Το σχολείο του Ρωμανού στις φυλακές...

Στις λιτές αίθουσές του, άνθρωποι που έχασαν τον «δρόμο» βρίσκουν τα εφόδια για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Ο λόγος για το σχολεί...

Στις λιτές αίθουσές του, άνθρωποι που έχασαν τον «δρόμο» βρίσκουν τα εφόδια για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Ο λόγος για το σχολείο που λειτουργεί μέσα στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, εκεί όπου ο Νίκος Ρωμανός παρακολούθησε τα μαθήματα της Β’ και Γ΄ Λυκείου, καταφέρνοντας να περάσει στα ΤΕΙ της Αθήνας. Από τους 400 τροφίμους ηλικίας 15 έως 21 ετών, οι μισοί κάθονται στα θρανία του, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος».

«Δεν εξετάζουμε και δεν μας ενδιαφέρει, για τους μαθητές μας, ποιο ήταν το αδίκημα και ο λόγος για τον οποίο βρέθηκαν άδω», λέει ο διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου Πέτρος Δαμιανός. «Ορισμένοι νιώθουν την ανάγκη, στην αρχή ή πολύ αργότερα, να μας μιλήσουν γι΄ αυτό, και εφόσον μας το ζητούν το συζητάμε μαζί τους. Θέλουμε και προσπαθούμε, για όσους τελειώνουν το Λύκειο, να έχουν τα εφόδια να συνεχίσουν τις σπουδές τους, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού. Πέρυσι είχαν περάσει τέσσερα παιδιά στο πανεπιστήμιο και φέτος άλλα τέσσερα, είναι και άλλοι παρελθόντων ετών. Υπάρχει μαθητής μας που φοιτά στο δεύτερο έτος του Πολυτεχνείου».

Ο κ. Δαμιανός, που έζησε από κοντά όσα το πανελλήνιο παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα κατά την απεργία πείνας του Ρωμανού, χαρακτηρίζει εντυπωσιακή την ανταπόκριση σύσσωμης της κοινωνίας, στη λογική ότι –ανεξάρτητα του τι λέει και τι πρεσβεύει ο Νίκος- όλοι συμφωνούσαν ότι έπρεπε να σωθεί αυτή η ζωή, ενώ ζητούσαν να του δοθεί η δυνατότητα να φοιτήσει στη σχολή του.

Αποκαλύπτει πως ένιωσε φόβο ότι πλησιάζει το ενδεχόμενο να έχει η ιστορία αυτή τραγική κατάληξη. «Όσο περνούσαν οι ημέρες, πολλές φορές φοβήθηκα ότι μπορεί να χάσει τη ζωή του, ειδικά την τελευταία εβδομάδα. Δεν σας κρύβω ότι την Πέμπτη (στις 4 Δεκεμβρίου) έκανα μια προσπάθεια να τον πείσω να σταματήσει. Τον συμβούλεψα ότι προέχει η ζωή του». “Πρέπει να ζήσεις” του είπα. “Σε θέλουμε ζωντανό, ρε αγόρι μου, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις ότι κινδυνεύεις. Δεν θέλουμε να χάσεις τη ζωή σου και εμείς να σ΄ έχουμε για να αναφέρουμε το όνομα σου σε επετείους για 10 μέρες το χρόνο. Να σταματήσεις την απεργία πείνας. Πρέπει να ζήσεις”».