Ο άγνωστος διάλογος Π. Λαφαζάνη - Ν. Παππά στο Κυβερνητικό Συμβούλιο...

Η σκηνή  διαδραματίστηκε στο προχθεσινό κυβερνητικό συμβούλιο. Η  προϊστορία της: Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να νουθετε...

Η σκηνή  διαδραματίστηκε στο προχθεσινό κυβερνητικό συμβούλιο. Η  προϊστορία της: Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να νουθετεί και να διαπαιδαγωγεί τους νεαρούς συντρόφους του. Πολλές φορές το έκανε μέσα και από την αφήγηση απλών ιστοριών που άγγιζαν το συναίσθημα των νεαρών της νεολαίας του κόμματος και τους χαλύβδωναν το φρόνημα να είναι με τους κατατρεγμένους, τους φτωχούς ανθρώπους, της γης τους κολασμένους.

Κάποτε, στον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον οποίον αγαπούσε πολύ, διηγήθηκε μια ιστορία. Ο Παναγιώτης, επειδή η ιστορία του άρεσε, ζήτησε από τον Χαρίλαο να του την ξαναπεί. Ο Χαρίλαος του έκανε τη χάρη και επανέλαβε την ιστορία. Ο Παναγιώτης όταν πήγε σπίτι του την κατέγραψε στο τετράδιο που κρατούσε τις ιστορίες του Χαρίλαου. Από καιρού εις καιρόν ανέτρεχε στο τετράδιο και, ανάλογα με το ποιά θεωρούσε ότι "κολλούσε" στην επικαιρότητα, διάβαζε κάποια από τις 16 ιστορίες που είχε σημειωμένες. Χθες λοιπόν πήγε στο Κυβερνητικό Συμβούλιο, έβγαλε από την τσάντα του το πολυκαιρισμένο τετράδιο και διάβασε την ιστορία που σας παραθέτω:

"Από τόπον άλλον ένας άνθρωπος ήρθε σ' ένα χωριό. Το χωριό σα βυθισμένο σε λαγκάδι. Γύρω, του χωριού οι πλαγιές, τοίχοι φυλακής χλωροπράσινης.

Και είπεν ο άνθρωπος προς τους χωριάτες: Τι ωραίος και μεγάλος που δείχνεται ο κόσμος γύρω σας!

Και του αποκρίθηκαν οι χωριάτες: Αλήθεια! Όλο πρασινάδες μας περιζώνουν. Τα βουνά μας έχουμε, τα βουνά μας. Έχουμε και τα λιοστάσια μας. Ζούμε απ' αυτά. Πέρα εκεί στο ριζοβούνι δυό-τρεις φορές το χρόνο σταίνουμε ζωηρότατα πανηγύρια και γλεντοκοπούμε. Το στρώνουμε στον ίσκιο της κουκουναριάς. Πλέκουμε στεφάνια από μυρτιές και τα φορούμε. Το μεγάλο πράσινο ζουνάρι του λαγκαδιού μας σφιχτοδένει χειμώνα - καλοκαίρι. Σα δε σκάφτουμε και σα δεν οργώνουμε, το χαιρόμαστε από τα παράθυρά μας.

Και τους είπε τότε ο άνθρωπος: Κάτι άλλο ήθελα να σας πω. Τον κόσμο γύρω σας, τον ωραίο και τον μεγάλο, δεν είναι μπορετό, άνθρωποί μου να τόνε χαρείτε από τα παραθύρια σας. Τραβάτε, σκαρφαλώστε στο βουνό, τραβάτε παραπέρα από τα πανηγύρια σας κάτου στη ριζοβουνιά, ψηλότερα ψηλότερα, κι ως την κορφή του φτάστε. Κι αφού φτάστ' εκεί, τότε ρίχτε μιά ματιά πλατιά μακριά τριγύρω σας προς τα βάθια και προς τα πλάτια, προς τους ορίζοντες, που δεν τους βλέπετε και δεν τους έχετε από τα παραθύρια σας. Ουρανούς, ωκεανούς, όλα τα χρώματα κι όλο το φως, την πλάσιν ακέριαν, ακομμάτιαστη ολόγυρά σας. Θα ιδήτε τότε κάτου κάτου κάτου, παράμερα, βαθιά, ένα μικρό σημάδι ασπρουδερό που μια λιγνή λουρίδα θα το φασκιώνει βαθυπράσινη. Και θα είναι το χωριό σας, με τη λαγκαδιά του.

