Oταν σε ένα αστικό καθεστώς η τρομοκρατία αντικαθιστά πλήρως την πολιτική, δεν έχουν πια σημασία οι τρομοκράτες-πολιτικοί και έννοια το κοινοβούλιο…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ο τίτλος καταδηλώνει την απόλυτη έκπτωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας τούτες τις ώρες. Περάσαμε ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Ο τίτλος καταδηλώνει την απόλυτη έκπτωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας τούτες τις ώρες. Περάσαμε πλέον από την ηθική, πολιτική, κοινωνικοοικονομική και πνευματική παρακμή, στον απόλυτο ξεπεσμό του πολιτικού φαινομένου στην πατρίδα μας και στον απόλυτο ηθικό και διαλογικό εκπεσμό των ηγεσιών των κύριων κομματικών φορέων της Μεταπολίτευσης του 1974.

Με την κατατρομοκράτηση του εκλογικού σώματος και διλήμματα που υποδηλώνουν ηγεμονική εξαχρείωση, είναι πρόδηλο πως οι ηγεσίες της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στρέφονται πλέον ευθέως και αμέσως - και όχι απλώς εμμέσως, όπως μέχρι προχθές - εναντίον του αστικού καθεστώτος, το οποίο (οντολογικώς) θα έπρεπε να υπηρετούν ευλαβώς.

Αυτό είναι φαινόμενο πολιτικού εκφαυλισμού, κοινοβουλευτικού εκμαυλισμού και διακυβερνητικής αποσύνθεσης. Πρόκειται κυριολεκτικώς για αποβορβόρωση της δημοκρατίας στον τόπο μας με απόλυτη ευθύνη της διαπλοκής και εκείνων των αστικών δυνάμεων που εμφανίζονται να έχουν συνδέσει την τύχη τους με το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος και τις υπό μακρόχρονη, άκρως αμφιλεγόμενη με οικονομικούς όρους και διοικητικά ανορθόδοξη αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Μέρος της αριστεράς μοιάζει να αντιλαμβάνεται αυτό το διαλυτικό για την ελληνική κοινωνία και οικονομία φαινόμενο, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται να διαθέτει κουλτούρα, γνώση και συγκροτημένη πολιτική αντίληψη για να αντιδράσει αποτελεσματικά. Η εξαθλίωσης της ελληνικής δημοκρατίας, μέσω (και) της ακραίας κινδυνολογίας των εξ ορισμού αστικών πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας, δεν προσφέρει τίποτε στην αριστερά και ούτε ενισχύει αντανακλαστικά την ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος των εργαζομένων. Ποτέ και πουθενά στον δυτικό κόσμο δεν συνέβη μεσο-μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο την βιομηχανική περίοδο, πόσο μάλλον σήμερα στην μεταβιομηχανική και μετανεωτερική Ευρώπη μας!

Σήμερα, είναι η παράξενη ιστορικώς στιγμή κατά την οποία η αριστερά - αν φυσικά επιθυμεί να υπηρετήσει τις αρχές και τους ιδεολογικούς της οραματισμούς - και ο προοδευτικός ελληνικός λαός, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν τον εκφαυλισμό στον οποίον εγκλωβίζουν παράλληλα την ελληνική πολιτική σκηνή και την κοινωνία διαπλοκή και κυρίαρχο καθεστώς κοινοβουλευτικής ηγεμονίας και να υποστηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις το θεσμικό κέλυφος και το περιεχόμενο της αστικής μας δημοκρατίας. Είναι η στιγμή κατά την οποία ο ίδιος ο Μαρξ θεωρούσε πως ακόμη και οι κομμουνιστές πρέπει να στηρίξουν το ετοιμόρροπο οικοδόμημα των μπουρζουάδων.

