Το Παρίσι ενωμένο όσο ποτέ μετά τις δολοφονικές επιθέσεις

Το περασμένο Σάββατο, ο Σάιμον Κούπερ, τακτικός αρθρογράφος των Financial Times, περιέγραφε στην εφημερίδα πώς έζησε τις επιθέ...

Το περασμένο Σάββατο, ο Σάιμον Κούπερ, τακτικός αρθρογράφος των Financial Times, περιέγραφε στην εφημερίδα πώς έζησε τις επιθέσεις της... 7ης Ιανουαρίου στο Παρίσι. Γεννημένος το 1969 στην Ουγκάντα από γονείς Νοτιοαφρικανούς, ο Κούπερ έχει ζήσει σε διάφορα μέρη ανά τον πλανήτη αλλά τα τελευταία δεκατρία χρόνια ζει με την οικογένειά του στο Παρίσι. Στο εν λόγω άρθρο σημειώνει πως, με τη συμμετοχή του στις πορείες διαμαρτυρίας που ακολούθησαν τις επιθέσεις, «αγάπησα για πρώτη φορά τους κατοίκους του Παρισιού και αισθάνθηκα και εγώ Παριζιάνος».

Αναζητήσαμε διαδικτυακά τον καταξιωμένο αρθρογράφο και συγγραφέα, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα. Παρά την «τρέλα που επικρατεί εδώ στο Παρίσι», όπως μας έγραψε, μπήκε στον κόπο να μας απαντήσει σε μια μικρή σειρά ερωτήσεων που του αποστείλαμε ηλεκτρονικά, όπως, για παράδειγμα, να μας εξηγήσει τι ακριβώς ήταν αυτό που τον έκανε να νιώσει «για πρώτη του φορά Παριζιάνος έπειτα από 13 χρόνια».

«Αυτό που είδα στην πόλη μου, το Λονδίνο, ύστερα από τις επιθέσεις του Ιουλίου του 2005, και απ’ όσα έχω διαβάσει για τη Νέα Υόρκη για μετά την 11η Σεπτεμβρίου, είναι ότι τέτοιου τύπου επιθέσεις προκαλούν ένα γενικό αίσθημα συντροφικότητας σε μια πόλη. Κάνουν σχεδόν τον καθένα να συνειδητοποιήσει το εξής: “Εχουμε έναν κοινό τόπο, ζούμε εδώ για να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο και κυρίως τα πάμε καλά μεταξύ μας”. Στο Παρίσι και στο Λονδίνο, οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν αποφασίσει ότι θέλουν να ζήσουν σε μια πολυπολιτισμική πόλη μαζί με μουσουλμάνους, Εβραίους, τους πάντες. Στο τέλος τέλος, όταν μετακομίσαμε εδώ ξέραμε ότι ήταν πολυπολιτισμική πόλη. Οπότε, στη διαμαρτυρία εκείνης της Κυριακής είδα συνθήματα όπως “Είμαι Σαρλί, είμαι Εβραίος, είμαι αστυνομικός - είμαι η Δημοκρατία”. Το σύνθημα στα γαλλικά “Είμαι ο Αχμέτ”, για τον δολοφονημένο αστυνομικό, συνιστά δήλωση υποστήριξης προς τους μουσουλμάνους του Παρισιού. Ετσι, οι παράπλευρες συνέπειες αυτής της επίθεσης είναι ότι ένωσε τους Παριζιάνους όλων των φυλών. Υπό κανονικές συνθήκες, το Παρίσι δεν είναι μια φιλική πόλη, τις τελευταίες ημέρες όμως ο κόσμος έγινε πολύ πιο φιλικός, χαμογελάει ο ένας στον άλλο, άγνωστοι χαιρετούν αγνώστους στον δρόμο κ.λπ.. Ας ελπίσουμε ότι θα κρατήσει».

Πολυπολιτισμικότητα

Αραγε οι επιθέσεις αυτές συνιστούν τεκμήριο αποτυχίας των πολυπολιτισμικών κοινωνιών; «Η Σαουδική Αραβία δεν είναι πολυπολιτισμική κοινωνία και όμως έχει βγάλει τρομοκράτες. Το ίδιο και το Πακιστάν. Δεν νομίζω ότι είναι η πολυπολιτισμικότητα που γεννά τρομοκράτες. Ενα πολύ μικρό τμήμα της τζιχάντ είναι που γοητεύει μια πολύ μικρή, μια ελάχιστη ομάδα μουσουλμάνων της Δύσης―ίσως 200 στη Γαλλία, από έναν μουσουλμανικό πληθυσμό 5 εκατομμυρίων περίπου. Οι νέοι είναι συνήθως αυτοί που γοητεύονται από αυτές τις λατρείες του θανάτου―θυμηθείτε τους Ιάπωνες καμικάζε ή τους δολοφόνους στα αμερικανικά σχολεία ή τα ρεύματα του μπολσεβικισμού και του αναρχισμού εκατό χρόνια πριν. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι η πλέον δημοφιλής λατρεία θανάτου είναι αυτό το πολύ μικρό τμήμα του Ισλάμ».

Θίξαμε στον Σ. Κούπερ και το ζήτημα της ανέγερσης τεμένους στην Αθήνα και η απάντησή του ήταν πως «φυσικά και πρέπει η Αθήνα να χτίσει τέμενος. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ασκούν τη θρησκεία τους. Είναι τμήμα των ελευθεριών της Δύσης. Θα πρέπει φυσικά να παρακολουθείτε εάν και πού γίνονται κηρύγματα μίσους. Στη Βρετανία και στη Γαλλία αυτό ισχύει: εάν ένας ιμάμης κηρύττει το μίσος, τιμωρείται από το κράτος και χάνει τη θέση του. Γενικά, θεωρώ πως εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε αρκετά κοινά ούτως ώστε να υπάρξει μια κάποια ένωση. Από την άλλη, ήμουν ο νομισματικός ανταποκριτής των “F.T.” το 1996-98, όταν το ευρώ ήταν στη διαδικασία της δημιουργίας του, και ακόμα και τότε, τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι από τη νομισματική αγορά πιστεύαμε ότι οικονομίες όπως η Γερμανία, η Ελλάδα, η Ιταλία κ.λπ. είναι απλώς πολύ διαφορετικές ώστε να έχουν ένα κοινό νόμισμα. Ουδείς στη διεθνή αγορά το 1997, για παράδειγμα, περίμενε ότι η Ελλάδα θα έμπαινε στο ευρώ. Θα ήταν για όλους καλύτερα εάν δεν είχε μπει ποτέ».