Όμως τότε όταν θα το ματιάσετε από μακριά - μακριά, σαν κάτι λιγοστό και σαν κάτι ξένο, και σαν κάτι μακρυσμένο, τότε που θα το ιδήτε ολάκερο, συμμαζεμένο, σαν κάτι ζωντανό, οργανικό ή σα μιά καλοδουλεμένη ζωγραφιά με την κορνίζα της° εικόνα, που μικρούλα κι αν είναι, δεν χάνει τίποτε από τη χάρη της° τότε άνθρωποί μου, τότε που θα ξανοίξετε τη μικράδα του και την ταπεινοσύνη του χωριού σας μπρος στον ολόκοσμο, τότε μαζί θα νιώσετε μέσα σας πιό βαθιά την αγάπη του χωριού σας. Γιατί θα ιδήτε πως δεν μπορεί να υπάρξει χωρισμέν' η πατρίδα σας, πως είναι κι αυτή σφιχτοδεμένη με τ' άλλα πετράδια γύρω στο δαχτυλίδι του κόσμου° πως είναι κάτι δυσκολοξεχώριστο από τα άλλα.

Από την αγάπη του χωριού που δεν ξέρει και δε βλέπει ορίζοντες, που δεν ξεχωρίζει τίποτε μακριά, είναι ασύγκριτα σπουδαιότερη και καρπερώτερη η αγάπη που την πατρίδα δεν την αποχωρίζει από το παν. Είναι η αγάπη που αγαπά όχι από τα χαμηλά τα παραθύρια, είναι η αγάπη από τα κορφοβούνια.

Τα λόγια του ανθρώπου πήρανε δρόμο στο χωριό. Κι από στόμα σε στόμα, καθώς είτανε και δυσκολονόητα κάπως για τους καημένους τους χωριάτες, παραλλάξαν, πήρανε κι άλλα νοήματα. Κι από στόμα σε στόμα φτάσανε στ' αυτιά του αφέντη που είχε το χωριό τσιφλίκι του και τους χωριάτες υποταχτικούς του.

Και είπε με το νου του ο αφέντης: Τώρα θα τους γητέψει αυτός ο πλάνος τούς ανθρώπους μου. Θα τους ανάψει τον καημό για τους μακρινούς τούς δρόμους και τον πόθο για τα ψηλά ανεβάσματα. Θα τους πάρει από τη δουλειά τους, θα τους βγάλει από τα μεροκάματα, θα τους κάμει ακαμάτηδες και ψωροπερήφανους. Αδιάφορους θα τους κάμει προς τα σπίτια τους και προς τη δούλεψή μου. Θα μου σηκώσουνε κεφάλι. Από δουλευταράδες θα μου γίνουν καταφρονητάδες. Θα μου λιγοστέψουν τα χέρια και θα μου κιντυνέψουν τ' αγαθά μου.

Και βροντοφώνησε προς τους υποταχτικούς του: Διώχτε τον και γκρεμίστε τον από δω πέρα τον κακόν αυτόν άνθρωπο, τον πλάνο, τον αερολόγο, τον ατσίγγανο και τον ακάθαρτο. Θα μολέψει το χωριό μας. Δεν έχει αυτός πατρίδα, και ήρθε να μας δασκαλέψει την καταφρόνηση προς ό,τι ο Θεός μας έδωσε αγιώτερο και τιμιώτερο: Προς την Πατρίδα! Κι έβαλε τους δούλους και τον πετροβολήσανε τον άνθρωπο..."

Ο Λαφαζάνης μόλις τέλειωσε την ιστορία, έκλεισε το τετράδιο, το έβαλε με προσοχή στην τσάντα του και κοίταξε τους υπουργούς. Από το βλέμμα και το ύφος τους, αλλά και τα χαρτομάντηλα που έβγαλαν ο Βαρουφάκης και ο Τσακαλώτος -ο πρώτος για να φυσήξει τη μύτη του και ο δεύτερος για να σκουπίσει τα γυαλιά του- κατάλαβε ότι είχε καταφέρει να περάσει αυτό που ήθελε. Και πρωτίστως στον πρωθυπουργό, στην έκφραση του προσώπου του οποίου διακρίνονταν μια αδιόρατη μελαγχολία, ενώ τα μάτια του είχαν υγρανθεί. Κι ενώ ο Λαφαζάνης ετοιμάζονταν να πει τι πρέπει να κάνουν για να ξεφύγουν από την τετράμηνη παγίδα που θεωρεί ότι έστησαν στην κυβέρνηση η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και οι εταίροι-δανειστές, πετάχτηκε ο, και επί της επικοινωνίας "σωματοφύλακας" του Τσίπρα, υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς και είπε ότι η ιστορία του Λαφαζάνη δεν πρέπει να διαρρεύσει γιατί η τελευταία πρόταση θα ενσπείρει ηττοπάθεια και θα προκαλέσει ζημιά στην κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός όπως και ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης συμφώνησαν και ζήτησαν από τους υπουργούς να κρατήσουν το μυστικό...

Πηγή