Αν ισοπεδωθεί η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα από τους πανικόβλητους, ανεύθυνους τρομοκράτες με το ξεφτισμένο πλέον αστικό προσωπείο, δεν θα υπάρχει πεδίο ανάπτυξης του προοδευτικού κινήματος… Η χώρα μας, τότε, θα μετατραπεί επίσημα σε νοτιοαμερικανικής μορφής κράτος εκτάκτου ανάγκης, σε καθεστώς «γύψου», όπου η αποσάθρωση των δημοκρατικών θεσμών και συμπεριφορών θα εμφανιστεί ως θεραπεία του παρόντος εκφαυλισμού και της αποσύνθεσης θεσμών και εθνικής οικονομίας!

Η αριστερά, σήμερα στην Ελλάδα, είναι η μόνη δύναμη που αντικειμενικά θα μπορούσε να σώσει την αστική δημοκρατία, η οποία ξεχαρβαλώνεται με ταχείς ρυθμούς από τους υποτιθέμενους στυλοβάτες της. Καμία έκπληξη! Η διαπλεκόμενη, αφάνταστα καιροσκοπική, κρατικοδίαιτη - και σε εισαγωγικά - «εθνική» αστική τάξη της Ελλάδας, ποτέ δεν επένδυσε στη δημοκρατία, όταν αισθάνθηκε να απειλείται ο βασικός οικονομικός μηχανισμός που την καθιστούσε εσωτερικό πάτρωνα (νταβατζή) της διακυβέρνησης, όπως έλεγαν και θα έλεγαν ακόμη και σήμερα κάμποσοι έλληνες κοινοβουλευτικοί. Το αντίθετο έπραττε, το οποίο φρόντιζε με την αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας να διασκεδάζει.

Η «ελληνική» αστική τάξη δεν είναι οντολογικώς δημοκρατική τάξη - όπως συμβαίνει σε κάμποσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι διεφθαρμένη, επαρχιώτικη, εκμαυλιστική του δημοκρατικού φαινόμενου τάξη. Πρόκειται για αυτούς, οι οποίοι σήμερα την δική τους εμπνεύσεως (υποκειμενική) διαδικασία κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού με τα γνωστά «διλήμματα» περί χάους, Αργεντινής κλπ, εμφανίζουν ως αντικειμενική αντίδραση της αγοράς (ποιάς αγοράς, άθλιοι!) στο ενδεχόμενο εκλογών! Τα ίδια, ωστόσο, έχουν κάνει κόπασες φορές κατά το παρελθόν, όταν για να αντιμετωπίσουν το «οικονομικό τους βραχυκύκλωμα» και την πιθανότητα ανόδου της αριστεράς, νομιμοποίησαν εμμέσως, όταν δεν προκάλεσαν οι ίδιοι και στήριξαν αμέσως, χούντες και πραξικοπήματα διαφόρων μορφών.

Η νεοφιλελεύθερη «ελληνική» αστική τάξη, είναι ο πολιτικός κορμός νομιμοποίησης κάθε μορφής εκτροπής της αστικής δημοκρατίας στον τόπο μας. Αυτή είναι η αλήθεια και εδώ βρίσκεται η Εστία που συνδέει άρρηκτα τον φασισμό με τον νεοφιλελευθερισμό των ημερών μας.

Οι έλληνες αντιφασίστες έχουμε κάτι περισσότερο από χρέος να αντισταθούμε οργανωμένα και ενωμένοι στην μεγαλύτερη προβοκάτσια εναντίον της αστικής δημοκρατίας μετά τον εμφύλιο, που μηχανεύονται και πραγματοποιούν βήμα-βήμα εκείνες οι κομματικές ηγεσίες που εκπροσωπούν και εκφράζουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία κάπως έτσι αποσυντίθεται μέσα στον πολιτικό της ξεπεσμό.

Μέσα σε αυτό το διαστροφικό για την δημοκρατία κλίμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει γρήγορα να «συνέλθει» και αντί για συμφωνίες με κοινωνικά ξεπεσμένους και ιστορικά ξεπερασμένους πολιτικούς, να κοιτάξει να πλησιάσει την κοινωνία, από την οποία ολοένα και περισσότερο φαίνεται να απομακρύνεται. Η ευρύτερη κοινωνία απουσιάζει από τις προεκλογικές και μετεκλογικές δομές που αυτή την περίοδο κατασκευάζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο κύριος Κουβέλης και η παρέα του!