωρήθηκε αθώα, κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι μεστή περιεχομένου.

Ως γνωστόν, εδώ και πολλά χρόνια, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα προσβλέπει σε συνθήκες καταρρεύσεως της χώρας με την ελπίδα ότι έτσι θα δημιουργηθεί μία επαναστατική ατμόσφαιρα, ευνοϊκή στις επιδιώξεις της, που είναι η κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ακόμη χειρότερα, ανάλογες απόψεις σήμερα συμμερίζονται και τα ακροδεξιά μέτωπα, γεγονός που ενδυναμώνει τις αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις –με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αν ποτέ δημιουργηθεί κρίση εκβιασμού των εταίρων μας. Είναι δε απολύτως ξεκάθαρο ότι κάποιοι ποντάρουν στο ενδεχόμενο αυτό, γιατί έχουν παλαιούς λογαριασμούς να ρυθμίσουν με την ιστορία και την δημοκρατία.

Την ίδια στιγμή, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, η κοινή γνώμη όλο και περισσότερο δείχνει να πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κανονικό κόμμα το οποίο ναι μεν «γαυγίζει», πλην όμως δεν πρόκειται να πάει πιο μακριά και να «δαγκώσει». Πολύ φοβούμεθα ότι πίσω από αυτή την ειδυλλιακή εικόνα, η πραγματικότητα είναι αισθητά διαφορετική. Και την πραγματικότητα αυτή, εμμέσως πλην σαφώς και εντελώς ξεκάθαρα, περιγράφει ο κ. Κ. Λαπαβίτσας όταν τονίζει τα ακόλουθα: «Δεν υπάρχουν “λογικοί” διαπραγματευτές με τους οποίους θα συνδιαλλαγεί μία ριζοσπαστική ελληνική κυβέρνηση. Η μόνη πραγματική ισχύς της απέναντι στους εκβιασμούς που αναπόφευκτα θα ασκηθούν θα είναι η λαϊκή στήριξη και αποφασιστικότητα. Για να υπάρξει τέτοια στήριξη, απαιτείται καθαρότητα οικονομικής και πολιτικής ανάλυσης, απόρροια εκβιασμών, ετοιμότητα για ρήξεις και προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων για σκληρή δοκιμασία. Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων είναι ίσως το τελευταίο καμπανάκι για τον ΣΥΡΙΖΑ και η τελευταία ευκαιρία για την χώρα να επιδιώξει την αλλαγή που χρειάζεται με ρεαλιστικό τρόπο».

Αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τί κρύβεται πίσω από την παραπάνω ρητορική, τόσο το χειρότερο για όλους μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση